70 บทส่งท้าย อาร์ค 3

“ข-ขอโทษทีนะ…ยูจีนคุง? อืม…”

เพื่อนของไอริมองมาทางนี้และอยู่ไม่สุข

เธอมีผมสีน้ำตาลเข้มมัดอยู่ข้างหลัง  และดวงตาสีม่วงของเธอมองดูผม

ชื่อของเธอและตำแหน่งคือ… คามิลล่า วีน่า

ผมจำได้ว่าเธอเป็นลูกสาวคนที่ 2 ขุนนางชั้นต่ำ

“มีธุระอะไร?” (ยูจีน)

ผมส่งเสียงอันเย็นชาแม้ว่าตัวผมเองจะกล่าว

ผมคุยกับเธอมาหลายครั้งในโรงเรียนทหาร แต่ความประทับใจสุดท้ายของเธอแย่มากจนเธอคือบางคนผู้ผมอยากจะลืม

“รู้มัย…ฉันพูดบางอย่างร้ายแรง {นิดหน่อย} ไปครั้งก่อนเมื่อเราเจอกัน…ดังนั้น…ฉันขอโทษที” (คามิลล่า)

“…”

ผมยืนขึ้นโดยไม่พูดอะไรสักคำเมื่อเธอขอโทษอย่างเหลาะแหละ

และจากนั้น  ผมออกจากสถานที่จัดงาน

“ด-เดี๋ยว! ยังโกรธอยู่เหรอ?!” (คามิลล่า)

พูดถึงแล้ว เธอคือผู้หญิงที่ผมอ่านบรรยากาศไม่ออกตั้งแต่ก่อนหน้านานแล้ว

ผมออกด้วยก้าวเท้าอันรวดเร็วและเพื่อนของไอริ คามิลล่า ไล่ตามผมมา

ผมคิดว่าเธอจะยอมแพ้หลังจากเมินเธอสักพัก แต่มันดูเหมือนเธอมีแผนจะตามผมอย่างไม่จบสิ้น

ผมเดินในโถงสักพักแล้วหยุดตรงนั้น

ไม่มีใครอยู่รอบๆ

“อ-อืม…ฉันควรทำอะไรดีเพื่อให้นายยกโทษให้ฉัน?” (คามิลล่า)

เธอยังพูดคำนั้นอยู่

—”เฮ้ ยูจีนคุง รับคำใบ้หน่อยเถอะ นี่เป็นช่วงเวลาสำหรับออราเคิลไอริ มันจะมีปัญหาถ้าข่าวลือแปลกๆขึ้นมาจากการมาอยู่กับ {คนไร้พรสวรรค์} เหมือนนาย ใช่มั้ย?”

—”พรืด… กะอีแค่ความล้มเหลวขาวจะเป็นดาบจักรวรรดิเหรอ…?”

(ผู้หญิงคนนี้…) (ยูจีน)

คำพูดเหล่านั้นจาก 2 ปีก่อนเล่นอีกครั้งในใจของผม

ดูเหมือนแม้แต่คามิลล่าก็สามารถสังเกตการจ้องมองอันข่มขู่ของผม

“ฉันสงสัยว่าไม่เป็นอย่างนั้น แต่… เป็นไปได้มั้ยว่านายดรอปออกจากโรงเรียนทหารเพราะฉัน?” (คามิลล่า)

“《มัน》 เพราะเธอ!!” (ยูจีน)

ผมจบในการตะโกนใส่ความทึบของเธอ

“นายต้องล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย!” (คามิลล่า)

“ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันล้อเล่น?! ฉันดรอปวันต่อมาเลยหลังเธอพูดคำนั้น!” (ยูจีน)

“เอออออ๋?! แต่ดาบจักรพรรดิซามะมาโรงเรียนหลังจากนายออกไปแล้วพูดว่า: ‘ลูกชายของฉันออกไปเพื่อเดินทางสำหรับการฝึกที่โรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียนสักพัก’ ฉันเลยคิดว่า ‘อ้าา มันอย่างนี้เอง'”

“ป๊าพูด…?” (ยูจีน)

นี่คือครั้งแรกในการได้รู้เรื่องนี้

แต่ผมเน่าตลอดเวลาทั้งปี 1 หลังจากผลของสอบคัดตัวออกมา ดังนั้นผมไม่คิดว่าแม้แต่ผมจะต้องการเห็นหน้าของคนรู้จักจากโรงเรียนทหารถ้าพวกเขามาเพื่อพบผม

นั่นทำไมการพิจารณืให้ผมของป๊านั้นถูกต้อง

“แต่ไอริและทุกคนจากโรงเรียนพูด ‘คำพูดของฉันไม่น่าเชื่อถือ ดังนั้นตัวเธอเองควรขอโทษหลังจากนั้น’ … ฉันเลยอยู่นี่…ทิ๊ฮิ๊☆ ยกโทษให้ฉันนะ♡” (คามิลล่า)

คำท่าทางขอโทษอันเจ้าเล่ห์ทำผมรำคาญอีกครั้ง

“อ-อย่าทำตาแบบสั้นสิ ร-รู้มั้ย ฉันจะทำทุกอย่างถ้านายยกโทษให้ฉัน!” (คามิลล่า)

“อะไรก็ได้?” (ยูจีน)

แม้ว่าเธจะบอกฉันเช่นนั้น…

ผมไม่มีอะไรอยากกให้เธอทำเป็นพิเศษ…

นั่นเมื่อผมสังเกตกระทันหัน…เครื่องแบบทหารที่คามิลล่าใส่อยู่

มันไม่ได้มีเครื่องหมายชาติของอาณาจักรแกรนด์แฟลร์ และมันเรียบๆสุดขีด

มันเมื่อชำเลืองมองดูเหมือนชนชั้นกลาง…

“เธอเข้าหน่วยข่าวกรองเหรอ?” (ยูจีน)

“น-นั่นใช่แล้ว! ความสามารถในการต่อสู้ของฉันต่ำแถมฉันโง่ แต่ฉันสนิทได้ดีกับใครก็ได้และทุกๆคน ครูฉันเลยบอกว่าบางทีฉันอาจเหมาะสมในฐานะสายลับ นั่นทำไมฉันถึงมีเครือข่ายข้อมูลกว้างขวาง! ถามอะไรฉันก็ได้ที่นายอยากจะรู้” (คามิลล่า)

“……เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)

ผมได้ยินคำพูดเหล่านั้นและคิดบางอย่างออก

“คามิลล่า มานี่” (ยูจีน)

“เอ๋?” (คาเมล่า)

“เธอจะฟังอะไรก็ได้ที่ฉัันต้องการ ถูกมั้ย?” (ยูจีน)

“ช-ใช่” (คามิลล่า)

ผมเดินผ่านห้องโถงอันซับซ้อนโดยไม่ลังเลย

ผมรู้ที่ซึ่งไม่มีคนเดินรอยๆในวังเอย์นเฮริยาร์

เพราะทั้งหมดผมสำรวจที่นี่เยอะมากมายด้วยกันกับไอริเมื่อเราเด็กๆ

ในที่สุดเรามาถึงห้องว่าง

ผมหมุนลูกบิดประตูและ….ล็อกมันเสียถ้าผมจำได้ ดังนั้นผมสามารถเข้าห้องว่างได้

ผมเข้าห้องก่อนแล้วคะยั้นคะยอให้คามิลล่าทำเหมือนกัน

“ย-ยูจีนคุง ที่นี่คือ…?” (คามิลล่า)

“เห็นว่าใช้สำหรับนักโทษจากอาณาจักรนานมาแล้ว แต่มันไม่ถูกใช้อีกแล้ว”

ผมพูดคำนี้ขณะผมร่ายบาเรียบนประตูที่มีล็อกเสีย

*แคร๊ก!*

ลูกบิดประตูสร้างเสียงในห้องและออกไปไม่ได้

คามิลล่าต้องรู้สึกอย่างนั้นด้วย เธอถอยออกไปจากผม

“ยูจีนคุง เป็นไปได้มั้ยว่า…” (คามิลล่า)

“เพราะทั้งหมดมันเป็นบางอย่างที่ฉันไม่อยากให้คนอื่นได้ยิน” (ยูจีน)

เมื่อผมพูดคำนี้ คามิลล่าทำหน้าตกใจแล้วกอดร่างกายตัวองด้วยสองมือ

“ถ้าอย่างนั้นมันเป็นอย่างนั้นนี่เอง… เข้าใจแล้ว” (คามิลล่า)

“…? แต่ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ” (ยูจีน)

ผมสงสัยว่าเธอพูดอะไรแล้วคามิลล่าก็วามือไว้ที่เสื้อผ้าของเธอ…และ {เริ่มแก้มันทีละชิ้น}

(…เอ๋?) (ยูจีน)

ผมตกตะลึงทำอะไรไม่ถูกกับภาพนี้ แล้วด้านหน้าเสื้อเธอก็เปิดออก แสดงให้เห็นถึงผิวและชุดชั้นในของเธอ

เธอกำลังจะวางมือบนซิปของกระโปรง แต่ผมรีบหยุดเธอ

“ด-เดี๋ยวสิ! ทำไมเธอถอดเสื้อผ้าล่ะ?!” (ยูจีน)

“เอ๋? นายไม่ได้พาฉันมาที่ซึ่งไม่มีคนเพราะนายอยากให้ฉันเปลือยเพื่อให้นายยกโทษให้ฉันเหรอ?” (คามิลล่า)

“ไม! ใส่เสื้อผ้า!” (ยูจีน)

“ฉันไม่ถือมันจริงๆนะ ยังไงก็ไม่เหมือนว่าฉันเสียอะไรสักอย่างไป” (คามิลล่า)

คามมิลล่านำมือไว้หลังเธอแล้วมองดูผมด้วยสายตามองขึ้นมาระหว่างด้านหน้าเปิด

“กุ่…” (ยูจีน)

เธอทำจังหวะผมเละ

นี่น่าประทับใจถ้าเธอจงใจทำ

(ยังไงซะ แต่ไม่เหมือนว่านั่นสำคัญนะ) (ยูจีน)

ผมร่ายวงกลมเวทมนตร์ลงบนพื้นในวิธีที่คามิลล่าไม่สังเกต

ประเภทของวงกลมเวทมนตร์คือสัญญา

ผมเรียนมันในโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน และเอริสอนผมว่าใช้มันอย่างไร

แต่ผมไม่คิดว่าจะมีเวลาเมื่อผมจะได้ใช้มัน

คุณต้องเรียนทุกอย่างจริงจัง

“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะพูดใหม่อีกครั้ง คามิลล่า มีบางอย่างที่ฉันถามเธอ เธอพูดว่า ‘เธอจะทำทุกอย่าง’ ใช่ไหม?” (ยูจีน)

“ใช่ ฉันจะทำทุกอย่าง~☆” (คามิลล่า)

คามิลล่าพูดโดยไม่สนใจมาก

(เธอได้ศูนย์คะแนนเมื่อมันเป็นการสนทนากับนักเวทย์) (ยูจีน)

แน่นอนว่าเธอจะได้คะแนนไม่ผ่านแล้วต้องสอบใหม่ในโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน

เวทมนตร์ที่คุณเรียนรู้ในโรงเรียนทหารหลักเป็นเวทมนตร์รุกและเวทมนตร์ฮีลเพื่อฮีลคนได้รับบาดเจ็บ

นั่นทำไมพวกเขาไม่รู้มากเกินไปว่า ‘คำพูด’ ของคุณสำคัญมากขนาดไหนกับนักเวทย์

“ถ้างั้น ได้โปรดนำมือขวามาข้างหน้า” (ยูจีน)

“? ยูจีน” (คามิลล่า)

เธอไม่แสดงความสงสัยมากและมอบมือของเธอ

ผมจับมือของเธอ

“ม-มีอะไรเหรอ ยูจีนคุง?” (คามิลล่า)

“คามิลล่า วีนา” (ยูจีน)

“ค-คะ?” (คามิลล่า)

สีหน้าของคามิลล่าเปลี่ยนเป็นประหม่าเมื่อเสียงของผมเปลี่ยนเป็นจริงจัง

“รายงานข้อมูลท้งหมดที่หน่วยข่าวกรองได้ให้กับยูจีน ซานตาฟิลด์ และซ่อนความจริงนั้นจากทุกๆคน” (ยูจีน)

“พ-พูดอะไรน่ะ? ไม่มีทางที่ฉันจะทำบางอยย่างแบบหนะ—” (คามิลล่า)

นั่นใช่แล้ว ไม่มีทางที่เธอทำมันได้

คุณเล็ดข้อมูลที่คุณได้จากหน่วยข่าวกรองไปสู่ภายนอกไม่ได้

นั่นทำผมผมถึใช่มานาน้ำเงินที่ยืมมาจากไอริ

“ยูจีน ซานตาฟิลดิ์จะสัญญากับคามิลล่า วีนา” (ยูจีน)

“ฮู้ว!” (คามิลล่า)

ตัวของคามิลล่างออย่างหนัก

เมื่อผมดูใกล้ๆ มีบางอย่างดูเหมือนรอยสักรูปปีกสีดำ

(ในท้ายที่สุด เธอช่วยฉันจากงานเพื่อยืนยันต้องขอบคุณว่าเธอถอดเสื้อผ้าออก) (ยูจีน)

สัญญาสำเร็จ

“สัญญาผ่านคำสาปคำพูด เธอพูดว่าเธอจะทำทุกอย่างที่ฉันบอก ใช่มั้ย?” (ยูจีน)

“และเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันผิดสัญญาหรือพยายามจะแก้คำสาป…?” (คามิลล่า)

“ลองทดสอบดูหน่อยมั้ย?” (ยูจีน)

เมื่อผมพูดคำนี้ คามิลล่าขมวดคิ้ว

ถ้าผมจำไม่ผิด เธอไม่มีเกรดดีในเรื่องเวทมนตร์

มันไม่ควรจะเป็นไปได้สำหรับเธอในการจะแก้ด้วยตัวเธอเอง

“อืม…ฉันควรจะบอกอะไรกับนายล่ะ ยูจีนคุง? ฉันน่ะเป็นหน้าใหม่ในหน่วยข่าวกรอง ฉันเลยไม่ได้เกี่ยวข้องกับข้อมูลลึกๆ…” (คามิลล่า)

“นั่นไม่เป็นไร อะไรที่ฉันอยากรู้เกี่ยวกับไอริ -ข้อมูลเกี่ยวกับพวกคนที่อาจจะเป็นศัตรูของเธอ” (ยูจีน)

“ของไอริ?” (คามิลล่า)

คามิลล่าเอียงหัวของเธอ

“แต่มีข้อมูลวนเวียนกับหน่วยข่าวกรองเอยู่ว่านายไม่ได้ตกลงกับการกลับไปสู่ความเหมือนเดิมกับไอริเมื่อกี้นี้เองไม่ใช่หรอกเหรอ?” (คามมิลล่า)

“ไม่ใช่นั่นเร็วไปเหรอ?!” (ยูจีน)

“ไอริจะเป็นผู้ปกครองสูงสุด มันจึงเป็นธรรมชาติน่ะ” (คามิลล่า)

“อย่างงั้นนั่นธรรมชาติ หือ” (ยูจีน)

การกลายเป็นผู้ปกครองคืองานลำบาก หือ

“ใช่ บอกฉันถ้าอะไรเกิดขึ้น ฉันจะกลับมาที่อาณาจักรในเวลาเหล่านั้น” (ยูจีน)

ผมหยุดสำรวจหอคอยซีนิทไม่ได้

ผมมีสัญญากับซูมิเระ

แต่ถ้าไอริอยู่ในปัญหาและต้องการความช่วยเหลือ ผมอยากจะรีบมาข้างเธอ

แต่ไอริน่าจะไม่ขอการช่วยเหลือด้วยตัวเธอเอง

นั่นทำไมผมต้องการบางคนผู้มอบข้อมูลให้ผม

ป๊าจะทำงานด้วย แต่ป๊ายุ่งอยู่กับงานดาบจักรพรรดิ

คามิลล่าเป็นคนสมบูรณ์แบบสำหรับงานในฐานะบางคนผู้อยู่ในสังกัดหน่วยข่าวกรอง ติดค้างผม และแม้แต่พูดว่าเธอจะทำ {อะไรก็ได้}

“อย่างงั้นตอนนี้ มากลับไปสถานที่จัดงานเถอะ” (ยูจีน)

“ร-รอเดี๋ยวก่อน” (คามิลล่า)

ผมแก้บบาเรียตรงประตูแล้วออกจากห้องโถง ละคามิลล่ารีบตามผมมา

แน่นอน ว่าหลังจากใส่เสื้อผ้าเธอดีๆแล้ว

คามิลล่าพูดดกับผมระหว่างผมเดินอยู่ในห้องโถง

“เฮ้ เฮ้ ยูจีนคุง คิดยังไงกับไอริกันน่ะ?” (คามิลล่า)

“ไม่ใช่ธุระของเธอ” (ยูจีน)

“มันใช่ นายเป็นคนที่ผู้ปกครองคนต่อไปรัก” (คามิลล่า)

“ฉันประทับใจว่าเธอยังพูดกับฉันแบบนั้นได้ ฉันเพิ่งร่ายคำสาปใส่เธอไม่นานนี้เอง” (ยูจีน)

“หืมม จากใจเลยฉันคิดไปว่านายจะทำบางอย่างน่ากลัวกับฉัน~ ฉันตกใจเมื่อนายไม่แม้แต่วางนิ้วกับฉันเลยสักนิด” (คามิลล่า)

“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันทำ?” (ยูจีน)

“ฉันมั่นใจว่าจะรีดนายตลอดทางถึงกระดูก♡” (คามิลล่า)

เธอมองผมด้วยสายตามองขึ้นมา สายตาเหล่านั้นของเธอดูจริงจัง

“…”

ผมสาบานในการไม่ลงมือกับเธอไม่สำคัญว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้น

ผมรู้สึกเหมือนไม่มีอะไรดีจะออกมาจากมัน

เราคุยเล่นอย่างไร้เป้าหมายสักพักแล้วก็เข้าไปใกล้สถานที่จัดงาน

“เจอกัน~! ฉันจะติดต่อนายทีหลัง” (คามิลล่า)

คามิลล่าส่งรอยยิ้มสู่ผู้สาปเธอและวิ่งไป

ผมจะอยากเรียนรู้ความอดทนของเธอ

(ฉันดีใจที่ได้กลับมาสู่อาณาจักร) (ยูจีน)

ผมสามารถจะกำจัดความทรงจำข่มขื่นจาก 2 ปีก่อนในสอบคัดตัวออกไปได้

◇◇

“อ๊ะ ยูจี้! นายอยู่ตรงนั้นนี่เอง!”

บางคนเรียกผม

แม้แต่ผมก็ไม่จำเป็นต้องหันไปเพื่อจะรู้ว่ามันคือใคร แต่ผมยังหันไป

มันคือเพื่อนวัยเด็กของผมจ้องผมอยู่

“ไอริ รู้มั้ย…” (ยูจีน)

“…ฮึ่ม มันไม่เป้นไร ตอนนี้เมื่อฉันมาคิดดูแล้ว เธอคือคนรัก ฉันจึงจินตนาการถึงเธอทำอะไรแบบนั้นได้ ที่สำคัญกว่านั้น มานี่แป้ปนึง” (ไอริ)

เพื่อนวัยเด็กของผมดึงมือผม

ที่ซึ่งถูกคุ้มกันอย่างแน่นหนาแม้ว่าจะภายใจวังเอย์นเฮริยาร์

มีคนหลายคนลาดตระเวน และมันคือที่ซึ่งผมไม่เคยไปแม้เมื่อตอนเด็ก

“ไอริ ที่นี่คือ…” (ยูจีน)

ห้องสมบัติ เธอลืมว่าเราพยายามจะแอบเข้าไปข้างในเมื่อเรายังเด็กแล้วเราถูกดุเหรอไง?” (ไอริ)

“ฉันจำได้” (ยูจีน)

ผมหัวเราะคิกคักอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ถ้าผมจำไม่ผิด พวกเขามีกับดักอันฆ่าผู้บุกรุกได้ทันที เราเลยจึงเกือบตายกัน

เราถูกดูจากผู้ใหญ่มากมายหลังจากนั้น

“ทำไมที่นี่?” (ยูจีน)

“ฉันถูกพ่อบอกมาเมื่อกี้นี้ว่า: ‘มันจะเป็นการเสียมารยาทที่จะให้ฮีโร่ในตำนานผู้กำจัดสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่กลับไปมือเปล่า ดังนั้นให้เขาเลือกอุปกรณ์อันเป็นสมบัติซึ่งแรงค์ 3 หรือต่ำลงไปจากห้อสมบัติ” (ไอริ)

“แต่ฉันโอเคแล้วนะ ฉันได้คาตานะเทพเจ้ามาแล้วไง” (ยูจีน)

“นั่นเป็นบางอย่างซึ่งถูกกมอบก่อนหน้า รับอะไรที่ถูกมอบให้ไปเถอะ” (ไอริ)

ไอริไปข้างหน้าระหว่างพูดอย่างนี้

ในที่สุดเราก็ได้มาถึงประตูเหล็กหนา

มีวงกลมเวทมนตร์อันซับซ้อนเขียนอยู่ที่ประตู

มันเป็นผนึกอันไม่ด้อยไปกว่าคุกปิดผนึกที่ 7 ในโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน

“เราจะเข้าไปข้างใน” (ไอริ)

“ครับ ไอริซามะ!”

ทหารพูดอย่างนี้และประตูเปิดออกหลังจากเรารอสักพัก

ผมและไอริผ่านประตูหนา

ข้างในเอ่อล้นไปด้วยแสงสีทอง

“นี่คือ…” (ยูจีน)

“น่าประทับใจ…” (ไอริ)

ไอริและผมหมดคำพูด

ข้างในของห้องกว้างขวาง; ประมาณขนาดห้องประชุมที่ยิ่งใหญ่ของโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน

และคือในนี้ มีทอง อัญมณี และอุปกรณ์สมบัติเป็นผู้เขา

ผมถามไอริผู้ตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกกับภาพนี้

“นี่คือครั้งแรกเมื่อเธอได้มาที่นี่เหรอ?” (ยูจีน)

“น-นั่นใช่แล้ว! ตอนนี้ฉันเป็นอันดับ 1 ในสิทธิ์กรสืบทอดบัลลังก์ ฉันเลยบอกพ่อว่าฉันควรจะมาเช็คดูอะไรในนี้ก่อนหน้า…” (ไอริ)

“เข้าใจแล้ว…” (ยูจีน)

ผมมองรอบห้องสมบัติอันเติมเต็มไปด้วยอุปกรณ์เวทมนตร์สมบัติอีกครั้ง

แน่นอนว่านี่คือความบ้าคลั่ง หรือเหมือนกับ มันโอเคในการจะให้คนนอกเหมือนผมอยู่ที่นี่หรือ…?

แต่ถ้าจักรพรรดิพูดว่ามันไม่เป็นไร ผมเดาว่ามันเป็นเช่นนั้น

“มาเร็ว ไปตรวจดูมากเท่าต้องการได้เลยนะ” (ไอริ)

“แม้ว่าเธอบอกฉันว่ามากเท่าต้องการ…” (ยูจีน)

มีของมีค่ามากเกินไป

ผมสงสัยว่าผมจะสามารถเห็นทุกอย่างได้ในวันเดียว

ผมสงสัยว่าทำอะไรดีขณะเดินไปรอบๆห้อง

มันดูเหมือนไอริสนใจในเครื่องประดับเวทมนตร์เหมือนสร้อยคอกับแหวน เธอมองสู่พวกมันด้วยสายตาจริงจัง

(นั่นอะไร…?) (ยูีจน)

มีอุปกรณ์เวทมนต์เห็นไดชัดเจนถูกปล่อยอยู่ลึกข้างในห้องดั่งมันถูกลืมไว้ตรงนั้น

กระจกใหญ่

ผมคิดว่ามันคือกำแพงตอนแรก

มันใหญ่กว่าผมสองเท่าง่ายๆ

ขนาดดุจเอาไว้ส่องยักษ์

“เฮ้ ไอริ กระจกใหญ่นั่นคืออะไร?” (ยูจีน)

“นายต้องไม่เอานั่นไปกับเธอ เพราะทั้งหมดมันคืออุปกรณ์สมบัติแรงค์ 1” (ไอริ)

“ฉันไม่ทำหรอก” (ยูจีน)

ผมจะถือมันอย่างไร? มันเป็นกระจกยักษ์แบบนั้น

“นั่นกระจกอากาชา มันพูดกันว่าสะท้อนอนาคตหรือมันสะท้อนความจริง แต่มันไม่เคลื่อนไหวสักนิดมา 100 ปี… แต่มันพูดว่าเป็นอุปกรณ์สมบัติอันช่วยอาณาจักรไว้นับครั้งไม่ถ้วนเมื่ออยู่ในอันตรายจริงจัง” (ไอริ)

“เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)

นี่คือครั้งแรกที่ผมได้ยินนี่

ผมเข้าหากระจกเวทมนตร์นั้น

ภายนอกมันมืดสนิทแม้วจะถูกเรียกว่ากระจก

ผมเข้าหามัน แต่แม้หน้าผมก็ไม่สะท้อนบนมัน

“เธอทำอะไรเหรอ ยูจี้?” (ไอริ)

“ฉันสงสัยว่ามันจะสะท้อนอย่างอย่าง” (ยูจีน)

“ฉันบอกนายแล้วว่ามันมากกว่า 100 ปีตั้งแต่มันไม่ได้แสดงถึงอะไรเลย” (ไอริ)

เธอพูดอย่างงงงัน

ที่ ณ ตอนนั้น

………ว๊าาาา! ว๊าาาา! ว๊าาา! ว๊าาาา!

………ครึ่ก ครึ่ก ครึ่ก ครึ่ก ครึ่ก

………ด่อน! ด่อน! ด่อน! ด่อน! ด่อน! ด่อน!

ผมได้ยินเสียงเบาๆ

มันมาจากข้างในกระจก

“หืม?” (ยูจีน)

ผมเพ่งตาและบางอย่างสะท้อนบางเบาอยู่ในมัน

“ฮ-เฮ้ย ไอริ!มีบางอย่างแสดงออกมาข้างในกระจก!” (ยูจีน)

ไอริวิ่งมาตรงนี้ในความตกใจแล้วทำหน้าตาสงสัย

“ไม่มีอะไรอยู่นี่” (ไอริ)

“หืม?” (ยูจีน)

มันดูเหมือนผมแค่คนเดียวเท่านั้นผู้เห็นได้

“เห็นอะไร?” (ไอริ)

“นั่น………เอ๋?” (ยูจีน)

ภัาพเริ่มชัดขึ้น

ผมเห็นนั่นและส่งเสียงสุดตกตะลึง

กระจกอากาชาอันส่องอนาคต

อะไรที่แสดงอยู่นั่นคือกองทัพของอาณาจักรแกรนด์แฟลร์  สหภาพศักดิ์สิทธิ์ และสหพันธรัฐบลูวอเตอร์ปะทะแล้วฆ่ากัน…มันแสดงถึง {สงคราม}

■ตอบความคิดเห็น:

>ผมสามารถจินตนาการฉากที่ไอริมาระทันหันเมื่อยูจีนออกจากอาณาจักร

>จากนั้นจูบเขาและพูดว่าเธอจะไม่ยอมแพ้

มันไม่ได้ไปไกลขนาดนั้นในอาร์ค 3 ครับ

■ความคิดเห็นจากผู้แต่ง:

ต่อไปจะเป็นอาร์ค 4 ครับ

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบ ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl