31 ผู้สมัครเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ของคาลเดีย

◇ซาร่า อิเกลเซีย โลดิส รำลึก◇

—สตรีศักดิ์สิทธิ์ทั้ง 8

พวกเธอเป็นคนที่มีอิทธิพลที่สุด ของประเทศศักดิ์สิทธิ์ของคาลเดีย

หนูได้ฝึกตัวเองมา ตั้แต่อายุยังน้อยมาก ที่สถาบันศึกษา ในฐานะหนึ่งในผู้สมัครเป็นสตริศักดิ์สิทธิ์มากมาย

หนูเจอพ่อแม่ได้แค่ไม่กี่ครั้ง ในหนึ่งปี

อย่างไรก็ตาม หนูไม่ได้รู้สึกไม่พอใจใดๆจากนั่นเลย

นั่นเพราะผู้สมัครเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์คนอื่น ก็เหมือนๆกัน

“ซาร่า ชั้นขอสั่งให้เธอไปเรียนนอกประเทศ ที่โรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน”

“…รับทราบ”

ผู้ทีสั่งหนูให้ไปโรงเรียน คืออราเคิลแห่งโชคชะตาซามะ ที่อยู่ในจุดยืนพิเศษ ในหมู 8 สตรีศักดิ์สิทธิ์

สตรีศักดิ์สิทธ์ทั้ง 8 ซามะ ที่อยู่เหนือสุดของคาลเดีย ถูกเลือกมาโดยพลเมือง

เวลาทำงานคือ 8 ปี

คนที่ได้ตำแหน่งที่สำคัญในคาลเดีย และได้มีส่วนช่วยในการพัฒนาของประเทศ จะถูกเลือก

เพราะนั่น สตรีศักดิ์สิทธิซามะ ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง ที่อยู่ใช่ช่วงอายุที่ดีที่สุดของชีวิต

ยังไงก็ตามออราเคิลแห่งโชคชะตานั้นต่างออกไป

ออราเคิล {ถูกเลือกโดยเทพธิดา}

เทพธิดาแห่งโชคชะตา อิลเลียซามะ

ออราเคิล มีความสามารถ ที่จะให้เทพธิดาลงมาสถิต

ตัวตนที่ไม่มีใครเทียบคนเดียวทวีปใต้

มันคือข่าวลือ ที่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไม อาณาจักรไม่ลงมือกับสหภาพศักดิ์สิทธิ์

คำพูดของเธอหนักอย่างโดดเด่น

“โรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน จะนำพาการพบเจอและประสบการณ์ใหม่ อุทิศตนด้วย”

“ค-ค่ะ!” (ซาร่า)

หนูจบที่ทำให้หลังตรง กับสายตาของออราเคิลซามะ ที่รู้สึกเหมือนเธอเห็นทะลุทุกอย่าง

สตรริศักดิ์สิทธิ์มีบารมีแะสไตล์ แแต่ออราเคิลซามะ อยู่ในระดับที่ต่างออกไปเลยแม้ว่าในหมูนั่น

จากข่าวลือมี ออราเคิล 6 คน ที่ถูกเลือกโดยเทพธิดาในทวีปตะวันตก

…น่ากลัวจัง

และดังนั้น หนูจบที่การเข้าโรงเรียนที่เป็นศูนกลางวิชาการที่สูงที่สุดในทวีปใต้ โรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน ภายใต้คำสั่งของออราเคิลซามะ

◇◇

(…ว-ว้าว) (ซาร่า)

โรงเรียน ที่พูดว่ามีพรสวรรค์จากทั่วทั้งทวีปใต้รวมตัวกัน

ข่าวลือเหล่านั้นไม่ใช่คำโกหก

ลูกของเจ้าหน้าที่ของเจ้าขุนมูลนายจากประเทศในสังกัดของสหภาพศักดิ์สิทธิ์ผู้ที่จะสืบทอดกัปตันขอเทพพลาร์

เจ้าชายและเจ้าหญิง ของประเทศมากมาย ในสหพันธรัฐบลูวอเทอร์ และลูกของขุนนางขั้นสูง

ผู้สมัครเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง ของกองทัพจักรวรรด์ที่มาจากอำนาจทางทหารที่แกร่งทีุ่ด อาณาจักรแกรนด์แฟลร์

มากกว่านั้น คนที่มีพรสวรรค์พิเศษ มารวมตัวกันในชั้นเรียนพิเศษ ที่เรียกว่าแผนกฮีโร่ในตำนาน

หนูสังเกต หลังจากที่เฝ้าดูนักเรียนหลากหลาย

(…เป็นไปได้มั้ยว่าชายคนตรงนั้น เป็น…) (ซาร่า)

นักเรียนชายที่ไม่ได้โดดเด่นอย่างยิ่งใหญ่มากๆ

เขาไม่ได้ตั้งกลุ่มกับใครเลย และแค่ยืนตรงนั้นคนเดียว พร้อมด้วยหน้าตาที่หมองหม่น

แต่ชื่อของเขาโด่งดัง

มือขวาคนปัจจุบัน ของจักรพรรดิ ของอาณาจักรรแกรนด์แฟลร์

ลูกชายคนเดียวของนักรบที่แกร่งที่สุดของอาณาจักร และที่ถูกเรียกว่าดาบของจักรพรรดิ

หนูคิดอย่างมั่นใจ ว่าเขาจะอยู่ในแผนกฮีโร่ในตำนาน แต่คาดไม่ถึงว่าเขาอยู่ในแผนกธรรมดา

หนูได้ถูกสั่งโดยสตรีศักดิ์สิทธิ์ซามะ ให้สืบสวนคนที่มีความสามารถในประเทศของศัตรู อาณาจักรแกรนด์แฟลร์ มากที่สุดเท่าที่ทำได้

“ยินดีที่ได้รู้จัก ชั้นมาจากสหภาพศักดิ์สิทธิ์ ชื่อของชั้นคือ ซาร่า อิเกลเซีย โลดิส นายชื่ออะไรเหรอ?” (ซาร่า)

“…ยูจีน ซานตาฟิลด์ จากอาณาจักร”

นักเรียนชายตอบในเสียงต่ำ

แต่สำหรับหนู อะไรที่สำคัญ คือนามสกุลของเขา

(ตระกูลซานตาฟิลด์! ไม่ต้องสงสัยเกี่ยวกับมันเลย  เค้าเป็นลูกชายของผู้นำศูนย์กลางของอาณาจักร) (ซาร่า)

หนูสามารถที่จะมาอยู่ในปาร์ตี้สำรวจเดียวกันกับเขาสำเร็จ ด้วยทักษะการพูดของหนู

พูดนั่นแล้ว ยูจีนยังขาดพลังงานใดๆ เมื่อเวลาที่หนูเจอเขา

พูดจากใจ หนูรู้สึกว่าเขาเป็นชายที่น่าเบื่อ

—ไม่นาน หนูก็ค้นพบว่านั่นเข้าใจผิด

“ฝูงมอนสเตอร์ ยูจีน!” (ซาร่า)

“…ใช่” (ยูจีน)

ชั้น 5 ของหอคอยซีนิท

เราถูกโจมตีโดยฝูงหมาป่าเถ้าที่นั่น

ในฐานะคนที่ฝึกการต่อสู้ในฐานะซิสเตอร์ในคาลเดีย หนูมั่นใจในวิชาดาบของหนู

หนูฟันหมาป่าเถ้า 3 ตัวตายในพริบตา และหันไปด้วยหน้าตาที่ภาคภูมิใจ

และเขาอยู่ที่นั่น ยืนอยู่นั่นพร้อมกับกำจัดหมาป่าเถ้าไป 10 ตัวด้วยหน้าที่เบื่อหน่าย

“น-นายแกร่งนะ ยูจีน” (ซาร่า)

“ไม่หรอก… อาวุธชั้นหักแล้ว มาจบการสำรวจที่นี่เถอะ” (ยูจีน)

โดยไม่มีแม้แต่เหงื่อซักหยด

มากกว่านั้น อะไรที่เขาจับอยู่ในมือเขามันกิ่งไม้ธรรมดา

มันไม่ใช่แม้แต่ดาบ

“ทำไมนายไม่ถืออาวุธให้ถูกต้องล่ะ?” (ซาร่า)

“…ชั้นยอมแพ้แล้ว กับการเป็นนักดาบ” (ยูจีน)

เขาพูด ด้วยสีที่เศร้า

หน้าเขาด้านข้าง ทำให้หัวใจหนูเต้นข้ามจังหวะ

(…แม้ว่า เค้าจะแกร่งขนาดนี้ แค่อะไรบนโลกเกิดขึ้นกัน?) (ซาร่า)

เมื่อเวลาที่หนูสังเกต หนูอยากรู้มากขึ้นเกี่ยวกับเขา สำหรับเหตุผลอื่น มากกว่าเป็นภารกิจของหนู

มันเป็นเพียงแค่นิดหน่อยหลังจากนั้นเท่าน้น ที่หนูได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเขา ที่ถูกทิ้งโดยเพื่อนวัยเด็ก

◇◇

“…นั่นจบการรายงานของหนูค่ะ สตริศักดิ์สิทธิ์ซามะ” (ซาร่า)

ตอนนี้ หนูอยู่ในห้องของหอพักหญิงโรงเรียน

เวทย์เก็บเสียง ถูกวางอย่างถูกต้อง ดังนั้นมันมีน้อยที่ต้องกังวล เกี่ยวกับการถูกแทรกแซง แม้ว่าถ้าคุณใช้เวทย์สื่อสาร เพื่อติดต่อกับประเทศอื่น

หนูได้รายงาทั่วไป ที่หนูทำทุก 7 วันเสร็จ

มันเป็นเวลาที่เต็มไปด้วยความเครียด

แต่ทันที ที่หนู คิดว่ามันจบแล้ว

“ซาร่า ชั้นมีของขวัญจะให้”

ออราเคิลแห่งโชคชะตาซามะจากอีกฝั่งของจอเวทย์ พูดนี่

วงกลมเวทย์ จู่ๆก็ปราก็ขึ้นข้างในห้อง และมีดาบสีขาวเล่มหนึ่งถูกเทเลพอร์ต

“นี่คือ…?” (ซาร่า)

“ของสืบทอดของประเทศของเรา เคอร์ตาน่า หรือเรียกว่าดาบแห่งความเมตตา ชั้นจะมอบความไว้วางใจไว้กับเธอนะ”

“?!นี่คือ…ในตำนานนั่น…” (ซาร่า)

ดาบสืบทอด เคอร์ตาน่า ที่ถูกสืบทอดกันในคาลเดีย

มันถูกพูดว่าเป็นอาวุธในตำนานที่ได้สังหารสัตว์แห่งโรคระบาดยักษ์ ศตวรรษก่อน  ที่มันแม้แต่ใหญ่กว่ากำหนดภัยพิบัติ และกำหนดภัยพิบัติธรรมชาติ

มอบบางอย่างแบบนี้ ให้หนู…?

เมื่อหนูดู หนูบอกได้ว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์อื่นลนลาน นอกจากออราเคิลแห่งโชคชะตาซามะ ที่อีกฝั่งของจอ

“เธอใช้เวทย์ฮีลไม่เก่งนี่ ใช่มั้ย? เธอแก้ทางมันได้ด้วยของสืบทอดนี้ และจากนั้น ย้ายไปที่แผนกฮีโร่ในตำนานทันที

“โออ้ นั่นเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยม”

“มันจริงที่สำหรับซาร่าผุ้ที่จะเป็นสตรีศักดิ์สิทธิิ์ตัวท็อป การอยู่ในแผนกธรรมดา มันจะยังขาดไป

“มันจะไม่น่าสนุก ที่จะถูกดูถูก โดยอาณาจักร”

“น-นั่น…!” (ซาร่า)

สตรีศักดิ์สิทธิ์รอบๆ ตามคำพูดของออราเคิลแห่งโชคชะตาซามะ

หนูเป็นคนเดียวที่ลนลานกับนั่น

ถ้านั่นเกิดขึ้น หนูอาจจะไม่สามารถที่จะปาร์ตี้ต่อกับยูจีนได้

แผนกธรรมดา และแผนกฮีโร่ในตำนาน ปรกติแล้ว ไม่ตั้งตี้ด้วยกัน

“มีอะไรเหรอ ซาร่า?”

“…ไม่ มันไม่มีอะไร หนูซาบซึ้งที่เห็นอกเห็นใจค่ะ” (ซาร่า)

หนูกลืนคำพูดของหนู ในท้ายที่สุด

และดังนั้น ได้เคอร์ตาน่ามา หนูเป็นพาลาดิน และสามารถที่จะย้ายไปที่แผนกฮีโร่ในตำนาน

หนูอยากจะปาร์ตี้ต่อกับยูจีน

แต่หนูไปขัดคำสั่งของประเทศของหนู และ คำแนะนำองครูในแผนกฮีโร่ในตำนานไม่ได้ และจบที่ แยกตี้กับยูจีน

“ยูจีน ถ้ารู้สึกว่าอยากท้าทายหัวหน้าชั้นล่ะก็ เรียกเรานะ โอเค๊?! แน่นอนเลย!” (ซาร่า)

“…ขอบคุณนะ ซาร่า” (ยูจีน)

ยูจีนไม่มีพลังงาน

(เธอต้องเศร้าเพราะเราจากไปแล้ว ใช่มั้ย…? เราก็ด้วย! แต่แน่นอนเลยว่าเราจะมารับนายไป!) (ซาร่า)

แม้ว่าจะมีความเสียใจ หนูให้ความสำคัญกับหน้าที่ ในฐานะผู้สมัครเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์

ประทับใจความสามารถของหนู หนูถูกชวนไปที่หน่วยสนับสนุนด้วยกำลังของสภานักเรียน

หนูเข้าร่วมกับเทเรเซียซังและคนอื่น จากบ้านเกิดของหนู และหนูถูกเลือกในฐานะประธานสภาพนักเรียนอย่าโชคดี

การได้เป็นประธานสภานักเรียน ของโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน จะช่วยในการเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์อย่างยอดเยี่ยม

หนูถูกชื่นชมอย่างยอดเยี่ยมโดยประเทศของหนูด้วย

แม้อย่างนั้น หนูแยกกับยูจีน และนั่น ทำให้หนูเศร้าตลอดเวลา

แต่หนูมั่นใจว่ายูจีนรู้สึกอย่างเดียวกัน

(รอเรานะ ยูจีน!) (ซาร่า)

เมื่อหนูผ่านชั้น 100 เป็นนักสำรวจแรงค์ S และจบงานประธานสภานักเรียน หนูมีแผนที่จะตั้งตี้กับยูจีนอีกครั้ง

แต่ ยูจีนที่สำคัญที่ว่า ยังดูเสียใจอยู่เลยนะ

แต่หนูเชื่อว่าหนูจะเป็นคนที่อยู่ข้างเขา ในช่วงเวลาสำคัญ เมื่อยูจีนตัดสินใจจะเอาจริง

◇◇

(…และแม้อย่างนั้น) (ซาร่า)

ยูจีนจบที่การตั้งตี้กับผู้หญิงอื่น

—ซาชิโอกิ ซูมิเระซัง

สาวที่พูดกันว่ามาจากโลกคู่ขนนาน

ตอนนี้ เธอเป็นคู่หูของยูจีน

หนูร่วมปาร์ตี้ของสองคน ในฐานะกำลังสนับสนุน

“โฮ่!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระปล่อยตอกส้นข้าง

มนุษย์กิ้งก่าที่มาโจมตี กระเด็นไป

ไม่เพียงแค่นั้น…

*บู้ม!!!*

มอนสเตอร์ที่ถูกเตะโดยซูมิเระ ระเบิดและไหม้

ลากมอนสเตอร์ไปรอบๆและเผาพวกมันด้วย

(…เวทย์แรงค์สูง พายุไฟ) (ซาร่า)

ช่างเป็นพลังที่เหลื่อเชื่อ

แม้แต่นักเวทย์์ผู้เชี่ยวชาญ ยังจะพบว่ามันยาก ที่จะนำพลังทำลายล้างขนาดนี้ออกมา

และแม้อย่างนั้น ซูมิเระซัง ใช้งานนี่อย่าง {อัตโนมัตติ}

(…หมัดเวทย์จิตใต้สำนึก) (ซาร่า)

เทเรเซียซัง ผู้ที่สอนเวทย์ซูมิเระซังบอกหนู

เธอใช้งานเวทย์ โดยขยับร่างกายของเธอ หรือจากการขึ้นมาของอารมณ์ เนื่องจากความหยั่งรู้โดยธรรมชาติ

มันเป็นขอบเขตที่คุณไปถึง เมื่อคุณขัดเกลาเวทย์และศิลปะการต่อสู้เหมือนกัน

อีฟริท ซูมิเระซัง มีนั่น

ไม่เพียงแค่นั้น…

(เธอสวย…) (ซาร่า)

หนุบอกได้ตรงๆ เพราะหนูก็ดำลงไปเรื่องเวทย์ด้วยเหมือนกัน

มานาที่ชัดเจน ที่ต่างจากมนุษย์

นั่นที่เอ่อล้นจากทั้งตัวของเธอ

“ฟฟฟฟู่…” (ซูมิเระ)

ซูมิเระซังเช็ดเหงื่อ และประกายไฟของมานาแดงเต้นจากตัวเธอ เมื่อเธอทำผมไปข้างบน

ร่างที่ลึกลับ เหมือนสปิริตไฟผู้ยิ่งใหญ่จากเมื่อเวลาโบราณ

แม้แต่บางคนที่เพศเดียวกัน ร่างนั้นของเธอทิ้งให้หนูหลงเสน่ห๋

“ซูมิเระ เธอพัฒนานะ” (ยูจีน)

“ใช่ป๊ะ? เย้☆” (ซูมิเระ)

ซูมิเระซังยิ้ม เหมือนดอกไม้บาน และแปะมือสูงๆกับยูจีน

(ชั้นอิจฉา อิจฉา อิจฉา อิจฉ๊า อิจฉา…) (ซาร่า)

อารมณ์หนู ต้องขึ้นไปบนหน้าของหนู

ซูมีเระหันหน้าหาหนู และทำสีหน้าสงสัย

“…มีอะระ ซาร่าซัง?” (ซูมิเระ)

“ไม่ใช่พลังเวทย์ของแกมันสูงเกินไปอ๋อ? แกจะจบที่ลากคนที่อยู่ข้างแกไปใส่มันไปทั่วนะ” (ซาร่า)

“หุบปากเหอะ (พึมพำ)…จ๊ะ~ ชั้นจะระวังนะ” (ซูมิเระ)

“แกพูดไรป่าว?” (ซาร่า)

“ชั้นป่าว~” (ซาร่า)

“แต่ชั้นได้ยินมันนะ ดูเหมือนความจำแกจะห่วยแตก” (ซาร่า)

“น่า น่า ซาร่า ใจเย็น เวทย์ของซูมิเระพัฒนาแล้ว” (ยูจีน)

แค่เมื่อซูมิเระซังและหนู กำลังจะกัดกัน ยูจีนกระโดดเข้ามาระหว่างเรา

“ไม่ใช่แกถูกเอาใจ๊เอาใจ โดยความใจดีของยูจีนเรอะ ซูมิเระซัง?” (ซาร่า)

“ยูจีนพูดว่าไม่เป็นไร โอ้ย แกก็จุกจิ๊กจุกจิกอยู่นั่นแหละ ซาร่าซัง” (ซูมิเระ)

สิ่งต่างๆ เปลี่ยนเป็นบรรยากาศที่อันตรายนี้ คือเรื่องเดิมๆ

ซูมิเระและหนูจ้องกัน

(…พูดนั่น…) (ซาร่า)

แม้แต่หน้าโกรธก็น่ารัก

รูปลักษณ์ที่หนูจะไม่ตกใจ ถ้าถูกบอกว่า เธอเป็นเจ้าหญิง จากที่ไหนซังแห่ง

สีหน้าที่มีอารมณ์์ ที่เปลี่ยนไปทั่วอย่างต่อเนื่อง

และหนูไม่รู้ ว่ามันเนื่องจากเธอเป็นอีฟริทมั้ย แต่มีบรรยากาศลึกลับ ห่อหุ้มอยู่รอบเธอ

แม้แต่ในหมู่นักเรียนของโรงเรียน ความป๊อบของซูมิเระ ขึ้นอย่างลับๆ

(นั่น…เพราะทั้งหมด เธอน่ะใครเห็นก็หลงเสน่ห์) (ซาร่า)

แม้ว่าหนูจจะคิดนี่ ว่าเธอเป็นคู่แข่งทางความรัก

ถ้าไม่ใช่เเพราะความจริงที่ว่า เรากัดกันจะเอายูจีน หนู จะอยากเป็นเพื่อนเธอ

หนูอยากจะสนิทดีๆกับเธอจัง

(ฮ่าาา…) (ซาร่า)

หนูถอนหายใจอยู่ในหัวใจของหนู และถอนหายใจต่อไป ระหว่างที่รักษาหน้าที่สงบ ที่ตัดออกจากอารมณ์ ซึ่งหนูถูกสอนมาที่สถาบันศึกษา

เราสำเร็จการสำรวจชั้นที่ 41 บนพื้นผิว

◇มมมอง ซูมิเระ◇

วันนี้เป็นการสำรวจชั้น 42

สมาชิกเหมือนกันกับก่อนหน้า ยูจีนคุง หนู…และอีซาร่าซัง

ชั้น 42 คือบึง เหมือนที่ชั้น 30 และขึ้นไป

ยังไงก็ตาม ความหนืดที่เท้าของเรา ลึกขึ้นและลึกขึ้น

“ซูมิเระ อยากจะเดินให้ช้าอีกนิดมั้ย?” (ยูจีน)

“ไม่แล้ว มันโอเค” (ซูมิเระ)

หนูทำตัวแกร่ง กับคำพูด ของยูจีนคุง

เราเล็งไปที่ชั้น 500 ดังนั้นหนูแค่มาบ่นที่นี่ไม่ได้หรอกนะ

“เดี๋ยว ซูมิเระ ซาร่า! มอสเตอร์” (ยูจีน)

“นั่น…อินทรีย์กินคน ดูเหมือนมันมีเป้าหมายมาที่เรา” (ซาร่า)

ยูจียคุงและซาร่าซัง สนทนากันระหว่างที่มองขึ้นไป

อะไรที่วนอยู่เหนือหัวเรา คือมอนสเตอร์นกตัวใหญ่

มอนสเตอร์บินเริ่มโผล่มา จากชั้น 40 ขึ้นไป

ยูจีนคุงและหนู ทั้งสองคน ทำได้แค่การโจมตีระยะสั้น

เพื่อพูดให้ชัดเจนขึ้น หนูใช้เวทย์ได้ แต่มันหนาแน่นมาก จนมันตีมอนสเตอร์ที่อยู่ไกลๆไม่ได้

“ปล่อยชั้นได้เลย” (ซาร่า)

ซาร่าซังตั้งท่าต่อสู้ พร้อมดาบเวทย์ที่เต็มไปด้วยสีสัน ที่เอวของเธอ

— “ตอบข้า ดาบแห่งความเมตตา เคอร์ตาน่า” (ซาร่า)

ดาบเวทย์ปล่อยแสงที่ลึกลับ เหมือนจะตอบที่ซาร่าเรียก

และจากนั้น ใบมีดแสงที่ปล่อยแสงอ่อน โผล่มารอบเธอ

รวมกัน 7

รูปลักษณ์นั้นของเธอ ที่ถูกล้อมโดยใบมีดแสง มันทำให้นึกถึงแฟรี่แห่งแสง

“แทง…ดาบเวทย์ศักดิ์สิทธิ์: [ใบมีดแห่งแสง]” (ซาร่า)

ซาร่าพึมพำนี่ และใบมีดแสง แทงและจบมอนสเตอร์

(สวยมากเลย…) (ซูมิเระ)

แม้ว่าในฐานะสาวคนนึง ภาพของซาร่าซังที่ถูกล้อมในแสง ทำให้หนูเต้นข้ามจังหวะ

อินทรีย์กินคนยักษ์ ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะกรีดร้องในความเจ็บปวด ขณะที่มันตายและดิ่งลงสู่พื้น

“ทำได้ดีมาก” (ยูจีน)

ยูจีนคุงพูดนี่ และ…

“ใช่ป่ะล่ะ?! ชมเราอีก ชมเราอีก!” (ซาร่า)

ความสง่างามเมื่อกี้หายไป และเธอประจบยูจีนคุงเหมือนลูกหมา

(…ความต่างมมันเหลือเชื่อจัง) (ซูมิเระ)

มันทำให้หนูคิด จะไม่มีชายคนไหน ที่ไมตกหลุมรักซาร่าซัง ถ้าเธอเอาจริง

นั่นคือที่เธอมีเสน่ห์มากแค่ไหน

(ฮ่าาา…) (ซูมิเระ)

หนูถอนหายใจอยู่ข้างใน

ซาร่าซังดูเหมือนจะมีความสุขมากๆ เมื่อได้อยู่ด้วยกันกับยูจีนคุง

นักสำรวจที่เด่น อยู่ในชั้นเรียนพิเศษ เหมือนแผนกฮีโร่ในตำนาน

แล้วก็ เป็นประธานสภานักเรียน ของโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน

ชัดเจนว่ามันจะดีกว่า ถ้าหนูสนิทกับเธอ

(แต่…) (ซูมิเระ)

หนูจบที่ไปอยู่ในสถานการณ์จะกัดกันกับซาร่าตลอด เพื่อที่จะเอายูจีนคุง

หนูคิดว่าหนูควรทำบางอย่างเกี่ยวกับมีน

เราสำรวจต่อไป ระหว่างที่หนูคิด ว่าหนูควรทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับมัน

วันนั้น เราสามารถที่จะผ่านชั้น 42 ได้อย่างปลอดภัย

◇มุมมอง ยูจีน◇

วันนี้ เราจะสำรวจชั้น 45

“หวังพึ่งแกนะ ซาร่าซัง” (ซูมิเระ)

“เหมือนกัน ซูมิเระซัง” (ซาร่า)

ซูมิเระและซาร่า จ้องคอกันตอนแรก แต่หลังๆมามันสงบสุข

พวกเธอทั้งสอง ทักทายกันด้วยรอยยิ้ม

“……”

“……”

แต่ ไม่มีการสนทนาหลังจากนั้น

ผมพูดไม่ได้จริงๆ ว่ามันเป็นปาร์ตี้ ที่มีทีมเวิร์ก

ผมรู้สึกว่ามันจะไม่ถูกแก่ไข แค่ผมไปบอกให้พวกเธอสนิทกันดีๆ

เพราะทั้งหมด ต้นตอของปัญหา เป็นไปได้มากที่สุดว่าเป็นผม

นั่นทำไม ผมคิดว่ามันไม่มีทางเลือก นอกจากจะสำรวจต่อไป และเรียนรู้กัน

เวทย์ไฟของซูมิเระ และดาบเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ของซาร่า

เรากำจัดมอนสเตอร์ ด้วยสองสิ่งนี้

ไม่มีอันตรายเลยซักนิด

(ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ชั้น 50 ดูเป็นไปได้…) (ยูจีน)

ปัจจุบันนี้ แรงค์นักสำรวจผมคือ C

นั่นเป็นแรงค์ที่นักสำรวจได้ จากชั้นที่ 11 ถึง 49

คนที่ผ่านชั้น 50 คือนักสำรวจแรงค์ B

พูดอีกอย่าง หอคอยซีนิท ไปอีกระดับหนึ่งบนชั้น 50 ขึ้นไป

มันอาจจะดีกว่าสำหรับผม ที่จะทดลองพลัง ‘นั้น’ ได้แล้ว

“กกกกกกกกกกกกกกุโออออออออออออออ้!!!”

เสียงคำรามที่ดุร้ายของสัตว์  และอากาศสั่น

“ฮฮฮฮิ้!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระกลืนลมหายใจของเธอ

“ยูจีน!” (ซาร่า)

และเสียงแหลมของซาร่า ซ้อนทับกัน

อะไที่พุ่งมาหาเรา คือเสือ-อินทรีย์ดำ กริฟฟิน ขนาดเท่ามังกรเล็กๆ

นั่นหายากนะ

มอนสเตอร์ระดับนั้น จะไม่แปลก ถ้าถูกพบเป็นหัวหน้าชั้น

“ถอยหลังก่อน ซูมิเระซัง!” (ซาร่า)

“แต่…!” (ซูมิเระ)

“กริฟฟินชอบลักพาตัวเหยื่อทีละคน! ถ้าแกถูกลักพาตัวและกิน แกจะไม่สามารถถูกชุบชีวิตได้นะ!” (ซาร่า)

“แล้วแกจะโอเคมั้ย ซาร่าซัง?!” (ซูมิเระ)

“…ชั้นเคยสู้มันมาก่อนครั้งนึง” (ซาร่า)

ซาร่าซังพูดนี่ แต่หน้าเธอเบี้ยวจากที่เธอประหม่ามากแค่ไหน

กริฟฟินมีความฉลาด และถูกกลัวโดยนักสำรวจ

“ดาบเวทย์ศักดิ์สิทธิ์: [ใบมีดแห่งแสง]!!” (ซาร่า)

ซ่าร่าปล่อยเวทย์

แต่กริฟฟินหลบนี่อย่าคล่องตัว และเหวี่ยงกรงเล็บลง เพื่อโจมตีซาร่า

“คย้า!” (ซาร่า)

*แคล๊ง!*

ผมโดดไประหว่างกริฟฟินและซาร่า และเบี่ยงกรงเล็บ

“ขอบคุณนะ ยูจีน!” (ซาร่า)

“ยูจีนคุง ใช้มานาเราดิ!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระวิ่งมาหาผม

มันจริงที่ดาบใส่มานา เริ่มที่จะไม่พอแล้ว

ผมคิดเกี่ยวกับมันแป้บ และบอกสองคน

“ชั้นจะลุย เอง ถอยก่อน สองคน” (ยูจีน)

“ยูจีน สู้คนเดียวมันบุ่มบ่ามไป!” (ซาร่า)

“ยูจีนคุง ทั้งหมดมาสู้ด้วยกันเถอะ!”  (ซูมิเระ)

“มันโอเคจ้ะ” (ยูจีน)

ผมส่งสายตาไปที่กริฟฟิน  ที่บินเหนือหัว เพื่อที่จะโจตีเรา พพร้อมทั้งสองที่กังวลเกี่ยวกับผม หลังผม

ดูเหมือนมันก็คิดว่า ผมควรจะเป็นเหยื่อแรกที่ต้องจัดการ

(ที่พอดีเลยที่จะใช้ลองของ) (ยูจีน)

ผมตั้งท่ายืนพร้อมดาบ และพึมพำนี่ในหัวใจของผม

—ดาบเวทย์: [ใบมีดแห่งความมืด]

มานาแดงที่ผมยืมจากซูมิเระ ถูกเขียนทับด้วยมานาดำของเอริ

(…เวทย์บาเรีย: [หัวใจเหล็กกล้า]) (ยูจีน)

และจากนั้น ผมป้องกันจิตใจ ด้วยเวทย์บาเรีย เพื่อที่จะไม่จม ในมานาของเอริ

“…”

กริฟฟินที่พุ่งเข้ามาที่นี่ แสดงความลังเลหนึ่งวิ

แต่มันสายไป

(สไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์: รูปแบบลม – [ก้าวเท้าแห่งลม]) (ยูจีน)

ผมย่นระยะเป็นศูนย์ กับกริฟฟินในพริบตา

“กุโออออออออออออออ้!!!”

กริฟฟินคำราม หลัจากผมเข้าระยะ และเหวี่ยงกรงเล็บลงใส่ผม

—(สไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์:  รูปแบบภูเขชา – [ฟันไขว้]) (ยูจีน)

พริบตาต่อมา หัวของกริฟฟินแยกจากตัวมัน และปีกทั้งสองถูกสไลซ์ออก

ตัวขนาดยักษ์ของกริฟฟิน ล้มราบอยู่บนพื้น

(มานาเอริน่าประทับใจมากๆ…) (ยูจีน)

ผมเลิกใช้ดาบเวทย์

เมื่อผมทำ ใบมีดแตกสลายเป็นผุยผง

(ชั้นไม่เหนื่อยเหมือนเวลาที่ชั้นสู้กับสัตว์สวรรค์ แต่…ศัตรูเมื่อกี้อ่อนแอมากกว่าหลายเท่า ปัญหาก็ที่อาวุธไม่ไหว หลังจากใช้ไปครั้งนึงด้วย) (ยูจีน)

“ยูจีน!” (ซาร่า)

“ยูจีนคุง!” (ซูมิเระ)

ระหว่างผมคิดกลับไปถึงการต่อสู้เมื่อตะกี้ ซูมิเระและซาร่ากอดผม

“ตะกี้นี้อะไรอ่ะ?!” (ซาร่า)

“ยูจีนคุง เมื่อกี้ไม่ใช่มานาเรานี่ ใช่ป่าว?!” (ซูมิเระ)

“จริงเหรอ ซูมิเระซัง?” (ซาร่า)

“ใช่ ชั้นบอกได้น่ะ” (ซูมิเระ)

“จริง… มันต่างจากมานาของซูมิเระซัง… มันรู้สึกเหมือนเป็นพลังที่น่ากลัว” (ซาร่า)

สัญชาตญาณของซูมิเระคมกริบ

และซาร่าเป็นซิสเตอร์จากประเทศศักดิ์สิทธิ์คาเดีย ดังนั้นเธออาจจะสังเกตว่าบางอย่างแปลกไป

“มันเป็นดบเวทย์ใหม่ ที่เราเรียนมาไม่นาน เราสามารถที่จะใช้มันได้ครั้งนึง เมื่อสู้กับเซอร์เบอรัส แต่เราไม่ได้ลองมันเลยตั้งแต่นั้นมา เราไม่สามารถจะใช้มันได้ดีขนาดนั้นน่ะ เห็นมั้ย” (ยูจีน)

ผมพูด จากใจ

อย่างไรก็ตาม ผมแค่ซ่อนส่วนเกี่ยวกับสัญญากับเอริ

จากเอริ ‘การซ่อนพลังของเค้าสมบูรณ์แบบ☆’ ดังนั้นผมคิดว่ามันควรจะปลอดภัย…

“โออ้! …นั่น? งั้น ไม่ได้หมายความว่า มานาเราไม่จำเป็น…?” (ซูมิเระ)

ซูมิเระดูไม่สบายใจ

“นั่นไม่จริงนะ เห็นป่ะ ดาบชั้นใช้ประโยชน์ไม่ได้ หลังจากโจมตีไปที และการเคลื่อนไหวชั้นทืื่อลงไป เพราะความเหนื่อย มันเป็นไพ่ตายอย่างบริสุทธิ์” (ยูจีน)

“ข-เข้าใจแล้ว” (ซูมิเระ)

“…เฮ้ ยูจีน ไม่ใช่เธอกดดันตัวเองเหรอ? ร่างกายเธอเป็นไรป่าว?” (ซาร่า)

“ช-ใช่! เธอดูซีดนะเนี่ย” (ซูมิเระ)

“ชั้นไม่เป็นไร…แต่มาสรุปการสำรวจสำหรับวันนี้ ที่นี่เถอะ” (ยูจีน)

ผมบอกทั้งสอง

และจากนั้น เราลงหอตอยซีนิท ด้วยลิฟต์ดันเจี้ยน และแยกย้ายวันนั้น

◇วันต่อมา◇

เราพักจากการสำรวจวันนี้

เราได้ทำการสำรวจดันเจี้ยนต่อเนื่องหลังๆ ดัังนั้น นี่เพื่อพักร่างกาย

แ้วก็ ผมมีวัตถุประสงค์ต่างไป

“มาซื้อดาบแบบเหมาเถอะ…” (ยูจีน)

ดาบผมไร้ประโยชน์เพราะมานาเอริ

ผมรู้สึกว่ามันจะเกิดขึ้นในอนาคต

มันอาจะดีกว่า ที่จะมีสำรองไว้ 10

แต่ผมอยากจะใช้ดาบเดียวกันตลอดเวลานะ…

มีอาวุธที่มันไม่พัง แม้ว่าจะหุ้มด้วยมานาเอริมั้ย

ผมออกจากห้อง และกำลังจะไปที่เมืองเมื่อ…

“ยูจีนคุง!”

“ยูจีน!”

“ซูมิเระกะซาร่า?” (ยูจีน)

ทั้งสองมาหาผม

มันหายากที่จะเห็นพวกเธอด้วยกัน แม้ว่าเราไม่ได้มุ่งหน้าไปที่ดันเจี้ยน

พวกเธอสนิทกันแล้วเหรอ?

“ซูมิเระซัง ชั้นน่ะ พูดกับอยู่จีนอยู่นี่” (ซาร่า)

“ชั้นเรียกเค้าก่อน!” (ซูมิเระ)

“ชั้นเป็นคนแรกที่เห็นเค้านะ!” (ซาร่า)

ป่าวเลย ไม่เลยซักนิด

“มีอะไรเหรอ สองคน?” (ยูจีน)

“เราอยากจะไปเที่ยวกับเธออ่ะ แค่สองเรา…” (ซูมิเระ)

“เราอยากจะไปกับเธอที่เมือง แค่สองเรา…” (ซาร่า)

ทั้งสองมีวัตถุประสงค์เดียวกัน

ไม่ ไม่ใช่เลยซักนิด

ดูเหมือนพวกเธอมีเหตุผล ที่พวกเธอทำไม่ได้

“เจ้าหน้าที่ดันเจี้ยนซังเรียกนายอ่ะ ยูจีนคุง” (ซูมิเระ)

“สำนักงานใหญ่ขอสหภาพดันเจี้ยน พูดว่าเธอควรไปที่นั่น ยูจีน” (ซาร่า)

“…หืม? ทำไมเหรอ?” (ยูจีน)

นักสำรวจต้องเคารพการเรียกของสหภาพดันเจี้ยนในหลักการ

“เข้าใจแล้ว ชั้นจะไปเช็คมันดู” (ยูจีน)

ดูเหมือนผมจะต้องไปซื้อดาบทีหลัง

วายุ: พบกันเต็มๆ พรุ่งนี้ครับ คอมเม้นต์กันเยอะๆนะครับ

2 / 2

ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท

ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท

 แปลโดย: wayuwayu

เป้าหมายเดือน 10/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 100/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook ครับ