80 เทศกาลโรงเรียน – วันที่ 2-3

17 – 22 นาที

“เอ๋?! คู่หมั้นคลอดด์ เพอซิวาล?!” (ซาร่า)

ซาร่าเปิดตาเธอกว้าง

“นั่นถูกแล้ว ซาร่าจัง! เธอรู้มั้ย?” (ซูมิเระ)

“มันครั้งแรกที่ฉันได้ยินเกี่ยวกับมันเลย เจ้าผู้ชายคนนั้น…เขากล้าดียังไงที่มาเล่นกับเพื่อของฉันเทเรเซียซัง ฉันจะทำให้เขากลายเป็นสนิมของดาบศักดิ์สิทธิ์ฉัน” (ซาร่า)

“…คลอดด์คุง ความสัมพันธ์ของเขากับลีโอน่าจังมันนแค่เขาเล่นไปทั่ว หือ… ฉันจะต้องเผาเขาจริงๆซะแล้ว” (ซูมิเะ)

เราอยู่ในห้องทำงานประธานสภานักเรียน

เรากำลังหาลีโอน่ากับเทเรเซีย แต่โชคร้ายเราไม่เจอพวกเธอ

ซูมิเระกัผมบอกซาร่าเกี่ยวกับอะไรเกิดขึ้นแค่ก่อนมันเปลี่ยนสู่การคุยอันตราย

คลอดด์พาคู่หมั้นเขา ทิฟาเนียซัง ไปรอบๆเทศกาลโรงเรียน

ทิฟาเนีย คริสตัล

มันเป็นครั้งแรกที่ผมเจอทิฟาเนียซัง แต่ชื่อตระกูลของเธอโด่งดัง ผมจึงรู้เกี่ยวกับมัน

คลังสมบัติของสหพันธรัฐบลูวอเตอร์ —ตระกูลราชวงศ์คริสตัลผู้ปกครองประเทศแห่งทอง

ลูกสาวคนโตสุดที่มีอยู่ที่นั่นคือเจ้าหญิงทิฟาเนีย

“ใจเย็น เธอสอง” (ยูจีน)

ผมพยายามทำให้ซูมิเระกับซาร่าใจเย็น

“เธอยังใจเย็นได้ยังไงเนี่ย ยูจีน?!” (ซาร่า)

“เขามันอภัยให้ไม่ได้เลยนะ ยูจีนคุง!” (ซูมิเระ)

“ฉันเข้าใจว่าเธอรู้สึกยังไง แต่…” (ยูจีน)

ความโมโหของพวกเธอยุติธรรม แต่ก็มีสถานการณ์ของคลอดด์ด้วย”

“เห็นว่านี่คือ {ครั้งแรก} ที่เขาได้เจอคู่หมั้นเขาและการจับแต่งงานถูกตัดสินไม่นานโดยบ้านเกิดของเขาด้วยตัวพวกเขาเอง คลอดด์ทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับมันไม่ได้” (ยูจีน)

นี่เป็นบางอย่างซึ่งคลอดด์เองบอกผมเมื่อกี้นี้

คู่หมั้นเขาถูกตัดสินใส่เขาและเขาไม่เคยพบมาก่อน

คนแบบนั้นมาเยือนโรงเรียนกระทันหันโดยไม่แจ้งล่วงหน้า

การที่เขาถูกบังคับให้เข้าร่วมการทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู้ก็เห็นว่าสำหรับนี่

มีการแจ้งอย่างเป็นทางการว่าให้สร้างความสำเร็จบางอย่างในฐานะคู่หมั้นของเข้าหญิงทิฟาเนียและนักรบของสหพันธรัฐบลูวอเตอร์

ผมช่วยไม่ได้นอกเสียจากรู้สึกแย่เกี่ยวกับคลอดด์

“หืมม นั่นจริง แต่…” (ซาร่า)

“ในท้ายที่สุด คลอดด์คุงจะทำอะไร?” (ซูมิเระ)

“ไม่รู้สิ… ฉันเคยได้ยินมาว่าประเทศส่วนใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับสหพันธรัฐบลูวอเตอ์ยืมเเงินจากประเทศแห่งทองและต่อต้านพวกเขาไม่ได้” (ยูจีน)

ผมไม่รู้มากเกี่ยวกับพลเมืองของสหพันธรัฐ แต่มันนดูเหมือนความสัมพันธ์ระหว่างเหล่าชาติของสหพันธรัฐบลูวอเตอร์ดูเหมือนจะซับซ้อน

เขาน่าจะปฏิเสธมันไม่ได้ง่ายๆ

มีบรรยากาศอันยากจะอธิบายรอบๆ

ซาร่าพูดดั่งจะขจัดมันไป

“พูดถึงแล้ว ยูจีน นายว่างหลังจากนี้ ใช่มั้ย?” (ซาร่า)

ช่วงอารมณ์ซาร่าเปลี่ยนแล้วเธอห่อแขนเธอรอบแขนผม

“ใช่ ฉันว่าง” (ยูจีน)

“ถ้าอย่างนั้น ไปรอบๆเทศกาลโรงเรียนกันนะ? แค่สองเรา♡ มีบางที่ซึ่งฉันอยากไป” (ซาร่า)

“เฮ้ ซาร่าจัง แต่ฉันอยู่นี่ด้วยนะ?!” (ซูมิเระ)

“เธออยู่กับยูจีนทั้งเช้านี้แล้วซูมิเระจัง ฉันรู้เกี่ยวกับมันแล้ว ให้ตอนบ่ายฉันเหอะน่า” (ซา่า)

“น-นั่น…มันแค่นิดเดียวเท่านั้นเองถูกมั้ย ยูจีนคุง?! ฉันจะไปเที่ยวกับเธอในตอนบ่ายด้วย!” (ซูมิเระ)

“เธอมันโกหก มันไม่นิดเดียวเลยนะ” (ซา่า)

“ไม่ได้โกหกนะ! เธอบอกได้ยังไงกันเล่า?!” (ซูมิเระ)

“ฮึ่ม ดูนี่เลยนะ -อุปกรณ์แพร่ภาพในห้องสภานักเรียน ฉันน่ะดูเธอตลอดเวลาว่าเธอน่ะไปกะยูจีนคุงยังไง!” (ซาร่า)

ซูมิเระกับผมมองหน้ากันกับคำเหล่านั้น

“เอ๋? เธอดูอยู่ตลอดเลยเหรอ?” (ยูจีน)

“ซาร่าจัง…เธอเป็นพวกแอบตาม” (ซูมิเระ)

“น-นั่นไม่ใช่เลยนะ! มันแค่บังเอิญ ยูจีนคุงเพียงแต่เข้ามาในสายตาฉันเมื่อฉันกำลังตรวจดูว่าเทศกาลโรงเรียนเป็นยังไงบ้าง!” (ซาร่า)

ซาร่ามองไปทางอื่น

ดูเหมือนเธอดูอยู่ตลอดเวลา

“พูดถึงแล้ว ที่ซึ่งเธออยากไปมันที่ไหนกันล่ะ?” (ยูจีน)

ผมถาม

ผมกินอาหารเที่ยงกับซูมิเระ ดังนั้นผมกำลังคิดเกี่ยวกับการไปกินอาหารเย็นกับซาร่า

“อืม~” (ซาร่า)

ซาร่าขยุกขยิก

“?”

มันเป็นที่บนรอบนอกเทศกาลโรงเรียน… ที่ซึ่งคู่รักไป ‘{พัก}’… อ๊ะ นี่มันแคเพื่อเหตุผลทางการค้นคว้าเท่านั้น โอเค๊? ฉันแค่คิดว่ามันอาจจะละเมิดศีลธรมที่นั่น ดังนั้นมันจะทำให้มั่นใจถ้านายอยู่กับฉัน ยูจีน” (ซาร่า)

ผมคิดอย่างแน่ใจว่ามันคือร้านอาหาร แต่มันไม่ใช่

“พัก?” (ยูจีน)

“ใช่ ใช่ พักธรรมดาเอง ประมาณสั้นๆแค่ 2 ชั่วโมง” (ซาร่า)

“หืมม ฉันไม่ถือที่จะไป—” (ยูจีน)

“《ม่ายยยย!!!》” (ซูมิเระ)

ซูมิเระไมให้ผมพูดเสร็จ

“เฮ้ ซูมิเระจัง! อย่ามาขวางฉันซี่!” (ซาร่า)

“นั่นมันโรงแรมแห่งรักแน่นอนเลย! ทำไมมีโรงแรมแห่งรักในเทศกาลโรงเรียนล่ะ?! นั่นมันปัญหาใหญ่นะ!” (ซูมิเะ)

“มันช่วยไม่ได้ คู่รักผู้คบกันปรากฏมาบ่อยในเทศกาลโรงเรียน ดังนั้นมันคือความพยายามจะรักษาความสงบเรียบร้อยโดยให้พวกเขาอยู่กันเป็นที่เดียวดีกว่าให้พวกเขากระจายไปทุกที่ มันเป็นความรู้ทั่วไปตั้งนานแล้วในโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน” (ซาร่า)

(ฉันไม่รู้…) (ยูจีน)

“น-นั่นไม่ยุติธรรมเลย ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไปด้วย!!” (ซูมิเระ)

“เอ๋? เรา…ส-สาม?” (ซาร่า)

“ไม่เหรอ?” (ซูมิเระ)

“เออ๋… ฉันจชอบมากกว่าถ้าแค่เราสองคนเท่านั้น แต่… หืมม มันช่วยไม่ได้ฉันว่า” (ซาร่)

“ได้เลย! อย่างงั้น ไปกันเถอะตอนนี้” (ซูมิเระ)

(เอ๊ะ? อะ?) (ยูจีน)

อะไรๆถูกตัดสินใจ ณ ความเร็วสายฟ้าฟาด

ตั้งแต่เช้าเลยเหรอ?

“เอิ่ม…แล้วเกี่ยวกับความคิดเห็นของฉันล่ะ?” (ยูจีน)

“”…””

ดวงตาอันใหญ่และน่ารักของซูมิเระกับซาร่าจ้องมองผม

“ไม่อยากไปเหรอ ยูจีน?” (ซาร่า)

“เราไปไม่ได้เหรอ ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)

“ช-ช่างมันเถอะ” (ยูจีน)

ผมยอมแพ้กับการคัดค้าน

ผู้ชายลังเลตรงนี้จะสิ้นหวัง

ณ ช่วงเวลานั้น บางคนเคาะบนประตูห้องทำงานประธานสภานักเรียนแล้วเข้ามา

“โอ้ ประธานสภาซาร่า จะออกไปข้างนอกเหรอ”

เทเรเซียของกิจการทั่วไปของสภานักเรียนปรากฏตัว

“พอดีเวลาเลย! เทเรเซียซัง ได้โปรดฟังอย่างใจเย็นนะ มีบางอย่างซึ่งฉันต้องบอกเธอเกี่ยวกับคลอดด์คุง…” (ซาร่า)

“มันโอเค ประธานซาร่า ฉันกำลังจะไปทักทายคลอดด์กับเจ้าหญิงทิฟาเนียด้วยกันกับลีโอน่า

เธอยิ้ม

รอยยิ้มเหมือนเคยของเทเรเซีย

“””…”””

ซาร่า ซูมิเระ และผมตกอยู่ในความเงียบ

“ข-เข้าใจแล้ว… ถ้าอย่างนั้นลีโอน่าจังจะไปด้วย~” (ซูมิเระะ)

ซูมิเระพูดนี่ด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย

“ใช่ เพราะทั้งหมดมันคือลีโอน่าผู้บอกฉัน ฟุฟุฟุ คลอดด์นั่น เขาควรจะบอกฉันก่อนว่าเขามีคู่หมั้น ไม่คิดด้วยเหมือนกันเหรอ ประธานซาร่า?” (เทเรเซีย)

“ช-ใช่…” (ซาร่า)

ซาร่าถูกท่วมท้นโดยน้ำเสียงสงบสุขของเทเรเซีย

“อื้มถ้าอย่างนั้น ขอให้เป็นวันที่ดี ประธานซาร่า ซูมิเระซัง ยูจีนคุง” (เทเรเซีย)

เทเรเซียจากไปด้วยก้าวเท้าสง่างาาม

แต่พร้อมด้วยเจตนาฆ่าเล็ดออกจากทุกรูขุมขน

(คลอดด์ รอดนะเว้ย) (ยูจีน)

ผมเชียร์เพื่อนผมข้างในหัวใจของผม

◇ริมโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน: ย่านเริงรมย์◇

“”…””

“ย-แย่หน่อยนะ มัน {เต็ม}” (ยูจีน)

ผมพูดกับซูมิเระและซาร่าผู้เสียกำลังใจ

“อะไรกันที่มันต้องรอ 5 ชั่วโมงเนี่ย?!” (ซูมิเระ)

“ฉันไม่รู้ว่ามันจะแน่นเอี๊ยดด้วย…” (ซาร่า)

โรงเรียนแห่งรักของเทศการโรงเรียนเจริญอย่างยิ่งใหญ่ และมีแถวยาว

เวลารอนานมากและมีคู่รักอยู่เพียบผู้ทนไม่ได้ ดังนั้นมีผู้คนเยอะรรอบๆผู้ที่กำลังทำมันที่นั่นที่นี่

ผมพูดไม่ได้จริงๆว่าที่นีมีศีลธรรมดี

“ไม่ใช่มันจะดีกว่าที่จะเพิ่มจำนวนห้องเหรอ?” (ยูจีน)

“ใช่… ฉันจะนำเรื่องนี้ไปพิจารณาเวลาหน้า…” (ซาร่า)

ซาร่าตอบมาด้วยเสียงเหนื่อย

“เฮ้ ซาร่าจัง เราทำอะไรดีล่ะตอนนี้?” (ซูมิเระ)

“ฉันลงเวลาพักของฉันไว้ตอนบ่าย ดังนั้น…เดินรอบๆเทศกาลโรงเรียนเถอะ” (ซาร่า)

“ไม่หิวเหรอ? ไปดูบูทร้านอาหารกัน” (ซูมิเระ)

“ใช่ ฉันเพิ่งทานเบาๆมาตอนเช้า ดังนั้นทำแบบนั้นเถอะ” (ซา่า)

“ยูจีน ไปบริเวณบูทร้านอาหารต่างกันกับเมื่อเช้านี้เถอะ☆” (ซูมิเระ)

“ทำแบบนั้นเถอะ เราไปที่บริเวณตะวันออกมา ดังนั้นมาลองฝั่งตรงข้ามเถอะ” (ยูจีน)

เรา 3 ไปจากย่านเริงรมย์สู่บริเวณบูทร้านอาหาร

บริเวณบูทร้านอาหารเต็มไปด้วยผู้คนไม่สำคัญว่าเวลาไหน

ซูมิเระกำลังกินขนมปุยฝ้ายที่เธอซื้อด้วยกันกับซาร่า

ผมชิมคำหนึ่งด้วย แต่มันหวานมากจนผมไม่ชิมอีกคำ

ซาร่าซื้อผลไม้ทางใต้ซึ่งมีหลอดบางๆเสียบอยู

มันคือครั้งแรกที่ผมเห็นผลไม้นี้

“ว้าาา มะพร้าว!” (ซูมิเระ)

“มะพร้าว? นี่เรียกว่าขนมโคโคนะ ซูมิเระจัง” (ซาร่า)

“เข้าใจแล้ว ให้ฉันดูดคำสิ~” (ซูมิเระ)

“อะนี่ ยูจีน อยากชิมด้วยมั้ย?” (ซาร่า)

“จิบคำนึง” (ยูจีน)

นี่คือครั้งแรกที่ผมกินน้ำของผลไม้นี้ มันสดชื่นและอร่อยมากกว่าที่ผมคิด

ผมไปรอบๆเพื่อดูการแสดงของเทศกาลโรงเรียนด้วยกันกับซูมิเระและซาร่าหลังจากนั้น

เราเหนื่อยนิดหน่อย เราจึงกำลังคุยกันเกี่ยวกับการไปสักที่ซึ่งมีน้ำชา และเห็นที่ซึ่งมีผู้คนรวมกัน

มันไม่ใช่ที่ซึ่งกำลังเล่นดนตรีหรือกำลังทำการแสดง

ผมสงสัยว่ามันคืออะไรและไปดู

(…หืม?) (ยูจีน)

ภาพมหัศจรรย์แพร่ต่อหน้าผมกระทันหันน

แสงวิบวับไม่หายไปจากภาพซึ่งผมเห็น

ผีเสื้อส่องแสงจะแอบมอง ณ มุมสายตาเป็นครั้งคราว

(นี่คือ…เวทมนตร์ลวงตาถูกร่ายใส่ฉันเหรอ?!) (ยูจีน)

ในท่าทางเต็มไปด้วยทักษะจนผมไม่แม้แต่สังเกต

“! [รักษาจิต]!” (ยูจีน)

ผมรีบร่ายเวทมนตร์รักษาใส่ตัวเอง

ภาพอันผมเห็นชัดเจนขึ้นเรื่อยๆอย่างมั่นคง

ผมมองไปรอบๆอย่างระวัง และสายตาของคนผู้รวมกันที่นี่ทั้งหมดว่างเปล่า

พวกเขายิ้มเต็มที่กับดวงตาอันว่างเปล่าของพวกเขาดั่งพวกเขากำลังมอง ‘ฝันอันสนุกสาน’

“ฮ่าฮ่าฮ่า…” “ฟุฟุฟุ…” -มันคือภาพประหลาดอันผู้คนกำลังหัวเราะสู่ความว่างเปล่า

“…ว้าาา ระยิบระยับ” (ซูมิเระ)

“…ตัวฉันรู้สึกนุ่มๆฟูๆอ้ะ” (ซาร่า)

ซูมิเระกับซาร่าก็เหมือนกัน

“[รักษาจิต]” (ยูจีน)

ผมร่ายเวทมนตร์ฮีลกับทั้งสองเหมือนที่ผมทำกับตัวเอง

“ฮ่าา! หืม?” (ซูมิเระ)

“โอ้? เกิดอะไรขึ้น…?” (ซาร่า)

แสงกลับคืนสู่ดวงตาพวกเธอ

“เป็นอะไรไหม ซูมิเระ ซาร่า?” (ยูจีน)

“ม-ไม่เป็นไร ฉันรู้สึกดั่งฉันมีฝันสนุกๆ” (ซูมิเระ)

“นั่นแปลกนะ… มันดั่งฉันเห็นฝันกระทันหัน… แต่มันไม่ได้รู้สึกไม่ดีนะ” (ซาร่า)

ซูมิเระกับซาร่าเอียงหัวของพวกเธอ

ณ ทันใดนั้น ผีเสื้อส่องแสงกระพือปีกอยู่ต่อหน้าสายตาผม

ตออนนี้เมื่อผมตั้งใจดู มีผีเสื้อส่องแสงที่นั่นที่นี่

พวกมันมากกว่าร้อยตัว

(ผีเสื้อเหล่านั้น…ผีเสื้อแสงจันทราหรือ?) (ยูจีน)

มันคือมอนสเตอร์หายากจากหอคอยเซนิท

มันไม่ทำร้ายนักสำรวจ แต่มันคือมอนสเตอร์มีปัญหาซึ่งทำให้นักสำรวจสับสนด้วยเวทมนตร์ลวงตา

ผมแค่เคยเห็นของจริงครั้งสองครั้ง

อย่างน้อยมากที่สุดมันไม่ใช่มอนสเตอร์ซึ่งคุณจะเจอในโรงเรียนโดยบังเอิญ

พูดอีกอย่าง นีคือปรากฏการณ์ประดิษฐ์…

“เอ๋ ยูจีนจัง? ลาดตระเวนเหรอ? ขอบคุณสำหรับงานหนักนะ~”

เสียงอันคุ้นเคยคุยกับผม

ตัวสูงพร้อมหลังคร่อม ผมยุ่งๆ และใส่เสื้อโค้ทสีขาวล้วน

“คาร์โลเซ็นไป? มันเป็นพี่ทำเหรอ?” (ยู๗ีน)

รุ่นพี่จากชมรมสัตว์

หรือเหมือนกับ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผีเสื้อเหล่านี้คือผีเสื้อแสงจันทราคือการทำขอคาร์โลเซ็นไป ผู้ใช้แมลง

ไม่มีทางว่าคนธรรมดารวมผีเสื้อแสงจันทราเหล่านี้ด้วยกันซึ่งมันถูกพิจารณาว่หายาก

“ช่ายช่าย รีเบคก้าจังขอให้ฉฉันทำน่ะ เห็นมั้ย เธอบอกว่าให้จัดแสดงมอนสเตอร์หายากบางอย่างที่ไม่อันตรายเพื่อสร้างความบันเทิงให้แขกในเทศกาลโรงเรียน” (คาร์โล)

“แต่…ไม่ใช่ผีเสื้อแสงจันทราแย่เหรอ?” (ยูจีน)

“มันโอเค~ ฉันให้เวทมนตร์ลวงตาไว้แรงต่ำ และไม่มีความจำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับผลข้างเคียง แล้วก็ นายมีฝันที่สนุกได้” (คาร์โล)

“ผมไม่คิดว่านั่นคืออะไรที่ประธานกรรมการรีเบคก้าคิดเมื่อเธอพูดว่าให้สร้างความบันเทิงให้พวกเขานะ…” (ยูจี)

แค่เมื่อผมกำลังครุ่นคิดว่าจะอธิบายกับรุ่นพี่คนนี้เกี่ยวกับโลกภายนอกอย่างไรดี…

“เฮ้ย คาร์โล! ฉันได้ยินว่ามีการเห็นภาพหลอนหมู่กำลังเกิดขึ้น ฉันเลยมาเพื่อยืนยันมัน ถ้าอย่างนั้นมันเป็นนายทำเหรอ?!!”

บางคนปรากฏตัวด้วยเทเลพอร์ต

เอลฟ์ตัวเตี้ยพร้อมมีผมแดงเงางาม -ประธานกรรมการเทศกาลโรงเรียน รีเบคก้าซัง

“เฮ้ยานั่น รีเบคก้าจัง ความคิดดี ถูกมั้ย? ทุกคนดูเหมือนกำลังสนุก☆” (คาร์โล)

“เจ้าบ้า!!!” (รีเบคก้า)

ประธานรีเบคก้าตีคาร์โลเซ็นไปผู้มีรอยยิ้มใหญ่อยู่บนหน้าของเขา

“นั่นเพื่ออะไรกัน? รุนแรงมากเลย” (คาร์โล)

“เก็บฝูงผีเสื้อแสงจันทรานี้ไปทันทีเลยนะ! แก้เวทมนตร์ลวงตา!!” (รีบเคก้า)

“เออ๋ แต่ทกคนดูเหมือนกำลังสนุกนะ” (คาร์โล)

คาร์โลเซ็นไปดีดนิ้วแม้ว่าระหว่างบ่น และผีเสื้อแสงจันทรามากกว่าร้อยสร้างแถวหมุนวน เข้ากระเป๋าเสื้อโค้ทสีขาวของคาร์โลเซ็นไป

เขาเป็นผู้ฝึกสัตว์ที่น่าประทับใจสุดขีดไม่สำคัญว่าผมเห็นกี่ครั้ง

เวทมนตร์ลวงตาหายไปแล้วผู้คนที่รวมกันรอบๆดูเหมือนกลับไปมีสติ พวกเขาแยกย้ายกันไปอย่างเหม่อลอย

“เฮ้ คาร์โล ไม่มีมอนสเตอร์หายากไม่มีภัยที่ไม่ใช่ผีเสื้อแสงจันทราเหรอ?” (รีเบคก้า)

“แน่นอนว่ามี แล้วถ้านี่ล่ะ? พวกมันถูกเรียกว่าแมลงระฆังวัญญาณและทำให้เธอได้ยินเสียงหลอนสนุกๆ” (คาร์โล)

“ฉันบอกให้นายหยุดนั่น!!” (รีเบคก้า)

ประธานซาร่าปล่อยลูกเตะข้างใส่คาร์โลเซ็นไป

“เฮ้ ยูจีน คนนั้นคือบางคนจากชมรมสัตว์ ถูกมั้ย?” (ซาร่า)

“ใช่ ชื่อพี่เขาคือคาร์โลเซ็นไป เขาน่าจะเป็นหมายเลขหนึ่งของผู้ใช้แมลงในโรงเรียน” (ยูจีน)

“ฉันอยากจะให้เขาเข้าพบเพราะเขาคือผู้ก่อให้เกิดการเห็นภาพหลอนหมู่ แต่…ปลอยมันให้ประธานรีเคก้าที่นี่เถอะ” (ซาร่า)

“นั่นไม่เป็นไรเหรอ?” (ยูจีน)

“เพราะทั้งหมดสมาชิกของชมรมสัตว์ทั้งหมดคือคนประหลาด มันเหมือนแค่พวกเขาไม่ฟังเหตุผล…” (ซาร่า)

“จริงๆเหรอ ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)

“ช่างหยาบคาย แต่ยังไงซะ มันจริงนะ” (ยูจีน)

แต่คาร์โลเซ็นไปไม่มีเจตนาร้าย

นี่แค่วิธีคิดของเขาไม่เหมือนคนธรรมดา

พูดถึงแล้ว รีเบคก้าเซ็นไปกับคาร์โลเซ็นไปเห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันในแผนกผู้กล้าในตำนาน

รุ่นพี่ของซาร่า

แค่เมื่ผมกำลังคิดเกี่ยวกับการไปจากที่นี่

“เฮ้ย ยูจีนจัง” (คาร์โล)

ผมถูกคุยด้วย

“มีอะไรเหรอ?” (ยูจีน)

“ฉันได้ยินมาจากครูใหญ่; นายสำรวจหอคอยเซนิทอยู่ ใช่มั้ย?” (คาร์โล)

“ใช่ แต่ไม่มีอะไรแปลกเลย” (ยูจีน)

“ฉันได้ถูกขอบางอย่างคล้ายกันมาจากครู ดังนั้นฉันก็สำรวจมันนิดหน่อยด้วย” (คาร์โล)

คาร์โลเซ็นไปหยุดชั่วคราวตรงนี้

“…มันเป็นไปได้มากที่สุดว่ายังเป็นแค่ลางร้าย แมลงอ่อนแอย้ายถิ่นฐานพร้อมกันเยอะ มันเป็นบทนำของมอนสเตอร์แตกตื่น” (คาร์โล)

“”””?!””””

มันไม่ใช่แค่ผมเท่านั้น; รีเบคก้า ซาร่า แล้วก็ซูมิเระสั่นไหวๆกับนี่

“จริงเหรอ คาร์โลเซ็นไป?” (ยูจีน)

“หืมม…ไม่แน่ใจ เพราะทั้งหมดปรกติแล้วสัญชาตญาณฉันจะผิด” (คาร์โล)

“ถ้าอย่างนั้นมัผิดบ่อยครั้ง!” (รีเบคก้า)

ประธานรีเบคก้าตอบโต้

แต่เธอยังดูเกร็งๆ

“ยังไงซะ ฉันคิดว่ามันจะไม่เป็นไรไปสักพักนึง ฉันสงสัยว่ามันจะไม่เกิดขึ้นในเทศกาลโรงเรียน” (คาร์โล)

“การคาดเดาของพี่ปรกติจะผิด ถูกมั้ย คาร์โลเซ็นไป?” (ยูจีน)

“อ่ะฮ่าฮ่า!” (คาร์โล่)

เขาหัวเราะใส่มัน

มันจริงๆหรือ?

(ไปสำรวจดันเจี้ยนสุดท้ายอีกทีหนึ่งเมื่อฉันมีเวลาเถอะ) (ยูจีน)

มาเก็บนั่นไว้ในใจเถอะ

ผมไปรอบๆเทศกาลโรงเรียนด้วยกับซูมิเระและซาร่าหลังจากนั้น

เรากินอาหารเย็นกันที่บาร์นั่งนอกร้านอันสร้างสำหรับเทศกาลโรงเรียน

ซูมิเระอยู่ห้องผมที่หอตอนกลางคืน แล้วซาร่าพูดว่าเธอจะอยู่ด้วยเหมือนกัน

ไม่มีที่สำหรับให้ 3 คนนอน ดังนั้นเราคิดว่าทำอะไรดี แล้วซูมิเระเสนอให้เข้าร่วมกับสมาชิกชมรมศิลปะการต่อสู้ในการตั้งแคมป์ของพวกเขา

เรานอนในเต็นท์สำรวจ

แต่มันดูเหมือนสมาชิกของชมรมศิลปะการต่อสู้จัดปาร์ตี้กันทั้งคืน ผมเลยจบที่การถูกชวนไปโดยสมาชิกชายและปาร์ตี้กับพวกเขาจนถึงเช้า

ห็นว่าพวกเขาจะทำการแสดงผลงานสำหรับวันที่ 3 โดยแทบไม่ได้นอน

ช่วงเป็นกลุ่มคนที่อดทน

◇วันที่ 3 ของเทศกาลโรงเรียน◇

“มันอยู่ที่นี่แล้ว” (ซาร่า)

ผมมองดูท้องฟ้ากับเสียงของซาร่า)

นี่คือสถานีสำหรับเรือบินของเมืองดันเจี้ยน

มันไม่เหมือนว่าผมมีธุระที่นี่ แต่ซูมิเระกับผมมาด้วยกันพร้อมซาร่า

เรือบินลอยในท้องฟ้ามีท้องสีขาวเหมือนก้อนเมฆกับเครื่องหมายธนูสีเขียวเขียนอยู่บนมัน

มันคือเรือบินของสหภาพศักดิ์สิทธิ์

ผมเห็นรูปปั้นของเทพธิดาแห่งโชคชะตาซามะบนเรือบินที่โดดเด่นส่วยงามกว่าที่เหลือ

สตรีศักดิ์สิทธิ์ซามะต้องอยู่ในหนึ่งนั้น

“สตรีศักดิ์สิทธิ์ซามะมาถึงจากคาลเดียแล้ว!”

เสียงดังส่งออกมา

“ถ้าอย่างนั้นตออนนี้ ฉันจะไปทักทายสตรีศักดิ์สิทธิ์ซามะ เธออาจจะขอให้ฉันแนะนำตัวเธอด้วย ยูจีน ดังนั้นได้โปรดช่วยฉันในเวลานั้นนะ โอเคมั้ย?” (ซาร่า)

ซาร่าเดินออกไปสู่เรือบินของสหภาพศักดิ์สิทธิ์หลังจากพูดนี่

พูดถึงแล้ว เห็นว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ผู้มาไม่ใช่โอเรียนน์ซามะ

ผมไม่เก่งกับการรับมือกับเธอ ดังนั้นมันโล่งใจว่ามันเป็นคนอื่น

ไม่ เห็นว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ทุกคนแปลก มันจึงอาจเป็นเหมือนกัน

“เฮ้ ยูจีนคุง ไม่ใช่นั่นเรือบินของอาณาจักรเหรอ?” (ซูมิเระ)

มีกลุ่มของเรือบินสีแดง ณ ทิศทางซึ่งซูมิเระชี้ไป

เครื่องหมายของอาณาจักรแกรนด์แฟลร์กับลังแสดงตัวตนของมันข้างหน้า

พูดถึงแล้ว ใครมา?

ผมเฝ้าสังเกตคนผู้ลงมาจากกเรือบิน สงสัยเกี่ยวกับมัน

มีชุดบันไดสำหรับเรือบินที่ลงจอดและผู้หญิงชั้นสู่งพร้อมเสื้อผ้าหรูหราลงมา

ผู้หญิงคนนั้นมองไปรอบๆแล้วมาทางนี้พร้อมยิ้มใหญ่หลังจากเห็นผม

ผมรีบคุกเข่าและทักทายเธอ

“นายกรัฐมนตรีแคทเธอรีน ยินดีต้อนรับสู้โรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียนครับ” (ยูจีน)

“มันเป็นไม่กี่วัน ยูจีน ซานตาฟิลด์คุง” (แคทเธอรีน)

แคทเธอรีนซามะยิ้ม

ดูเหมือนบุคคลสำคัญที่สุดของอาณาจักรคือนายกรัฐมนตรี

เจ้าหญิงจากสหพันธรัฐบลูวอเตอร์

สตรีศักดิ์สิทธิ์จากสหภาพศักดิ์สิทธิ์

นายกรัฐมนตรีจากอาณาจักร

คุณพูดได้ว่ามีสมดุล?

ผมบอกไม่ได้จริงเพราะผมไม่ฉลาดขนาดนั้นในเรื่องการเมือง

ผมมองหน้านายกรัฐมนตรีและเธอดูเหมือนทำสีหน้าซับซ้อน

“แต่ดั้งเดิมแล้วฉันไม่ใช่คนถูกแต่งตั้งให้มาที่นี่นะ…” (แคทเธอรีน)

“จริงๆเหรอครับ?” (ยูจีน)

ใช่ มันสมควรเป็นเจ้าชายองค์ที่ 1 แอสตัน” (แคทเธอรีน)

ถ้าอย่างนั้นแผนเปลี่ยน

บางอย่างเกิดขึ้นหรือ?

แต่คำถามนั้นถูกตอบไม่นานหลังจากนั้น

*ต่ะต่ะต่ะ!*

เสียงของการก้าวเท้าเข้าหา

ผมบลอนด์ส่องสว่างดั่งแสงตะวัน

ดวงตาสีฟ้าดุจทะเลแห่งฤดูร้อน

เครื่องแบบทหารสีแดงและแจ็คเก็ตสีดำคือเครื่องแบบของกองทัพจักรวรรดิ

อะไรซึ่งส่องสว่าง ณ หน้าอกเธอคือเครื่องหมายของตระกูจักรวรรดิแกรนด์แฟลร์

พูดอีกอย่าง ข้อพิสูจน์ของราชวงศ์

มันหายถึงเธอคือเจ้าหญิงของอาณาจักร แต่กำลังวิ่งเต็มความเร็วโดยไม่มีร่องรอยขอองท่าทางสง่างามอยู่เลย…

“ยูจี้!!”

“อ-ไอริ?” (ยูจีน)

หนึ่งผู้กระโดดสู่อ้อมอกผมคือผู้จะครองบัลลังก์ของอาณาจักรแกรนด์แฟลร์์ เพื่อนวัยเด็กของผมไอริ

■ตอบความคิดเห็น:

>คลอดด์มันดูเหมือนนี่จบแล้วสำหรับนาย

>ยูจีนน่าจะหยิบชิ้นกระดูกของนาย

-คลอดด์คุงได้ต้อนรับวันที่ 3 มั้ย?

■ความคิดเห็นขอผู้แต่ง:

ผมดื่มมากไประหว่างหยุดเทศกาลบง

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl