19 ยูจีน พบกับความสิ้นหวัง (ส่วนที่ 1)

“ซ-เซอเบอร์รัส!!!!”

บางคนตะโกน

มีคนที่แม้แต่กรีดร้องและล้มไปที่ก้น

—สุนัขเฝ้าระวังของฮาเดส เซอร์เบอรัส

อย่างที่ชื่อมันบอกไว้ มันเป็นมอนสเตอร์ ที่ปรกติแล้วจะอยู่ในโลกแห่งความตาย ในฮาเดส

ไม่ มันเหมือนกับมอนสเตอร์ที่ปรากฏมาในตำนานปรัมปรามากกว่า

แม้ว่ามีตัวที่ใหญ่ไปมากกว่าโทรล มันมีความคล่องตัว ที่กระโดดข้ามเราไปได้ง่ายๆ

มันกินก็อบลิงคิงเป็นเหยื่อ

สำหรับมอนสเตอร์ตัวนี้ พวกเรา มนุษย์ ต้องเป็นเหมือนแมลง

“วิ่งหนี ทุกคน!!” (ลีโอน่า)

ลีโอน่า ออกกคำสังสมาชิกคลับ และพวกเขาทั้งหมด กระจายไปในทุกทิศทางตอบสนอง

“ซูมิเระ เราจะวิ่งหนี!!” (ยูจีน)

“อ-โอเค…” (ซูมิเระ)

ผมดึงมือของซูมิเระ ที่ดูเหมือนยังจะไม่เข้าใจสถานการณ์ได้ดีที่นี่ และเราวิ่งข้างในป่า

แม้แต่ตัวผมเอง ก็ยังไม่เข้าใจว่าอะไรเกิดขึ้น

ทำไมเซอร์เบอรัส มาอยู่ในชั้นล่างแบบชั้นนี้…?

“ยูจีน สนัขที่มี 3 หัวนั้นเก่งเหรอ?!” (ซูมิเระ)

“นั่นเป็นสัตว์เทพเจ้า! เรา {ฆ่ามันไม่ได้} อย่างแน่นอน!” (ยูจีน)

“เอ๋?! ห-หมายความว่ายังไงเหรอเรื่องนั้น?!” (ซูมิเระ)

แค่เมื่อผมกำลังจะตอบคำถามของซูมิเระ

“กย้าาาาาาาาาาาาาาาาาา…!”

ผมได้ยินเสียงกรีดร้อง ที่ทำให้ผมขนลุก

—*กร๊อบ* *กรุ๊บ…*

ผมได้ยินเสียงกระดูกหัก และบางอย่างถูกกิน

“เอ๋?” (ซูมิเระ)

ผมได้ยินเสียงกลืนน้ำลาย

ซูมิเระหน้าซีดขาวที่ข้างผม

“อ๊ะ?!” (ซูมิเระ)

ขาของซูมิเระพันกัน และเธอล้ม

“ซูมิเระ!” (ยูจีน)

ผมจับซูมิเระไว้ในแขนของผม และวิ่ง

“ย-ยูจีน…นั่น เมื่อกี้…” (ซูมิเระ)

“อย่าเพิ่งคิดถึงมันตอนนี้” (ยูจีน)

ผมวิ่งด้วยกำลังทั้งหมดของผม เพื่อที่จะสร้างระยะจากเซอร์เบอรัส

ภาพที่น่ากลัว ดำเนินต่อไป

—บททดสอบของพระเจ้าของ {ชั้นที่ 100} เริ่มต้น

เสียงที่ไม่เหมือนมีชีวิต ดังขึ้นใน {ชั้นที่ 20}

“ชั้นที่ 100…?” (ซูมิเระ)

ผมได้ยินเสียงที่สับสนของซูมิเระ และผมไม่ว่างตอบคำถามของเธอ

ผมก็สับสน

ทำไมการประกาศของนางฟ้า ที่ชั้น 100 มาก้องอยู่ที่นี่…?

ผมมองไปรอบๆ ระหว่างที่วิ่ง และหาที่ซ่อน

บางอย่าง…บางที่ ที่เราซ่อนตัวเราได้…

ที่นั่น!

ต้นไม้ใหญ้ ที่มีช่องเว้าใหญ่พอ ที่จะให้คนซ่อน

มีโอกาส ที่มอนสเตอร์จะซ่อนอยู่ข้างใน แต่มันดีกว่าอยู่ข้างนอก

ผมกระโดดเข้าไป ระหว่างที่หิ้วซูมิเระ

ช่องเว้ามาแค่เป็นพื้นที่ที่พอดี สำหรับเราสองคน

สวย!

ผมให้ซูมิเระนั่งที่พื้น และใช้บาเรียที่ทางเข้าทันที

—เวทย์บาเรีย: [ซ่อนตำแหน่ง]

ด้วยนี่ เราถูกเห็นจากข้างนอกช่องเปิดนี้ไม่ได้

ไม่เพียงแค่นั้น ช่องเปิดเอง ก็จะไม่ถูกเห็นด้วยเหมือนกัน

…แต่ มันหลอกจมูกของสัตว์สวรรค์เซอร์เบอรัสได้มั้ย

“ย-ยูจีนคุง…” (ซูมิเระ)

“เดี๋ยว เงียบๆ” (ยูจีน)

ซูมิเระ พูดอย่างไม่สบายใจ แต่ผมหยุดเธอด้วยมือของผม และเงี่ยหู

*…ครืน…ครืน…*

ผมได้ยินเสียงของฝีเท้า

พื้นสั่นเบาๆ

*ฮ่า…ฮ่า…ฮ่า…ฮ่า…*

ผมได้ยินเสียงหายใจแรงๆของสัตว์

“ฮฮฮฮิ้!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระ ร้องออกไปสั้นๆ และรีบปิดปากของเธอ

หนึ่งในหัวของเซอร์เบอรัส เข้าหาช่องเปิดที่เราอยู่ อย่างช้าๆ

ดวงตาขนาดยักษ์ ที่ขนาดเท่าหัวมนุษย์ มองหาเหยื่อ

ผมรูสึกว่าผมสบตากับนัยน์ตาสีดำ แต่เราไม่ถูกสังเกต

มันดูเหมือนบาเรียทำงานอยู่

*ฮ่า…ฮ่า…ฮ่า…ฮ่า…*

สเียงหายใจของสัตว์ ก้องเข้ามาในช่องเว้า

ซูมิเระปิดปาก เหมือนพยายามจะหยุดลมหายใจ

(………ไปที่อื่นได้แแล้วโว้ย!) (ยูจีน)

ผมขอในหัวใจของผม

มันจ้องไปรอบบริเวณบาเรียซักพัก แต่ในที่สุดมันก็ไป

ร-เราทำมันได้…

ผมนั่งอยู่กับที่

“เฮ้…นั่น…อะไร?” (ซูมิเระ)

ผมดึงซูมิเระที่เต็มไปด้วยน้ำตา เข้าใกล้ผมมาด้วยการดึงไหล่

ซูมิเระสั่น

ไม่ ผมก็สั่น

ผมอธิบายกับซูมิเระอย่างช้าๆ เพื่อที่จะทำให้หัวใจของผมใจเย็นลง

“ซูมิเระ รู้ว่ามอนสเตอร์ถูกตั้งแรงคฺฺ์ตามระดับคววามอันตราย ในโรงเรียนเวทย์ใช่มั้ย?” (ยูจีน)

“ช-ใช่…ชั้นได้เรียนเรื่องนั้น มาจากรินเซ็นเซ…” (ซูมิเระ)

ซูมิเระพยักหน้า

เมื่อนักสำรวจเจอมอนสเตอร์ เราต้องตัดสินใจ ว่าจะสู้หรือจะวิ่งหนี

ระดับความอันตรายถูกตั้งไว้ เพื่อที่จะตัดสินเรื่องนั้น

ภายในนั้น สูงสุดนั้นคือกำหนดภัยพิบัติ

นี่ตั้งกับมอนสเตอร์ ที่ทำลายถิ่นฐานหรืออาจจะทำลายได้

มังกรที่แข็งแกร่ง จะตกอยู่ในหมวดหมู่นั้น

มังกรโบราณ ผู้ที่พูดว่าได้อาศัยมามากว่าพันปี จะเป็นกำหนดภัยพิบัติโดยไม่มีข้อยกเว้น

แน่นอน ว่าผมไม่ได้สู้มอนสเตอร์แบบนั้นมาก่อน

เห็นว่าป๊าได้เคยสู้ แค่เข้าพูดดอย่างเข้าใจว่า ‘ชั้นจะไม่ไปทำเกินไป แล้วไปสู้กับมอนสเตอร์กำหนดภัยพิบัติ’

“เซอร์เบอรัสเมื่อกี้นี่…เป็นมอนสเตอร์กำหนดภัยพิบัติเหรอ?” (ซูมิเระ)

“…ไม่” (ยูจีนน)

ผมกัดฟัน ขณะที่ผมตอบ

ใช่ ระดับความอันตรายสูงสุด ของมอนสเตอร์คือกำหนดภัยพิบัติ

แต่เซอร์เบอรัสไม่อยู่ในหมวดหมู่นั้น

นั่นเพราะมันคือสัตว์สวรรค์์

“เพราะทั้งหมดสัตว์สวรรมัน {เหนือกว่าไปมาก} มากกว่ามอนสเตอร์กำหนดภัยพิบัติ…มันชัดเจน มันคือสัตว์ในตำนวนปรัมปรา ที่ได้มีชีวิตอยู่มามากกว่าหลายแสนปี…” (ซูมิเระ)

“……” (ซูมิเระ)

ซูมิเระทำหน้าเหมือนเธอเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ได้

ตัวผมเองนั้นคิด ว่านี่อาจจะเป็นฝันร้ายบางอย่าง

“สัตว์สวรรค์คือ…เทพรับใช้ของพระเจ้าในดินแดนสวรรค์ ปรกติแ้วมันจะไม่มีอยู่ในดินแดนมนุษย์ มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่พิเศษที่ปรากฏขึ้นมาแค่ในดันเจี้ยนสุดท้าย…” (ยูจีน)

นั่นใช่แล้ว ปรกติแล้วคุณจะไม่ไปเจอ

มันแค่ปรากฏมาในสถานการณ์ที่กำหนดไว้

“สัตว์ที่ถูกกำหนดไว้โดยเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ ในบททดสอบของเทพเจ้าทุกๆ 100 ชั้น นั้นทำไม ไม่มีทางที่เธอจะไปเจอซักตัวในชั้นที่ต่ำกว่า 100…นั้นมันเป็นที่มันควรจะเป็น” (ยูจีน)

“…แต่นี่เป็นชั้น 20 นะ?” (ซูมิเระ)

ซูมิเระพึมพำ ในน้ำเสียงที่มีน้ำตา

“ใช่…มันแปลก ชั้นไม่เคยได้ยินบางอย่างแบบนี้มาก่อน” (ยูจีน)

บางอย่างเป็นไปไม่ได้ เกิดขึ้นที่นี่

นี่คืออะไรที่ลีโอน่าหมายถึงเมื่อพูดว่าระดับความยากในดันเจี้ยนนั้นแปลกเหรอ

แม้อย่านั้น นี่มันบ้าไปแล้ว

อยากจะให้นักสำรวจชั้นที่เพิ่งมาที่ชั้นที่ 20 ทำอะไร โดยการโยนสัตว์สวรรค์ใส่พวกเขา?!

ไม่มีอะไรจะถูกแก้ไข ถ้าเราแค่โกรธ

ซูมิเระสั่นอย่างหนักที่นี่

ผมกอดซูมิเระจากข้างหนลัง เพื่อที่จะให้เธอใจเย็นลง

การสั่นของเธอ สงบลงทีละนิด ทีละทิด

หลังจากซักพัก ซูมิเระพึมพำ

“ยูจีนคุง นายหมายความวว่ายังไง ที่ว่าฆ่ามอนสเตอร์ตัวนั้นไม่ได้…?” (ซูมิเระ)

“สัตว์สววรรค์นั้นต่างจากมอนสเตอร์ พวกมันมี ‘ชีวิตเป็นอนันต์’ นั่นทำไมเธอไม่กำจัดสัตว์ของเทพเจ้า เธอต้องใช้ความฉลาดและความกล้า เพื่อที่จะเอาชนะนี่ และมุ่งหน้าไปที่ชั้นต่อไป… นั่นเป็นบททดสอบของพระเจ้า ที่ถูกตั้งไว้ทุก 100 ชั้น เรียกว่าสัตว์ลงโทษ” (ยูจีน)

“…เอาชนะมันยังไงเหรอ?” (ซูมิเระ)

“ชั้นไม่รู้…” (ยูจีน)

ผมตอบได้แค่ด้วยนั่น

สถิติที่ดีที่สุดของดันเจี้ยน ที่เพิ่งอัพเดตถึงชั้น 19 เมื่อกี้

ผมไม่แม้แต่จะจินตนาการเลย ว่าผมจะสู้สัตว์ชั้นที่ 100

ซูมิเระเงียบกับคำพูดของผม

แต่จากนั้น เธอพูดว่าเธอทนความเงียบไม่ได้

“…ส-สัตว์ 3 หัวเมื่อกี้…แข็งแกร่งมั้ย?” (ซูมิเระ)

“ใช่ เซอร์เบอรัสเป็นสัตว์สวรรค์ที่โด่งดัง” (ยูจีน)

ผมพูดเกี่ยวกับคามรู้ของผม ที่ผมมีในความทรงจำ

“มันไม่ได้กำหนดไว้ ว่าสัตว์ลงโทษจะปรากฏอยู่ใชั้นเหมือนชั้น 100 หรือ 20 ปรกติแล้ว มันจะไม่มีอะไรไม่เหมือนกับชั้นอื่น สัตว์ลงโทษ ถูก ‘ซัมม่อน’ แค่เมื่่อผู้ท้าทายปรากฏตัว เซอร์เบอรัสได้ถูกซัมม่อนไปหลายครั้งก่อนหน้า แต่่… จากอะไรที่ชั้นรู้ ไม่เคยมีนักสำรวจที่สามารถจะผ่านเซอร์เบอรัสไปได้…มากกว่าร้อยปี…” (ยูจีน)

ผมสังเกตหลังจากที่ผมได้พูดมัน

มันทั้งหมดเป็นข่าวร้าย

“…ม-ไม่มีทางน่า” (ซูมิเระ)

ค่อนข้างมีความต่าง ในความแข็งแกร่ง ระหว่างสัตว์ลงโทษ

เราได้ถูกสอนในชั้นเรียนนักสำรวจ ในโรงเรียนว่า ถ้าคุณได้โชคร้าย และเซอร์เบอรัสโผล่ม่า มันจะดีกว่า ที่จะยอมแพ้อย่างเชื่อฟัง

“ลีโอน่าซังและคนอื่นๆเป็นอะไรกันมั้ยเนี่ย…?” (ซูมิเระ)

“ชั้นไม่รู้…มันจะดี ถ้าพวกเธอสามารถจะหนีได้” (ยูจีน)

“เราควรทำยังไงดี จากตอนนี้ไปล่ะ?” (ซูมิเระ)

“ตอนนี้สิ่งต่างๆมันมาเป็นแบบนี้ เราไม่มีทางเลือก นอกจากรอให้สตาฟฟ์ดันเจี้ยนมา…” (ยูจีน)

สถานการณ์ที่ไม่ปรกตินี้ น่าจะถูกถ่ายทอดสดในระบบดาวเทียม

ผมมั่นใจว่าพวกเค้าเคลื่อนไหวกันเพื่อช่วยชีวิตเราแล้ว

“สตาฟฟดันเจี้ยนแข็งแกร่งพอที่จะกำจัดสัตว์เมื่อกี้นี้มั้ย?” (ซูมิเระ)

“ไม่เลยซักนิด…ชั้นคิดว่าพวกเค้าจะไปขอให้นักผจญภัยแรงค์สูง ที่ได้เคลียร์ชั้น 100 แล้ว” (ยูจีน)

“ข-เข้าใจแล้ว! งี้ ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องกังวล!” (ซูมิเระ)

รอยยิ้มกลับมาที่หน้าของซูมิเระเล็กน้อย

แต่ มีความมกังวล

นักสำรวจที่เคลียร์ชั้น 100 ถูกเรียกว่า นักสำรวจแรงค์ A และจำนวนพวกเขาน้อยอย่างเหลือเชื่อ

พวกเขาไดฟ์ไปในดันเจี้ยนตลอดเวลา

พกเค้าจะสามารถได้ใครซักคนมามั้ย?

ผมส่งสายตาไปที่กระเป๋านักสวจ

ผมไม่มีแผนที่จะตั้งแคมป์ตั้งแต่แรก ดังนั้น ผมไม่ได้เตรียมอาหารมามาก

มันน่าจะนานไปแค่ครึ่งวัน

มันจะสามารถอยู่ จนการช่วยชีวิตมาถึงมั้ย?

ซูมิเระและผมพิงกันขางในช่องเว้าของต้นไม้ และเรารอการช่วยชีวิต

ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท

แปลโดย: wayuwayu

เป้าหมายเดือน 10/66

ค่าเน็ต 100/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ ซื้อตอน จองตอน แจ้งได้ทาง Facebook ครับ