เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว ซูย้าวถอนหายใจโล่งอกกับความหนักอึ้งอันอยู่ในใจอยู่ไม่น้อย ลี่เฉินซีคงไม่ลงมือฆ่าคนจริงๆ และไม่ต้องไปพูดแม้ว่าอาตงกับเซียวหยางจะไม่มีความบาดหมางกับเขา หรือแม้ว่าจะแค้นเคืองกันก็ตาม เขาก็จะใช้วิธีอันยุติธรรมเสมอ ไม่มีทางทำชีวิตคนเหมือนผักปลาเช่นนี้อย่างแน่นอน

อาตงคงยังไม่ได้จมน้ำตาย เซียวหยางเองก็คงไม่ถูกมีดเสียบจนเสียชีวิต

ต้องเป็นเช่นนี้อย่างแน่นอน

เธอสงบใจได้ลงไปเยอะ แต่สีหน้า ยังปรากฏความเย็นชาให้เห็น หลังจากที่ได้เปิดคลิปวิดีโอซ้ำจนถึงสี่รอบแล้ว เธอดับหน้าจอทันที และจัดการส่งคืนให้ผู้ชายที่อยู่ด้านข้าง

“ครั้งนี้พอใจแล้วใช่มั้ย? ไม่เพียงแต่โยนความผิดจนทำให้เขาเป็นตัวตายตัวแทนคุณ ยังจงใจให้เขาลักลอบสินค้าอย่างผิดกฎหมาย ตอนนี้ยังให้เขาไปฆ่าคนอีกสองคน อานเจียเย้น ต่อไปคุณยังอยากจะทำอะไรต่อ?”

ใบหน้าอันเย็นชาของชายหนุ่มกลับไร้ความรู้สึก มีแค่รูม่านตาสีเหลืองอำพันอันสงบนิ่ง จ้องมองเธอด้วยสายตาอันเฉยเมย และไม่สนใจโทรศัพท์ของตนเองด้วยซ้ำ ในทางกลับกันกลับเชิดปลายคางของซูย้าวขึ้นแทน “สิ่งที่ผมอยากจะทำ ยังมีอีกเยอะแยะ”

“แต่ว่า ก่อนหน้านั้น พวกเราควรจัดการเรื่องนี้ให้แน่ชัดก่อน” เขาพูดเสียงแหบพร่าทุ้มต่ำ ดั่งแม่เหล็ก เพราะว่าอารมณ์ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ ดังนั้นน้ำเสียงจึงเย็นชาอยู่มาก “รู้มั้ยทำไมลี่เฉินซีเขาถึงได้เชื่อฟังคำสั่งผมขนาดนี้? ทั้งที่รู้ทั้งรู้ผมใช้เขาเป็นเป้าล่อ และกลายเป็นแพะรับบาปให้ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจอีกต่างหาก โดยเขายังไม่คำนึงถึงศีลธรรมสักนิด รู้ไหมว่าเพราะอะไร?”

ดวงตาอันงดงามของซูย้าวเย็นเฉียบ และจ้องมองเขาตาไม่กะพริบ ทว่ากลับใช้มือในการปัดการกักกันของชายหนุ่มออก และเอนร่างกายพิงทางด้านหลัง “เพราะว่าฉัน หรือว่า…ลูก หรือ…” หรือว่าแม่ของเขา

แต่ประโยคสุดท้าย ซูย้าวไม่ได้ปริปากพูดออกไป

เธอเดาได้ว่าอานเจียเย้นอาจจะเรื่องที่เจี่ยงเวินอี๋ยังไม่ตาย แต่ยังคงไม่อยากพลั้งปากพูดออกไปเอง ถึงอย่างไร มนุษย์เราต่างหวังอยู่ในใจเล็กน้อย แม้ว่าจะอับจนหนทางหมดทางหนีทีไล่แล้วก็ตาม ทั้งๆ ที่รู้ว่าต้องตายอยู่แล้ว แต่กลับยังคงมีความหวังเพียงเล็กน้อยที่จะมีโชคช่วยในการให้หลุดรอดไปได้

ซูย้าวเองก็ไม่มีข้อยกเว้น ถ้าหากอานเจียเย้นไม่รู้เรื่องเจี่ยงเวินอี๋ งั้นบางที นี่ถือว่าเป็นข่าวที่ดีที่สุดเพียงสิ่งเดียวแล้ว

แต่แสดงอย่างชัดเจนแล้วว่า “หรือว่าจะเป็นแม่ของเขา ใช่มั้ย?”

“คุณยังจำคู่พี่ชายกับน้องสาวนั่นได้ไหม?” อานเจียเย้นเอ่ยถึงสองคนนั้นขึ้นมากะทันหัน

ซูย้าวได้ยินจนความคิดดำดิ่งลงทันที ความรวดเร็วในสมอง พลันนึกถึงก่อนหน้านี้ไม่นานนักในแถวภูเขาหิมะแฟลส์ ‘คนรับผิดชอบ’ โรงเรือนกระจก ลั่วปินกับลั่วซีคู่ผัวตัวเมีย

อานเจียเย้นหรี่ตามอง พลันแสยะยิ้มให้เห็นบริเวณริมฝีปาก “พวกเขาเป็นคนที่ผมวางใจมากกว่าอาตงกับอาเจว๋ ผมได้ส่งพวกเขาไปแล้ว”

เมื่อสิ้นเสียง ประจวบเหมาะกับโทรศัพท์ที่เขาโยนอยู่ด้านข้างอยู่ตลอด กลับส่งเสียงดังขึ้น

พลันมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอย่างกะทันหัน จนทำให้ร่างกายของซูย้าวตัวแข็งทื่อ และจ้องมองอานเจียเย้นรับโทรศัพท์อย่างสง่างาม เมื่อกดรับสายนั้น เขาจงใจเปิดลำโพง

ทางฝั่งนั้นไม่มีเสียงอะไรดังออกมา แต่กลับมีเสียงอยู่ประมาณสามเสียง ‘ปุ ปุ ปุ’ ราวกับมีเสียงเคาะหน้าจอโทรศัพท์ดังขึ้น เสียงนั้นไม่ถือว่าดังมากนัก แต่ชัดเจนมาก ซึ่งเป็นเสียงดังอยู่สามครั้งไม่มีทางผิดพลาดได้อย่างแน่นอน

อานเจียเย้นเองก็เคาะหน้าจอกลับไปสามครั้ง จากนั้นจึงตัดสายทิ้ง

จากนั้น เขาก็โยนโทรศัพท์อีกครั้ง และใช้สายตาอันเย็นเฉียบมองมาทางซูย้าว “พวกเขาคู่พี่นี้จะไม่พูดอะไรแล้ว แต่ก็สามารถรับรู้ถึงแรงเสียงนั้นได้ว่า ทั้งสามเสียงนั่นหมายถึงว่าทำภารกิจสำเร็จลุล่วงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว”

ในทางกลับกัน ถ้าเป็นเพียงเสียงเดียว ก็เท่ากับทำเรื่องพังไม่เป็นท่า ถ้าเป็นสองเสียงหมายถึงเกิดอุบัติเหตุเกิดขึ้นกลางคัน จนภารกิจต้องล่าช้าออกไป

สีหน้าของซูย้าวแข็งทื่อ จนเลือดไหลเวียนทั่วร่างกายหยุดไหลจนแข็งตัว ทำภารกิจสำเร็จลุล่วงไปแล้ว ก็หมายความว่าอาตงกับเซียวหยางได้เสียชีวิตลงแล้ว ไม่ว่าใครเป็นคนลงมือก็ตาม แต่สุดท้ายแล้วชีวิตของทั้งสองคนนี้ เรื่องมันกลับตาลปัตรมาอยู่ที่ตัวของลี่เฉินซี

เขาถูกโยนความคิดและกลายเป็นผู้ต้องหาฆ่าคน…อย่างสมบูรณ์แบบ!

“อานเจียเย้น!” ซูย้าวเครียดจนเกรี้ยวกราดออกมา ความโกรธคืองอันมหึมาราวกับพายุถาโถมฝนตกหนัก พร้อมทั้งพูดเน้นย้ำอย่างเย็นชา

เมื่อมองว่าเธอกำลังผุดลุกขึ้นมาให้ได้ ริมฝีปากของอานเจียเย้นพลันคลี่ออกมาเล็กน้อย พลันเหล่ตามองไปทางด้านหลังของเธอ พร้อมทั้งชูมือและปรบมืออยู่สองครั้งในเวลานั้นเอง

เมื่อสิ้นเสียงปรบมือในชั่ววินาทีนั้นแล้ว ประตูทางด้านหลังของซูย้าวผลักเข้ามา และมีคนเดินเข้ามาทันที