อานเจียเย้นยิ่งพูดยิ่งโมโห จนสีหน้าเคร่งขรึมลงจนย่ำแย่หนักในทันที พลันใช้มือปลดเนคไทออก และหัวคิ้วผูกเป็นโบอย่างหมดความอดทน “ควรพูดว่าคุณไม่รับรู้ความเมตตาของคนอื่นดี? หรือว่าต่ำตมเหลือเกินดี?”

“อาจจะมีบางส่วน ที่ผมดีกับคุณเกินไป จนทำให้คุณรู้สึกได้คืบจะเอาศอก!”คำพูดนี้ อานเจียเย้นพูดด้วยความโกรธเคือง จึงเน้นเสียงทุกคำ

“ถ้าไม่ใช่ว่าผมย้อนตรวจสอบอีกครั้ง เพื่อมั่นใจกับเรื่องราวความจริง ผมไม่กล้าจะเชื่อจริงๆเลยว่า น้องสาวอันแสนดีของผม จากมีจิตใจเมตตาเช่นนี้ ราวกับแม่พระ!”

อานเจียเย้นดึงคอเสื้อขึ้นอีกครั้ง เพราะรู้สึกโกรธเคืองอย่างหนักหน่วงจนไม่มีที่ระบายได้ และจัดการแกะกระดุม “ผู้หญิงอันแสนชั่วร้ายเช่นนี้ กระทั่งยังตกเป็นผู้ต้องสงสัยว่าฆ่าแม่แท้ๆของคุณอยู่ แต่คุณกับช่วยเธอเอาไว้ ทำเพื่ออะไร? เพื่อเป็นการแสดงตนว่าเป็นคนที่จิตใจดี เพื่อไม่ให้ลี่เฉินซีเขาเกลียดคุณจนจำฝังใจใช่ไหม?”

“ทำไมคุณถึงทำตัวต่ำขนาดนี้? ไม่มีลี่เฉินซี แล้วคุณจะตายเหรอ?”

เมื่อได้ยินว่าเขากำลังกล่าวความอัปยศด้วยสีหน้าท่าทางปิดหูปิดตาด้วยความอาฆาตแค้นเคือง ซูย้าวไม่ขยับสักนิด ทว่าเจี่ยงเวินอี๋ที่อยู่ด้านข้างกลับอ้าปากพูดอย่างร้อนรน “ฉันไม่ได้ฆ่าอานโล๋ มันเป็นการเข้าใจผิด มีคนอื่นจงใจโยนความผิดมาให้ฉัน!”

เธอไม่มีความเกี่ยวข้องกับการตายของอานโล๋สักนิด!

เหตุที่ได้ตรวจสอบว่าเจี่ยงเวินอี๋กำลังแวะพักที่จุดพักบนทางด่วนก่อนหน้านี้นั้น และได้มีการแคปหน้าจอกับกล้องจับภาพคนขับรถที่เป็นคนก่อเหตุ ทั้งหมดนั่นก็แค่ถูกคนจงใจจัดฉาก และโยนความผิดยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวให้

“ฆาตกรตัวจริง ก็คือหานฉ่ายหลิง เธอเป็นคนออกกลอุบายทั้งหมดนี่เองในตอนแรก ถึงได้โยนความผิดมาให้ฉัน เธอกังวลในเรื่องราวจะถูกเปิดเผย ว่าเฉินซีจะตรวจสอบมาเจอเธอ!”

แค่สามารถโยงมาหาเจี่ยงเวินอี๋ได้ ลี่เฉินซีเผชิญหน้ากับแม่แท้ๆของตัวเอง อย่างน้อยมีความเป็นไปได้ว่าต้องเอนเอียงและเข้าข้าง และคงไม่ซักไซ้ไถ่ถามเรื่องนี้แน่ กระทั่งยังจงใจปิดบังด้วย และเริ่ม ‘ช่วยเหลือ’ ‘ปกป้อง’มารดาแท้ๆของตัวเอง

หานฉ่ายหลิงติดคุกแล้ว ยังคงยืนกรานไม่ยอมจำนนกับเรื่องนี้ นั่นเป็นเพราะว่าเธอรู้ดี

อีกทั้ง หานฉ่ายหลิงอยู่ในคุกแล้ว ถ้าเรื่องนี้จงใจลากเจี่ยงเวินอี๋ให้เข้ามาร่วมเกี่ยวข้องด้วย เช่นนั้นเรื่องราวระหว่างซูย้าวกับลี่เฉินซี จะเกิดโกลาหลขึ้นอีกครั้ง อยากจะกลับมาคืนดีกัน มันไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน!

เมื่อเห็นหมาแมวพเนจรที่อยู่ข้างถนน ต่างรู้สึกมีจิตใจเมตตาอยากยื่นมือเข้าไปช่วย เมื่อเห็นคนรังแกเด็ก ก็จะเริ่มขับไล่คนเลว เมื่อเห็นคนอื่นหิวโหยเดินเร่ร่อนไปทั่ว ก็อยากจะซื้อข้าวอิ่มๆให้สักมือถือเป็นเรื่องปกติ…

การพบปะกับความหละหลวมที่ปกติเช่นนี้ และการแสดงน้ำใจเล็กๆน้อยๆ มันไม่ใช่เรื่องปกติทั่วไปหรอกเหรอ?

นอกเหนือจากความสัมพันธ์ฉันแม่ลูกระหว่างเจี่ยงเวินอี๋กับลี่เฉินซีแล้ว และตัดถึงความไม่ลงรอยระหว่างแม่ผัวลูกสะใภ้ออกไป การเป็นผู้ป่วยในระยะสุดท้ายจึงจำต้องมีคนเข้ามาช่วยเหลือ การช่วยเหลือตามปกติ หรือว่าไม่ถูกต้องงั้นเหรอ?

ส่วนเรื่องความลงไม่รอยกันระหว่างแม่ผัวกับลูกสะใภ้นั้น ซูย้าวในปีนั้น เป็นลูกนอกสมรสของตระกูลซู แถมยังเป็นใบ้อีก และไม่มีภูมิหลังอันยิ่งใหญ่ และไม่มีข้อดีที่แสดงให้เห็นอย่างเด่นชัด นอกจากเรื่องคำสั่งเสียตามพินัยกรรมเรื่องสัญญาแต่งงานจำพวกนั้นแล้ว เธอไม่มีสิทธิ์แต่งเข้าตระกูลลี่ด้วยซ้ำ

เจี่ยงเวินอี๋ก็เป็นแม่เหมือนบุคคลทั่วไป ในสายตาของมารดา ลูกของตนเอง แถมยังเป็นบุคคลอันยอดเยี่ยมที่สุด และล้ำค่าที่สุด จึงรู้สึกไม่พอใจกับลูกสะใภ้อันแสนปกติทั่วไปเช่นนั้น จึงเกิดเรื่องบาดหมางเล็กๆน้อยขึ้น ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติที่สุดแล้วมั้ง!

ถ้าทุกครอบครัวต่างมีความสุขกันอย่างกลมเกลียว ไม่มีปัญหาเข้ามารบกวนจิตใจ แม่ผัวลูกสะใภ้สามารถสมัครสมานปรองดองกันได้ ราวกับแม่ลูกแท้ๆ งั้นก็ถือว่าเป็นโลกอันสวยงามสมบูรณ์แบบจริงๆแล้ว!

“จะคิดยังไงก็ตามสบายคุณเลย อานเจียเย้น ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณอีกแล้ว”ซูย้าวพูดเน้นทีละประโยค

ก่อนหน้านี้เธอเคยพูดมาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดเรื่องใดขึ้น และไม่ว่าต่อไปจะเกิดเรื่องไปทิศทางไหนก็ตาม เธอก็ยังจะเลือกลี่เฉินซี

เรื่องนี้ จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

อานเจียเย้นมองเธอด้วยแววตาอันเย็นชาอย่างลึกซึ้ง หลังจากเงียบงันอยู่นาน จากนั้น พลันคว้าปืนออกมาทันที ปากกระบอกปืนสีดำนั่น เล็งมาทางเจี่ยงเวินอี๋

“ถึงขั้นพูดกับคุณไม่เข้าใจสักที งั้นผมก็ต้องลงมือด้วยตัวเองแล้วนะ!” เมื่อสิ้นเสียง เขาจึงเหนี่ยวไกปืนทันที

ชั่วพริบตานั้น มันช่างมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วเกินคาด ซูย้าวสูดลมหายใจเย็นเข้าอย่างรีบร้อน และกระโดดไปทางเจี่ยงเวินอี๋อย่างไม่คิดชีวิต

ในชั่วเศษเสี้ยวเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้น เจี่ยงเวินอี๋พยายามสะบัดให้หลุดจากบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้าง เพื่อเอาตัวเองไปบังให้กับซูย้าว จังหวะที่ทั้งสองคนกำลังกอดกันกลมอยู่นั้น เจี่ยงเวินอี๋หันตัว เพื่อใช้ตัวเอง เป็นเกราะป้องกันกระสุนเม็ดนั้นที่ลอยออกมา

เสียง”ปุ๊” กระสุนยิงโดนหน้าอกของเจี่ยงเวินอี๋ พลันมีเลือดสดนับไม่ถ้วน ทะลักออกมา เลือดเหลวอันอ่อนโยน เปรอะเปื้อนเสื้อเชิ้ตของซูย้าว และทำให้ความคิดของเธอทั้งหมดทั้งหมดสั่นคลอนไปด้วย