อาจเป็นเช่นนี้ในทุกครอบครัว เมื่อมีลูกคนที่สองหรือคนที่สามตามมา เด็กๆ มักจะมีความคิดค่อนข้างดื้อรั้นมาก

เจียงจี้เซิงกอดลูกสาวของเขาเอาไว้อย่างช่วยไม่ได้ พยายามเกลี้ยกล่อมซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ก็ไม่เป็นผล

ในที่สุด เซียวไน่ก็เรียกลูกสาวของเธอไป เจียงจี้เซิงจึงมีเวลาว่าง เขาและลี่เฉินซีพากันเดินออกไปข้างนอก

ในพื้นที่สูบบุหรี่ เขาจุดบุหรี่เอนตัวพิงผนัง “การที่ผู้หญิงคลอดลูกนี่ยากเย็นจริงๆ ฉันอยู่กับอาไน่ตลอดเวลา ตอนคลอดนั้นช่างเจ็บปวดเหลือเกิน แกไม่สามารถจินตนาการได้หรอก”

เจียงจี้เซิงตบไหล่ลี่เฉินซี “ตอนซูย้าวคลอด แกต้องอยู่เคียงข้างเธอแล้วจะรู้! ถ้าเป็นการผ่าตัดคลอด คงจะน่าหวาดเสียวขึ้นไปอีก……”

ลี่เฉินซี “……”

“แต่ฉันก็ชื่นชมซูย้าวมากจริงๆ ที่ได้ให้กำเนิดลูกมากมายให้แก” เจียงจี้เซิงส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจ “ในอนาคตดูแลเธอให้ดีล่ะ!”

ลี่เฉินซียิ้ม “ต้องให้แกบอกเหรอ”

เจียงจี้เซิงสูดลมหายใจเข้าดูเหมือนจะนึกถึงบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาได้ ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็มืดมนลง “แกบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนั้นหรือยัง?”

ลี่เฉินซีส่ายหน้า “ยัง”

“ไม่เอาน่า! รีบบอกไปเถอะ จะให้เธอรู้สึกประหม่าไปอย่างนี้ทำไม แกคิดว่าเธอจะไม่รู้หรือไง? เธอไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดานะ หยุดปิดบังเถอะ ระวังเมียแกจะหนีไปอีกล่ะ!”

ลี่เฉินซี “……”

เขาไม่ได้อยากปิดบังเธอ แต่เวลานี้มันไม่เหมาะสมจริงๆ ถ้าเขาบอกทุกอย่างกับเธอ มันก็จะยิ่งทำให้เธอกังวลมากขึ้นเท่านั้น ไว้รอให้ทุกอย่างค่อยๆ ผ่านไปก่อนดีกว่า

เมื่อกลับมาจากโรงพยาบาล ดูเหมือนว่าจะกลับมาเป็นเช่นชีวิตในก่อนหน้านี้ ลี่เฉินซีไม่ค่อยได้ไปที่บริษัท เขาอยู่บ้านทำงานและดูแลเธอในทุกเรื่อง

บ้านใหม่ได้รับการตกแต่งแล้ว มีการระบายอากาศออกเป็นเวลานานพอควร ใกล้จะถึงเวลาจะย้ายบ้านแล้ว แต่ลี่เฉินซียืนกรานที่รอจนกว่าจะคลอด หลังจากจัดงานแต่งเรียบร้อยแล้วค่อยย้ายไปอยู่

ขณะนี้ เจี่ยงเวินอี๋และเด็กๆ จึงได้ตระหนักว่าบ้านหลังใหม่นี้ไม่ได้มีไว้สำหรับพวกเขาที่จะอยู่อาศัย แต่เป็นเรือนหอสำหรับทั้งสองคน!

แต่ช่างเถอะ ตราบใดที่ลูกชายและลูกสะใภ้ของเธอรักใคร่สามัคคีกันดี เธอในฐานะหญิงชราคนหนึ่งจะพูดอะไรได้?

ประมาณสองวันก่อนถึงวันครบกำหนดคลอดของซูย้าว เธอพบว่าคนและรถยนต์ที่สะกดรอยตามก่อนหน้านี้ได้หายไปแล้ว

ลี่เฉินซียังคงดูแลเธอทุกวันเช่นเคย เขาดูแลเธออย่างพิถีพิถัน แต่คนและรถยนต์เหล่านั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอยจริงๆ

พวกเขาได้รับหลักฐานอะไรใหม่ หรือว่าพวกเขาไม่ต้องทำแบบนี้อีกต่อไป? หรือมีจุดประสงค์อื่นกันแน่?

ซูย้าวกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ส่งผลให้เจ็บท้องคลอดก่อนกำหนด เธออาจกำลังจะคลอดจริงๆ ลี่เฉินซีรีบแจ้งโรงพยาบาล แล้วขับรถพาเธอไปที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

หลังจากมาถึง สูตินรีแพทย์และผู้อำนวยการได้นั่งรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ทันทีที่ซูย้าวมาถึงเธอก็ถูกส่งตรงไปที่ห้องคลอด

ทันที ลี่เฉินซีขอตามไปด้วย เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเข้าไปข้างใน แต่หลังจากรออยู่หลายชั่วโมง ท้ายที่สุดซูย้าวก็ถูกเข็นออกไปอีกครั้ง ส่งไปยังห้องผู้ป่วยวีไอพี

เพราะยังไม่ถึงเวลาคลอด

เธอยืนกรานที่จะคลอดตามธรรมชาติซึ่งเป็นประโยชน์ต่อลูกและร่างกายของเธอก็ไม่เลว สามารถคลอดธรรมชาติได้ เนื่องจากเธอยืนกรานเช่นนั้น ก็ต้องรอให้ปากมดลูกเปิด แต่เห็นได้ชัดว่ามันยังไม่เปิด

การรอคอยที่ยาวนานและเจ็บปวดอย่างแรงถาโถมเข้ามาเป็นครั้งคราว ทำให้ร่างกายของซูย้าวหมดแรงไปจริงๆ เธอถูกความเจ็บทรมานจนแทบตาย

แม้จะมีลี่เฉินซีอยู่ข้างๆ เขาก็ช่วยอะไรไม่ได้นอกจากอยู่เป็นเพื่อน หัวใจของเขาเจ็บปวดรวดร้าว “ถ้าผมรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ เราไม่เอาเด็กไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ผมให้คุณทรมานขนาดนี้ ขอโทษนะที่รัก……”

“หุบปาก!” ซูย้าวตอบอย่างไม่อดทน “มาถึงตอนนี้แล้ว คุณจะทำให้ลูกหายไปได้ไหม? เงียบไปเสียดีกว่า!”

ลี่เฉินซี “……”

ซูย้าวกำมือแน่น ความเจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่าทำให้หน้าผากของเธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงนี้ทำให้เรี่ยวแรงของเธอแทบหมดสิ้น

หลังจากผ่านไปเกือบสองวันกับอีกหนึ่งคืนของการทรมาน ในที่สุดซูย้าวก็รู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินว่าปากมดลูกของเธอเปิด สามารถส่งไปที่ห้องคลอดได้ ระหว่างการตรวจอันยาวนาน พยาบาลก็เตือนเธอขึ้นอีกครั้งว่า “อย่าเพิ่งผ่อนคลายนะคะ อีกเดี๋ยวต้องใช้แรงมาก คุณต้องฟังพวกเรานะ ตอนนี้ให้หายใจเข้าลึก……”

เธอมีประสบการณ์ในการคลอดบุตร แต่ครั้งนี้ต้องคลอดหลายครั้ง ทีละคน แน่นอนว่าต้องใช้แรงมาก เธอไม่รู้ว่าจะรอดไปถึงตอนนั้นหรือไม่

ลี่เฉินซีเดินตามเธอเข้าไปในห้องคลอดอีกครั้ง เขาจับมือเธอมาไว้ข้างเธอ มองดูเธอหายใจเข้าลึกครั้งแล้วครั้งเล่า จากนั้นใช้กำลังเบ่ง ท่าทางอันเจ็บปวดนั้นทำให้หัวใจของเขาแทบแตกสลาย!

“แย่แล้ว ความดันโลหิตของคุณแม่ลดต่ำลง!” พยาบาลสังเกตเห็นสัญญาณชีพของซูย้าวในทันใด

ทีมแพทย์กำลังพยายามเต็มที่และเริ่มเตรียมฉีดยาช่วย ซูย้าวใช้กำลังที่เหลืออยู่จับมือของลี่เฉินซี “คุณคะ ฉันอาจจะ……”

ลี่เฉินซีไม่ปล่อยให้เธอพูดต่อ “ไม่เป็นไร คุณจะไม่เป็นไร!”

จากนั้นเขาก็หันกลับมาบอกหมอว่า “ไม่ว่ายังไงก็ต้องเอาแม่ไว้ ผมต้องการให้ภรรยาผมปลอดภัย ลูกไม่เป็นไร!”

ทีมแพทย์พยักหน้า เป็นความหมายว่ารับรู้

ซูย้าวเลิกคิ้วขึ้นอย่างหมดความอดทน “ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้ คุณบอกกับฉันมานะคะ ว่าพวกที่ติดตามคุณเหล่านั้นมันคืออะไร? คุณมีเรื่องปิดบังฉันอยู่ใช่ไหม?”

“ลี่เฉินซี คุณรับช่วงต่อใช่ไหม……ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ คุณช่วยบอกความจริงกับฉันมา……”

ดวงตาอันเย็นชาของลี่เฉินซีจมดิ่งลง เขาคิดไม่ถึงว่าซูย้าวจะพูดถึงเรื่องนี้ในเวลานี้ เขาถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ไร้สาระน่ะ ผมรับช่วงต่ออะไร? มันเป็นเพียงความเข้าใจผิดกันเท่านั้น รอให้คุณหายดีแล้วผมจะเล่าให้ฟัง”

สถานการณ์ของซูย้าวย่ำแย่มาก เมื่อเด็กคนหนึ่งคลอดออกมาได้เธอก็หมดแรง จึงต้องเปลี่ยนไปเป็นการผ่าตัดคลอด เนื่องจากสถานการณ์ของทารกในครรภ์ไม่ค่อยดีนัก จึงส่งเธอเข้าไปในห้องผ่าตัดทันที

ในระหว่างที่ช่วงเวลาผ่านไปช้าๆ ก็ได้ยินเสียงร้องของเด็กๆ ดังออกมาจากห้องผ่าตัดทีละคน หัวใจของลี่เฉินซียังคงเป็นกังวลไม่คลายลง จนกระทั่งพยาบาลผลักประตูและออกมาพูดว่า “ยินดีด้วยค่ะคุณลี่ คุณได้คุณชายน้อยสามคน แม่ลูกปลอดภัย!”

คำพูดนี้ยังคงก้องอยู่ในหูของเขา หัวใจที่วุ่นวายของลี่เฉินซีจึงวางใจลง เขารู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

“แต่ว่าคุณแม่มีอาการติดเชื้อ เธอยังคงต้องได้รับการรักษาก่อน จากนั้นจึงย้ายไปยังห้องพักผู้ป่วยได้ คุณลี่สามารถไปดูเด็กๆ ได้นะคะ” พยาบาลพูด

ลี่เฉินซีตะลึง “ภรรยาผม เธอ……”

“ไม่ต้องห่วงนะคะ หมอพยายามอย่างเต็มที่ เธอไม่เป็นไร!” พยาบาลพูดพร้อมกับเข็นเปลเด็กไปที่ห้องเด็กทารก

ลี่เฉินซี ดูเหมือนจะไม่เห็นเด็กๆ เลย ยังคงยืนอยู่นอกห้องผ่าตัด มองดูแสงสีแดงที่สว่างตลอดเวลา ดูเหมือนจะมีเปลวไฟลุกโชนอยู่ในหัวใจที่วิตกกังวลของเธอ

เมื่อไฟสีแดงในห้องผ่าตัดดับลง หลินโม่ป่ายเป็นคนแรกที่ออกมา

การผ่าตัดคลอดเมื่อกี้นี้เป็นครั้งแรกที่เขามาทำการผ่าตัดหลังจากได้รับข่าว ทักษะทางการแพทย์ของเขายอดเยี่ยมเสมอมา ครั้งนี้เขาก้าวออกจากห้องผ่าตัด ถอดหน้ากาก เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาและหล่อเหลาของเขา และมองไปที่ลี่เฉินซี

“ซูย้าวเป็นยังไงบ้าง?” ลี่เฉินซีถามอย่างกังวล

หลินโม่ป่ายหรี่ตามอง “สัญญาณของการติดเชื้อไม่ร้ายแรง การผ่าตัดประสบผลสำเร็จ โดยรวมแล้วเธอไม่เป็นไรมาก แค่……”

หัวใจของลี่เฉินซีตึงเครียด “แต่อะไร?”

“เธอไม่ควรตั้งท้องอีก ตอนนี้อายุเธอไม่น้อยแล้ว การคลอดลูกบ่อยๆ จะทำให้ร่างกายของเธอทำงานหนักเกินไป” หลินโม่ป่ายกล่าวอย่างเย็นชา

ลี่เฉินซีเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ไม่ต้องกังวล นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย”

เมื่อเห็นว่าเขายังยืนอยู่นอกประตูไม่ยอมจากไป หลินโม่ป่ายก็ขมวดคิ้วขึ้น “เดี๋ยวเธอจะถูกส่งไปที่ห้องไอซียู คุณยังไม่สามารถเข้าเยี่ยมเธอได้ในตอนนี้หรอก ไปหาเด็กๆ ก่อนเถอะ! ยินดีด้วยนะที่ได้ลูกชายอีกสามคน”