แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี 2381 นี่เล่นอะไรกันอยู่ / บทที่ 2382 เด็กคนนั้นล่ะ
บทที่ 2381 นี่เล่นอะไรกันอยู่
ดวงตาของอินเยวี่ยหรงแฝงแววยะเยือกไว้เล็กน้อย แล้วเอ่ยต่อไปว่า “ประธานสภาคะ ในฐานะที่ฉันเป็นหนึ่งในตุลาการ ปฏิบัติตามกฎข้อบังคับทุกอย่างของสภาตุลาการอย่างเคร่งครัด ถ้าอินเหิงทำผิด ฉันจะลงโทษโดยไม่ผ่อนปรน แต่ตอนนี้ เห็นกันชัดเจนแล้วว่าเป็นเพียงเรื่องในตระกูลอินของฉัน ท่านประธานว่าไหมคะ”
ไม่ว่าตำแหน่งของตัวเขาอี้หลิงจวินจะสูงส่งแค่ไหน ก็เข้าไปยุ่งเรื่องในครอบครัวชาวบ้านไม่ได้
“นี่…” ตอนนี้ อี้หลิงจวินปวดหัวอยู่บ้างจริงๆ อินเยวี่ยหรงคนนี้ จัดการได้ยากมาก ต่อให้เป็นเขาเอง ก็ไม่อยากโต้เถียงกับเธอแม้แต่น้อย
เยี่ยหวันหวั่นข่มโทสะเอาไว้ “ตุลาการอิน ถ้าคุณไม่พอใจอะไร ก็พุ่งเป้ามาที่ฉันได้เลย อย่ายุ่งกับเด็ก”
อินเยวี่ยหรงมองเยี่ยหวันหวั่น แล้วยกยิ้มแวบหนึ่ง “คุณหนูเนี่ยช่างมีความสามารถจริงๆ แม้แต่ฉันก็ถูกหลอกด้วย ไม่แปลกเลยที่เจ้าเก้าจะทุ่มกายถวายใจเพื่อเธอ แต่คุณหนูเนี่ยไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉันบอกแล้วไง ฉันเป็นย่าของถังถัง ย่าอย่างฉันรับหลานมาอยู่ด้วยสักสองสามวัน คงไม่มีปัญหาใช่ไหม”
“คุณ…” เยี่ยหวันหวั่นนึกถึงซือเยี่ยหาน จึงไม่ได้เอ่ยถ้อยคำระคายหูบางอย่างออกมา
เวลานี้ ซือเยี่ยหานเหลือบมองอินเหิงที่ร้องโอดโอยอยู่แวบหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยกับหลินเชวีย “หลินเชวีย พาคุณชายอินกลับไป”
“ได้เลยพี่เก้า!” หลินเชวียเรียกคนสองสามคนมามัดอินเหิงอย่างแน่นหนา แล้วลากไปทางด้านหลัง
จากนั้น ซือเยี่ยหานก็เอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ผมกับอินเหิงเป็นพี่น้องกัน เชิญเขาไปเป็นแขกที่บ้านผมสักสองสามวัน คิดว่าตุลาการอินคงไม่ถือสา”
เยี่ยหวันหวั่นอึ้งไปเล็กน้อย
อี้หลิงจวินหมดคำพูดกับแม่ลูกคู่นี้อย่างยิ่ง…
คุณใช้ลูกผมมาข่มขู่ผม ผมก็จะใช้ลูกชายบุญธรรมของคุณมาขู่คุณ…นี่เล่นอะไรกันอยู่!
เมื่อเห็นซือเยี่ยหานใช้อินเหิงมาข่มขู่ตัวเอง แววตาของอินเยวี่ยหรงก็ดำมืดลงในทันใด แต่กลับเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว หัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ยตอบ “เชิญเลย”
สีหน้าของซือเยี่ยหานครึ้มลงเล็กน้อย คงเป็นเพราะคาดไม่ถึงว่าอินเยวี่ยหรงจะตอบกลับมาแบบนี้
อินเหิงฟังแล้วก็ตื่นตระหนกเช่นกัน ไม่คิดว่าอินเยวี่ยหรงจะไม่แยแสตัวเองแบบนี้ จึงตะโกนขึ้นมาด้วยความลนลานทันที “คุณแม่! ไม่เอานะครับ!”
เขาจะตกอยู่ในเงื้อมมือของซือเยี่ยหานไม่ได้! ไม่ได้เด็ดขาด! ซือเยี่ยหานไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่นอน!
เมื่อเห็นบรรยากาศมาคุแทบจะประทุออกมาของสองแม่ลูก อี้หลิงจวินก็ปวดหัวมากจริงๆ ถ้าปล่อยให้แม่ลูกคู่นี้ทะเลาะกันขึ้นมา เกรงว่าประธานสภาอย่างเขาก็คงต้านไม่ไหว
อี้หลิงจวินหมดหนทางแล้ว ทำได้เพียงรีบส่งสายตาให้ลูกสาว
เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วนิดๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อให้ตัวเองสงบใจลง จากนั้นเดินไปหาซือเยี่ยหาน “คุณเก้า พวกเรากลับไปก่อนค่อยว่ากันเถอะค่ะ คุณยังดูไม่ออกเหรอ อยู่ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ อินเยวี่ยหรงไม่มีทางปล่อยตัวถังถัง ไม่อย่างนั้นเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
อีกอย่างถ้าคุณยังเถียงกับเธออยู่แบบนี้ ด้วยนิสัยของอินเยวี่ยหรง ไม่ใช่คนที่จะยอมอ่อนข้อประนีประนอมเด็ดขาด ต่อให้เถียงกับเธอไปจนถึงที่สุด แบบนี้ก็ช่วยถังถังไม่ได้อยู่ดี”
ซือเยี่ยหานฟังหญิงสาวเกลี้ยกล่อมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ในที่สุดความมีเหตุมีผลก็ค่อยๆ กลับคืนมา
ต้องบอกเลยว่าเยี่ยหวันหวั่นพูดถูก ถึงแม้เธอจะไม่รู้จักอินเยวี่ยหรงมากนัก แต่กลับเข้าใจนิสัยของอินเยวี่ยหรงเป็นอย่างดี
“คุณเก้า พวกเรากลับไปกันก่อนเถอะ รอให้ไม่มีคนอื่นแล้วค่อยมาเจรจากับอินเยวี่ยหรงเป็นการส่วนตัว พอถึงเวลานั้นค่อยให้อาจารย์ฉันช่วยออกหน้า ให้เธอปล่อยตัวถังถังมาน่าจะไม่ใช่เรื่องใหญ่แล้ว” เยี่ยหวันหวั่นพูดต่อ
อินเยวี่ยหรงกวาดสายตามองทุกคนแวบหนึ่ง “ดึกมากแล้ว ฉันก็ไม่อยากอยู่นานๆ หรือว่าทุกท่านยังอยากอยู่เป็นแขกต่อกันล่ะ”
สถานการณ์ตึงเครียดแบบนี้ ตุลาการและสมาชิกระดับสูงพวกนั้นจะกล้ารั้งอยู่ได้ยังไง ถ้าถูกลูกหลงไปด้วยจะขอเหตุผลจากใครได้ ดังนั้นทุกคนจึงรีบแยกย้ายกันจากไป
—————————————————————————————
บทที่ 2382 เด็กคนนั้นล่ะ
ซือเยี่ยหานสบตากับอินเยวี่ยหรงแวบหนึ่ง สัมผัสมือน้อยของเยี่ยหวันหวั่นที่กอบกุมมือเขาไว้เพื่อปลอบโยน ในที่สุดถึงได้ผ่อนคลายลง “ได้”
ครั้งนี้กลับเป็นอินเยวี่ยหรงที่ประหลาดใจ จ้องมองเยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ข้างกายเขาแวบหนึ่งตามสัญชาตญาณ ไม่คิดเลยว่าด้วยอุปนิสัยอย่างลูกชายคนนี้ของตัวเอง จะยอมเป็นฝ่ายถอยก่อน
….
ตกดึก ณ ที่พักของซือเยี่ยหาน
ถังถังยังอยู่ในกำมือของอินเยวี่ยหรง สีหน้าของเยี่ยหวันหวั่นและซือเยี่ยหานต่างก็ไม่ค่อยดีนัก
หลินเชวียถามด้วยความปวดหัว “ไอหนุ่มอินเหิงคนนั้นให้จัดการยังไง ต้องคอยเฝ้าไหม ให้ทรมานอย่างหนักรึเปล่า แบบนี้น้าหรงอาจจะปวดใจก็ได้นะ ถึงยังไงก็เป็นผู้สืบทอดคนเดียวของเธอ จะมากจะน้อยยังไงก็ต้องใส่ใจบ้างไม่ใช่เหรอ”
ซือเยี่ยหานเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า “ใช้วิธีทรมานตามปกติทุกวัน แต่ไม่ต้องจับตามองเข้มงวดเกินไป ปล่อยให้เขาติดต่อกับโลกภายนอกได้”
หลินเชวียตะลึงไปก่อนแวบหนึ่ง จากนั้นถึงได้เข้าใจ “โอ้ๆ เข้าใจแล้ว ให้เขาขอความช่วยเหลือจากน้าหรงสินะ! ยังคงเป็นพี่เก้าที่ฉลาดล้ำลึก! ได้เลย ฉันเข้าใจแล้ว!”
เยี่ยหวันหวั่นมองซือเยี่ยหานแวบหนึ่ง “คุณเก้า คุณแน่ใจเหรอคะว่าอินเยวี่ยหรงจะใส่ใจความเป็นความตายของอินเหิงจริงๆ ถ้าใส่ใจใครสักคนจะไม่มีท่าทางแบบนี้หรอก…ฉันมองไม่ออกเลยจริงๆ ว่าอินเหิงคนนี้ใช้เป็นตัวประกันได้ตรงไหน…ยิ่งไปกว่านั้นคือตอนนี้อินเหิงก็ถือว่าเป็นแค่คนที่ถูกตัดหางปล่อยวัดแล้ว…”
ซือเยี่ยหานตอบ “เธอใส่ใจอินเหิงจริงๆ อย่างน้อยถ้าอินเหิงอยู่ที่นี่ ถังถังก็จะปลอดภัยแน่นอน”
ได้ยินซือเยี่ยหานพูดว่าอินเยวี่ยหรงใส่ใจอินเหิง ทำให้เยี่ยหวันหวั่นปวดใจขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
ซือเยี่ยหานเอ่ยต่อไปว่า “ภายในสามวัน ถ้าเธอยังไม่ปล่อยถังถังอีก ฉันจะจัดการด้วยวิธีของตัวเอง”
วิธีของตัวเอง…
เยี่ยหวันหวั่นฟังแล้วขมวดคิ้วนิดๆ ไม่อยากให้เรื่องราวไปถึงขั้นนั้นเลยจริงๆ
….
ณ บ้านตระกูลอิน
อาจงคนสนิทของอินเหิงคุกเข่าตัวสั่นงันงกอยู่บนพื้น
“นายหญิง ผมผิดไปแล้วครับ! ผมทราบความผิดแล้วจริงๆ!” อาจงโขกศีรษะไม่ยอมหยุด หวาดกลัวจนขวัญกระเจิง
อินเยวี่ยหรงยิ้มเย็นๆ แวบหนึ่ง “ผิดเหรอ นายพูดมาสิ นายผิดตรงไหน”
อาจงรีบตอบ “ผมไม่ควรปล่อยให้คุณชายอินเหิงก่อเรื่องวุ่นวาย ไม่ควรปล่อยให้เขาลักพาตัวคุณชายน้อย!”
อินเยวี่ยหรงกระแทกถ้วยน้ำชาในมือ “ความผิดของนายไม่ใช่การลักพาตัวเด็กคนนั้น แต่ผิดที่ความโง่เขลาและเห็นแก่ตัวเองของพวกนาย!”
เธอรู้เรื่องพวกนั้นที่อินเหิงกับฉินซีย่วนแอบทำกันเองดี และที่เธอตั้งใจไม่เอ่ยเตือน ก็เพราะอยากทดสอบอินเหิง
แต่ใครจะรู้ล่ะว่าเขาจะโง่เง่าได้ถึงขนาดนี้ ค่อยๆ ยื่นดาบส่งให้คนอื่นไปทีละก้าวๆ
แม่บ้านที่อยู่ด้านข้างถอนหายใจ แล้วพึมพำกับตัวเอง “ครั้งนี้ทะเลาะกันจนเป็นแบบนี้ ถึงขั้นที่ลักพาตัวเด็กคนนั้นมาด้วย เกรงว่าคุณชายใหญ่คงไม่มีทางกลับมาที่ตระกูลอินอีกแล้วแน่นอน…”
เดิมทีนึกว่าหลังจากคุณชายใหญ่กลับมายังเมืองเทียนสุ่ยแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกจะดีขึ้น แต่ใครจะรู้ว่ากลับย่ำแย่ลงเรื่อยๆ
“ทำไม เธอคิดว่าฉันขาดเขาไม่ได้งั้นเหรอ ต่อให้ไม่มีเขา ไม่มีอินเหิง ก็สามารถสร้างอินเหิงคนที่สองขึ้นมาได้!” อินเยวี่ยหรงเอ่ยด้วยความโกรธ
ตอนแรกเธอยังคิดอยู่ว่า ขอแค่เขาเลิกกับผู้หญิงคนนั้น ก็จะกลับมา แต่ตอนนี้ เธอรู้แน่ชัดแล้ว ลูกชายคนนี้ ไม่มีทางกลับมาอีกแล้วแน่นอน
แม่บ้านอยากจะพูดบางอย่าง แต่ก็ไม่กล้าโต้แย้งอีก
จะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงล่ะ เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่านายหญิงเองก็รู้ดี ไม่ว่าจะเป็นใคร สุดท้ายก็ไม่สามารถเป็นแบบคุณชายใหญ่ได้
“เด็กคนนั้นล่ะ” อินเยวี่ยหรงถาม
อาจงตอบอย่างระมัดระวัง “คุณชายอินเหิงให้คนเฝ้าเอาไว้ครับ”
อินเยวี่ยหรงร้องสั่ง “ส่งไปที่บ้านพักร้อนหมื่นเหมยก่อน”
—————————————————————————————
Comments