แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี 2471 ตอนพิเศษ : เนี่ยอู๋หมิง 5 / บทที่ 2472 ตอนพิเศษ : เนี่ยอู๋หมิง 6
บทที่ 2471 ตอนพิเศษ : เนี่ยอู๋หมิง 5
“ปกป้องเธอเหรอ” เนี่ยอู๋หมิงหัวเราะหยันทีหนึ่ง “รอให้ฉันเก่งกาจก่อนเถอะ ฉันจะกลับไปเล่นเธอให้ตาย ให้เธอรับรู้ถึงความร้ายกาจของพี่ชายเธอ!”
เนี่ยอู๋หมิงและหลิงเหมี่ยวอยู่บนชิงช้าสวรรค์กันจนค่ำมืด จนกระทั่งมีเสียงตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยวดั่งลั่นมาจากด้านล่าง
“รีบไสหัวลงมาหาฉันซะเจ้าพวกตัวแสบ วันนี้ถ้าฉันไม่ตีพวกเธอให้ตาย ฉันจะเปลี่ยนไปใช้แซ่ตามพวกเธอ!”
พอมีเสียงเปล่งออกมา สีหน้าของหลิงเหมี่ยวก็แปรเปลี่ยนทันที “จบเห่แล้ว…แม่เจอตัวแล้ว”
“กลัวอะไร ยกให้ฉันเถอะ!” เนี่ยอู๋หมิงลุกขึ้นแล้วตะโกนลงไปข้างล่าง “มาสิ เธอมันผู้หญิงใจร้าย ถ้าเธอแน่จริงเธอก็ขึ้นมาจับพวกเราสิ!”
“ได้เลยไอ้ตัวแสบ!”
หลิงอี๋ถูกยั่วโมโห ภายใต้สายตาเหลือจะเชื่อของเนี่ยอู๋หมิง เธอก็ปีนป่ายขึ้นไปหาได้ในระยะเวลาที่สั้นมาก ราวกับตุ๊กแกไต่ผนัง
“ย่าเล็กหลิงอี๋ ไม่เกี่ยวกับผมเลยนะ ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ…เป็นเพราะอาหญิงหลิงเหมี่ยว เธอตีผม ต้องการพาผมออกมาเล่นให้ได้ ผมถูกบังคับ…ไอ๊หยา…อย่าตีหน้า…”
….
ณ คฤหาสน์ ภายในห้องโถงใหญ่
เนี่ยอู๋หมิงและหลิงเหมี่ยวหามถังน้ำไว้ ทั้งสองถูกหลิงอี๋ลงโทษ
“เธอดูสิ จะยังไงฉันก็เป็นผู้ชายคนเดียวในครอบครัวของพวกเธอ ย่าเล็กหลิงอี๋ไม่ให้เกียรติฉันเลยสักนิด ไม่ไว้หน้าฉันเลย นี่มันเหมาะสมแล้วเหรอ…ฉันจะต่อต้าน เธอดุกว่าแม่ฉันซะอีก!” เนี่ยอู๋หมิงบ่นอุบอิบ ด้วยความไม่พอใจเต็มที่
“บทลงโทษนี้เป็นสิ่งที่พวกเราสมควรได้รับ” หลิงเหมี่ยวเอ่ยเรียบๆ
“ฉันว่าเธอถูกกดขี่จนเคยชินซะแล้วละ ความคิดแบบนี้ของเธอน่ากลัวเกินไปแล้ว อะไรคือบทลงโทษเป็นสิ่งที่สมควรได้รับ ฉันจะบอกเธอไว้นะ เธอต้องต่อต้าน เหมือนตอนที่ฉันอยู่รัฐอิสระ พ่อแม่ฉันจะให้ฉันไปเรียน ฉันก็ไม่ไป พวกเขาจะทำอะไรฉันได้ล่ะ!” เนี่ยอู๋หมิงกล่าวอย่างเย่อหยิ่ง
“งั้น…หลังจากนั้นล่ะ” หลิงเหมี่ยวเต็มไปด้วยความอยากรู้ เรื่องการต่อต้านแบบนี้ สำหรับเธอแล้ว ห่างไกลเหลือเกิน
“หลังจากนั้น…พวกเขาเลยหาคุณครูคนหนึ่งมาสอนฉันที่บ้าน…เฮ้อ…” เนี่ยอู๋หมิงอยากร้องไห้แต่ก็ไร้น้ำตา
“อ่อ งั้นอย่าคิดต่อต้านเลยจะดีกว่า” หลิงเหมี่ยวส่ายหน้า
“ผิดแล้ว! การต่อต้านน่ะ เป็นทัศนคติอย่างหนึ่ง” ใบหน้าของเนี่ยอู๋หมิงเต็มไปด้วยความลึกล้ำยากที่จะคาดเดา
“เธอจะต่อต้านงั้นเหรอ?!”
ทันใดนั้น ก็มีเสียงตะคอกของหลิงอี๋แว่วดังมาจากชั้นบน
“ย่าเล็กหลิงอี๋ เป็นอาหญิงหลิงเหมี่ยวที่คิดต่อต้าน คุณอย่าโกรธไปเลย ผมกำลังปรับทัศนคติให้อาหญิงอยู่ รับประกันเลยว่าจะทำให้อยู่ในลู่ทาง กลับตัวด้วยใจจริง!”
เนี่ยอู๋หมิงรีบตะโกนออกไป
หลิงเหมี่ยวไม่พูดอะไรทั้งนั้น…
หลังจากทางด้านหลิงอี๋เงียบไปแล้ว เนี่ยอู๋หมิงก็อดไม่ได้ที่จะมองไปทางหลิงเหมี่ยว “ฉันว่าเธอไม่เข้าใจการต่อต้านจริงๆ นั่นแหละ ฉันปรักปรำเธอขนาดนี้ เธอยังเอาแต่เงียบอีกเหรอ”
หลิงเหมี่ยวมองเนี่ยอู๋หมิง “นายบอกไม่ใช่เหรอ ฉันเป็นอาหญิงของนาย ยอมให้นายสักหน่อย ก็ไม่มีปัญหาอะไรนี่”
….
รุ่งเช้าวันต่อมา เนี่ยอู๋หมิงถูกจัดให้เข้าเรียนกับหลิงเหมี่ยว
“ช่วงกลางวันจะเป็นคาบเรียนวัฒนธรรม โดยฉันผู้เป็นแม่และย่าเล็กที่สุดแสนจะเมตตาปราณีและยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเธอจะเป็นคนสอนให้เอง” หลิงอี๋เอ่ยกับเนี่ยอู๋หมิงและหลิงเหมี่ยวที่กำลังกินอาหารเช้าอยู่
“ย่าเล็กวัฒนธรรมในระดับไหนที่คุณจะเอามาสอนพวกเรา” เนี่ยอู๋หมิงมองหลิงอี๋แล้วเอ่ยถาม
พอหลิงอี๋ได้ฟังก็ผงะไปแวบหนึ่ง ใบหน้าฉายแววครุ่นคิด “ตอนยังเด็กเคยเข้าชั้นเรียนแบบส่วนตัวอยู่สองปี…”
“ถ้าเป็นตอนนี้…ก็เท่ากับ…ระดับอนุบาลสินะ” เนี่ยอู๋หมิงมีสีหน้าสับสน
“ทำไม นายมีปัญหาเหรอ” หลิงอี๋ถลึงตาใส่เนี่ยอู๋หมิงอย่างดุร้ายแวบหนึ่ง
“ย่าเล็กหลิงอี๋ เยี่ยมเหลือเกิน ผมชอบวัฒนธรรมในระดับของคุณครับ ผมจะตั้งใจเรียนแน่นอน…”
เนี่ยอู๋หมิงสาบานเลยว่า นี่เป็นคาบเรียนวัฒนธรรมที่ผ่อนคลายที่สุดในชีวิตที่เคยมีมาของเขา ที่แท้คาบเรียนวัฒนธรรมก็ไร้วัฒนธรรมได้ขนาดนี้…
—————————————————————————————
บทที่ 2472 ตอนพิเศษ : เนี่ยอู๋หมิง 6
“ไอ้ตัวแสบ วิชาคำนวณของเธอไม่เลวเลย”
หลิงอี๋จ้องเนี่ยอู๋หมิง
เวลานี้เนี่ยอู๋หมิงยกมุมปากขึ้นนิดๆ พลางหยิบรางลูกคิดเก่าๆ อันหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ “ย่าเล็กหลิงอี๋ คุณไปสืบข่าวในรัฐอิสระดูได้เลย ใครบ้างจะไม่รู้ว่าตัวผมเนี่ยอู๋หมิงคือราชาแห่งการคำนวณ เป็นราชันในหมู่อัจฉริยะ คุณรู้จักตระกูลเสิ่นแห่งรัฐอิสระใช่ไหม ที่เป็นเศรษฐีอันดับต้นๆ ของรัฐอิสระน่ะ คอยดูเถอะ ไม่ช้าก็เร็วนี้สักวันผมจะบดขยี้พวกเขา ด้วยวิชาคำนวณอันเลิศล้ำและหัวการค้าอันเฉียบแหลมของผม”
มุมปากของหลิงอี๋กระตุกเล็กน้อย “ในที่สุดฉันก็เข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อแม่เธอถึงส่งเธอมา…นายมีพรสวรรค์ยอดเยี่ยมขนาดนี้ แต่เรื่องเป็นการเป็นงานกลับไม่ทำ จะไปทำธุรกิจงั้นเหรอ”
“ย่าเล็กหลิงอี๋ คุณก็โง่เกินไปแล้ว” เนี่ยอู๋หมิงถอนหายใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความจริงจัง “การทำธุรกิจนั้นดีมากเลยนะ ผมจะเป็นเถ้าแก่ เรียนวรยุทธ์จะมีประโยชน์อะไร รอให้ผมได้เป็นเถ้าแก่แล้ว ผมก็จะจ้างยอดฝีมือที่มีวรยุทธ์สูงหลายคนมารับใช้ผมได้ ผมจะก่อตั้งกลุ่มทหารรับจ้าง ผมมีเงิน ถ้าผมเป็นเถ้าแก่ ยอดฝีมือพวกนั้นก็จะต้องเชื่อฟังผม!”
“มีเหตุผล” หลิงอี๋พยักหน้า “แต่ว่า…เหตุผลนี้ของนาย ถ้าเป็นที่รัฐอิสระ กลัวว่าคงไม่ค่อยสมเหตุสมผลสินะ”
ถ้าเป็นโลกภายนอก ความคิดของเนี่ยอู๋หมิงไม่ผิดเลยสักนิด แต่ในรัฐอิสระเป็นสถานที่แบบไหนกัน ตระกูลเสิ่นน่ะเป็นข้อยกเว้น ไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถเป็นแบบตระกูลเสิ่นได้
“อีกอย่างนะ ตระกูลเนี่ยยังขาดเงินทองอีกรึไง ตระกูลมีกิจการใหญ่โต ขาดแค่ยอดฝีมือค้ำจุนตระกูลเท่านั้น พ่อแม่ของนายหวังว่านายจะสามารถเรียนรู้ทุกอย่างได้ อย่าคิดเรื่องที่ไม่ประโยชน์พวกนั้นมากไป ฉันจะริบลูกคิดไว้” พอหลิงอี๋พูดจบ ก็ฉวยลูกคิดของเนี่ยอู๋หมิงไป
“ไม่เป็นไร” เนี่ยอู๋หมิงยกมุมปากขึ้นนิดๆ แล้วหยิบบางสิ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “ผมยังมีเครื่องคิดเลข!”
“ริบด้วยเหมือนกัน”
หลิงอี๋ยึดเครื่องคิดเลขของเนี่ยอู๋หมิง
“คุณ…!” เนี่ยอู๋หมิงตาแดงก่ำทันที
“ถ้ากล้าพูดจาหยาบคายใส่ฉัน ฉันจะตีนายให้ปากบวม!” หลิงอี๋เอ่ยอย่างโหดเหี้ยม
“คุณ….คุณทำได้ดีมาก…” เนี่ยอู๋หมิงเหมือนลูกโป่งถูกเจาะลมในทันใด
ด้านข้าง ใบหน้าของหลิงเหมี่ยวที่เรียบเฉยดั่งธารน้ำแข็งหมื่นปี ก็ปรากฏรอยยิ้มน้อยๆ สายหนึ่งอย่างที่หาได้ยาก เธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเด็กผู้ชายคนนี้ถึงทำให้เธอมีความสุขได้อย่างน่าประหลาด มองเขาแล้วเหมือนได้ดูละครซิทคอมเรื่องหนึ่ง
“ย่าเล็กหลิงอี๋ คุณริบสมบัติที่ล้ำค่าที่สุดของผมไป ชีวิตของผมหมดความหมายแล้ว ผมคิดว่าแบบนี้ไม่ยุติธรรมมากๆ!” เนี่ยอู๋หมิงคล้ายจะยังคงกล้ำกลืนความโกรธนี้ไม่ลง
“งั้นเธอคิดจะทำยังไงล่ะ เด็กโง่ ถ้ามีฝีมือเธอก็มาแย่งกลับไปสิ” หลิงอี๋เบะปาก
“ผมเป็นสุภาพชนที่มีวัฒนธรรมคนหนึ่ง ผมจะใช้สิ่งที่มีค่าเท่าเทียมกันมาแลกเปลี่ยน” เนี่ยอู๋หมิงเผยความสามารถทางการค้าของตัวเองออกมาแล้ว
ไม่รอให้หลิงอี๋ได้พูดอะไร เนี่ยอู๋หมิงก็เอ่ยต่อไปว่า “หลิงอี๋ สมบัติที่ล้ำค่าที่สุดของคุณคืออะไร”
“ลูกสาวฉัน” หลิงอี๋ตอบทันควัน
“งั้นผมจะเอาอาหญิงหลิงเหมี่ยวมาเพื่อแลกเปลี่ยนกับเครื่องคิดเลขและลูกคิดของผม” เนี่ยอู๋หมิงรีบเอ่ย
“ฉันมีค่าเท่าเครื่องคิดเลขกับลูกคิดเท่านั้นเหรอ” หลิงเหมี่ยวมองเนี่ยอู๋หมิง พลางคิ้วขมวดนิดๆ
“เธอจะเอาหลิงเหมี่ยวไปทำอะไร” หลิงอี๋ถาม
“แล้วคุณจะเอาเครื่องคิดเลขกับลูกคิดของผมไปทำอะไร” เนี่ยอู๋หมิงย้อนถาม
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ” หลิงอี๋ตอบ
“งั้นผมก็จะไปรู้ได้ยังไงล่ะ ถึงยังไงก็เป็นสมบัติที่ล้ำค่าที่สุด ผมไม่ถือสาหรอก” เนี่ยอู๋หมิงกล่าว
หลิงอี๋อึ้งไปแล้ว
“ดี งั้นก็ตกลงกันได้ราบรื่นแล้ว ย่าเล็กหลิงอี๋ นับจากนี้ไปอาหญิงหลิงเหมี่ยวเป็นของผมแล้ว ต่อไปถ้าคุณจะลงโทษผม ก็ไปลงที่อาหญิงหลิงเหมี่ยวก่อนได้เลย ให้เธอรับโทษแทนผม” เนี่ยอู๋หมิงคิดแล้วพูดออกมา
—————————————————————————————
Comments