บทที่ 595 พบเธอ

บทที่ 595 พบเธอ

เฉียงซีสวมหมวกเกมอย่างมีความสุขแล้วเดินกลับไป ราวกับว่าเขามั่นใจในหมวกเกมนี้มาก

“พี่เฉียง ลุงในเมืองนั้นไม่ได้โกหกพี่หรอกใช่ไหม? เดี๋ยวนี้การหาเงินมันยากขึ้นเรื่อย ๆ พี่จะหาเลี้ยงชีพด้วยการเล่นเกมได้จริงเหรอ?”

ติงติงมองไปที่แผ่นหลังของเฉียงซีด้วยท่าทางสงสัยและถามด้วยความกังวลเล็กน้อย

“อาจจะนะ ฉันได้ยินมาว่าตอนนี้เกมนี้ถือเป็นโลกที่สองทั่วโลก บางทีอาจจะมีวิถีชีวิตใหม่ในโลกของเกมนั้นก็ได้” โกวซานก็ลุกขึ้นยืนและกำลังจะจากไป ทันใดนั้นก็นึกอะไรบางอย่างได้ เขาหันกลับไปหาติงติงแล้วพูดว่า “อย่าปล่อยให้เฉียงซีรู้เรื่องที่ฉันช่วยครอบครัวของเธอเปิดร้านนะ”

“เข้าใจแล้ว พี่โกวซาน” แม้ติงติงจะรู้สึกแปลก ๆ แต่เธอก็ไม่ได้ถามคำถามใด ๆ เพิ่มเติม เธอหยิบถ้วยนมถั่วเหลืองที่เฉียงซีดื่มเสร็จแล้วขึ้นมา และพยักหน้าเป็นคำตอบ

โกวซานไม่ได้พูดอะไรอีก และหลังจากมองไปที่ติงติงอีกครั้ง เขาก็จากไปอย่างรวดเร็วด้วยรู้สึกโดดเดี่ยวเล็กน้อย ปล่อยให้ติงติงไปทำความสะอาดร้านอาหารเช้า

เมื่อไม่มีตลาดนัด คนในร้านอาหารเช้าก็ไม่ค่อยมีและไม่ได้ทำการ ติงติงจึงรีบทำความสะอาดร้านพร้อมกับเก็บจานชามและตะเกียบทั้งหมดเข้าไปในห้องครัว

“เจ้าอ้วน ล้างจานชามและตะเกียบให้หมด แล้วเอาขยะในครัวไปทิ้งลงถังขยะในตรอกหลังเมือง ฉันจะไปร้านก๋วยเตี๋ยวเพื่อซื้อของ ถ้ามีคนมาทานอาหารกลางวัน บอกให้เขารอฉันกลับมานะ…”

ติงติงเอาจานสกปรกและตะเกียบวางลงในอ่าง แล้วพูดกับคนอ้วนที่อยู่หน้ากองไฟ

ชายอ้วนที่ไม่รู้ว่าเป็นใครสวมเสื้อผ้าเก่า ๆ แม้ว่าจะไม่พอดี แต่ก็สะอาดอยู่ เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาก็มองกลับไปที่ติงติงและไม่พูดอะไรต่อ แต่ทำเพียงพยักหน้าอย่างโง่เขลา

ติงติงเช็ดมือของเธอแล้วหันหลังเดินออกจากร้านไป ชายอ้วนคนนี้ถูกโกวซานลากกลับมาพร้อมกับเขาจากหลุมขยะเมื่อคืนนี้ เขาเป็นคนใจดีที่ช่วยชีวิตชายอ้วนและปล่อยเขาไว้ในร้านอาหารเช้า ข้างในนั้น โต๊ะสองโต๊ะถูกต่อกันรวมกันเป็นเตียง และหาเสื้อผ้าและผ้าห่มเก่า ๆ จากบ้านมาให้ แม้ว่าชายอ้วนคนนั้นจะเอาแต่นั่งก็ตาม

ติงติงไม่ได้มีความรังเกียจใด ๆ แม้ว่าชายอ้วนจะตัวเหม็นขยะในตอนนั้น แต่เธอก็มาจากครอบครัวที่ยากจนและไม่ถือตัวนัก นอกจากนี้ โกวซานยังเป็นคนช่วยเจ้าอ้วนล้างเนื้อล้างตัวด้วย บวกกับให้อาหารเช้านี้เช่นกัน

ร้านอาหารเป็นหนี้บุญคุณโกวซานมาก ดังนั้นหากโกวซานต้องการส่งชายอ้วนคนนั้นมาที่ร้านอาหารเช้า ติงติงก็ปฏิเสธไม่ได้

ดังนั้น แม้ว่าจะมีกำลังแรงงานเพิ่มมาในร้าน ติงติงก็พบว่าชายอ้วนคนนี้ แม้จะเป็นคนโง่แต่ก็เข้ากับคนง่าย เขาสามารถดูแลร้านได้หลังจากที่เธอกลับถึงบ้านในตอนกลางคืน ดังนั้นเธอจึงยอมรับเขาอย่างเป็นทางการ

สีหน้าของเจ้าอ้วนดูมึน ๆ เล็กน้อย และบางครั้งเขาก็อยู่ในภวังค์ราวกับว่าเขาถูกห่อหุ้มด้วยบางสิ่งที่มองไม่เห็นอยู่ แต่ก็ทำงานของตัวเองโดยปราศจากความสงสัย ราวกับว่ามันเป็นพฤติกรรมจิตใต้สำนึกบางอย่างที่สามารถจัดระเบียบอย่างรวดเร็ว

เขาล้างจานสกปรกและตะเกียบ เก็บขยะในครัวและขนไปที่บ่อขยะ ก่อนจะเดินออกมาก็ไม่ลืมที่จะปิดประตูร้าน

เจ้าอ้วนจำตำแหน่งของหลุมขยะที่เขาถูกโกวซานพาออกมาได้ แต่เมื่อเขามาถึงที่บ่อขยะอีกครั้งพร้อมมองกลับไปยังที่รก ๆ ตรงหน้าตัวเอง ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

ชายอ้วนนิ่งและสีหน้าของเขาก็เจ็บปวดมาก ร่างกายของตัวเองสั่นสะท้าน และถุงขยะในมือก็ตกลงมา

มันดูราวกับว่าตัวเองกำลังผ่านการต่อสู้ที่ยากลำบากมากมา

โชคดีที่ไม่ใช่วันตลาด จึงมีคนไปมาในเมืองไม่มากนัก และไม่มีใครเดินผ่านตรอกหลังเลย จึงไม่มีใครสังเกตเห็นความผิดปกติของเจ้าอ้วน

ไม่นานหลังจากนั้น ชายอ้วนที่สั่นเทาก็ค่อย ๆ ฟื้นตัว สายตาที่หมองคล้ำของเขาปรากฏขึ้นอีกครั้ง เขามองลงมา หยิบถุงขยะที่ตกลงมาบนพื้นแล้วโยนทิ้งลงในหลุมขยะตรงหน้าเขา แล้วหันหลังเดินกลับไปที่ร้านอาหารเช้า

ช่วงเวลาในเมืองนั้นสั้นมาก ทุกคนตื่นและใช้ชีวิตเมื่อพระอาทิตย์ขึ้น ซึ่งพอดีว่านี่เป็นฤดูเก็บเกี่ยวในช่วงฤดูใบไม้ร่วง ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่คึกคักที่สุด ดังนั้นจึงรู้สึกว่าวันคืนเหล่านี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

โดยเฉพาะติงติง เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เห็นเฉียงซีมากนักในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เธอเห็นเฉียงซีที่เร่งรีบทุกเช้า เฉียงซีมาที่ร้านอาหารเช้าเพื่อดื่มนมถั่วเหลืองแล้วเดินกลับอย่างร้อนรน

วันนั้น ติงติงไม่สามารถทนได้อีกต่อไป และในขณะที่ร้านคนไม่พลุกพล่านและโกวซานอยู่ที่นั่น เธอก็คว้าตัวเฉียงซีที่ต้องการจะวิ่งกลับไปอีกครั้ง

“พี่เฉียงซี ช่วงนี้พี่ทำอะไรอยู่? เราไม่ค่อยได้เห็นพี่เลย” ติงติงถามอย่างแปลกใจ

“ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอ? โลกของเกมนั้นน่าทึ่งมาก! เป็นโลกเสมือนที่เหมือนจริงยิ่งกว่าโลกจริงเสียอีก! และมีเสน่ห์ยิ่งกว่าด้วย! ฉันใช้เวลาหนึ่งวันในนั้นก็เจอวิธีหาเงินแล้ว!” เฉียงซีต้องระงับความตื่นเต้นของเขา เขานั่งลงและพูดกับติงติงและโกวซาน

“วิธีหาเงิน?” ติงติงสงสัยและโกวซานก็มองไปที่เฉียงซีและรอให้เขาพูด

“ฉันเปลี่ยนอาชีพแล้วทำเหมืองได้ ฉันเลยตามทีมขุดในพื้นที่เหมืองอยู่สองสามวัน แล้วขายแร่ให้พวกเขา ฉันสามารถหารายได้ 300 – 400 หยวนต่อวัน บางครั้งถ้าโชคดีพอที่ก็จะขุดแร่หายากสักชิ้น ก็จะอยู่ได้วันหรือสองวันเลยล่ะ!” เฉียงซีกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “และการออกกำลังในเกมไม่ทำเหนื่อยเลย และเราไม่จำเป็นต้องนอน สามารถทำงานได้ตลอด 24 ชั่วโมงเลย! นอกจากนี้ เรายังสามารถเยี่ยมชมสถานที่ที่ยอดเยี่ยมในโลกเกมนี้ได้ในระหว่างที่ขุดแร่ด้วย เราไม่เหนื่อยเลย! แต่เราจะยิ่งหลงใหลมันมากขึ้นเรื่อย ๆ แทน!”

“วันละ 300 – 400 หยวนเลยเหรอ? มันเยอะจัง!”

ติงติงตกตะลึง ร้านอาหารเช้าในเมืองเล็ก ๆ นี้ ถ้าสามารถหารายได้ถึง 100 – 200 หยวนในหนึ่งวันก็ถือว่าได้เยอะมากแล้ว

“แน่นอน! เธอสามารถตามฉันไปที่เหมืองและทำเงินได้! เป็นช่องทางใหม่ในการทำเงินอย่างแน่นอน!” เฉียงซีสาบาน

“แต่ฉันต้องดูแลร้าน” ติงติงลังเล

“ไม่เป็นไร ติงติงเธอสามารถออนไลน์ในเวลากลางคืนได้ การเข้าสู่โลกของเกมก็เหมือนกับการนอนหลับ เธอไม่จำเป็นต้องมีเวลาพักผ่อนอื่นเลย” เฉียงซีกล่าวทันที

“จริงเหรอ? พี่เฉียงซี ฉันขอเข้าไปในโลกของเกมนั้นกับพี่ได้ไหม?” ติงติงขยับตัว เธอแอบมองไปที่เฉียงซี เห็นได้ชัดว่าเธอต้องการเข้าสู่โลกของเกมเพื่อจุดประสงค์อื่น

“แน่นอน ตอนนี้มีภารกิจฝึกสอนอยู่ และผู้เล่นมือใหม่ต่างก็เข้าถึงเกมได้อย่างรวดเร็ว เมื่อเธอถึงเลเวล 10 แล้ว มาที่เมืองหลักที่ฉันอยู่และเข้าร่วมทีมกับฉัน ฉันสัญญาเลยว่าแม้จะอยู่ในเมืองพัง ๆ นี้ เราก็ทำเงินเยอะ ๆ ได้!” เฉียงซีหันไปมองโกวซาน “โกวซานนายว่าไง? นายอยากไปหาเงินกับฉันไหม? ฉันสัญญาว่านายจะมีรายได้แน่นอน”

“เฉียงซี ฉันเชื่อนาย” โกวซานมองไปที่ติงติง ซึ่งมีความคาดหวังบนใบหน้าของเธอ แล้วพูดกับเฉียงซี

“ตกลงตามนี้ ฉันจะโทรหาลุงทันทีและขอให้เขาช่วยซื้อหมวกอีกสองใบ ฉันทำเงินได้เยอะแล้ว ฉันจะช่วยนายซื้อหมวกเกมก่อน พอนายทำเงินได้แล้วค่อยคืนให้ฉัน” เฉียงซีตบหน้าอกของเขาและกำลังจะโทรออก แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นชายอ้วนที่ออกมาจากห้องครัวด้านหลัง ท่าทางของเขายังคงเฉื่อยชา

เฉียงซีได้รู้เรื่องที่โกวซานพาชายอ้วนมาเป็นผู้ช่วยฟรีที่ร้านอาหารเช้า แต่จุดที่ทำให้เขาสนใจไม่ได้อยู่ตรงนี้

“จะว่าไป ถ้าฉันจะซื้อหมวกสำหรับเล่นเกมให้เจ้าอ้วน และสอนวิธีทำเหมืองให้ เขาจะช่วยให้ฉันหาเงินได้หลายร้อยหยวนทุกวันเลยไหมนะ? ใช่แล้ว! ต้องใช่แน่ ๆ”

เฉียงซีตบโต๊ะอย่างตื่นเต้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาลุงในเมืองทันที ตอนนี้โลกของเกมได้รับความนิยมไปทั่วโลก และอุปกรณ์เข้าสู่ระบบเกมได้รับการพัฒนาแล้ว ราคาของหมวกเล่นเกมก็ไม่แพงเหมือนเมื่อก่อนเปิดตัว และเฉียงซีสามารถซื้อสามอันได้อย่างง่ายดาย

ติงติงและโกวซานมองไปที่เฉียงซีแล้วมองไปที่ชายอ้วน แต่พวกเขาไม่ได้พูดอะไรและดูเหมือนจะคิดว่าสิ่งที่เฉียงซีพูดมีความจริงอยู่บ้าง

หมวกเกมถูกส่งมาถึงตอน 5 โมงเย็น และติงติงก็ปิดร้านก่อนเวลาตั้งแต่เที่ยง ทั้งสามคนนั่งฟังเฉียงซีอธิบายเรื่องที่ต้องใส่ใจเมื่อเข้าเกม

เช่น วิธีเข้าเกม วิธีสร้างตัวละคร วิธีหาคนพาเก็บเลเวล วิธีเปลี่ยนอาชีพรอง วิธีอัปเป็นเลเวล 10 และออกจากหมู่บ้านมือใหม่ วิธีเลือกเมืองหลักที่เฉียงซีอยู่และวิธีการเพิ่มเพื่อน ฯลฯ

หลังจากพูดคุยกันอยู่กว่าสองชั่วโมง เฉียงซีก็ไม่รู้สึกเหนื่อย และเขาก็ยังมีกำลังใจสูง ติงติงและโกวซานก็ตั้งใจฟังอย่างจริงจัง มีเพียงชายอ้วนเท่านั้นที่เหมือนเหม่อลอยเป็นครั้งคราว

“เอาล่ะ หมวกเกมมาแล้ว ให้ฉันเชื่อมต่อพอร์ตให้เธอนะ”

หลังจากหมวกเกมมาส่งแล้ว เฉียงซีเริ่มวิ่งอีกครั้งและเชื่อมต่อกับพอร์ตอินเตอร์เน็ตให้ติงติงและโกวซานและชายอ้วนตามลำดับ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับเขา ทันทีที่ต่อสายเคเบิล เขาก็สามารถเชื่อมต่อพอร์ตได้อย่างง่ายดาย

โชคดีที่บ้านของโกวซานมีพอร์ตอินเทอร์เน็ตอยู่แล้ว จึงไม่ต้องใช้เวลาในการต่อมากนัก มีเพียงบ้านของติงติงและร้านอาหารเช้าเท่านั้นที่ใช้เวลาพอสมควร หลังจากทำทุกอย่างเสร็จก็เวลา 2 ทุ่ม แล้ว พวกเขาก็ทานอาหาร จากนั้นจึงนัดเวลาออนไลน์และแยกย้ายกันกลับบ้านตัวเอง

หลังจากปิดประตูร้านแล้ว ติงติงก็วางโต๊ะทั้งสองตัวต่อกันเป็นเตียงไม้กระดานง่าย ๆ ชายอ้วนหยิบผ้าห่มเก่าสองผืนออกจากลังแล้วปูลงไป เขานอนอยู่บนเตียงเรียบง่ายนี้ ถือหมวกเกมที่เพิ่งซื้อมาใหม่

ชายอ้วนตกอยู่ในความงุนงงอีกครั้ง ราวกับว่าตัวเองอยู่ในความงุนงงในวันนี้มากกว่าที่เคย

โชคดีที่ความงุนงงอยู่ได้ไม่นาน เจ้าอ้วนฟื้นกลับมาอย่างรวดเร็ว โดยนึกถึงคำพูดที่เฉียงซีอธิบายเอาไว้ในตอนบ่าย สวมหมวกเกมอย่างเงอะงะ จากนั้นเขาก็หมดสติไป

“พี่ชาย…ในที่สุดนายก็กลับมา…”

ในภวังค์ ชายอ้วนได้ยินเสียงตื่นเต้นของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เมื่อเขาลืมตาขึ้น ก็พบว่าตัวเองอยู่ในวังที่งดงาม และมีเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อยู่ตรงหน้าเขา และเธอกำลังมองมาที่เขาอย่างมีความสุข

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อายุแค่สิบเอ็ดหรือสิบสองปีเท่านั้น เธอสวยมาก เธอแต่งกายด้วยเสื้อผ้าธรรมดา ๆ ที่ไม่พอดีตัวและมีรอยปะอยู่ทุกที่ เธอถือตุ๊กตาหมีสกปรกอยู่ในมือ ดูเหมือนเธอจะต้องการเข้าใกล้ชายอ้วน และมีแววตาของความรู้สึกผิดในนั้น

เมื่อมองไปที่เด็กหญิงตัวน้อย ชายอ้วนก็แสดงท่าทางสับสน ราวกับว่าเขาต้องการจะจับบางอย่างแต่ก็ไม่สามารถจับมันได้ และสีหน้าของชายอ้วนก็สับสนเป็นอย่างมาก

“พี่ชาย…ไม่ต้องห่วง… ฉันจะทำให้พี่จำทุกอย่างได้ทันที…รวมถึงความทรงจำที่พี่ไม่อยากจำด้วย…”

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ดูเหมือนจะให้กำลังใจตัวเองและกำมือของชายอ้วนแล้วกล่าว จากนั้นร่างก็เริ่มจางหายไปพร้อมกับห้องโถง

เมื่อเจ้าอ้วนกลับมารู้สึกตัว เขาก็อยู่ในหมู่บ้านที่มีหญ้าเขียวขจีและสภาพแวดล้อมที่สวยงาม รายล้อมไปด้วยผู้คนที่สวมเสื้อผ้าแปลก ๆ และถืออาวุธต่าง ๆ และเมื่อคนเหล่านี้ผ่านไปพวกเขาจะมองมาทางชายอ้วนอย่างอยากรู้อยากเห็น

“หือ? เจ้าอ้วน นายก็เกิดในหมู่บ้านเริ่มต้นนี้ด้วยเหรอ?”

เสียงของโกวซานก็ดังมาจากด้านหลังของเขา และชายอ้วนก็หันหลังกลับโดยไม่รู้ตัว และพบว่าโกวซานและติงติงยืนทำหน้าสงสัยก็อยู่ข้างหลังเขาเช่นกัน ทั้งคู่สวมเสื้อผ้าหยาบ ๆ เหมือนกัน