“แก พวกแก นี่เป็นหัวหน้าแผนกรักษาความปลอดภัยที่บริษัทจ้างมาเชียวนะ พวกแกคิดจะทำอะไรกัน?”

สีหน้าของโจวเสว่ขาวซีด เธอก็นึกไม่ถึงว่าคนพวกนี้ถึงกับกล้าขัดคำสั่งของบริษัท

อย่างน้อยก็เป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง เหตุการณ์เช่นนี้เธอก็ไม่เคยเห็นมาก่อน ในใจก็เกิดความตัวขึ้นมาทันที

“ถ้าอยากให้พวกเรายอมรับไอ้หมอนี่เป็นหัวหน้าละก็ นอกจากว่าเขาจะเก่งกาจกว่าพวกเราทุกคน ไม่เช่นนั้นแล้ว ต่อให้พวกเราจะต้องลาออก ก็ไม่ยอมรับทั้งนั้น!” ชายร่างใหญ่คนหนึ่งที่ชื่อโจวหมิงพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ใช่แล้ว! ถ้าความสามารถสู้พวกเราไม่ได้ ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาอยู่แผนกรักษาความปลอดภัยต่อไป!” ชายอีกคนก็ตะโกนพูด

โจวเสว่ลำบากใจขึ้นมาทันที คิดไม่ถึงว่าแผนกรักษาความปลอดภัยพวกนี้หัวแข็งขนาดนี้ยอมที่จะลาออกแต่ก็ไม่ยอมรับคนที่ได้รับการแต่งตั้งอย่างหลี่ฝาง

โจวหมิงตะโกนพูดอย่างเหยียดหยามว่า “ถ้าแกพอจะยังรู้ตัวดีอยู่บ้างก็รีบไสหัวออกไป อยากหางานทำก็ไปแผนกอื่น แผนกรักษาความปลอดภัยพวกเราไม่ต้อนรับ!”

ความจริงแล้ว ถ้าหากมองดูรูปร่างที่แข็งแกร่งบึกบึนของนักเพาะกายพวกนี้แล้ว รูปร่างที่ได้มาตรฐานอย่างหลี่ฝางก็แลดูผอมไปบ้างแล้ว

แต่ว่าสีหน้าของหลี่ฝางก็ยังนิ่งเฉยมาตลอด ไม่ได้โกรธเคืองเพราะการยืนขวางหน้าประตูของคนพวกนี้เลย อีกอย่างหนึ่ง เขาก็มองเห็นภายในห้องแผนกรักษาความปลอดภัยนั้นยังมีผู้ชายอีกคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างใน รูปร่างแข็งแกร่งบึกบึน แลดูองอาจมากกว่าพวกคนที่อยู่หน้าประตูทางเข้าเสียอีก

หลี่ฝางฉีกปากยิ้มให้ ดูไปแล้วคนพวกนี้ไม่เลวเลยทีเดียว ส้งหลงคนนั้น ต้องเป็นคนมีความสามารถที่แท้จริงคนหนึ่ง

เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว หลี่ฝางก็ก้าวเดินเข้าไปยังข้างกำแพงของห้องรักษาความปลอดภัย

“แกไอ้เด็กแสบจะทำอะไรกัน!” คนหนึ่งตะโกนขึ้น

“เฮ น่าจะกลัวแล้วล่ะสิ งั้นแกก็รีบไสหัวออกไป อย่ามาทำขายหน้าอยู่แถวนี้!”

พวกคนกลุ่มนั้นก็ส่งเสียงดังโวยวาย

เพียงแต่ว่าฉากต่อจากไป ก็จะทำให้คนเหล่านี้หยุดส่งเสียงดังไปเลยทีเดียว

หลี่ฝางยกขาขึ้นมา ออกแรงถีบไปยังกำแพง ได้ยินเสียง“คลืนๆ”ดังขึ้น กำแพงอิฐปูนนั้นถึงกับพังทะลุเกิดเป็นหลุมใหญ่มหึมาขึ้นมา

ฉากนี้นี่เอง ทำให้ทุกคนงงเป็นไก่ตาแตกทันที อ้าปากค้างจนสามารถยัดไข่เป็ดหนึ่งฟองเข้าไปได้

หลี่ฝางเดินลอดผ่านทางหลุมใหญ่ของกำแพงเข้าไปราวกับไม่เห็นใครอยู่ในสายตา จากนั้นก็สำรวจดูสภาพแวดล้อมภายในห้องรักษาความปลอดภัยนี้

ภายในห้องรักษาความปลอดภัยเงียบสงบนิ่ง แม้แต่เข็มเล่มหนึ่งตกลงมาก็สามารถได้ยินอย่างชัดเจน คนกลุ่มนั้นมองไปยังหลี่ฝางด้วยสายตาที่ราวกับเห็นสัตว์ประหลาดก็ไม่ปาน

ผ่านไปสักพัก ทุกคนก็ได้สติกลับคืนมา อดไม่ได้ที่จะร้องตะโกนขึ้นมาทันที

“โอสวรรค์ เขาทำได้ยังไงกัน?”

“คุณภาพของกำแพงมีปัญหาหรือเปล่า?”

“มีปัญหาบ้าบออะไร แกก็ไปลองดูเองไหมล่ะ?”

“ถูกเตะแบบนี้ลงไปทีเดียว แม้แต่วัวตัวหนึ่งก็ยังต้องล้มลงไปเลย!”

……

ทุกคนต่างก็คิดไม่ถึงว่า หลี่ฝางจะเลือกใช้วิธีที่เกินความคาดหมายของพวกเขาแบบนี้มาช่วยแก้ไขปัญหา

ใช้ขาถีบกำแพงจนพังทะลุ!

เมื่อลองคิดดูแล้ว ถ้าหากใช้ขาเตะลงตรงตัวพวกเขาแล้ว งั้นพวกเขาตอนนี้ก็ไม่ตายไปแล้วเหรอ?

วินาทีนี้เอง ในใจทุกคนต่างก็รู้สึกแวบขึ้นมาว่าตนเองยังโชคดีอยู่ โชคดีที่หลี่ฝางไม่ได้บันดาลโทสะ

เมื่อเผชิญกับการยั่วยุของโจวหมิงคนพวกนี้แล้ว เขาเลือกที่จะใช้วิธีเช่นนี้ เพียงชั่วพริบตาเดียวก็สามารถทำให้ทุกคนยอมรับอย่างศิโรราบแล้ว โดยไม่ต้องลงมือกับพวกเขาเลย

ไม่เช่นนั้นแล้ว วันนี้คนพวกนี้จะต้องล้มลงอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน

สายตาอันแวววาวของส้งหลงจ้องมองหลี่ฝางที่อยู่ตรงหน้า แล้วพูดว่า “แกร้ายกาจมาก ร้ายกาจกว่าฉันมากด้วย”

เดิมทีเขานึกว่าอีกฝ่ายหนึ่งเพียงแค่อาศัยเส้นสายเข้าทางหลังบ้าน แต่กลับคิดไม่ถึงว่าหลี่ฝางจะมีความสามารถขนาดนี้ อีกทั้งมีความสามารถมากพอที่จะอยู่เหนือพวกเขาทุกคนด้วย

อาจจะเป็นเพราะว่าโจวหมิงคนพวกนี้ไม่เคยเห็นสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน แต่ส้งหลงนั้นกลับเคยเห็นเมื่อสมัยที่อยู่ในหน่วยรบพิเศษมาก่อนแล้ว

คนนั้นเป็นครูฝึกพิเศษคนหนึ่งของพวกเขา มาแสดงโชว์การใช้มือเปล่าทุบก้อนหินที่มีความหนาเท่ากับครึ่งหนึ่งของความสูงคนเสียอีก

หลังจากนั้นเขาก็รู้ว่า ครูฝึกคนนั้นเป็นผู้แข็งแกร่งของแดนสุดกำลังภายนอก

ดังนั้นส้งหลงก็ไม่ตกใจเหมือนอย่างเช่นโจวหมิงพวกนั้น แต่กลับพูดสภาพความเป็นจริงออกมาอย่างสุขุม

“แต่ว่าฉันก็ยังอยากจะสู้กับแกสักครั้งหนึ่ง ดูว่าระหว่างพวกเราฝีมือจะแตกต่างกันมากน้อยขนาดไหน!”

พละกำลังของหลี่ฝางนั้น ไม่ได้ทำให้ส้งหลงยอมยกธงขาวสยบให้ แต่กลับจุดประกายให้เขาเกิดความฮึกเหิมที่จะฮึดสู้ขึ้นมา

เขามาเป็นยามรักษาความปลอดภัยอยู่ที่นี่ ถึงแม้มีชีวิตอยู่อย่างมั่นคงสงบสุข ไม่ค่อยได้พบสังคมภายนอกมากนัก ไม่มีโอกาสที่จะได้พบปะกับยอดฝีมือ ได้แต่ฝึกฝนด้วยตัวเองไปวันๆ

ตอนนี้เขาก็อยากจะยืมมือหลี่ฝาง เพื่อทดสอบว่าในสามปีนี้ตัวเองมีความก้าวหน้าอย่างไรบ้าง!

ตอนนี้โจวหมิงก็ได้สติกลับคืนมาแล้ว จึงรีบตะโกนพูดเสริมทันทีว่า “ถูกต้อง ถ้าไม่สู้กันสักครั้งหนึ่งพวกเราก็ไม่ยอมรับหรอก! ใช้ขาถีบกำแพงพังไม่แน่ว่าแกอาจใช้วิธีสกปรกอะไรก็ได้!”

โจวหมิงรู้สึกเลื่อมใสศรัทธาส้งหลงมาโดยตลอด เคยเห็นส้งหลงคนเดียวสู้กับสิบกว่าคนด้วยท่าทางที่องอาจสง่างาม ดังนั้นต่อให้หลี่ฝางแสดงท่าทางที่ทำให้ผู้คนแตกตื่นเช่นนี้ก็ตาม เขาก็ยังคงสนับสนุนส้งหลงเหมือนเดิม

“เออ…..ใช้วิธีสกปรกอะไรเหรอ?”

โจวเสว่ที่อยู่ข้างๆก็ค่อยๆพูดเสริมขึ้นมาอย่างระวัง แล้วหยิบเศษก้อนอิฐขึ้นมาลองดู ก็แข็งแรงดี ด้านที่แตกหักก็เป็นร่องรอยเกิดจากการใช้แรงทุบ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้วิธีสกปรกอะไร

“โอสวรรค์ คุณหลี่ท่านนี้เป็นใครกันแน่?” โจวเสว่อดไม่ได้ที่เดินก้าวถอยหลังไปหลายก้าว กลัวว่าถ้าเกิดต่อสู้กันขึ้นมาตัวเองจะถูกลูกหลงไปด้วย

“แกจะท้าฉันเหรอ?” หลี่ฝางมองดูส้งหลงแล้วหัวเราะ

“ถูกต้อง ท้าแกนี้แหละ!” ส้งหลงตะคอกเสียงดัง แล้วพุ่งตัวออกไปยังหลี่ฝาง

หมัดขวาของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังมหาศาลที่ดุดันชกไปยังหลี่ฝาง ต่อให้เคยเห็นพละกำลังของหลี่ฝางแล้วก็ตาม เขาก็ยังเชื่อมั่นว่าถ้าตัวเองจะลงมือก่อน หลี่ฝางก็ไม่มีทางที่จะรับหมัดของเขาโดยตรง อย่างมากก็ได้แต่หลบหลีกให้พ้นไป

ชั่วพริบตาเดียว หมัดกำปั้นก็มาถึงหน้าหลี่ฝางแล้ว

เพียงแต่ว่าสิ่งที่ส้งหลงคิดไม่ถึงก็คือ หลี่ฝางเพียงแค่ยื่นมือข้างเดียวออกไป ค่อยๆวางขวางกั้นหมัดกำปั้นของส้งหลงที่อยู่ตรงหน้า