แต่ว่านั้นเป็นความสัมพันธ์ของเฟ่ยเหวินเย่า เขาไม่อาจปีนป่าย นอกจากนี่ที่ข้างกายของเขาก็ได้มีมิตรภาพอยู่แล้ว

เพียงแค่ผูกไมตรีกับหลี่ฝางได้ เช่นนั้นก็ถือว่าเขามีทุกอย่างแล้ว

ทันทีทันใด ท่าทีที่เขาปฏิบัติต่อหลี่ฝางนั้นยิ่งดีขึ้นไปอีก

“คุณหลี่ครับ พวกเราออกไปเล่นกันต่อ?”

“ไม่ต้องแล้ว อีกเดี๋ยวจะมีคนมารับฉัน พวกเรารออยู่ที่นี่สักพักเถอะ”

“มีคนมารับ?” หัวใจของเฮียเว่ยเต้นเสียงดัง “ตึกตัก” อีกครั้ง เขาอยากจะถามว่าเป็นใคร แต่ก็กลัวว่าจะทำให้หลี่ฝางไม่พอใจ ไม่ต้องพูดเลยว่าในใจเขานั้นสับสนวุ่นวายมากเพียงใด

ในตอนนี้เอง โทรศัพท์ของหลี่ฝางก็ได้ดังขึ้น

เขาหยิบออกมาดูทันที กลับพบว่าเป็นเบอร์แปลก

ณ เวลานี้ ที่ห้องโถงด้านล่าง กำลังเดินไปที่ประตูด้วยท่าทางรีบร้อน

“ใช่เลขาฯหลิวจริง ๆ เหรอ? นายไม่ได้ดูผิดใช่ไหม?” เฟ่ยเหวินเย่าหันไปถามลูกน้องที่ไปหาเขาเมื่อสักครู่คนนั้น

“ผมดูไม่ผิดแน่ เฮียครับ เฮียยังจำตอนที่ผมพาเฮียไปเยี่ยมเยือนโจวซูได้ไหม ผมจำเลขาฯหลิวได้อย่างแม่นยำตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว”

ดวงตาทั้งสองข้างของเฟ่ยเหวินเย่าเปล่งประกายขึ้นมาทันที

เลขาฯหลิวคนนี้ ได้ยินมาว่าเป็นคนของผู้อาวุโส เฟ่ยเหวินเย่าไปเยี่ยมเยือนโจวซูในครั้งนั้น คิดไม่ถึงว่าจะได้พบกับคนใหญ่คนโตคนนี้ที่บ้านของโจวซูโดยบังเอิญ

คนที่มีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับผู้อาวุโสอย่างเลขาฯหลิว นั้นเป็นคนที่เฟ่ยเหวินเย่าจะต้องประจบประแจงอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่ว่านั้นเป็นความสัมพันธ์ของเฟ่ยเหวินเย่า เขาไม่อาจปีนป่าย นอกจากนี่ที่ข้างกายของเขาก็ได้มีมิตรภาพอยู่แล้ว

เพียงแค่ผูกไมตรีกับหลี่ฝางได้ เช่นนั้นก็ถือว่าเขามีทุกอย่างแล้ว

ทันทีทันใด ท่าทีที่เขาปฏิบัติต่อหลี่ฝางนั้นยิ่งดีขึ้นไปอีก

“คุณหลี่ครับ พวกเราออกไปเล่นกันต่อ?”

“ไม่ต้องแล้ว อีกเดี๋ยวจะมีคนมารับฉัน พวกเรารออยู่ที่นี่สักพักเถอะ”

“มีคนมารับ?” หัวใจของเฮียเว่ยเต้นเสียงดัง “ตึกตัก” อีกครั้ง เขาอยากจะถามว่าเป็นใคร แต่ก็กลัวว่าจะทำให้หลี่ฝางไม่พอใจ ไม่ต้องพูดเลยว่าในใจเขานั้นสับสนวุ่นวายมากเพียงใด

ในตอนนี้เอง โทรศัพท์ของหลี่ฝางก็ได้ดังขึ้น

เขาหยิบออกมาดูทันที กลับพบว่าเป็นเบอร์แปลก

ณ เวลานี้ ที่ห้องโถงด้านล่าง กำลังเดินไปที่ประตูด้วยท่าทางรีบร้อน

“ใช่เลขาฯหลิวจริง ๆ เหรอ? นายไม่ได้ดูผิดใช่ไหม?” เฟ่ยเหวินเย่าหันไปถามลูกน้องที่ไปหาเขาเมื่อสักครู่คนนั้น

“ผมดูไม่ผิดแน่ เฮียครับ เฮียยังจำตอนที่ผมพาเฮียไปเยี่ยมเยือนโจวซูได้ไหม ผมจำเลขาฯหลิวได้อย่างแม่นยำตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว”

ดวงตาทั้งสองข้างของเฟ่ยเหวินเย่าเปล่งประกายขึ้นมาทันที

เลขาฯหลิวคนนี้ ได้ยินมาว่าเป็นคนของผู้อาวุโส เฟ่ยเหวินเย่าไปเยี่ยมเยือนโจวซูในครั้งนั้น คิดไม่ถึงว่าจะได้พบกับคนใหญ่คนโตคนนี้ที่บ้านของโจวซูโดยบังเอิญ

คนที่มีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับผู้อาวุโสอย่างเลขาฯหลิว นั้นเป็นคนที่เฟ่ยเหวินเย่าจะต้องประจบประแจงอย่างไม่ต้องสงสัย

เฟ่ยเหวินเย่ายื่นมือออกมาด้วยท่าทางเคารพนอบน้อม ทักทายกับเลขาฯหลิว

“ฮ่า ๆ ผมมาหาคนน่ะ ไม่รบกวนคุณเฟ่ยหรอก”

เลขาฯหลิวกล่าวอย่างเรียบ ๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะผู้อาวุโสเป็นคนบอกเอง เขาจะมาในสถานที่แบบนี้ พบกับคนต่ำต้อยอย่างเฟ่ยเหวินเย่าได้ยังไง

“ใครกันนะที่ทำให้เลขาฯหลิวต้องมาหาด้วยตัวเอง?” เฟ่ยเหวินเย่ารู้สึกประหลาดใจขึ้นมาทันที พลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ผมสามารถช่วยถามให้เลขาฯหลิวได้”

“คุณหลี่ หลี่ฝาง คุณเฟ่ยน่าจะรู้จักใช่ไหม?” ฟัง ๆ ดูแล้วเหมือนจะเป็นประโยคคำถาม น้ำเสียงของเลขาฯหลิวกลับเหมือนจะมั่นใจ แฝงไปด้วยความรู้สึกห้ามไม่ได้สนอดปากสอดคำ

ติดตามอยู่ที่ข้างกายของผู้อาวุโสมาเป็นเวลานาน เป็นธรรมดาที่เลขาฯหลิวจะได้เรียนรู้อะไรมาบ้าง

“คุณ คุณหลี่?” เฟ่ยเหวินเย่าตะลึงงันไปเล็กน้อย

เขาคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าหลี่ฝางจะมีความสัมพันธ์กับเลขาฯหลิว สัญชาตญาณบอกกับเขาว่าดูเหมือนเขาจะพลาดอะไรบางอย่างไป

นึกถึงท่าทางเพิกเฉยต่อหลี่ฝางของตัวเองเมื่อสักครู่ เฟ่ยเหวินเย่าอดไม่ได้ที่จะร้องคร่ำครวญในใจอย่างลับ ๆ

แต่ว่านั้นเป็นความสัมพันธ์ของเฟ่ยเหวินเย่า เขาไม่อาจปีนป่าย นอกจากนี่ที่ข้างกายของเขาก็ได้มีมิตรภาพอยู่แล้ว

เพียงแค่ผูกไมตรีกับหลี่ฝางได้ เช่นนั้นก็ถือว่าเขามีทุกอย่างแล้ว

ทันทีทันใด ท่าทีที่เขาปฏิบัติต่อหลี่ฝางนั้นยิ่งดีขึ้นไปอีก

“คุณหลี่ครับ พวกเราออกไปเล่นกันต่อ?”

“ไม่ต้องแล้ว อีกเดี๋ยวจะมีคนมารับฉัน พวกเรารออยู่ที่นี่สักพักเถอะ”

“มีคนมารับ?” หัวใจของเฮียเว่ยเต้นเสียงดัง “ตึกตัก” อีกครั้ง เขาอยากจะถามว่าเป็นใคร แต่ก็กลัวว่าจะทำให้หลี่ฝางไม่พอใจ ไม่ต้องพูดเลยว่าในใจเขานั้นสับสนวุ่นวายมากเพียงใด

ในตอนนี้เอง โทรศัพท์ของหลี่ฝางก็ได้ดังขึ้น

เขาหยิบออกมาดูทันที กลับพบว่าเป็นเบอร์แปลก

ณ เวลานี้ ที่ห้องโถงด้านล่าง กำลังเดินไปที่ประตูด้วยท่าทางรีบร้อน

“ใช่เลขาฯหลิวจริง ๆ เหรอ? นายไม่ได้ดูผิดใช่ไหม?” เฟ่ยเหวินเย่าหันไปถามลูกน้องที่ไปหาเขาเมื่อสักครู่คนนั้น

“ผมดูไม่ผิดแน่ เฮียครับ เฮียยังจำตอนที่ผมพาเฮียไปเยี่ยมเยือนโจวซูได้ไหม ผมจำเลขาฯหลิวได้อย่างแม่นยำตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว”

ดวงตาทั้งสองข้างของเฟ่ยเหวินเย่าเปล่งประกายขึ้นมาทันที

เลขาฯหลิวคนนี้ ได้ยินมาว่าเป็นคนของผู้อาวุโส เฟ่ยเหวินเย่าไปเยี่ยมเยือนโจวซูในครั้งนั้น คิดไม่ถึงว่าจะได้พบกับคนใหญ่คนโตคนนี้ที่บ้านของโจวซูโดยบังเอิญ

คนที่มีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับผู้อาวุโสอย่างเลขาฯหลิว นั้นเป็นคนที่เฟ่ยเหวินเย่าจะต้องประจบประแจงอย่างไม่ต้องสงสัย