รถที่เจิดจรัสขนาดนี้ ช่างตระการตาเหลือเกิน

ฮิเดโทชิที่เห็นรถคันนี้จอดอยู่ตรงหน้าของเขา เขาตะลึงงันในทันที

ฮิเดโทชิและเอโกะทั้งคู่จับจ้องหลี่ฝางเปิดประตูรถลงมาตาถลน หลี่ฝางในตอนนี้ทั้งตัวประดับด้วยเสื้อผ้าสวยหรูดูแพง รูปร่างสง่าผ่าเผย บวกกับออร่าของเขา ทำให้ทั้งคู่ตะลึงงัน

คนแบบนี้ จะเป็นไอ้จนตรอกได้อย่างงั้นเหรอ？ ฮิเดโทชิคำรามในใจ เหล่าชนชั้นสูงก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านี้!

หลี่ฝางเพียงแค่ชายตามองทั้งคู่เท่านั้น ก่อนหันหน้ากลับ มองไปที่ริโกะ

“โทษที ริโกะ ผมมาช้าไปหน่อย”

เมื่อจ้องมองริโกะที่เห็นได้ชัดว่ารออยู่ตรงนี้นานแล้ว หลี่ฝางเผยรอยยิ้มที่รู้สึกผิด

“ไม่เป็นไร ฉันเองก็เพิ่งเตรียมตัวเสร็จเมื่อสักครู่นี้” ริโกะกล่าวอย่างเขินอาย

“ถ้างั้นเราขึ้นรถเถอะ” หลี่ฝางเปิดประตูให้กับริโกะ

ริโกะขึ้นไปนั่งบนรถด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข รู้สึกว่าหัวของเธอวิงเวียนเล็กน้อย

สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ？ ไม่ใช่ความฝันใช่ไหม? ความฝันที่หอมหวานขนาดนี้ ฉันไม่อยากจะตื่นมาอีกแล้ว……

ริโกะคิดในใจ

“บรื้น——”

เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นอีกครั้ง เสียงเครื่องยนต์แล่นออกจากที่พาให้เลือดในกายพลุ่งพล่าน ราวกับสายฟ้าสีดำหายวับภายใต้สายตาของฮิเดโทชิและเอโกะอย่างรวดเร็ว

ฮิเดโทชิหันไปทางเอโกะด้วยสีหน้าบูดบึ้ง เสมือนต้องการค้นหาคำตอบจากเธอว่าทำไมต้องโกหกเขา

ส่วนสีหน้าของเอโกะเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าฮิเดโทชิแม้แต่น้อย ได้เห็นหลี่ฝางปรากฏตัวขึ้นในสถานการณ์แบบนี้ ไฟโกรธในใจเธอแทบจะเผาตัวเธอให้ไหม้เกรียม

เพราะมาค่อนข้างช้า แม้ว่าหลี่ฝางจะพยายามเร่งความเร็ว แต่ก็ไปงานเลี้ยงน้ำชาสายจนได้

แม้เขาจะไม่แยแสเรื่องมาสายหรือไม่ แต่ก็ใส่ใจในความรู้สึกของริโกะมาก

ยังไงซะริโกะก็มองงานเลี้ยงน้ำชาในครั้งนี้สำคัญมาก

“คุณอาสึกะไม่ต้องใจร้อนไปหรอกค่ะ รถบนถนนแน่นมาก อาจเพราะทุกคนอยากจะชื่นชมรถของเราอีกสักหน่อย”

ริโกะกลับไร้ความไม่พอใจเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับดีใจมาก เป็นฝ่ายปลอบโยนหลี่ฝางเสียเอง

“คงงั้นล่ะมั้ง” หลี่ฝางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ในขณะที่พวกเขาจอดรถเสร็จเตรียมดินเข้าไปด้านใน ด้านหลังมีรถอีกคันพุ่งเข้ามา หลังจากนั้น ฮิเดโทชิและเอโกะก็ลงมาจากรถด้วยความเร่งรีบ

“ให้ตายสิ เราสายแล้ว!” ฮิเดโทชิคำรามเสียงดัง

ความสำคัญของงานเลี้ยงในครั้งนี้ บิดาของเขาย้ำเตือนกับเขาอยู่บ่อยครั้ง ตอนนี้เขาสามารถคาดเดาได้ ถึงเรื่องราวหลังจากที่บิดาของเขารู้เรื่องที่ตนสายเข้า ว่าเขาจะมีจุดจบอย่างไร

หรือแม้อาจถูกตระกูลคามิยะที่เป็นเจ้าภาพจัดงานในครั้งนี้ขึ้นกล่าวโทษ หากเช่นนั้นจุดจบของเขาต้องแย่แน่

ในเวลานี้เอง เขาได้พบกับหลี่ฝางและริโกะ อารมณ์หวาดหวั่นในใจเปลี่ยนเป็นยินดีปรีดา

ที่แท้พวกเขาเองก็สายเหมือนกัน ดีจังเลย! ฮิเดโทชิโล่งอกขึ้นมาก พลันเดินเข้าไปยื่นให้ไปหลี่ฝาง

“สวัสดีครับ ผมคือฮิเดโทชิ”

หลี่ฝางชายตามองเล็กน้อย หลังจากนั้นจึงทำเสมือนว่าฮิเดโทชิเป็นอากาศธาตุ หมุนตัวจูงมือของริโกะเดินจากไป

ทันใดนั้น ความโกรธในใจของฮิเดโทชิราวกับราดน้ำมันเบนซินปะทุขึ้น

ส่วนหลี่ฝางสองคน ตอนนี้เขาถูกการ์ดที่เฝ้าอยู่หน้าประตูรั้งเอาไว้

“คุณผู้ชายครับ คุณมาสาย ไม่สามารถเข้าไปได้แล้วครับ เชิญกลับดีกว่าครับ”

การ์ดทั้งสองกล่าวด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

กล้ามางานของตระกูลคามิยะสาย หนุ่มคนนี้ไม่กลัวบิดาของตนเอาเรื่องหรือยังไง?

ฮิเดโทชิที่ตามเข้ามาติดๆ ก็เห็นสถานการณ์นี้เช่นเดียวกัน พลันเดินเข้าไปด้วยความลังเล

“คุณผู้ชายทั้งสองท่าน ผมเป็นคนของตระกูลซาวาโนะ การมาสายเป็นเหตุสุดวิสัย ไม่ทราบว่าจะยืดหยุ่นให้หน่อยได้หรือไม่?”

เขาไม่กล้าล่วงเกินทั้งสอง แม้ว่าทั้งสองเป็นเพียงการ์ดก็ตาม

ขณะเดียวกันเขาเองก็เน้นย้ำ “ซาวาโนะ” สองคำนี้เช่นเดียวกัน หวังว่าจะสามารถใช้อำนาจของตระกูลเพื่อให้ทั้งคู่ประนีประนอม

น่าเสียดาย ที่วิธีนี้ใช้ไม่ได้ผลกับทั้งคู่

“ไสหัวไปซะ!”

“ถ้ายังกล้าเข้ามาอีก ฉันจะฆ่าพวกแกซะ!”

ทั้งสองเกิดเกรี้ยวกราดขึ้นมา

ตระกูลคามิยะเป็นตระกูลแบบไหนกัน เป็นคนมีสัจจะ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเพียงการ์ดเฝ้าประตู แต่ก็เป็นผู้มีฝีมือ หรือแม้แต่มีอำนาจอยู่บ้าง จึงไม่แยแสทั้งคู่

ทันใดนั้น ฮิเดโทชิและเอโกะสีหน้าบูดบึ้ง แต่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้ สีหน้าเต็มไปด้วยคชอารมณ์หลากหลาย

ในเวลานี้เองฮิเดโทชิพบว่าหลี่ฝางหยิบการ์ดเชิญเดินเข้าไป

ทันใดนั้น ฮิเดโทชิเกิดอารมณ์ที่เปลี่ยนไป เสมือนว่าเขาเยาะเย้ยความผิดหวังของหลี่ฝาง พลันรู้สึกอยากจะดูเรื่องสนุก

ส่วนการ์ดทั้งสองที่เห็นว่าหลี่ฝางยังกล้าเข้าใกล้อีก กำลังจะเกรี้ยวกราดใส่ เสมือนว่าเห็นสัญลักษณ์บางอย่างบนการ์ดเชิญ

“นี่ นี่มัน……”

การ์ดทั้งสองตกตะลึง ปฏิกิริยาที่มีต่อหลี่ฝางเปลี่ยนไป

หนึ่งในนั้นตรวจสอบการ์ดเชิญของหลี่ฝางด้วยความเคารพ ทันใดนั้น ทั้งคู่เกิดเคารพยำเกรง

“ต้องขออภัยด้วยครับ ท่าน เป็นความผิดพลาดของเราเอง!”

ทั้งสองสามารถพูดได้ว่าโค้งคำนับ รีบเปิดประตู เชื้อเชิญหลี่ฝางเข้าไป

“ไม่เป็นไร นี่เป็นหน้าที่ของพวกนาย” หลี่ฝางเผยรอยยิ้มเล็กน้อย ก่อนพาริโกะเตรียมเข้าไปในงาน

ส่วนฮิเดโทชิและเอโกะที่อยู่ด้านหลังตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น ด้วยความไม่เข้าใจว่าหลี่ฝางมีสถานะยังไงกันแน่ ถึงได้ทำให้คนของตระกูลคามิยะเคารพนอบน้อมแบบนี้