เมืองจินซาน ดวงอาทิตย์ขึ้น หลี่ฝางมาถึงที่บริษัท

เมื่อเดินไปในประตูของบริษัท ก็จ้องมองผู้คนที่เดินไปเดินมา หลี่ฝางอดถอนหายใจไม่ได้

ในบรรยากาศอันคุ้นเคยจากไปตั้งนานแท้ๆ กลับทำให้เขารู้สึกคิดถึง

นี่เป็นวันที่สามแล้วที่เขากลับมาจากประเทศญี่ปุ่น สองวันก่อนหน้าเขาและหยางฉงต่างพักผ่อนอยู่ที่บ้าน ความเหนื่อยล้าจากการสู้รบที่ญี่ปุ่นถึงได้หมดสิ้นไป

“อรุณสวัสดิ์!”

“พี่หลี่อรุณสวัสดิ์”

เมื่อก้าวผ่านประตูบริษัท หลายคนที่เห็นหลี่ฝาง ต่างทักทายเขาพร้อมเผยสายตาประหลาดใจ

หัวหน้าบอดี้การ์ดที่มีบุคคลลึกลับท่านนี้ ปรากฏตัวขึ้นอีกแล้ว?

บางที อาจจะเป็นเพราะเรื่องที่บาร์ครั้งก่อน ถูกหญิงสาวหลายคนในคืนนั้นแพร่ออกไป ส่งผลให้พูดต่อกันปากต่อปากในพวกเขา ทำให้หลี่ฝางดูเหมือนคนในตำนาน

เพราะงั้น แม้ว่าหลี่ฝางจะเข้ามาที่บริษัทไม่นาน แถมยังชอบหายตัวไปบ่อยครั้งอีก แต่คนในบริษัทที่รู้จักเขากลับมีไม่น้อย

หลี่ฝางทักทายลูกค้า พลางมุ่งไปที่ฝ่ายบุคคล

ช่วยไม่ได้ช่วงนี้เขาไม่มีประวัติการทำงานอะไร ฝ่ายบุคคลต่างส่งข้อความให้กับเขา เขาจึงต้องมาที่แผนกเพื่อพูดให้รู้เรื่อง

เขาถามทางกับหลายคน ถึงได้รู้ที่ตั้งของฝ่ายบุคคล สิ่งที่ปรากฏตรงหน้ากลับเป็นหญิงสาวที่แต่งหน้าอย่างสวยสด

แม้หน้าสดของเธอจะสู้เลขาของหยางฉงอย่างจางเสว่ไม่ได้ แต่เมื่อเธอแต่งหน้ากลับงดงามอย่างมาก เมื่อเทียบกับจางเสว่แล้วเธอยังมีเสน่ห์ของหญิงสาวมากกว่าอีกด้วย ช่างน่าดึงดูด

หญิงสาวพิจารณาชายหนุ่มก่อนเดินเข้าไปที่หลี่ฝาง แต่กลับไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร

“คุณมาหาใคร?”

“สวัสดีครับ ผมเป็นหัวหน้าแผนกบอดี้การ์ด หลี่ฝางมาหาคุณจ้าวฝ่ายบุคคล”

“คุณเองหรือหลี่ฝาง?” หญิงสาวตรงหน้าอดไม่ได้ที่จะพิจารณาหลี่ฝาง

มิน่าเธอถึงจำหลี่ฝางไม่ได้ เพราะเธอไม่เคยเจอหลี่ฝางมาก่อน

อย่าว่าแต่เธอเลย สมาชิกในบริษัทอีกมากก็คงไม่เคยเห็นหลี่ฝางมาก่อน

ในความทรงจำของเธอที่มีต่อเขา คือความทะนงตนที่ได้มาในวันทดสอบ

การมาสายเลิกงานเร็วเหล่านี้ไม่หนักหนา แถมยังมีการหยุดงานอย่างไร้สาเหตุอีก ถึงขนาดไม่ได้มาทำงานนับเดือน ความทะนงถึงขั้นนี้น้อยนักที่เธอจะได้เห็น

“หากคนที่คุณถามหาคือคุณจ้าวที่ส่งข้อความให้นาย ก็คือฉันเอง ฉันชื่อจ้าวหงหยิ่ง"

หญิงสาวกล่าวด้วยสีหน้าเฉยชา

“อืม ฮ่าๆ สวัสดีครับคุณจ้าว” หลี่ฝางกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“คุณหลี่ ฉันไม่สามารถไม่เคร่งครัดและเตือนคุณได้ คุณกำลังจะถูกไล่ออกแล้ว” จ้าวหงหยิ่งหยิบตารางทดสอบก่อนหน้านี้ออกมาไว้ตรงหน้าหลี่ฝางด้วยสีหน้าจริงจัง “คุณดูเองเถอะ สาย เลิกก่อนเวลา ขาดงานเหล่านี้ ผิดระเบียบของทางบริษัท”

“เดี๋ยวผมลาแล้วไม่ใช่หรือไง?” หลี่ฝางกล่าวถาม ก่อนที่เขาจะไปญี่ปุ่นเขาได้บอกกล่าวเอาไว้แล้ว

“ทางฉันไม่มีประวัติการขอลาหยุดเลย” จ้างจงหยิ่งกล่าวอย่างไว้หน้า “และต่อให้นายขอลาหยุด มาสายกับเลิกงานก่อนเวลาก็ไม่มีข้อแก้ตัวแต่อย่างใด”

ผมอธิบายได้……หลี่ฝางแอบคิดในใจ

“ผมหวังว่าผมจะยังมีโอกาส” หลี่ฝางเองก็แสร้งทำทีท่าจริงจัง อันที่จริงตัวเขาเองก็รู้ดี ว่าเขาไม่มีทางถูกไล่ออก เพียงแต่เมื่อเห็นใบหน้าที่จริงจังของหญิงสาวตรงหน้า จึงเกิดอยากกลั่นแกล้งเธอขึ้นมา

“ขออภัยด้วย ฉันได้รายงานเรื่องของคุณกับผู้อำนวยการโจวแล้ว ฉันว่าจดหมายการยกเลิกจ้างจะถูกส่งถึงคุณในเร็วๆ นี้”

จ้าวหงหยิ่งกล่าว พลางยื่นมือให้สัญญาณ ทำมือสัญลักษณ์เชิญออกไป

แต่ประโยคต่อของหลี่ฝาง กลับทำให้จ้าวหงหยิ่งไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

“คุณแน่ใจเหรอ? ผมอาจจะเป็นคนที่เจ้านายของพวกคุณเชิญมาก็ได้นะ”

จ้าวหงหยิ่งไม่พอใจอย่างมาก เธอรู้ว่าว่าเธอโดนดูถูกในเรื่องไอคิว

เจ้านายบริษัทเชิญนายมาเป็นบอดี้การ์ด?

ด้วยมารยาทในหน้าที่ เธอไม่ได้ว่าชายหนุ่มแต่กล่าวกับหลี่ฝางดังเดิม “ต้องขออภัยด้วย ฉันแค่ทำตามกฎระเบียบของบริษัทเท่านั้น ส่วนรายละเอียดในการตัดสินขึ้นอยู่กับเบื้องบน เชิญคุณไปได้”

เธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป จนต้องลุกขึ้นขับไล่ด้วยตนเอง ในเวลานี้เองเธอได้พบเข้าพอดีที่หัวหน้าของเธอกับผู้อำนวยการโจวที่เดินเข้ามา

“ผู้อำนวยการ……” จ้าวหงหยิ่งรู้สึกดีใจ จึงรีบเดินเข้าไปรายงานปัญหาของหลี่ฝาง

แต่กลับพบผู้อำนวยโจวที่ไม่เย็นชา จริงจังทำงานเดินเข้าไปหาหลี่ฝางด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม พลางยื่นมือทั้งสองข้าง แล้วกล่าวด้วยความเคารพ “อ้าว เข้าใจผิด เป็นการเข้าใจผิด คุณหลี่นี่เป็นความผิดพลาดของฉันเอง ต้องขออภัยด้วย”

จ้างหงหยิ่งที่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ถึงกับตะลึงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ไหวติง

หลี่ฝางกลับฉงน ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้อำนวยการโจวถึงได้ทำเช่นนี้ แต่เขาก็ยังคงยื่นมือออกไปจับมือกับผู้อำนวยการโจว พร้อมกล่าว “ไม่เป็นไรมีเรื่องเข้าใจผิดอะไรแค่อธิบายให้รู้เรื่องก็พอแล้ว”

“แน่นอนๆ” ผู้อำนวยการโจวยิ้มอย่างสดใส พลางหันไปทางจ้าวหงหยิ่ง ด้วยสีหน้าบึ้งตึง “เสี่ยวจ้าว ใบขอลาหยุดของคุณหลี่ฝาง ผมอนุญาตเป็นพิเศษไม่ได้ส่งให้กับคุณ เรื่องนี้คุณไม่ต้องสนใจ”