“อาจารย์แม่ของแกล่ะ? ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง?” หลังจัดการเรื่องของตงฟางเย่นเสร็จสิ้น คนแรกที่หลี่ต๋าคางถามหาคือภรรยาของเขา เมี๋ยวชุ่ย

แม้ว่าคราวนี้เมี๋ยวชุ่ยจะได้รับบาดเจ็บค่อนข้างสาหัส แต่เมื่อเทียบกับครั้งก่อนถือว่าเบามาก ส้าวส้วยพาเธอกลับมาที่บ้านพักตากอากาศ วางเธอลงในสารบำรุงฟื้นฟู

“อาการของอาจารย์แม่ไม่ถือว่าแย่มาก เพียงแต่อากาศนอนหลับไปของเธอจะหนักกว่าเก่า หลังจากที่สลบไปจนถึงตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย”

เมื่อพูดถึงเมี๋ยวชุ่ย สีหน้าของโหจื่อหม่นหมองมากกว่าเมื่อสักครู่ หากเขารู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นละก็ ไม่ว่ายังไงวันนี้เขาก็ต้องตามไปที่โรงพยาบาลด้วยให้ได้

หากเขาอยู่ มีหรือที่เมี๋ยวชุ่ยจะทนแบกปูนซีเมนต์ก้อนนั้นไว้?

“ส้าวส้วยล่ะ? เขาอยู่ที่ไหน?” หลังจากที่ทำความเข้าใจกับสถานการณ์ของเมี๋ยวชุ่ยแล้ว หลี่ต๋าคางรู้สึกไม่ไว้วางใจ ก่อนที่จะถามความเคลื่อนไหวของส้าวส้วย

สองวันก่อนส้าวส้วยเพิ่งพาคนไปที่ซากปรักหักพังเพื่อค้นหาหลี่ฝาง ทำไมถึงได้กลับมากะทันหันล่ะ?

เมื่อสักครู่ตอนที่อยู่โรงพยาบาล ในหัวของหลี่ต๋าคางมีแต่จะไปแก้แค้นท่านจวน ไม่ได้คิดอะไรมาก ตอนนี้เมื่อสงบลงแล้วหลี่ต๋าคางถึงได้ค่อยๆ ไตร่ตรองถึงเหตุการณ์ของเรื่องราว

“ส้าวส้วยอยู่ที่โรงพยาบาลในเมือง ฉินวี่เฟยและหยางฉงยังไม่ฟื้น หลังจากที่เขาพาอาจารย์แม่กลับมาก็รีบออกไปเลย”

ก่อนหน้านี้หลี่ต๋าคางยังรู้สึกว่ามีส้าวส้วย โหจื่อ ไท่ซาง ราฟาเอลคอยช่วยเหลือก็พอแล้ว แต่เมื่อเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ ถึงได้พบว่าลูกมือไม่พอ

แม้โหจื่อ ไท่ซาง ราฟาเอลทั้งสามจะความสามารถใช้ได้ แต่ตอนนี้ศัตรูที่พวกเขาเผชิญแข็งแกร่งมากขึ้น พวกเขาทั้งสามก็ยิ่งยากที่จะดูแลความปลอดภัยของฉินวี่เฟยและหยางฉง

ดูเหมือนว่าหลังจากจบเรื่องราวเหล่านี้ มีความจำเป็นที่จะต้องฝึกฝนพวกเขาใหม่

“โหจื่อ ไท่ซาง ราฟาเอลพวกแกสามคนอยู่ที่นี่ ดูแลบ้านให้ดี ฉันจะไปที่โรงพยาบาลสักหน่อย”

หลังจากที่หลี่ต๋าคางกำชับเสร็จสิ้นจึงออกไปอีกครั้ง มาที่โรงพยาบาลด้วยความว่องไวที่สุด

“ลุงหลี่ หาตัวท่านจวนเจอหรือยัง?” ส้าวส้วยกล่าวถามหลี่ต๋าคางที่ดูผมเผ้ายุ่งเหยิงเช่นเคย

“คนของตระกูลตงฟางหมือนว่าไม่รู้ร่องรอยของท่านจวน ฉันจับตัวตงฟางเย่นมา ตอนนี้ขังเธอเอาไว้ที่ห้องใต้ดินของสถานตากอากาศ แล้วก็บอกพวกเขาว่า ถ้าอยากช่วยเธอ เขาต้องมาเจอฉันพร้อมกับหลานของฉัน”

เขาเล่าเรื่องราวให้กับส้าวส้วยฟังคร่าวๆ หลี่ต๋าคางจ้องมองฉินวี่เฟยและหยางฉงทั้งคู่ที่ยังคงหมดสติบนเตียงยังไม่ฟื้น ติ้วขมวดแน่นเป็นปม หันไปกล่าวถาม

“ทำไมแกถึงกลับมาจากซากปรักหักพัง? มีข่าวของเสี่ยวฝางแล้วหรือ?”

เมื่อได้ยินคำของหลี่ต๋าคาง ส้าวส้วยจึงรายงานสถานการณ์ที่เกิดขึ้นที่ซากปรักหักพังให้เขาฟัง

“เราหาไปทั่วทั้งซากปรักหักพัง แต่ไม่พบร่างของหลี่ฝางเลย แต่ในซากปรักหักพัง เราเจอเศษหินเฮยสวน ดูจากรอยร้าวการระเบิดน่าจะเกิดการหินเฮยสวยเป็นต้นเหตุ”

“ฉันจำได้ว่าปากหลุมสุสานจะหมุนเปลี่ยนทุกครึ่งชั่วโมง ฉันรองคำนวณคร่าวๆ เวลาที่ระเบิดพอดีกับเวลาของการหมุนเปลี่ยน ฉันเดาว่าหลี่ฝางคงจะถูกส่งไปที่ไหนสักแห่งในซากปรักหักพัง เหมือนกับก่อนหน้านี้ที่เขาถูกส่งไปยังเมืองจินซาน”

แม้ตอนนี้จะไม่รู้ว่าหลี่ฝางอยู่ที่ไหนกันแน่ แต่ก็ถือว่าเป็นข่าวดี อย่างน้อยพวกเขาก็ยังมั่นใจว่าหลี่ฝางยังมีชีวิตอยู่ การที่จะหาตัวเขาเจอเป็นเรื่องของเวลาเท่านั้น

“ใช้กำลังทั้งหมด ไม่ว่าจะแลกด้วยอะไรก็ต้องหาตัวหลี่ฝางให้เจอ จะเกิดเรื่องแบบครั้งก่อนไม่ได้อีกเป็นอันขาด ตอนนี้ไม่สงบนัก หากเขาเสียความทรงจำแบบครั้งก่อน ไม่รู้ว่าจะก่อเรื่องอะไรขึ้นอีก”

ประโยคสุดท้ายของหลี่ต๋าคางส้าวส้วยอดกระตุกมุมปากไม่ได้ พลันเหลือบมองหยางฉงที่หลับใหลอยู่บนเตียง พยักหน้าอย่างเข้าใจ

ความจำเสื่อมครั้งหนึ่งก็มีลูกเมียเพิ่มมาคู่หนึ่ง หากยังความจำเสื่อมอีกรอบ คงจะได้พากลับมาเป็นทีมฟุตบอลแน่

“ใช่สิ ลุงหลี่ ท่านโกที่เข้าไปที่ซากปรักหักพังกับเราฝากให้ผมเอาไอ้นี่มาให้”

ส้าวส้วยกล่าวพร้อมกับหยิบกล่องที่ทำจากไม้สีม่วงยื่นให้กับหลี่ต๋าคาง

แม้ว่าเขาจะสงสัยในสิ่งของที่อยู่ในกล่องมาก แต่ก็ไม่เคยเปิดดู ยังไงซะสิ่งนี้ก็เป็นของที่คนอื่นชี้ชัดว่าฝากให้กับมือของหลี่ต๋าคาง การเปิดออกมาดูโดยไม่บอกกล่าวเป็นการเสียมารยาทอย่างมาก

“ทิ้งไปเถอะ สิ่งนี้สำหรับฉันแล้วไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว” ทีแรกคิดว่าจะเป็นสิ่งของที่สำคัญมากเสียอีก แต่ใครจะไปนึกว่าหลี่ต๋าคางเพียงแค่ชายตามอง แล้วให้ส้าวส้วยโยนทิ้งทันที

สิ่งนี้สะกิดต่อมอยากรู้อยากเห็นของส้าวส้วยมากขึ้นไปอีก ในกล่องนี้มีอะไรอยู่กันแน่ ทำไมท่านโกถึงได้กำชับเขานักหนาว่าต้องให้กับมือของหลี่ต๋าคาง แต่หลี่ต๋าคางกลับไม่แสแยให้สิ่งนี้เลย

“ฉันกับนายโกคนนั้นเคยรู้จักกันมาก่อน สิ่งนี้ในตอนนี้ฉันขอกับเขาหลายรอบ แต่เขาก็ไม่ยอมให้ ตอนนี้คิดจะให้สิ่งนี้เพื่อเข้าหาตระกูลหลี่ เขาคิดง่ายเกินไป”

ตอนนั้นหลี่ต๋าคางออกไปหาประสบการณ์ที่วงการนักรบ เขากับคุณท่านโกถือว่าเป็นเพื่อนเก่าแก่ต่อกัน

เพียงแต่หลังจากนั้นเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น ความสัมพันธ์ของเขาและคุณท่านโกจึงค่อยๆ ห่างเหิน หลังจากนั้นหลี่ต๋าคางไปต่างประเทศ คุณท่านโกเข้าฌาน ทั้งคู่จึงขาดการติดต่อกันอย่างถาวร

ครั้งนี้การไปที่ซากปรักหักพัง หลี่ต๋าคางไม่คิดเลยว่าคุณท่านโกจะไปด้วย แต่ทั้งคู่ไม่ได้ติดต่อกันมานาน คุณท่านโกไม่ได้จำหลี่ต๋าคางได้ในทันที

หลี่ต๋าคางไม่ชอบโอ้อวดอยู่แล้ว คนที่เคยเจอกันแต่จำตนไม่ได้เขาก็ทำเป็นไม่รู้จัก ไม่คิดเลยว่าหลังจากจบเรื่อง เขาจะเป็นฝ่ายทำดีต่อตน

“สหายผู้น้องต๋าคาง พูดแบบนี้ไม่เหมาะ ฉันมอบยาฟื้นวิญญาณให้แกไม่ได้ต้องการที่หลอกเข้าใกล้ตระกูลหลี่ เพียงแค่รู้สึกว่าแกในตอนนี้ ต้องการสิ่งนี้มากกว่าฉันก็เท่านั้น”

ในเวลานี้เอง น้ำเสียงของคุณท่านโกดังขึ้นจากทางด้านหลังของหลี่ต๋าคาง เมื่อได้ยินเสียงหลี่ต๋าคางขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเฉยชา ไร้ความยินดีแม้แต่น้อย

“คุณท่านโก ไม่ได้เจอกันหลายปี ร่างกายของท่านยังแข็งแรงเหมือนกับแต่ก่อน ไม่คิดเลยว่าท่านจะตามผมมาที่เมืองตงไห่ นี่เป็นเกียรติของผมรึเปล่า?”

ปฏิกิริยาที่ราวกับคนแปลกหน้า ทำให้คุณท่านโกนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนที่จะระเบิดหัวเราะออกมา

“ฮ่าๆ สหายผู้น้อง แกคงจะไม่ได้โกรธฉันที่ฉันแยกแกออกจากหลานสาวของฉันใช่ไหม? แกนี่มันใจแคบจริงๆ ? ตอนนี้แกมีหลานแล้ว หากยังโกรธฉันเพราะเรื่องเมื่อหลายสิบปีก่อน ถ้างั้นก็ลดค่าเกินไปแล้ว”

หลังจากที่หลี่ต๋าคางได้ยินประโยคของเขา สีหน้าหม่นหมอง ส้าวส้วยที่อยู่ด้านอดไม่ได้ที่จะหูผึ่ง เขาคิดว่าเมี๋ยวชุ่ยเป็นรักแรกของเขาเสียอีก ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินเรื่องราวความรักแบบนี้ด้วย