เมื่อได้ยินคำตอบของหลี่ฝาง เซียนผู้ยิ่งใหญ่ก็มีตาเป็นประกาย ก่อนจะมีแววตาราวกับคลื่นใต้น้ำลึก เหมือนกับมีอะไรจะพูดเป็นอย่างมาก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดแต่ถอนหายใจออกมา

“เห้อ หวังว่าพวกคุณจะสามารถจำคำพูดในวันนี้ได้นะ”

เมื่อเซียนผู้ยิ่งใหญ่พูดจบ ก็ผลุบสายตาลง ตอนที่เข้าไปในความทรงจำ เทพหมิงกับเทพอ้านในตอนนั้น ก็เหมือนกับหลี่ฝางกับส้าวส้วย คงจะมีผลที่ต่างกันแล้วล่ะ

น่าเสียดาย ที่เรื่องมันผ่านไปหมดแล้ว มันเลยไม่มีทางเปลี่ยนได้แล้ว

“ในเมื่อพวกคุณเลือกในใจแล้ว เรื่องนั้นฉันเองก็ไม่อยากจะพูดอะไรแล้ว ฉันจะบอกหน่อยว่าของที่ทำตีลงบนหน้าอกของคุณมันคืออะไร”

หลังจากที่ถอนหายใจแล้ว เซียนผู้ยิ่งใหญ่ก็ไม่พูดอะไรอีก เลยเปลี่ยนเรื่องคุย จากนั้นจึงเริ่มพูดถึงของที่เปล่งแสงสีขาวที่เข้าไปอยู่ในหน้าอกของหลี่ฝาง

หลี่ฝางพยักหน้า จากนั้นก็ยืดตัวขึ้น ก่อนจะรอให้เซียนผู้ยิ่งใหญ่พูด

“พวกคุณเองก็รู้ ว่าเทพอ้านคือร่างที่แปลงมาจากเทพไท่จี๋ในด้านมืด ความเลวร้ายของเขา เทพอ้านอยู่ในตัวคุณมานานแล้ว พลังของเขานั้นจะแข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ วิธีของพลังแห่งการกลืนนั้นพวกคุณเองก็รู้ อยากจะรวมวัตถุดิบทำยาทั้งสิบแปดประเภทนั้นไม่ใช่ว่าจะทำได้ง่ายๆ เลย”

“ถ้าฉันไม่เลือกวิธีการ เกรงว่าจะรวมวัตถุดิบยาได้ ร่างกายของคุณนั้นถูกเทพอ้านแย่งไป ดังนั้นฉันเลยเอาทรัพย์สินแห่งฟ้าดิน รังสีแห่งนภาใส่เข้าไปในหัวใจของคุณ เลยผนึกเทพอ้านกับพลังแห่งการกลืนเอาไว้ได้สักพัก”

“รังสีแห่งนภานั้นสามารถคุมเทพอ้านเอาไว้ได้สามเดือน ภายในระยะเวลานี้ พวกคุณจะต้องรวบรวมวัตถุดิบยาเอาไว้ให้ได้ มันจะถูกพลังแห่งการกลืนดูดกลืนกลับ เมื่อดูดกลืนกลับแล้ว ถึงเทพไท่จี๋จะเกิดใหม่ ก็มาช่วยคุณไม่ได้เหมือนเดิม”

หลี่ฝางคิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้มันจะหนักหนาสาหัสขนาดนั้น ตอนแรกที่เขาคิดว่าตัวเองรับพลังแห่งการกลืนเอาไว้ไม่มาก เทพอ้านคงจะไม่ได้ส่งผลอะไรกับเขามากเท่าไหร่ ใครจะไปรู้ว่าเวลาที่เหลืออยู่นั้นมีเวลาเพียงสามเดือนเท่านั้น

“คุณวางใจเถอะ วัตถุดิบยาสิบแปดอย่างนั้นส่วนมากฉันก็มีแล้ว ขาดอีกเพียงห้าอย่างเท่านั้น ก็คือเลือดกวาง ถุงน้ำดีคางคกหนาว ใจงูดำ ใบหวายเลือด และผลแก้วม่วง”

“ถุงน้ำดีคางคกหนาวนี้คุณเอามาได้แล้ว ส่วนอีกสี่อย่างที่เหลือนั้น ฉันเองก็จะบอกที่ที่มีมันอยู่ให้คุณฟัง ในเวลาสามเดือนนี้ น่าจะพอให้คุณรวบรวมวัตถุดิบทั้งหมดให้ได้”

เมื่อเห็นท่าทีที่หนักใจของหลี่ฝาง เซียนผู้ยิ่งใหญ่ตบบ่าของเขา ก่อนจะปลอบใจ

หลังจากที่ได้ฟังคำของเซียนผู้ยิ่งใหญ่แล้ว พวกหลี่ฝางก็รู้สึกสบายขึ้น ยังดีที่เหลือเพียงสี่อย่างที่ยังหาไม่เจอเท่านั้น เมื่อเทียบกับวัตถุดิบสิบแปดอย่างมันก็ดีขึ้นมาหน่อย

“เอาแผนที่นี้เอาไว้นะ ฉันทำสัญลักษณ์ของวัตถุดิบทั้งสี่เอาไว้แล้ว จำไว้นะ ว่าคุณมีเวลาเพียงสามเดือนเท่านั้น หลังจากนี้สามเดือน จะต้องรีบหาวัตถุดิบปรุงยามาให้ได้เร็วที่สุด”

เซียนผู้ยิ่งใหญ่ไม่เสียเวลาพูดพร่ำทำเพลง ก่อนจะเอาแผนที่ออกมาจากชั้นหนังสือแล้วส่งให้หลี่ฝาง พลางกำชับด้วยใบหน้าจริงจัง

“ขอบคุณเซียนผู้ยิ่งใหญ่มาก ถ้าแก้ไขเรื่องนี้ได้อย่างราบรื่น คุณคือคนที่มีพระคุณกับฉัน ฉันไม่รู้จะตอบแทนอย่างไร ทำได้เพียงสัญญากับเซียนผู้ยิ่งใหญ่สามอย่าง ขอแค่คุณบอกมา ไม่ว่าอย่างไรฉันก้จะทำให้ได้”

เมื่อเก็บแผ่นแผนที่เอาไว้ให้ดีแล้ว หลี่ฝางโค้งตัวให้เซียนผู้ยิ่งใหญ่อย่างนอบน้อม

“ไม่มีปัญหา ถือว่าฉันชดเชยสิ่งที่ทำผิดกับคุณเมื่อตอนนั้นก็แล้วกัน” เซียนผู้ยิ่งใหญ่โบกมือด้วยความอ่อนล้า เพื่อบอกว่าให้พวกหลี่ฝางออกไปได้แล้ว จากนั้นตัวเองก็หลับตาอีกครั้ง

หลี่ฝางพวกเขาเมื่อเห็นดังนั้น ก็ไม่พูดอะไรอีก ก่อนจะถอยออกไปด้านนอกทันที

“หลายวันมานี้ต้องขอบคุณด้วยนะที่ดูแล รบกวนคุณให้ดูแลถุงน้ำดีคางคกหนาวแทนเราด้วย เดี๋ยวเรารวบรวมวัตถุดิบทั้งสี่ได้เมื่อไหร่ จะได้เข้าสู่ประตูอีกครั้ง”

หลังจากที่หลี่ฝางกลับขึ้นมาที่ห้องของตัวเองแล้วก็ล้างหน้าล้างตากับส้าวส้วยเล็กน้อย จากนั้นก็เก็บของก่อนจะเตรียมลงเขาไป

เขาเอายางที่ได้มาจากตัวของคางคกหนาวนั้นใส่มือของไป๋เห้อ ก่อนจะกำชับให้ดูแลให้ดีๆ

ไป๋เห้อรับกล่องคริสทัลมาจากมือของหลี่ฝาง พลางพยักหน้า “วางใจเถอะ ฉันจะรักษาให้ดี”

“ให้ ให้ฉันไปส่งพวกคุณลงเขาเถอะ” ขณะที่พวกหลี่ฝางกำลังเตรียมจะออกตัวไป ไป๋หลินที่อยู่ข้างๆ ก็บอกว่าจะไปส่งพวกหลี่ฝางลงเขา

เมื่อพูดคำนี้ออกไป ชายหลายคนก็มองไป๋หลินด้วยความแปลกใจ ตอนแรกที่คิดว่าคนเก็บตัวอย่างไป๋หลินเมื่อถูกพวกเขามองก็รู้สึกเขินอาย ก่อนจะพูดติดขัด

“พวกคุณมองฉันแบบนั้นทำไม เวลามันดึกแล้ว พวกคุณรีบไปเถอะ”

พวกหลี่ฝางเห็นท่าทีไม่ปกติของไป๋หลิน ก็รู้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป พลางค่อยๆ หยิบของก่อนจะเดินออกไปด้านนอก

เมื่อเดินออกไป กู่ยี่เทียนก็ดึงหลี่ฝางให้เดินนำไปก่อน ส้าวส้วยกำลังจะเดินตามพวกเขาไป แต่หลังจากที่ปรายตามองไป๋หลินที่อยู่ข้างๆ แล้ว ก็ต้องเบรกอย่างกะทันหัน

ไป๋หลินอยากจะไปส่งพวกเขาลงเขาไป ถ้าเกิดตัวเองยังให้เธออยู่ด้านหลังแบบนี้ มันคงจะไม่ดีเท่าไหร่

ไป๋หลินแอบมองส้าวส้วยที่เดินผ่านตัวเองไป ใจก็เต้นเร็วเป็นอย่างมาก พลางแอบคิด ว่าเขาตั้งใจหยุดรอตัวเอง ในใจก็น่าจะมีที่ของตัวเองบ้างหรือเปล่า？

“ไอ้กู่ ส้าวส้วยกับน้องไป๋หลินนั้นยังมีเรื่องเบื้องหลังอีก คุณรีบขนาดนั้นทำไมล่ะ？”

หลี่ฝางพูดพลางหันกลับไปมองส้าวส้วยและไป๋หลินทั้งสองที่อยู่ด้านหลัง ด้วยใบหน้าที่ไม่เข้าใจ และไม่เข้าใจท่าทีของกู่ยี่เทียนเลยแม้แต่น้อย

“ทำไมแกมันไม่รู้เรื่องอะไรสักที แกมองไม่ออกเหรอว่าน้องไป๋หลินรู้สึกอย่างไรกับส้าวส้วย？แกคิดว่าเธอส่งมาให้พวกเรางั้นเหรอ？เค้าเรียกว่าไม่ได้เมาเหล้าแต่เมารัก”

กู่ยี่เทียนกลอกตาใส่หลี่ฝาง ก่อนจะพูดเบาๆ

เมื่อหลี่ฝางกับส้าวส้วยไม่ได้สติไปสามวัน ไป๋หลินเป็นคนดูแลส้าวส้วยมาตลอด เห็นได้ชัดเลยว่าไป๋หลินรู้สึกอะไรกับส้าวส้วย