ใบหน้านั้นดูชังเป็นอย่างมาก เขาไม่มีสีหน้าที่ดีให้กับหลี่ฝางเลย

“คือ ท่านหลี่ งั้นเราไปก่อนนะ” คิริน ยาโกะถูกจื่อยีลากเดินไปด้านนอก แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะบอกลาหลี่ฝาง

คิริน ยาโกะนั้นกลับมารยาทกว่า

น่าเสียดาย ชีวิตในสภาพแวดล้อมนั้น คนที่ยิ่งมีมารยาทเท่าไหร่ยิ่งถูกรังแกมากเข้าไปใหญ่ ไม่แปลกเลยที่เจียเหอจะจัดมาให้เขามาอยู่ข้างกายตัวเอง

คนแบบนี้เมื่อควบคุมในกำมือ มันง่ายจนไม่รู้จะง่ายอย่างไรแล้วล่ะ

หลังจากที่พวกคิริน ยาโกะไปแล้ว หลี่ฝางก็เดินเข้าไปในห้อง ในห้องนี้ตกแต่งอย่างง่ายๆ นอกจากโต๊ะ เตียงและเก้าอี้ก็ไม่มีของอย่างอื่นแล้ว

ดูเหมือนเจียเหอมีอคติอะไรกับตัวเองจริงๆ เลยคิดจะเปลี่ยนวิธีที่จะแสดงตำแหน่งของเขาในจวนของท่านนายพล

แต่ตอนนี้มีคำยอดฮิตบนอินเทอร์เน็ต ที่ว่าเพียงแค่ฉันยังอยู่ คุณก็ไม่มีทางข้ามเกินฉันไปได้

เจียเหอพยายามมาตั้งหลายปี แต่ยังไต่เต้าเป็นตำแหน่งของคู่ครองของนายพลไม่ได้เลย แต่เมื่อคิดว่าท่านนายพลหญิงคนนี้ไม่ได้ชอบเขาเท่าไหร่ เหตุผลที่ท่านนายพลหญิงยังดูแลและรักเจียเหอดีขนาดนี้ น่าจะเป็นเกี่ยวข้องกับเกมทางการเมือง

แต่นี่มันเป็นเรื่องของจวนของท่านนายพล มันไม่เกี่ยวอะไรกับหลี่ฝางเลยแม้แต่น้อย เขาเลยมองผ่านไปก็พอแล้ว

ตอนที่หลี่ฝางกำลังนั่งอยู่บนเตียงนั้น จู่ๆ ด้านนอกก็มีเสียงวุ่นวายออกมาจากนอกห้อง แถมเมื่อได้ยินเสียงกุกกัก ก็มีคนวิ่งมาที่ส่วนที่พักของตัวเอง

“ท่านหลี่ คุณอยู่ไหม？ฉันเอาหนุ่มน้อยมาเพื่อเป็นของแทนคำขอโทษ！”

ตอนที่หลี่ฝางกำลังหงุดหงิดใจนั้น เสียงของเจียเหอก็ดังเข้ามา ในตอนนั้นยังมีเสียงร้องขอเสียงอ่อนแทรกเข้ามาด้วย

หลี่ฝางได้ยินดังนั้น จู่ๆ ก็ขมวดคิ้วแน่นทันที เลยรีบลุกขึ้นมาจากเตียง ก่อนจะเดินออกไปด้านนอก

เขาเปิดประตูห้อง ก่อนจะพบว่าสวนที่เย็นสบายในตอนแรกนั้นมันมีคนยืนอยู่เต็มไปหมด เจียเหอยืนอยู่ตรงกลางสวน ในมือก็ถือแส้หนัง ก่อนจะตีคนที่อยู่ที่พื้นอย่างเต็มแรง

คนคนนี้ในตอนนั้นมันถูกตีจนเจ็บไปทั้งตัว ผมก็ยุ่งเหยิงเป็นอย่างมาก ผมตกลงมา จนเกือบจะคลุมหน้าทั้งหมดแล้ว

ชุดสีอ่อนนั้นมันเต็มไปด้านรอยเลือดแล้ว เหมือนกับตุ๊กตาผ้าที่นอนอยู่ที่พื้น ปากก็มีเสียงร้องขอเบาๆ ออกมา

“เจียเหอ คุณหมายความว่าอย่างไร？มาที่สวนของฉันเพื่อทำร้ายคน อยากจะแสดงอำนาจให้ฉันดูหรือไง？”

หลี่ฝางมองเจียเหอที่ยังฟาดแส้นั้นไม่หยุด พลางถามหน้าดำคร่ำเครียด

เมื่อเจียเหอได้ยินดังนั้น ก็หยุดมือของตัวเอง เลยมองหลี่ฝางพลางยิ้มให้

“ท่านหลี่ คุณเข้าใจฉันผิดแล้ว คุณมองให้ดีเถอะว่าคนที่อยู่ที่พื้นคือใคร？”

หลังจากที่ได้ยินเสียงของเจียเหอแล้ว หลี่ฝางขมวดคิ้วพลางตั้งใจมองคนบนพื้นดีๆ ถึงได้พบว่าคนที่นอนอยู่ที่พื้นนั้นคือคิริน ยาโกะ

การค้นพบนี้ทำให้เขาม่านตาหดลง ปากก็เม้มจนเป็นเส้นตรง

สมองของเจียเหอมีปัญหาหรือเปล่า？ตัวเองแต่ไม่ได้ให้เด็กคนนี้มาปรนนิบัติตัวเองเพียงเท่านั้น แม้เขาจะโกรธ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องตีจนจะถึงตายไม่ใช่เหรอ？

“เจียเหอ แม้คุณจะให้เด็กนี่มาปรนนิบัติฉัน แต่ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธไม่ใช่เหรอ？ฉันเป็นคนให้เขากลับไปเอง ตอนนี้คุณมาทำร้ายเขาขนาดนี้ ยังเห็นฉันเป็นคู่ครองของท่านนายพลอยู่ไหม？！”

ในใจของหลี่ฝางก็เกิดความโกรธขึ้นมาทันที ก่อนจะพูดด้วยความโกรธพลางกัดฟันพลางจ้องเจียเหอ

เมื่อเห็นหลี่ฝางโกรธขนาดนั้น เจียเหอก็ยิ่งยิ้มมากกว่าเดิม “ท่านหลี่ คุณพูดแบบนี้มันมากเกินไปหรือเปล่า ฉันไม่ได้ทำเพื่อคุณเหรอ？ถึงแม้คุณจะเป็นคู่ครองของท่านนายพลในอนาคตของจวนของท่านนายพล แต่จวนของท่านนายพลนี้ก็มีกฎนะ”

“ฉันให้หนุ่มน้อยมาเพื่อปรนนิบัติคุณ นี่เป็นหน้าที่ของเขา อีกอย่าง คุณเป็นคู่ครองของท่านนายพลในอนาคต ข้างกายจะไม่มีคนปรนนิบัติได้อย่างไร？ถ้าเกิดเรื่องแพร่ออกไป คนอื่นคงจะคิดว่าจวนของท่านนายพลนั้นรักคู่ครองรองแต่ละทิ้งคนหลักนะ”

“เขาไม่รักษากฎ ไม่ฟังคำสั่งของฉัน ก็คือการทำผิดแล้ว ความผิดนี้ ต้องได้รับโทษอยู่แล้ว ฉันรู้ว่าท่านหลี่มีเมตตา เห็นว่าเขายังเด็ก เรียกใช้เขาไม่ลง และลงโทษเขาไม่ลง”

“ไม่เป็นไร ในเมื่อท่านหลี่ใจร้ายไม่ลง เรื่องที่ไร้คุณธรรมนี้เดี๋ยวฉันจะทำแทนคุณเอง คุณเป็นคนดีไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะเป็นคนเลวเอง”

ความหมายของเจียเหอนั้นคือแสดงท่าทีเคร่งขรึมทรงพลังเพื่อรักษาความจริงนั้นไว้ อีกอย่างเหมือนเป็นการปิดทางถอยของหลี่ฝางมันทำให้หลี่ฝางหาเหตุผลในการออกตัวแทนคิริน ยาโกะไม่ได้เลย

แถมเจียเหอยังเรียกหลี่ฝางเป็นคู่ครองของท่านนายพลในอนาคตตลอด นี่เป็นการบอกหลี่ฝาง ว่าเขานั้นยังไม่ได้เริ่มเรื่องอะไร อย่าเพิ่งดีใจไปก่อน

จะบอกว่าเรื่องนี้ทำแทนหลี่ฝาง อันที่จริงนั้นคือการแสดงตำแหน่งของตัวเองให้หลี่ฝางดู และบอกหลี่ฝาง ว่าเจียเหอที่อยู่ในจวนของท่านนายพลนั้นเป็นเหมือนคู่ครองของท่านนายพลแล้ว จะทำร้ายลงโทษอะไรก็เป็นการตัดสินใจของเขาทั้งนั้น

ตอนแรกหลี่ฝางไม่อยากทำเรื่องแย่ๆ ตามคนอื่น แต่คนในตอนนี้มาแสดงความร้ายกาจในสวนของเขา ถ้าเขายังไม่ทำอะไรเจียเหออีก คนอื่นคงจะคิดว่าตัวเองนั้นถูกรังแกได้ง่ายๆ

“เหอะ ให้คุณมาเป็นคนเลวเอง เจียเหอ คุณไม่คิดเหรอว่าสิ่งที่คุณทำในตอนนี้มันยุ่งเรื่องที่เกินขอบเขตของตัวเองไปแล้วน่ะ？คุณเป็นเพียงสนมชายตัวเล็กๆ ใช้ความที่ตัวเองถูกท่านนายพลรักและเอ็นดูไม่กี่ครั้งเท่านี้ ก็กล้ามากำหนดข่มขู่คนอื่นๆ ในจวนของท่านนายพลเลยเหรอ？”

“ในจวนของท่านนายพลนี้ ให้คุณเป็นคนกำหนดอะไรตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？พูดถึงตำแหน่ง คุณกับเด็กน้อยนี้ก็เป็นเพียงสนมชายเหมือนกัน ไม่มีอะไรต่างกันเลย เอาสิทธิ์มาจากไหนกัน ที่จะไปลงโทษเขา？”

เสียงของหลี่ฝางนั้นทำให้เจียเหอที่ยังเย่อหยิ่งมีสีหน้าเปลี่ยนไป ก่อนจะมีประกายความเกลียดชังออกมา ใบหน้าที่ยิ้มอย่างร้ายกาจของเขานั้นปกปิดอารมณ์ของตัวเองไป ก่อนจะเปิดปากพูด

“เอ้อ คุณอย่าเพิ่งพูดอะไรเลย ฉันยังพูดไม่จบเลย” เมื่อหลี่ฝางเห็นว่าเจียเหออยากพูด ก็ยื่นมือออกมาหยุดเขา จากนั้นก็พูดต่อ

“อันที่จริงฉันเองก็เห็นด้วยกับสิ่งที่คุณพูดเมื่อครู่ ก็คือในจวนของท่านนายพลนี้มีกฎระเบียบอยู่ ในเมื่อท่านนายพลให้ฉันนั่งอยู่ในตำแหน่งคู่ครองของท่านนายพล งั้นฉันก็จะใช้สิทธิ์ตามนี้”

“คนมานี่หน่อย จับเจียเหอมัดไว้ แล้วตีห้าสิบโบย ลงโทษคนโดยไม่ได้รับอนุญาต นี่คือโทษแรก ยุ่งเรื่องที่เกินขอบเขตของตัวเองไป และใช้สิทธิ์ของคู่ครองของท่านนายพล นี่คือโทษที่สอง พาคนมารบกวนการพักผ่อนฉัน นี่คือโทษที่สาม”

คำพูดของหลี่ฝางนั้นทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ต่างงงเป็นไก่ตาแตก แต่ละคนต่างมองเขาอย่างเหม่อลอย ทั้งหมดนี้สงสัยว่าตัวเองฟังผิดหรือเปล่า

“พวกคุณยังยืนอึ้งอะไรอยู่อีก？คำที่ฉันพูดนั้นมันไม่มีค่าหรือไง？” หลี่ฝางกวาดตามองอย่างเย็นชา พลางตำหนิเสียงดัง

สุดท้ายเจียเหอก็แสดงต่อไปไม่ได้แล้ว ใบหน้านั้นดำเหมือนเปาบุ้นจิ้นเลย แววตาก็มีความโกรธจนเหมือนจะมีไฟพ่นออกมา

“ฉันอยากจะรู้ว่าใครจะกล้าบ้าง！” เจียเหอชี้ไปที่สนมชายคนอื่นๆ พลางตะโกน จากนั้นก็หันไปตะโกนใส่หลี่ฝาง

หลี่ฝาง！คุณมีสิทธิ์อะไรมาลงโทษฉัน？ฉันเป็นถึงคนใหญ่คนโตในจวนเลยนะ จะมาหืออือได้อย่างไร อีกอย่าง ท่านนายพลให้ฉันเป็นคนจัดการคนในจวนนี้เลยนะ！คุณไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรกับฉันนะ！ถ้าคุณกล้าทำร้ายฉัน ท่านนายพลจะต้องไม่ปล่อยคุณไปแน่！”

ชิ เจียเหอเห็นตัวเองเป็นคู่ครองของท่านนายพลจริงๆ ความโอ้อวดนี้ ไม่กลัวจะมากเกินจริงเลย