“ชิ……ขี้งอนอีกคนแหละ” หลี่ฝางมองแผ่นหลังของพวกเขาทั้งสอง พลางอดไม่ได้ที่จะชิเบาๆ ขึ้นมาคำนึง

“ไท่ซาง！รีบเรียกรถพยาบาลเร็ว！หลิงฮุ่ยจะคลอดแล้ว！”

ขณะที่ทุกคนกำลังจมอยู่กับเสียงหัวเราะยินดีอยู่นั้น ฉินวี่เฟยก็รีบวิ่งหน้าตั้งเข้ามา พลางลากไท่ซางไป

“อะไร? จะคลอดแล้ว? ไม่ใช่ว่ายังไม่ถึงกำหนดคลอดเหรอ?” เมื่อไท่ซางได้ยินฉินวี่เฟยบอกว่าหยูหลิงฮุ่ยจะคลอดแล้ว ก็ตกใจมาก และถามออกไปอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“เรื่องคลอดลูกจะไปเอาแน่เอานอนขนาดนั้นได้ที่ไหน！นายอย่ามั่วอ้ำอึ้ง รีบพาหลิงฮุ่ยไปโรงพยาบาลเร็ว！”

ไท่ซางทำฉินวี่เฟยโมโหจะตายอยู่แล้ว วันเวลาที่หยูหลิงฮุ่ยมาที่บ้านพักตากอากาศ เขาไม่ได้ทำหน้าที่พ่อกับสามีเลยสักนิด

ตอนนี้คนจะคลอดอยู่แล้ว เขากลับยังโวยวายอยู่นี่

“อ๋อๆๆ ฉันไปเดี๋ยวนี้”

ไม่รู้ว่าทำไม หลังจากได้ยินข่าวว่าหยูหลิงฮุ่ยจะคลอดแล้ว ในใจของไท่ซางก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใส่ใจลูกคนนี้มากมาย แต่เขาก็มีโอกาสที่จะเป็นลูกคนแรกของตน ความรู้สึกที่จะได้เป็นพ่อคนครั้งแรกนี้เขาไม่รู้ว่าอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้อย่างไร

ทุกคนต่างลนลานพาหยูหลิงฮุ่ยไปส่งโรงพยาบาล นี่คือชีวิตใหม่คนที่สองของครอบครัวใหญ่ของพวกเขา ความหมายมันจึงค่อนข้างพิเศษ

“นี่……ทำไมตั้งนานแล้วยังไม่ออกมาสักทีล่ะ? คงจะไม่เกิดเรื่องอะไรหรอกนะ?”

ไท่ซางเดินไปเดินมาอยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉิน พลางจ้องมองไปทางประตูห้องฉุกเฉินตลอด เขารู้สึกเหมือนหัวใจของเขาดันขึ้นมาจนถึงคอหอยแล้ว หยูหลิงฮุ่ยเข้าไปสองชั่วโมงแล้ว แต่ยังไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย มันทำให้ใจเขาเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ

“นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมถึงได้เสียเลือดมาก? ตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไง? เด็กกับแม่ยังอาการดีอยู่มั้ย?”

ฉินวี่เฟยเมื่อได้ยินว่าเสียเลือดมากก็นั่งไม่ติด รีบวิ่งเข้าที่ตรงหน้าของพยาบาล และคว้ามือหล่อนพลางถาม

“โอ๊ย！คุณทำดิฉันเจ็บแล้ว！ตอนนี้สถานการณ์ไม่ค่อยสู้ดีนัก พวกคุณเร็วหน่อยอย่าลีลา รีบเซ็นเถอะค่ะ ดิฉันยังต้องไปที่คลังเลือดเอาเลือดนะคะ！”

พยาบาลสะบัดมือของฉินวี่เฟยออกอย่างโมโหเล็กน้อย จากนั้นก็ยื่นเอกสารใส่มือฉินวี่เฟย และเร่งให้เธอเซ็นชื่อ

“ผมเอง！ผมเอง！ผมเป็นพ่อของเด็ก！” ไท่ซางลนลานจนเหงื่อแตกพลั่ก และรับเอกสารมามือสั่น จากนั้นก็เซ็นชื่อตัวเองลงบนนั้น

นางพยาบาลก็อดไม่ได้ที่จะมองไท่ซาง รู้สึกว่าเขาจะร้อนรนมากเกินไป แต่ก็กลับไม่ได้พูดอะไรมาก และรับเอกสารมาเตรียมจะจากไป

“เดี๋ยวก่อน！พยาบาล ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมต้องการให้รักษาชีวิตแม่เอาไว้！ขอแค่แม่！เด็กจะเป็นยังไงก็ได้！”

ขณะที่พยาบาลกำลังจะจากไป จู่ๆ ไท่ซางก็คว้าแขนหล่อนไว้อีกครั้ง จากนั้นก็พูดด้วยท่าทีที่เด็ดขาดสุดๆ

“คุณนี่……จริงๆ เลย” นางพยาบาลได้ยินคำพูดของไท่ซางก็ขำ ไม่รู้จริงๆ ว่าควรว่าเขายังไงดี ดึงแขนตัวเองออกจากมือของเขา จากนั้นก็พูดขึ้น

“สถานการณ์ไม่ได้หนักหนาขนาดนั้น คุณวางใจเถอะ แล้วก็พวกเราต้องพยายามให้ถึงที่สุด ไม่ว่าจะเป็นคุณแม่หรือลูกพวกเราจะพยายามรักษาไว้ให้ได้มากที่สุด คุณวางใจเถอะค่ะ”

ฉินวี่เฟยได้ยินประโยคนี้ของหลี่ฝาง ทัศนคติในใจก็ถือว่าได้มองคนเจ้าชู้อย่างเขาเปลี่ยนไป อดไม่ได้ที่จะตบไหล่เขาและพูดอย่างชื่นชม

“ได้นี่หว่าไท่ซาง อย่างน้อยนายก็ยังรู้ว่าให้รักษาแม่เอาไว้ การกระทำของนายนี่เรียกคะแนนสุดๆ รอให้หยูหลิงฮุ่ยคลอดลูกแล้ว ฉันจะต้องชมนายต่อหน้าเธอดีๆ สักหน่อย”

ไท่ซางชะงักเล็กน้อยพลางมองฉินวี่เฟย ราวกับเอ๋อไป และก็ไม่ได้พูดตอบรับคำเธอ

ที่จริงแล้วเขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อกี้ถึงได้พูดอะไรแบบนั้นออกไป ปฏิกิริยาตอบสนองอย่างแรกของเขานั่นก็คือหยูหลิงฮุ่ยจะตายไม่ได้ เด็กจะเป็นยังไงเขาไม่สนใจ หยูหลิงฮุ่ยจะต้องมีชีวิตอยู่ถึงจะโอเค

หลี่ฝางมองท่าที่เอ๋อๆ ของไท่ซาง ก็รู้สึกหมดคำพูด นี่ก็ชัดเจนแล้วว่าไท่ซางมีความรู้สึกต่อหยูหลิงฮุ่ย แต่กลับดันทำให้ความรู้สึกของคนสองคนกลายเป็นแบบนี้ ตอนนี้เด็กก็คลอดแล้ว ก็น่าจะควรใช้ชีวิตด้วยกันดีๆ แล้วมั้ง