S.PP: บทที่ 322: นึกว่าจะตายซะแล้ว!

ท้องทะเลพลิ้วไหวไปตามสายลมฝูงปลาต่างก็กําลังกระโดดขึ้นมาเนื้อผิวน้ํา

“ฟุ่ม!”

เมื่อร่างของพวกมันตกกระทบลงไปในท้องทะเลน้ําทะเลมากมายก็ได้สาดกระเซ็นขึ้นมาบนท้องฟ้า

ท้องฟ้าในวันนี้ช่างขาวใสบริสุทธิ์

แต่ในทันใดนั้นเอง

“บูมม!”

เสียงคํารามต่ําของปืนใหญ่ได้ทาลายบรรยากาศที่เงียบสงบลงไปในทันที กลิ่นเขม่าควันต่างก็ฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งท้องฟ้า

ดูเหมือนว่าเป้าหมายของกระสุนปืนใหญ่พวกนั้นจะเป็นรูทดราก้อน

“รุนแรงกันจังเลยนะ!”

โรแกนได้กล่าวพร้อมกับแสยะยิ้มออกมา

ในเวลาเดียวกันนั้นเองวิถีสวรรค์ก็ได้กระโดดขึ้นไปกลางอากาศพร้อมกับมองไปข้างหน้าด้วยสายตาที่เย็นชา

ทันใดนั้นเองเขาก็ได้ถูกล้อมรอบเอาไว้ด้วยห่ากระสุนปืนใหญ่โดยที่มีร่างของเขาอยู่ตรงจุดศูนย์กลาง “ชินระเท็นเซย์!” (ข่ายเทพพิชิตฟ้า)

ในตอนนั้นเองแรงผลักที่มองไม่เห็นก็ได้แผ่กระจายออกมาจากร่างของวิถีสวรรค์

“บูมม!”

กระสุนปืนใหญ่ระลอกแรกที่สัมผัสกับแรงผลักของวิถีสวรรค์นั้นได้ระเบิดออกมาในทันที หลังจากนั้นเสียงระเบิดก็ได้ดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่องพร้อม กับท้องฟ้าที่ถูกปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิง

ในตอนนั้นเองวิถีสวรรค์ที่ยืนอยู่อย่างสง่าท่ามกลางเปลวเพลิงก็ได้ทิ้งตัวลงมาที่รูทดราก้อน

เมื่อลงมาถึงดาดฟ้าเรือเขาก็ได้กวาดตามองไปที่เรือรบด้วยสายตาที่เย็นชาพร้อมกับยกมือขวาของเขาขึ้นมาและเล็งไปที่เรือรบ

บนดาดฟ้าเรือของเรือรบเหล่าทหารเรือนั้นต่างก็กําลังตกตะลึง

“ยิ่งเข้าไปอีก!”

ดูเหมือนว่าพวกเขานั้นต้องการที่จะกําจัดพวกโรแกนให้ได้จริงๆ

“บูมม!”

กระสุนปืนใหญ่จํานวนหนึ่งได้ถูกยิงออกมาอีกครั้งพวกมันได้ฉีกกระชากอากาศและพุ่งเข้าไปหารูทดราก้อน

ในตอนนั้นเองวิถีสวรรค์ก็ได้กล่าวออกมาว่า
“ชินระ เท็นเซย์!” (ข่ายเทพพิชิตฟ้า)

ในตอนนั้นเองพลังอํานาจของวิถีสวรรค์ก็ได้ทําการทําลายกระสุนปืนใหญ่ที่พุ่งเข้ามาแต่มันก็ยังไม่ได้จบลงแต่เพียงทํานั้นด้วยพลังอํานาจขอ งมัน มันได้พุ่งตรงไปยังเรือรบสองลําที่อยู่ในบริเวณนั้นในทันที

“บูมม!”

ดวงตาของเอ็มเมนต้าได้หดแคบลงในทันทีในตอนนี้เรือรบทั้งสองลํานั้นได้ถูกทําลายไปแล้วด้วยพลังอํานาจที่บ้าคลั่งของวิถีสวรรค์

เพียงพริบตาเดียวเรือรบทั้งสองลําของเขาก็ได้ถูกทําลายลงในทันที
เหล่าทหารเรือต่างก็มองไปที่เรือทั้งสองลําด้วยความหวาดกลัว

บนดาดฟ้าเรือรูทดราก้อน

“โมอา โมอา,ร้อยเท่า!”

ลูกปัดสีดําที่อยู่ในมือของวิถีเดรัจฉานได้ถูกขว้างออกไปในอากาศและในตอนนั้นเองความเร็วของมันก็ได้เพิ่มขึ้นมาอย่างพรวดพราด เพียง พริบตาเดียวกระสุนปืนใหญ่ที่หลงเหลืออยู่บนท้องฟ้าก็ได้จางหายไปจนหมดสิ้นพร้อมกับพุ่งเข้าไปหาเรือรบอีกสองลําในทันที

ในตอนนั้นเองเอ็มเมนต้าก็ได้เงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้าด้วยความงุนงงและหวาดกลัว

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เพียงแค่ช่วงระยะเวลาสั้นๆนับตั้งแต่ที่เขาเปิดฉากโจมตีอีกฝ่ายเขาก็ได้เสียเรือรบไปสี่ลําแล้วในตอนนี้เขาเหลือเรือรบเพียงแค่ลําเดียวเท่านั้น และนั่นก็คือลําที่เขายืนอยู่!

“ใคร? พวกเขาเป็นใครกัน?”

“ใครก็ตามที่มีพลังอํานาจมากมายขนาดนี้ไม่มีทางเป็นรุกกี้อย่างแน่นอน!”

ในตอนนั้นเองมือทั้งสองข้างที่ถือกล้องส่องทางไกลของเขาก็ถึงกับสั่นเทา เพราะสิ่งที่เขาเห็นนั่นคือใบหน้าของโรแกนที่กําลังยกยิ้มมาทาง
เขา

“ฉันรู้สึกคุ้นหน้าเขามาก..”

“แต่ว่าเขาเป็นใครกัน?”

หลังจากนั้นเขาก็สังเกตเห็นใบหน้าของวิถีสวรรค์และวิถีเดรัจฉานแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครแต่ความแข็งแกร่งของพวกเขานั้นเป็น ของจริง แต่คนที่เขารู้สึกคุ้นหน้าที่สุดก็คือชายหนุ่มที่เขาสังเกตเห็นเป็นคนแรก

ในขณะที่เอ็มเมนต้ากําลังใช้ความคิดอย่างหนักในตอนนั้นเองวิถีเดรัจฉานก็ได้ทําการประสานอินอย่างรวดเร็วพร้อมกับปลดปล่อยคาถาอัญเชิญออกมาและสิ่งที่ถูกอัญเชิญออกมาก็คือจ้าวทะเลที่มีความยาวกว่า 100 เมตร แต่ในตอนนั้นเองจู่ๆเอ็มเมนต้าก็ได้อ้าปากขึ้นมาพร้อมกับดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความตกตะลึง

“จําได้แล้ว!”

“ก๊าซซซ!”

จ้าวทะเลได้ส่งเสียงคํารามลั่นออกมาพร้อมกับมุ่งหน้าเข้าไปหาเรือรบ เมื่อเห็นดังนั้นเหล่าทหารเรือที่อยู่บนเรือรบต่างก็รู้สึกหวาดกลัวและตื่นตระ หนก แต่จ้าวทะเลตนนั้นไม่ได้ลงมือทําอะไรแต่อย่างใดมันทําเพียงแค่ยืดตัวให้ตัวของมันเองเป็นทางเดินให้กับโรแกนเท่านั้น

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้กระโดดลงไปบนตัวของจ้าวทะเลพร้อมกับก้าวเดินไปข้างหน้าที่ละ ก้าว

เพียงสิบก้าวโรแกนก็ได้มาถึงตรงหน้าของเอ็มเมนต้า

เมื่อเห็นดังนั้นเหล่าทหารเรือก็ได้กําชับอาวุธในมือแน่นด้วยความหวาดกลัว แต่โรแกนนั้นทําเพียงแค่กระโดดขึ้นไปบนเรือรบด้วยความนิ่มนวล
พร้อมกับร่างของเหล่าทหารเรือที่ล้มลงไปบนพื้นเหลือไว้เพียงแค่เอ็มเมนต้าคนเดียวเท่านั้น

“กลัวงั้นหรอ?”

โรแกนได้มองมาที่เอ็มเมนต้าพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบา
“โกลดี,โรแกน! แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน!?”

เอ็มเมนต้าได้กล่าวออกมาด้วยความตกตะลึงพร้อมกับร่างกายที่สั่นเทา

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับโจรสลัดผู้เป็นตํานานเขาก็ไม่สามารถสะกดข่มความกลัวภายในจิตใจเอาไว้ได้อีกต่อไป

ในขณะเดียวกันนั้นเองภายในใจของเขาก็ได้ปรากฏธงสีดําผืนหนึ่งโบกสะบัดไปมาตามสายลม

ถึงว่าทําไมฉันถึงนึกไม่ออกเป็นเพราะธงโจรสลัดที่เป็นเอกลักษณ์และไม่เหมือนใครนั้นของ พวกเขา!

เอ็มเมนต้าได้กําหมัดแน่นด้วยความกังวล

“ดูเหมือนว่านายจะประหลาดใจมากเลยงั้นสินะที่ได้มาเจอฉันในที่แบบนี้”

โรแกนได้ยกยิ้มขึ้นมาและจ้องมองไปที่เอ็มเมนต้าด้วยสายตาที่เป็นปกติ
แต่เอ็มเมนต้านั้นรู้สึกราวกับว่าเขากําลังถูกจ้องมองโดยจ้าวทะเลขนาดยักษ์มันทําให้ขนทั่วทั้งร่างของเขาลุก

“นี่มันจะน่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว!”

“โจรสลัดที่ยิ่งใหญ่แบบแกมาทําอะไรที่นี่”

เอ็มเมนต้าได้กล่าวออกมาด้วยความตื่นตระหนก

ตัวตนแบบเขามาอยู่ที่นี่ทําไมกัน!? ตัวตนแบบเขาควรที่จะไปอยู่ในโลกใหม่ไม่ใช่หรือไงกัน?

นี่มันจะรังแกกันเกินไปแล้ว!

“ฉันก็แค่มาจัดการธุระบางอย่างเท่านั้น”

โรแกนได้กล่าวตอบออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบาก่อนที่เขาจะเหลือบไปมองที่เรือรบทั้งสองด้านที่ถูกจมลงไปในท้องทะเล

“ขอโทษด้วยนะ,ที่ฉันจมเรือรบของนายไปแต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่หน่าพวกนายเล่นยิงปืนใหญ่มาใส่พวกฉันก่อนเอง”

เมื่อได้ยินคําพูดของโรแกนร่างของเขาก็ถึงกับสั่นสะท้านด้วยความไม่เต็มใจแต่เขาก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา

ในตอนนั้นเองเขาก็ได้เหลือบไปเห็นว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของชายหนุ่มได้จางหายไปแล้วแต่สิ่งที่ถูกแทนที่ก็คือความรู้สึกอึดอัดที่อยู่ในใจของ
เขา

แรงกดดันของผู้ชายคนนี้จะน่าสะพรึงกลัวเกินไปแล้ว!

“ที่ฉันมาหานายก็เพราะว่าฉันมีเรื่องอยากจะให้นายช่วยสักหน่อย”
“อะไร?”

เอ็มเมนต้าได้กล่าวถามออกมาด้วยความสงสัย

เมื่ออยู่ต่อหน้าแรงกดดันที่น่าสะพรึงกลัวของอีกฝ่ายเขาจึงไม่กล้าที่จะกล่าวปฏิเสธออกมาแต่อย่างใด

“ช่วยไปบอกให้พวกกองทัพเรือและโลกใบนี้รู้ที่ว่าฉันกลับมาแล้ว!”
โรแกนได้ยกยิ้มและกล่าวออกมาด้วยความเย่อหยิ่ง

หลังจากนั้นเขาก็ได้หมุนตัวและก้าวเดินออกไปก่อนที่ร่างของเขาจะจางหายออกไปอย่างรวดเร็ว

เอ็มเมนต้าได้ก้มลงมามองที่กําปั้นพร้อมกับกัดฟันแน่นในตอนนั้นเองรูทดราก้อนก็ค่อยๆจางหายไปและเมื่อรูทดราก้อนจางหายไปอย่างสมบรูณ์เขาก็ได้ถอนหายออกมาด้วยความโล่งอกพร้อมกับทิ้งตัวลงบนดาดฟ้าเรือ

“เฮ้ออ!”

“นึกว่าจะต้องตายซะแล้ว!”