S.PP: บทที่ 333: เพื่อฉัน?!

บนรูทดราก้อนหลังจากที่ได้กลับมารวมตัวกัน พวกเขาก็ดูจะมีชีวิตชีวากันมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนนี้ที่มีสมาชิกเพิ่มขึ้นมาถึงสี่คนมันทําให้รูทดราก้อนคึกคักกว่าที่เคยเป็นมา

ในขณะที่ทุกคนกําลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน โรแกนเองก็กําลังนั่งยิ้มรับลมอยู่ตรงหัวเรืออย่างสบายใจเฉิบ

“ฉันไม่เคยเบื่อความรู้สึกนี้เลยจริงๆ!”

สามวันต่อมา,พวกเขาก็ได้แล่นเรือมาถึงรีเวิร์สเมาน์เทน

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของพวกเขาที่มาที่นี่ พวกเขาแต่ละคนต่างก็จ้องมองไปที่มันด้วยรอยยิ้มดูเหมือนว่าจะมีเพียงแค่เนลื่นเท่านั้นที่ไม่เคยเห็นมันมาก่อน และมองมาที่รีเวิร์สเมาน์เทนด้วยความประหลาดใจ ยิ่งเข้าใกลรีเวิร์สเมาน์เทนเท่าไหร่พวกเขาก็ยิ่งตื่นเต้นมากเท่านั้น

โรแกนได้เงยหน้าขึ้นไปมองที่รีเวิร์สเมาน์เทนด้วยความรู้สึกต่างๆมากมายที่อยู่ภายในใจของเขา รีเวิร์สเมาน์เทนของจริงนั้นใหญ่ยิ่งกว่าที่เห็นในอนิเมะมากและก็ดูจะยากลําบากกว่ามาก

พลังแห่งธรรมชาตินั่นคือสิ่งที่มหัศจรรย์อย่างแท้จริง!

ในตอนนี้รูทดราก้อนกําลังแล่นขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความอัศจรรย์ และในเวลาเดียวกันนั้นเอง พวกมังกรคชสารและชาร์โปลอสก็ได้กรีดร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น

ลมทะเลได้พัดมาที่เรือนผมของทุกคนบนรูทดราก้อนที่กําลังเปี่ยมล้นไปด้วยความตื่นเต้น

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมงต่อมารทดราก้อนก็ได้ แล่นมาถึงจุดสูงสุดของรีเวิร์สเมาน์เทนพร้อมกับความเร็วที่เริ่มลดลง

“ไปที่อีสต์บลู”

เมื่อได้ยินคําพูดของโรแกน เหล่าลูกเรือก็ได้ ทําการหันหางเสือไปทางอีสต์บลในทันทีหลังจากนั้นไม่นานรูทดราก้อนก็ได้แล่นลงไปบนกระแสน้ําที่เป็นเส้นทางไปสู่อีสต์บลูอย่างรวดเร็ว

สามชั่วโมงต่อมา,รูทดราก้อนก็ได้แล่นมาถึงที่ทะเลอีสต์บลู

“กัปตัน,คุณจะไปหารูจกับเอสงั้นหรอ?”
เจสันที่นึกบางอย่างขึ้นมาได้จึงได้กล่าวถามออกมาเสียงดัง

“ใช่! พวกเขาอยู่ที่นั้น”

โรแกนไม่คิดที่จะปกปิดแต่อย่างใด

“ฉันเองก็ไม่ได้เห็นเอสมาสี่ปีแล้ว ตอนนี้เขาน่าจะโตพอที่จะรู้เรื่องแล้ว!”

เทรนซุได้กล่าวพร้อมกับถอนหายใจออกมา

“ฮ่าๆๆ! นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว!”

โรแกนได้หัวเราะและกล่าวออกมา

ในฐานะที่เป็นอาของเอสเขากลับเคยเห็นหน้าเอสเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องที่น่าเศร้ามาก

ตามความคิดของเขาการให้หลานชายของเขามาอยู่กับเขานับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่สุด เหตุผลที่เขามาที่อีสต์บลู นั่นก็เพราะว่าเขาต้องการที่จะพาเอสและรูจไปอยู่ที่อาณาจักรบารุตและด้วยสถานะของเขา เอสก็จะกลายเป็นเจ้าชายน้อย

เจ็ดวันต่อมา,รูทดราก้อนก็ได้แล่นมาถึงที่โลคทาวน์

ทุกคนต่างก็ลงจากเรือและเข้าไปในโลคทาวน์ แต่พวกเขาก็ได้เหลือชาร์โปลอสและดาซเอาไว้เพื่อเฝ้าเรือ

สําหรับทะเลอย่างอีสต์บลูแค่พวกเขาสองคนก็เกินพอแล้วที่จะอยู่เฝ้าเรือ แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นความแข็งแกร่งของชาร์โปลอสมาก่อน แต่จากการบอกเล่าของเทรนซุก็ดูเหมือนว่าเขานั้น พอจะมีความแข็งแกร่งที่ไม่เลว ซึ่งมันเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายของเจสันและคล็อกโคไดล์มาก เพราะว่าพวกเขาไม่ได้คิดมาก่อนเลยว่าชาร์โปลอสจะเติบโตขึ้นมามากขนาดนี้

โรแกนนั้นได้เดินแยกตัวออกมาจากทุกคนและเดินกลับมาที่บ้านของเขาอีกครั้งหนึ่ง

กลอนประตูเหล็กที่ขึ้นสนิม,วัชพืชที่ขึ้นเต็มอยู่รอบบ้าน ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครมาทําความสะอาดที่นี่เลย

โรแกนได้เดินไปเปิดประตูออกอย่างช้าๆ

ในตอนที่ประตูถูกเปิดออก สิ่งที่เขาเห็นก็คือร่างของแมงมุมหลายตัวที่หลบไปซ่อนตัวจากเขาด้วยความหวาดกลัว

หลังจากมองไปรอบๆสักพัก เขาก็ได้ถอนหายใจออกมาพร้อมกับหยิบไม้กวาดและถังน้ําออกมา เพื่อทําความสะอาด

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงโรแกนก็ทําความสะอาดบ้านของเขาจนเสร็จ
เมื่อเดินขึ้นมาบนชั้นสองโรแกนก็ได้มองไปที่รูปภาพที่เป็นรูปที่มีเขาและโรเจอร์อยู่ด้วยกันพร้อมกับยกยิ้มขึ้นมาด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน

“ตาแก่! อีกไม่นานหรอกฉันจะไปยืนอยู่ในจุดที่นายเคยไปถึง!”

โรแกนได้ถอนหายใจออกมาพร้อมกับนึกถึงอนาคตที่กําลังจะมาถึง
“ปัญหาที่นายทิ้งเอาไว้มันเป็นเรื่องที่น่าปวดหัวจริงๆ”

จริงอยู่ที่ในบางปัญหาโรเจอร์นั้นไม่ได้ต้องการ ให้เขามาแก้ไขมัน แต่ในฐานะน้องชายแล้วเขาจะอยู่เฉยได้ยังไง? หรือต่อให้เขาไม่ต้องการที่จะแก้ไขมัน แต่สุดท้ายสถานการณ์มันก็ยังบีบบังคับเขาอยู่ดี

มันคือสิ่งที่เขาไม่สามารถหลีกหนีได้!

โรแกนนั่งอยู่ตรงนั้นเงียบๆพร้อมกับหวนนึกถึงความทรงจําต่างๆที่อยู่ภายในหัวของเขา

เขากําลังนึกถึงอดีตอยู่งั้นหรอ? หรือว่าเขา กําลังวางแผนเกี่ยวกับอนาคตอยู่? ในตอนนี้ไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่าโรแกนนั้นกําลังคิดอะไรอยู่

ตั้งแต่เด็กโรแกนนั้นแตกต่างจากโรเจอร์โดยสิ้นเชิง โรเจอร์นั้นเป็นคนที่ร่าเริง,มองโลกในแง่ดีและมุทะลุ ส่วนโรแกนนั้นนอกเหนือไปจากหน้าตาที่คล้ายกันแล้วเขาก็ไม่มีอะไรที่เหมือนอีกฝ่ายเลย

หลังจากนั่งอยู่นานในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงเรียกของใครบางคน

“นี่คือพี่ชายของนายงั้นหรอ?” เสียงนั้นเต็มไปด้วยความไพเราะแถมมันยังมีกลิ่นหอมจางๆที่ทําให้โรแกนต้องเงยหน้าขึ้นมามอง

“เธอมาที่นี่ทําไม?”

“ฉันก็แค่อยากมาเห็นสถานที่ที่นายเคยอยู่?”

เจ้านายตัวน้อยได้กล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนที่จะหันไปมองรอบๆ

“มันเรียบง่ายแต่ก็ดูสะอาดสะอ้านดี”

เมื่อได้ยินคําพูดของเจ้านายตัวน้อยโรแกนก็ได้ยกยิ้มขึ้นมา

“มันสะอาดก็เพราะว่าฉันเพิ่งทําความสะอาด และที่มันเรียบง่ายก็เพราะว่าฉันจน”

“ฮิๆๆ!”

คําพูดของโรแกนทําให้เจ้านายตัวน้อยอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

“นายดูเด็กมากเลยนะ”

“ตอนนั้นฉันพึ่งจะหกขวบเอง”

โรแกนได้มองไปที่รูปภาพที่ตัวเขาเองกําลังถูกจับหัวอยู่พร้อมกับยกยิ้มขึ้นมา

“หน้านายไม่ค่อยต่างจากเขาเท่าไหร่เลยนะ”

เจ้านายตัวน้อยได้กล่าวออกมา

“ก็พวกเราเกิดมาจากพ่อแม่เดียวกันหนิ แต่ฉันคิดว่าฉันหล่อกว่าเขาเยอะ”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ

“นายไม่คิดที่จะอ่อนน้อมถ่อมตนหน่อยหรอ”

เจ้านายตัวน้อยได้หัวเราะออกมาอีกครั้ง

เจ้านายตัวน้อยได้เดินไปนั่งลงใกล้ๆกับโรแกนอย่างช้าๆ พวกเขาอยู่ใกล้กันจนสามารถได้กลิ่นกายของอีกฝ่าย

“หอมดีนะ”

“นายได้กลิ่นด้วยงั้นหรอ?”

“โรแกน มันก็นานมากแล้วนะที่พวกเราไม่ได้อยู่กันตามลําพังสองคนแบบนี้”

ในตอนนั้นเองจู่ๆร่างกายของโรแกนก็รู้สึกเกร็งขึ้นมา

“เจ้านายตัวน้อย”

หลังจากที่หายเกร็งโรแกนก็ได้ยื่นมือไปโอบที่ไหล่ของอีกฝ่าย
“ขอบคุณจริงๆนะโรแกน!”

ในตอนนั้นเองเจ้านายตัวน้อยก็ได้ร่ําไห้ออกมา พร้อมกับเอาหน้าซุกลงไปที่อกของโรแกน

“ฉันขอโทษ! ที่ทําให้นายต้องเข้าไปอยู่ในอิมเพลดาวน์!”
เมื่อเห็นเจ้านายตัวน้อยร้องไห้โรแกนก็นิ่งเงียบไปในทันที

“ฉันไม่รู้จริงๆว่าฉันควรจะขอบคุณยังไงดี!?”

มือที่โอบรัดอยู่บนเอวของโรแกนเริ่มแน่นขึ้น

“ยัยโง่! เธอลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันคือกัปตันของเธอ เพราะฉะนั้นมันคือสิ่งที่ฉันต้องทํา! ”

“ไม่”

แต่ในตอนที่โรแกนกล่าวประโยคนั้นออกมา เจ้านายตัวน้อยที่โอบกอดเขาอยู่ก็ได้เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดัง

“นายรู้ไหมโรแกน! คําตอบที่ฉันต้องการมันไม่ใช่เพราะว่านายเป็นกัปตันนายถึงไปช่วยฉัน แต่ฉันต้องการให้นายตอบว่าที่นายทําไปทั้งหมด ก็เพื่อฉัน!”

“เพราะสิ่งที่ฉันต้องการที่สุดก็คือนาย!”

ร่างกายของโรแกนนั้นถึงกับสั่นสะท้าน