S.P.P: บทที่ 337: ไร้อาภรณ์ ?

รูจนั้นเชื่อใจโรแกนมาก หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เก็บข้าวของเครื่องใช้ของเธอเสร็จและเดินออกไปจากที่แห่งนี้พร้อมกับโรแกน

ในตอนนั้นเองดาดันก็ได้ยืนขึ้นมาแต่เธอก็ยัง คงไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปในบ้านอยู่ดี เธอนั่นยังคงหวาดกลัวดวงตาของชายคนนั้น

เมื่อเห็นว่าโรแกนได้พาตัวของรูจไปแล้ว ดาดันก็คิดที่จะทําการซ่อนตัวจากการ์ป

หลังจากนั้นไม่นาน โรแกนและรูจก็ได้เดินทางมาถึงที่หมู่บ้านฟูชา

เมื่อพาตัวรูจมาได้แล้ว โรแกนก็ไม่ได้คิดที่จะอยู่ที่นี่ต่อแต่อย่างใด

“กัปตันได้เวลาที่พวกเราจะไปแกรนด์ไลน์กันแล้วสินะ!?”

เจสันได้กล่าวถามออกมาด้วยรอยยิ้ม

โรแกนเองก็คิดเอาไว้แล้วว่าหลังจากที่เขาจัดการทุกอย่างเสร็จ เขาก็จะมุ่งหน้าไปที่แกรนด์ไลน์ในทันที แต่ในตอนนั้นเองเขาก็ได้ส่ายหัวปฏิเสธออกมา

“ฉันต้องการที่จะทิ้งเมล็ดพันธุ์เอาไว้ในท้องทะเลทั้งสี่”

“เมล็ดพันธุ์?”

ไม่ใช่แค่เจสันเท่านั้นที่สงสัยลูกเรือที่เหลือเอง ก็รู้สึกสงสัยและไม่เข้าใจ

“เมล็ดพันธุ์แห่งโจรสลัด”

แม่ในตอนนี้พวกเขาจะยังไม่เข้าใจแต่ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า พวกเขาก็จะเข้าใจมันเอง
ในเมื่อตอนนี้พวกเขาได้กลับมารวมตัวกันจนครบแล้ว การจะเข้าไปในแกรนด์ไลน์นั้นพวกเขาทํามันตอนไหนก็ได้

การมาถึงของกลุ่มโจรสลัดโซลทําให้อีสต์บลูส์สั่นสะเทือน และอีกไม่นานท้องทะเลทั้งสี่เองก็จะต้องสั่นไหว

สามวันต่อมารูทดราก้อนก็ได้แล่นเรือมาถึงเกาะนิรนามแห่งหนึ่ง

โรแกนนั้นกําลังยืนรับลมทะเลอยู่ตรงหัวเรือ

“ในเมื่อกองทัพเรือที่อ้างความยุติธรรมไม่ได้กระทําตามที่ตนลั่นออกมา ถ้างั้นฉันก็จะขอใช้ไอ้คําว่ายุติธรรมนั้นบ้างก็แล้วกัน!”

เจสัน,เทรนซุ,คล็อกโคไดล์และคนอื่นๆที่ยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ ได้จ้องมองไปยังเกาะที่อยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าที่ซับซ้อน

“นี่คือสิ่งที่กัปตันต้องการงั้นหรอ?”

“นี่หน่ะหรอเมล็ดพันธุ์ที่เขาพูดถึง?”

“ไม่ว่ากัปตันจะต้องการทําอะไรเดี๋ยวพอไป ถึงที่เกาะนั้นพวกเราก็จะได้รู้มันเอง!”

ในตอนนั้นเองเจสันก็ได้กล่าวแทรกขึ้นมา

เกาะอาบิลิสนั้นเป็นเกาะขนาดกลางที่มีผู้อยู่ อาศัยประมาณ 100,000 คนแถมมันยัง เป็นฐานทัพเรือประจําการทะเลอีสต์บลูอีกด้วย กองทัพเรือนั้นได้สร้างฐานทัพแห่งนี้ขึ้นมาหลา ยทศวรรษแล้ว ในตลอดเวลาที่ผ่านฐานทัพแห่งนี้ นั้นมีชื่อเสียงที่ดีเป็นอย่างมาก

อย่างไรก็ตามในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมานี้ ฐานทัพแห่งนี้ก็เริ่มปรากฏสิ่งผิดปกติขึ้นมา

หลังจากที่อานุกชายที่เป็นผู้นําสูงสุดของฐานทัพเรือบนเกาะแห่งนี้ได้รับบาดเจ็บอย่างปริศนาในครั้งนั้น เกาะแห่งนี้ก็ได้เปลี่ยนไปในทันที

อานุกได้เปลี่ยนไปเป็นชายที่โหดร้ายและทําการเข้าปกครองเกาะแห่งนี้! ในตอนนี้ผู้คนบนเกาะแห่งนี้ต่างก็กําลังทุกข์ทรมาน

ในตอนที่รูทดราก้อนแล่นมาใกล้กับเกาะอาบิลิสพวกเขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกๆบนเกาะแห่งนี้ได้ในทันที

“นี่มันจะเงียบเกินไปแล้ว! มันเกิดอะไรขึ้นกับที่นี่กันแน่?”

เมื่อแล่นมาถึงที่ท่าเรือบรรยากาศที่พวกเขาสัมผัสได้ก็รุนแรงมากยิ่งขึ้น สิ่งปลูกสร้างบนเกาะแห่งนี้ไม่ควรถูกเรียกว่าเมืองควรจะเรียกมันว่า ฐานทัพ

“ดูเหมือนว่าเกาะนี้จะมีปัญหาจริงๆด้วย”

ดวงตาของโรแกนได้เปล่งประกายขึ้นมา

ในตอนที่เขากลับมาถึงที่อีสต์บลูเขาก็ได้ยิน เรื่องราวของเกาะแห่งนี้ในทันที เรื่องราวของทหารเรือซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความยุติธรรมได้เปลี่ยนไปเป็นปีศาจร้ายและเริ่มเอาเปรียบเหล่าพลเมือง

“คุณต้องการสู้กับทหารเรืองั้นหรอ?”

โรบินน้อยได้กล่าวถามออกมาด้วยความกังวล
“เฮ้!,โรบินอย่าลืมสิว่าพวกเราคือโจรสลัด

ชาร์โปลอสได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

ในตอนนั้นเองโรบินจึงเงียบเสียงไปในทันที

ดูเหมือนว่าภาพหายนะที่เกิดขึ้นกับโฮอาร่าจะประทับลงไปในใจของเธอจนไม่สามารถลบมันออกไปได้แล้ว สําหรับเธอทหารเรือนั่นคือปีศาจร้ายที่ไม่ควรไปคล่องแวะ

โรแกนนั้นไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่น้อย เขาทําเพียงแค่ก้าวเข้าไปในเมืองที่แปลกประหลาดแห่งนี้ พร้อมกับลูกเรือคนอื่นๆของเขา

ยิ่งก้าวเข้ามาในเมืองมากเท่าไหร่ความประหลาดใจของพวกเขาก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น
นี่มันเกาะร้างชัดๆ!

ผู้คนที่เดินอยู่บนท้องถนนแห่งนี้นั้นเบาบางเป็นอย่างมาก แถมเมื่อพบเจอกับพวกโรแกนพวกเขาก็ไม่ได้เข้ามาพูดคุยกลับเอาแต่ก้มหน้าหนีอย่างเร่งรีบ

“ที่นี่จะแปลกเกินไปแล้ว”

เจ้านายตัวน้อยได้กวาดตามองไปรอบๆ และเธอก็ได้พบว่าบนเกาะแห่งนี้ไม่มีพ่อค้าอยู่เลยแม้แต่คนเดียว

เกาะแห่งนี้ได้ตายไปแล้วมันไม่มีสิ่งที่เรียกว่าชีวิตชีวาแม้แต่น้อย พวกเขาพึ่งจะเคยเห็นเกาะแบบนี้เป็นครั้งแรก
จากระยะไกลพวกเขาสามารถมองเห็นใบหน้าที่ดูเลื่อนลอย และความโกรธแค้นที่อยู่ภายในดวงตาของผู้คนได้อย่างชัดเจน

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ด้วยความสงสัยในตอนนั้นเองชาร์โปลอสจึงการดึงร่างของชายคนหนึ่งมา
“มันเกิดอะไรขึ้นกับที่นี่?”

“นาย..เป็นคนนอกงั้นสินะ?”

ชายคนนั้นสามารถรู้ได้ในทันทีว่าชาร์โปลอสเป็นคนนอก
ฉากนี้ยิ่งเพิ่มความสงสัยของเขาขึ้นไปอีก

“ใช่,พวกเรามาจากข้างนอก”

ชาร์โปลอสได้กล่าวออกมาด้วยความสงสัย
การมีคนนอกเดินทางมาที่เกาะมันควรจะเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง? ทําไมคนพวกนี้ต้องหวาดกลัวและตกใจด้วย

“เขาไปข้างในหรือรอทหารเรือ,แต่มันก็คงจะสายเกินไปแล้ว!”
ชายคนนั้นได้กล่าวตอบออกมาอย่างรวดเร็ว

“ทหารเรือ?”

ใบหน้าของพวกโรแกนได้เปลี่ยนไปเล็กน้อย

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทําไมมันถึงได้สายไปแล้ว!”

ในตอนที่ชาร์โปลอสกําลังจะกล่าวถามออกมาอีกครั้ง ชายคนนั้นก็ได้วิ่งหนีไปแล้ว

“ดูเหมือนว่าสถานการณ์บนเกาะแห่งนี้จะไปไกลกว่าที่พวกเราจินตนาการเอาไว้มาก!”

ในตอนแรกที่เขาได้ยินมาผู้คนกล่าวว่าเกาะแห่งนี้นั้นถูกควบคุมโดยพวกทหารเรือที่ชั่วร้าย แต่ในตอนนี้เขาคิดว่ามันไม่ได้มีแค่นั้นซะแล้ว

อานุกิคนนั้นทําอะไรกับเกาะแห่งนี้กันแน่? เขาทําอะไรกันแน่พวกพลเมืองถึงได้หวาดกลัวมากขนาดนี้

พวกเขายังคงเดินลึกเข้าไปในเกาะ ยิ่งพวกเขาเข้าใกล้ใจกลางเกาะมากขึ้นเท่าไหร่พวกชาวเมืองที่อยู่บนท้องถนนก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือมันมีพวกเขาบางคนที่ไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้า

“นี่มันบ้าอะไรกัน!”

เจสันได้กําหมัดของเขาแน่น

เขาไม่เคยเห็นเกาะที่น่าสังเวชแบบนี้มาก่อนในชีวิต จะต้องเป็นผู้ปกครองแบบไหนกันถึงปล่อยให้อะไรแบบนี้เกิดขึ้น

ผู้คนบนท้องถนนนั้นเห็นการมาถึงของพวกเขาอย่างชัดเจน แต่พวกเขาหาได้สนใจพวกโรแกนแต่อย่างใด แววตาของพวกเขานั้นเลื่อนลอยราวกับคนตาย

“พี่ชายพี่สาวรีบหนีไปเร็วเข้า!”

ทันใดนั้นเองก็ได้มีร่างของเด็กคนหนึ่งปรากฏขึ้นมาตรงหน้าของพวกเขา

“ถ้าพวกพี่ชายพี่สาวไม่รีบหนีไปละก็พวกทหารเรือจะต้องมาจับตัวพวกพี่ชายและพี่สาวไปแน่!”

ในตอนนั้นเองแววตาของโรแกนก็ได้เปลี่ยนไป