บทที่292:เขาอันตรายเกินไป

S.P.P: บทที่ 292: เขาอันตรายเกินไป!

ในเวลาเดียวกันหมายเลข 8 เองก็ได้ฟาดฟันดาบของเขาออกมา

“วารีทมิฬ!”

ท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวายจู่ๆก็ได้มีเสียงน้ําไหลปรากฏขึ้นมาและในตอนนั้นเองเหล่าผู้คุมก็ได้เห็นน้ําสีดําที่กําลังไหลเข้ามาพวกเขาและใน พริบตาเดียวพวกเขาก็ถูกมันกลืนหายไป

“ดาบนี้มีชื่อว่าวารีทมิฬ,ยาวสามฟุตสามนิ้วและมีอายุมากกว่าพันปี!”

หมายเลข 8 ได้กล่าวออกมาอย่างแผ่วเบาพร้อมกับหวนนึกถึงอะไรบางอย่าง

“ไปกันได้แล้ว”

แต่ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้เข้ามาขัดจังหวะของหมายเลข 8 อย่างโหดร้ายพร้อมกับก้าวไปข้างหน้า

ทั้งสองได้เดินผ่านเลเวล 5 ไปอย่างรวดเร็วมันไม่มีอะไรในคุกนรกนี้ที่สามารถห้ามไม่ให้พวกเขาก้าวไปข้างหน้าได้และในพริบตาทั้งสองก็ได้มา ถึงเลเวล 2

“คาถาเพลิง,ลูกบอลเพลิงยักษ์!”

“คาถาน,กําแพงวารี!”

โรแกนนั้นได้ประสานอินอย่างรวดเร็วพร้อมกับปลดปล่อยคาถานินจาออกมาเหล่าผู้คุมที่เข้ามา ขวางทางของพวกเขานั้นต่างก็ถูกคาถานินจาของเขากลืนหายไปและตายลงในที่สุดนอกจากนี้แล้วมันก็ยังมีเรื่องที่น่าประหลาดใจอยู่อีกเรื่องหนึ่งซึ่งนั่นก็คือเหล่าสัตว์ร้ายที่อยู่ที่ด้านหลังของ หมายเลข 8

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกมันทุกตัวถูกควบคุมโดยโรแกน

ทุกๆครั้งที่ผ่านมาได้ชั้นหนึ่งพวกเขาก็จะได้สัตว์ร้ายพวกนี้มาเพิ่มตลอดแม้ว่าพวกมันจะไม่ได้มีประโยชน์ในการต่อสู้มากนักแต่พวกมันก็สามาร ถทําการเก็บกวาดสถานที่ได้ดี

ความสําเร็จของพวกเขาทั้งสองนั้นมันได้ไปกระตุ้นให้เหล่านักโทษรู้สึกตื่นเต้น

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า,มีคนแหกคุก!!”

“พวกเขาต้องทํามันได้แน่!”

“ไอ้พวกกองทัพเรือซวยแน่งานนี้!”

และในที่สุดพวกเขาทั้งสองก็ได้มาถึงที่เลเวล1ของอิมเพลดาวน์แล้ว

“ผ่านที่นี่ไปก็จะเป็นทางออกแล้วงั้นสินะ”หมายเลข 8 ได้มองไปข้างหน้าด้วยความตื่นเต้น

ฉันถูกขังอยู่ที่นี่มากี่ปีแล้วนะ?,คงตั้งแต่ตอนที่ผมของฉันมันยังเป็นสีดําอยู่จนตอนนี้มันขาวหมดแล้วแต่ในที่สุดฉันก็จะได้ออกไปสักที!”

โลกจะเปลี่ยนไปมากขนาดไหนนะ? ,ภรรยาและลูกๆของฉันจะยังอยู่มั้ยนะ?”

ในตอนนั้นเองโรแกนนั้นได้ก้าวออกไปข้างหน้า 1 ตลอดทางที่ผ่านมาพวกเขายังไม่ได้เจอคู่ต่อสู้ ที่สูสีเลยสักคนเดียวแม้แต่โรเบิร์ตคนที่เขาคิดว่า เป็นปัญหาที่สุดก็ยังไม่โผล่หัวออกมาให้เห็นเลย

จากการประเมินของเขาไอ้หัวไชเท้ายักษ์นั่นน่าจะมีความแข็งแกร่งพอๆกับพวกเซนโงคุและ การ์ป
อย่างไรก็ตามแม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะเดินมาถึงที่หน้าประตูของเลเวล 1 แล้วแต่พวกเขาก็ยังไม่เจออีกฝ่ายอยู่ดี

สิ่งนี้ทําให้เขารู้สึกงงมากแต่ในเวลาเดียวกันเขาก็รู้สึกโล่งใจแม้แต่หมายเลข 8 เองก็ยังรู้สึกสงสัย

ภายในห้องพัศดีของอิมเพลดาวน์ได้มีเตียงขนาดใหญ่อันหนึ่งตั้งอยู่ตรงกลางห้องพร้อมกับร่างของโรเบิร์ตที่กําลังนอนหลับสบายใจเฉิบอยู่บนเตียง

“พวกโรแกนมาถึงหน้าประตูแล้ว!”

“อ้ากก, ฉันอยากจะบ้าตายคนแบบนี้เป็นพัศดีได้ยังไงกัน?”

“จบสิ้นแล้ว! พัศดีโรเบิร์ตไม่ยอมตื่นเลยรีบแจ้งไปที่ศูนย์ใหญ่กองทัพเรือให้พวกเขาหาทาง จัดการเร็วเข้า!”

ท่ามกลางกลุ่มของพวกเขามีชายหนุ่มร่างใหญ่คนหนึ่งที่ยืนอยู่อย่างเงียบๆ

“แมคเจลแลน, ไปที่ศูนย์ใหญ่แล้วบอกให้พวกเขาส่งใครสักคนมาที!อย่ามัวแต่อึ้งรีบไปแล้ว เข้า!”

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของชายคนนั้นแมคเจลแลนก็ได้หมุนกายและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ในเวลานี้โรแกนและหมายเลข 8 ได้มาถึงประตูทางเข้าของอิมเพลดาวน์แล้วพวกเขาได้ยกมือนมากันแสงแดดบนหัวอย่างไม่รู้ตัวและยืนอยู่เฉยๆเกือบสิบนาทีเพื่อปรับตัว

“พวกเราออกมาได้แล้ว!”

หมายเลข 8 ได้ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น 1

ด้านหน้าของพวกเขานั่นคือท้องทะเลอันไร้สิ้นสุดคลื่นนั้นได้สาดซัดเข้ามาเป็นระลอกพร้อมกับกระทกเข้ามาที่พื้นที่พวกเขายืนอยู่จนเกิดเสียงซ่า

“กลิ่นของแสงแดดและท้องทะเล”

นิยาย เรื่องนี้อัพเดตก่อนที่อื่น เว็ปแรกที่ลง novelza.com

โรแกนได้ยกยิ้มขึ้นมาอย่างมีความสุข เขาได้มองไปที่ท้องทะเลพร้อมกับความทรงจําในอดีตต่างๆมากมายที่ได้หลั่งไหลเข้ามาในหัวของเขา

“เวลาคงจะไหลผ่านมานานมากแล้วงั้นสินะ,หวังว่าพรรคพวกของฉันจะยังสบายดีนะ?”

โรแกนได้เงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าและยกยิ้มมุมปากขึ้นมา

“ฉันจะไม่กลับมาที่นี่อีกเป็นครั้งที่สอง!”

เมื่อมองไปที่เรือรบที่แล่นอยู่บนท้องทะเลใบหน้าและแววตาของโรแกนก็ได้เปลี่ยนไปในทันที

“เหล่าทหารเรือที่น่าสงสาร!”

“โรแกนไปกันเถอะ! เมื่อไหร่ที่พวกเราออกไปจากที่นี่ได้พวกเราก็จะเป็นอิสระฮ่า ฮ่า ฮ่า!”

หมายเลข 8 ได้หัวเราะออกมาและกระโดดเข้าไปหาเรือรบที่แล่นอยู่ในท้องทะเลอย่างรวดเร็ว

“ตั้งแต่ที่พวกเราออกมาจากประตูนี้พวกเราก็เป็นอิสระแล้ว”

โรแกนได้กล่าวตอบออกมาอย่างแผ่วเบาและกระโดดตามหมายเลข 8 ไป

พวกเขาเป็นหน่วยที่มีหน้าที่ในการส่งตัวเหล่าโจรสลัดในเวลาปกตินั้นพวกเขาว่างมากและพวกเขาก็ว่างกันมาสามวันแล้วมันสบายมาก

แต่ในตอนนั้นเองก็ได้มีทหารเรือคนหนึ่งเหลือบไปเห็นเส้นแสงสองเส้นพุ่งลงมาจากบนท้องฟ้า

หลังจากนั้นไม่นานดวงตาของเขาก็ต้องเบิกกว้าง

“คนงั้นหรอ!?”

“บูม!”

ร่างของทั้งสองได้กระแทกลงไปบนเรือรบ อย่างรุนแรงจนมันสั่นไหวเมื่อรับรู้ได้ถึงแรงสั่ นสะเทือนเหล่าทหารเรือก็ได้วิ่งมาที่ดาดฟ้าเรือในทันที

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ทหารเรือฉันมีเรื่องอยากจะรบกวนพวกนายหน่อย?”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยความเฉยชา
“อะไร!?”

ในตอนนี้เหล่าทหารเรือนั้นต่างก็หันมามองหน้ากันด้วยความสับสน

“แล่นเรือ”

เมื่อโรแกนกล่าวจบหมายเลข 8 ก็ได้ชัดดาบของเขาออกมาและฟาดฟันมันออกไป

ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความตกตะลึงของเหล่าทหารเรือดาบของหมายเลข 8 นั้นได้แยกทะเลออกมาเป็นสองส่วนและลากยาวออกไปประมาณหนึ่งกิโลก่อนที่จะหยุดลง

“ชายสองคนนี้มาจากไหนกัน?

“เขา..พวกเขาออกมาจากอิมเพลดาวน์ !!”

ทันใดนั้นเองก็ได้มีทหารเรือคนหนึ่งจําเสื้อที่พวกโรแกนใส่ได้และได้กรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว

หนึ่งนาทีต่อมาเรือรบก็ได้แล่นออกไปจากที่แห่งนี้อย่างรวดเร็ว

ศูนย์ใหญ่กองทัพเรือ,เซนโงคุนั้นกําลังอ่านรายงานของเหล่าทหารเรือที่อยู่ในโลกใหม่ด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด

“เปแอบ! เปแอบ!..”

ทันใดนั้นเองเสียงของหอยทากสื่อสารก็ได้ดังขึ้นมาและเซนโงคุก็ได้เอื้อมมือออกไปพร้อมกับยกหูหอยทากสื่อสารขึ้นมา

“พูดมา”

“จอมพลเซนโงคุ! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”

ในตอนนั้นเองเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกก็ได้ดังออกมาจากหอยทากสื่อสาร

“ใจเย็น ๆ เกิดอะไรขึ้น?”

เซนโงคุได้กล่าวถามออกมาอย่างใจเย็น

“โร..โรแกนหนีออกไปจากอิมเพลดาวน์แล้ว!”

คําพูดของเขาราวกับเสียงฟ้าร้องที่ดังลั่นอยู่ในหูของเซนโงคุ

“นายพูดว่าไงนะ?”

เขาคือใคร?,เขาคือชายที่เมื่อสี่ปีก่อนได้บุกเข้ามาที่ศูนย์ใหญ่กองทัพเรือและดินแดนศักดิ์สิทธิ์แมรีจัวส์และเป็นโจรสลัดที่มีค่าหัวสูงถึง 880 ล้านเบรี!

ข่าวที่น่าตกตะลึงนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งศูนย์ใหญ่อย่างรวดเร็ว

และแน่นอนว่าข่าวนี้จะต้องไปถึงหูของสามพลเรือเอก!

“ไล่ตามไป,ไม่ว่านายจะจับเขากลับมาได้หรือไม่ก็ตาม!”

“เราไม่สามารถปล่อยผู้ชายคนนี้ไปได้”

“เขาอันตรายเกินไป!”