ชาวฮั่นที่ย้ายมาใหม่ สิบคนหนึ่งกลุ่ม แต่ละกลุ่มห่างสามก้าว เหมือนหว่านปูพรมออกตรวจสนามรบ ท่ามกลางกระสุนปืนใหญ่ยิงไม่หยุด ก็ยังไม่อาจทำให้คนทั้งหมดตายได้ มีพวกชาวพื้นเมืองโชคดีไม่น้อยหลบได้ แต่หลบได้ลูกหนึ่ง จากนั้นก็หลบไม่ได้อีก

ไม่ใช่เพราะสิ้นหวังจึงออกมาสู้ แต่ชาวพื้นเมืองพวกนี้ไม่อาจต้านทานชาวฮั่นติดอาวุธตรงหน้าได้ ถูกกำจัดทิ้งอย่างรวดเร็ว

ปืนใหญ่ที่หลบอยู่หลังสิ่งก่อสร้างถูกลากตัวออกมา มาถึงหน้าฐานที่มั่นสเปน บรรจุกระสุน  เพื่อรักษาสภาพพร้อมยิง ผู้คุ้มกันหวังทงกับกำลังเก่งกล้าของพวกทรงอิทธิพลล้วนมารวมกันอยู่หน้าฐานที่มั่นแล้ว

พวกสเปนไม่มีใจคิดต่อสู้แล้ว กงสุลใหญ่เปาโล ลูอิสโชคดีมาก เขาไม่ได้บาดเจ็บจากการต่อสู้กับปืนใหญ่ เขายกธงขาวขึ้น

เรื่องที่ต้องคุยไม่มาก หวังทงไม่ได้รับปากอันใดสักอย่าง เพียงขอให้พวกคนสเปนเดินออกมาตามคำขอ สถานการณ์ เช่นนี้ คนเบื้องหน้าไม่มีสถานะจะเจรจาเงื่อนไขใดทั้งสิ้น

พวกคนสเปนร่วมร้อยถูกบีบให้ออกมากันราวกับปลาทะลักออกมา ทุกร้อยคน ก็จะถูกกำลังมากกว่าเขาสามเท่าล้อมไว้ จากนั้นค่อยๆ ค้นตัวทีละคน

ร้อยคนแรก มีสามสิบที่พกมีดสั้นกับปืนไฟสั้น การจัดการพวกเขาก็ง่ายมาก สังหารทิ้งทันที มีคนชักมีดสั้นออกมาคิดสู้ตายตามคาด แต่ทว่าก็ถูกดาบฟันทิ้งทันที ไม่ก็ทวนยาวแทงตาย ไม่ก็ปืนไฟยิง จัดการปิดบัญชีไป

คนที่เหลือถูกจับตาอย่างเคร่งครัดที่สุด มีตัวอย่างก่อนหน้า คนด้านหลังแน่นอนไม่กล้าคิดอันใดอีก ล้วนไม่กล้าพกอาวุธในป้อมออกมา

คนที่ออกมาเป็นพวกอ่อนแอเสียมาก ผู้หญิงก็มาก จำนวนผู้ชายกลับน้อย การต่อสู้โหดร้ายมาหลายวัน ผู้ชายล้วนบาดเจ็บล้มตายบนสนามรบไปไม่น้อย

แม้ว่าแต่ละคนหน้าตามอมแมม  ท่าทางอิดโรยมาก แต่มีสตรีชาวผิวขาวอายุน้อย อย่างไรก็มีความงามแปลกตากว่าสตรีชาวจีน เจ้าทะเลพ่อค้าใหญ่เริ่มเบื่อสตรีชาวพื้นเมืองสตรีในหลายวันนี้แล้ว แต่ก็ซื้อไว้เตรียมนำกลับไป แต่พอได้เห็นสตรีเหล่านี้ ก็พากันหวั่นไหว

“สังหารให้หมด ทะเลใต้ไม่ขาดแคลนสตรีต่างชาติ วันหน้าค่อยว่ากัน!”

คำตอบหวังทงโหดเหี้ยมมาก คำตอบตรงๆ ทำเอาทุกคนไม่กล้ากล่าวอันใดอีก

ชาวพื้นเมืองบาดเจ็บล้มตายหลายหมื่น ชาวผิวขาวบาดเจ็บล้มตายเพิ่งแค่พันกว่า รอให้เชลยทั้งหมดออกมาแล้ว ก็นับจำนวนคนตาย พวกหวังทงยังคงเงียบ

ไม่ใช่ว่ารู้สึกว่าพวกคนสเปนเก่งกล้าอันใด แต่กลับรู้สึกว่าชาวพื้นเมืองเป็นเศษสวะจริง ไป๋อู่ยิ่งมองตาค้าง นี่เป็นพวกพื้นเมืองที่สังหารหมู่ชาวฮั่นโหดเหี้ยมเมื่อก่อนหรือนี่ เห็นชัดว่าราวกับกระสอบทรายเละเทะ ชาวฮั่นตอนนั้นหากลุกขึ้นสู้  อาจจะคว้าเอาไม้ไผ่หรือไม้พลองมา ก็คงไม่จบอนาถเช่นนั้น

ชาวพื้นเมืองราวเศษสวะเช่นนี้ ไม่ต้องให้หวังทงประกาศ เจ้าทะเลและพ่อค้าใหญ่ล้วนเข้าใจ ตนขอเพียงนำกองกำลังติดอาวุธมา ก็สามารถทำอะไรก็ได้บนลูซอนนี้

เชลยชาวผิวขาวที่ยอมจำนนจับไปขังกองละร้อยคน หวังทงเรียกเจ้าทะเลและพ่อค้าใหญ่ 23 คน ยังมีตัวแทนกลุ่มอิทธิพลอำนาจอื่นที่มาร่วมครั้งนี้มารวมกัน

“ทุกท่าน!”

หวังทงก่อนพูดได้ประสานมือก่อน ทุกคนพากันรีบลุกขึ้นยืน หวังทงกล่าวว่า

“ทุกท่านแบ่งกัน สองกลุ่มรับหนึ่งพื้นที่ พวกท่านไม่ต้องลงมือสังหาร ไล่ให้ชาวฮั่นท้องที่นี่เข้าสังหารแทน หากมีอันใดยุ่งยาก พวกท่านค่อยเข้าช่วย สังหารหมดกลับมาที่นี่ต่อ เราจะคุยกันต่อเรื่องลูซอนควรแบ่งปันกันอย่างไร ไม่สังหารเรียบ ก็ไม่ต้องกลับมา!”

วาจากล่าวเข้าใจ ทุกคนพากันออกไปทันไม่กล้ารอช้า ได้เปรียบใหญ่ขนาดนี้ สังหารร้อยกว่าช่างเป็นงานที่พริบตาก็จัดการเรียบร้อย แต่ละคนลงมือตามคำสั่ง

ไม่นาน เสียงร้องโหยหวนกับเสียงร่ำไห้รันทดก็เริ่มดังขึ้น พวกคนสเปนอาจพอเดาได้ว่าจะมีจุดจบเช่นนี้ เพียงแต่ไม่อยากจะยอมรับความจริง

วิธีการนี้เป็นวิธีพวกเขาเองที่ใช้หลอกชาวฮั่น ตอนนี้ถูกชาวฮั่นนำมาใช้กับพวกเขา ไม่อยากจะยอม แต่เต็มใจยอม แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น พวกเขาไร้อาวุธ เหมือนกับชาวฮั่นพลเมืองดีน่าสงสารตอนนั้น ชาวฮั่นติดอาวุธไม่ออมมือแม้แต่น้อย  สังหารทิ้งทันทีทั้งหมด

เตรียมการรอบด้าน สองสามวันสู้กันหายใจไม่ทัน แต่ตอนนี้จบสิ้นลงแล้ว ชาวผิวขาวเกือบสามพัน ล้วนถูกสังหารทิ้ง ชาวฮั่นบาดเจ็บล้มตาย 11 ส่วนใหญ่ล้วนเพราะทำพลาดเองกับเป็นโรค สำหรับชาวพื้นเมือง ตายไปเท่าไรไม่มีคนสนใจ

หวังทงนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน มองไปยังหานเถี่ยข้างๆ สีหน้าผิดปกติ การต่อสู้เป็นเรื่องหนึ่ง การสังหารหมู่เป็นอีกเรื่องหนึ่ง หวังทงยิ้มเอ่ยขึ้น

“รู้สึกน่าสงสาร รู้สึกไม่อาจทนรับได้ใช่หรือไม่?”

หานเถี่ยคิดปฏิเสธ แต่พอคิดไปคิดมาก็พยักหน้า หวังทงส่ายหน้ากล่าวว่า

“ลองคิดดูพวกเขาสังหารคนไปเท่าไร ลองคิดถึงชาวฮั่นบริสุทธิ์พวกนั้น นี่เป็นกรรมสนอง”

*****************

สีหน้าชาวฮั่นที่อพยพมาลูซอนใหม่ล้วนมีสีหน้าโกรธแค้นอัดอั้น ไม่ใช่เพราะโกรธแค้นชาวผิวขาวอันใด แต่เพราะรู้สึกว่าตนเองเป็นพลเมืองดี กลับถูกคนบีบบังคับให้สังหารคนอื่นปล้นชิง มีมลทินติดตัว เป็นไป๋อู่ที่ประกาศกับพวกเขา ก่อนพวกเขามานั้นชาวฮั่นประสบเหตุน่าอนาถเพียงใด

แต่ทว่าพวกเขาคิดอันใด ก็ไม่มีคนอยากสนใจ ชาวฮั่นเหล่านี้ทำงานไม่หยุด  ศพทั้งหมดล้วนถูกขนไปกองกันอีกทางจากนั้นก็เผา

อากาศลูซอนยุคสมัยนี้แม้ว่ายังเย็นสบาย แต่ก็เป็นความเย็นสบายแบบท้องถิ่น หลังศพเน่าแล้ว ก็ย่อมเกิดโรคระบาดในทันที ลูซอน อ่าวมะนิลาเดิมเป็นท่าเรือดี หวังทงกับเจ้าทะเลพ่อค้าใหญ่ก็หวังว่าจะได้ใช้ประโยชน์ แน่นอนไม่อยากให้เกิดโรคระบาด

เก็บกวาดสนามรบเผาศพ ยังต้องจัดการทำลายบ้านพักและจัดการของที่เสียหายทิ้ง ฐานที่มั่นก็ต้องเสริมให้แข็งแรงต่อ  ฐานที่มั่นนี้แม้ว่าถูกทำลายแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้หมดสิ้น ภาพรวมใหญ่ยังได้อยู่ สามารถซ่อมแซมขึ้นมาเป็นค่ายชาวฮั่นเราได้

ชาวฮั่นเหน็ดเหนื่อยอย่างมาก แต่ทว่าหวังทงให้คำมั่นว่า ในพื้นที่ฐานที่มั่นสเปนเก็บกวาดใดได้ล้วนเป็นของพวกเขา ดังนั้นจึงทำให้ชาวฮั่นพากันออกแรง

พื้นที่ในฐานที่มั่นไม่ให้ชาวฮั่นลงมือ ผู้คุ้มกันหวังทงกับคนเจ้าทะเลร่วมกันตรวจสอบละเอียด ไม่กล้าชักช้าแม้แต่น้อย

ทุกคนล้วนรู้ อ่าวมะนิลาทุกปีมีเรือผ่านจากหลายประเทศ เงินทองสะสมและการค้าในพื้นที่มีมาก การสังหารหมู่ชาวฮั่นและแย่งชิงไปครั้งนั้นก็ไม่น้อย ในเมื่อชาวผิวขาวยังคงไม่เปลี่ยนแปลงมากนัก ของเหล่านี้ย่อมล้วนสะสมอยู่ในฐานที่มั่นนี้

ได้ครอบครองเงินก้อนนี้ได้ การเคลื่อนไหวครั้งนี้เรียกได้ว่ากำไรยิ่งกว่ากำไรแล้ว ดังนั้นทุกคนล้วนตั้งใจอย่างมาก ชายชาวฮั่นผู้กล้าแต่ละสายล้วนเข้าใจดี ส่วนแบ่งกองใหญ่สุดก็ย่อมเป็นของเหลียวกั๋วกง

 ทองคำก้อนและผงทอง ก้อนเงินและเงินแท่ง เครื่องทองต่างๆ เพชรพลอยต่างๆ ปะการังไข่มุกต่างๆ ก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเงินทองสมบัติทวีปอเมริกากับทวีปเอเชียสะสมไว้มากเท่าไร

ณ  หอระฆังในฐานที่มั่นก็มีโกดังใหญ่ ด้านในมีสมบัติกองไว้หลากหลาย ส่วนใหญ่เป็นเงินทองที่ใช้หีบไม้หุ้มเหล็กบรรจุไว้ บนแม่กุญแจยังแกะสลักชื่อคน คิดว่าเป็นที่ฝากสมบัติของชาวผิวขาวในลูซอน สมบัติแย่งชิงมาได้มากเกินไป บ้างก็ได้มาจากหลังการสังหารหมู่ชาวฮั่น หากไว้ที่อื่นจะไม่วางใจ จึงมาไว้ที่ห้องใต้เดินในฐานที่มั่นนี่

ตอนชาวฮั่นติดอาวุธบุกเข้ามา กลับพบว่าด้านในถึงกับมีชาวผิวขาวสิบกว่าคนแอบซ่อนอยู่  นี่เป็นเพราะคนตายเพราะงกสมบัติ พวกเขาถูกปอกลอกหมดก่อนสังหารทิ้ง  เงินทองที่ยัดเต็มกระเป๋าล้วนไม่อาจตามพวกเขาตายไปได้ด้วย

รู้ว่าส่วนใหญ่เป็นของกั๋วกง รู้ว่าสมบัติต้องรอให้หวังทงแบ่งสรร  บรรดาเจ้าทะเลกับพ่อค้าใหญ่ และคนที่รับคำสั่งจากหวังทงโดยตรงก็มารวมแออัดกันอยู่ที่นี่ เงินทองสมบัติมากมาย เห็นแล้วล้วนดี ทำให้สบายใจยิ่ง

คิดไม่ถึงก็คือพอได้เห็นสมบัติเงินทองพวกนี้ มีเจ้าทะเลสองคนกลับมองเห็นบางอย่าง ในห้องใต้ดินถึงกับสบถด่าเสียงดังออกมาว่า

“มิน่าเรือแขวนธงเราหายไปไร้ร่องรอย ที่แท้ถูกพวกผีต่างชาติปล้นสังหารนี่เอง”

“พวกผีต่างชาติเหล่านี้อาศัยมีเรือ มีท่าเรือมีป้อมให้การคุ้มครอง ถึงกับแอบสมคบกันทำเรื่องเช่นนี้ได้ คิดไม่ถึงจริงๆ”

*************

แบ่งเงินทอง เห็นชัดว่าหวังทงใจกว้างพอ เขาเหลือไว้เองสามส่วน ของที่เหลือล้วนแบ่งให้แต่ละคน ทำให้ทุกคนดีใจกันอย่างยิ่ง แต่ละคนล้วนกล่าวว่าใต้เท้าหวังทรงคุณธรรม

หวังทงเอาทองไปเป็นส่วนใหญ่ เงินกับเพชรพลอยอื่นและของอื่นๆ ไม่แตะต้อง ของพวกนี้ครอบครองแล้วยุ่งยาก มีแต่เจ้าทะเลกับพ่อค้าใหญ่ที่มีวิธีจำหน่ายทิ้ง

การออกมาเพื่อเงินทองไม่กี่แสนตำลึง สำหรับกำลังคนและกำลังอาวุธของหวังทงแล้ว นับว่าไม่ใช่กำไรใหญ่ แค่เป็นการชดเชยเล็กน้อยเท่านั้น

ทุกคนแบ่งเงินทองกันเสร็จ ก็ตกดึกแล้ว เรือรบบนท้องทะเลเริ่มเข้าอ่าวมะนิลา พอเทียบท่า ฟ้ามืดลง ก็เริ่มฆ่าสัตว์เลี้ยง และค้นหาสุราดีในฐานที่มั่นออกมา นับเป็นการให้รางวัล

ลูกเรือกับทหารส่วนใหญ่ได้เงินทองกันในวันนั้นเลย แต่ละคนดีใจอย่างมาก การต่อสู้ครั้งนี้ ล้วนได้เปรียบชาวพื้นเมืองตนเองไม่ได้บาดเจ็บล้มตายอันใด เรื่องดีเช่นนี้แน่นอนแต่ละคนย่อมดีใจ ยังมีสุราและเนื้อเป็นรางวัล จึงดีใจอย่างสุดขีด

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพวกที่คิดการได้ ออกไปปล้นหลายเผ่า ได้ตัวสตรีพื้นเมืองมาไม่น้อย เตรียมนำนางเหล่านี้มาเสพสุข ทำให้บรรยากาศตรงหน้าสุขีอย่างที่สุด

ในฐานที่มั่นสเปนยังมีห้องรับแขกที่ไม่ได้รับความเสียหาย หวังทงกับทุกคนล้วนสีหน้าเคร่งเครียด สำหรับพวกเขาแล้ว แบ่งเงินทองเพียงแค่เริ่มต้น จากนี้อีกหลายเรื่องจึงจะเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ทุกคนอันเป็นเรื่องใหญ่

แต่ละคนล้วนรู้ สามารถมีท่าเรือดีบนท้องทะเลสักแห่งได้หมายถึงอันใด ก็หมายถึงเมืองท่าที่สามารถเติมเต็มน้ำและอาหารให้พวกเขาได้แห่งหนึ่ง หมายถึงกองเรือตนเองสามารถไปได้อีกหลายแห่ง สามารถทำการค้ายิ่งกว้างไกล  หมายถึงว่าสามารถนำกำลังตนออกได้ยิ่งไกล

สามารถเป็นเจ้าแห่งท้องทะเลหนึ่งได้ นอกจากเรือและกำลังคนเพียงพอแล้ว ยังต้องมีเมืองท่ามีแผ่นดินให้การปกป้องคุ้มครอง ผู้ที่นั่ง ณ ที่นี้ ผู้ใดไม่ใช่ว่ามีท่าเรือส่วนตัวกันที่ฮกเกี้ยน เจ้อเจียง กวางตุ้งกันบ้าง  ผู้ใดไม่มีสายสัมพันธ์กับผู้ทรงอิทธิพลในแผ่นดินบ้าง แต่ไม่ว่าอย่างไร ก็เป็นเรื่องไม่อาจเปิดเผย ขุนนางท้องที่หาคิดลงมือจับกุม ก็มีอันตรายไม่น้อย

แต่ที่ลูซอนไม่เหมือนกัน ตนเองมาอยู่ที่นี่สามารถอยู่อย่างสง่าผ่าเผย  มีขุนนางที่ไหนกัน ตนเองนั่นแหละขุนนาง ถึงกับยังสามารถจับชาวพื้นเมืองมาเป็นทาสได้ ให้พวกเขามาสร้างเมืองท่า ทำไร่ทำนาให้ตน มีที่แห่งนี้ ทะเลใต้อีกหลายแห่งก็ย่อมไปถึงได้ หลายแห่งที่เดิมได้แต่ทำการค้ากันสงบเสงี่ยม ก็สามารถชักดาบไปปล้นได้แล้ว

 สามารถมามีอิทธิพลใหญ่ที่ลูซอนนี่ได้  เห็นชัดว่าวันหน้าต้องได้ก้าวไกลไปอีกมาก ทุกสิ่งล้วนขึ้นกับการจัดสรรและจัดการของหวังทง ทุกคนไม่อาจคิดอันใดได้ เห็นเทียนจิน เห็นเมืองซงเจียง เห็นการต่อสู้ที่ลูซอน ทุกคนล้วนเข้าใจ หากไม่มีหวังทงวางแผน ทุกอย่างล้วนว่างเปล่า

ยังไม่ทันตกค่ำ ก็มีคนมาพบหวังทง ของที่ได้มาหลังสงครามครั้งนี้ทั้งหมดอยากจะมอบให้เหลียวกั๋วกงหมด อย่างไรเหลียวกั๋วกงก็ออกแรงเยอะสุด ทำเยอะสุด แต่ทว่าการจัดสรรลูซอน ขอกั๋วกงดูแลให้มากๆ หน่อย  การแสดงออกเช่นเดียวกันนี้ก็มีมาไม่น้อย

หวังทงไม่ต้องการเงินทองพวกเขา และไม่ได้รับคำอันใด เพียงแต่คืนนั้นทุกคนถูกเรียกตัวมา หลายวันแห่งการต่อสู้นี้ ทุกคนไม่ได้เคร่งเครียดอันใด แต่ยามนี้พากันรู้สึกไม่สบายใจ

ในห้องแท่นเทียนล้วนมีจุดเทียนเต็มสว่าง ในห้องถูกแสงส่องสว่าง  ส่องกระทบสีหน้าทุกคน ผู้ใดก็ไม่อยากกล่าวแสดงท่าทีก่อน

“ทุกท่าน หมู่เกาะลูซอนมีไม่น้อย  ผลผลิตก็ไม่น้อย แต่ตอนนี้ที่สามารถให้เรือใหญ่เข้าจอดเทียบได้ ก็มีเพียงท่าเรือเหนือใต้ที่มะนิลาเท่านั้น ชาวฮั่นแผ่นดินหมิงอพยพมาที่นี่ก็มาอยู่รอบอ่าวมะนิลา อาศัยกันเพียงแค่อ่าวมะนิลา อาศัยเส้นทางเชื่อมกับเมืองท่าเพื่อให้ได้ของใช้ที่จำเป็นมา และนำผลผลิตตนขนออกไป พวกเขาจึงมีชีวิตรอดอยู่ได้ อันนี้เรื่องจริงกระมัง!”

 หวังทงเอ่ยขึ้นก่อน ที่เขาพูดมาเหล่านี้ล้วนเป็นความจริง ทุกคนล้วนพยักหน้า หวังทงกล่าวต่ออีกว่า

“กองเรือทุกคนคิดจะอาศัยเมืองท่านี้ วันหน้ามาจอดเทียบพัก อาจถึงขั้นไว้กักตุนสินค้า เช่นนั้นก็ย่อมต้องวางแผนจัดการระยะยาว ที่นี่ตอนนี้หลายที่ถูกทำลายไปหมดแล้ว ทุกอย่างล้วนต้องสร้างขึ้นใหม่ แม้มีที่ยังไม่ถูกทำลาย แต่พวกเรามาครอบครองที่นี่กันแล้วก็ต้องวางแผนให้ดี ลูซอนมีสินค้ามากมาย สิ่งต่างๆ มากมายที่นำไปค้าขายได้ หากต้องการเรือขนถ่ายเข้าออก  เมืองท่าเล็กๆ นี่จะไปพอได้อย่างไร พื้นที่พวกผีต่างชาติเป็นเพียงป้อมปราการเล็กๆ  รอบนอกล้วนเป็นพวกชาวพื้นเมืองพักอาศัย วันใดหากเกิดเรื่อง ชาวพื้นเมืองเหล่านี้ไม่เพียงไม่ช่วย ยังกลับทำให้ยุ่งยากอีก การสั่งสอนนี้พวกเราไม่อาจลืม”

หวังทงกล่าวถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าประเด็น แต่ทว่าทุกคนล้วนฟังกันตั้งใจ นี่ล้วนเป็นการวิเคราะห์ที่จริงแท้ ทุกคนกำลังจะมาร่วมดำเนินการกันที่นี่ กำลังต้องการสิ่งนี้

“การสร้างเมืองท่า  เส้นทาง ถางพื้นที่เพาะปลูก ท่าเรือ หรือถึงกับป้อมทหาร  งานแต่ละอย่างไม่อาจใช้ชาวพื้นเมืองพวกเขาทั้งขี้เกียจและโง่เขลา และยังไม่เป็นหนึ่งกับเรา”

ทุกคนล้วนพยักหน้าอีก  สังหารกันถึงขั้นนี้แล้ว คิดจะเป็นหนึ่งเดียวกันก็คงยากยิ่ง

“สามารถใช้งานพวกเขาเป็นทาสได้ ให้ทำงานเหมือนวัวม้าได้ คนของทุกคนต้องแบ่งไว้ที่ใช้งานได้ ไม่อาจทิ้งไว้ที่ลูซอนมากไป ดังนั้นจึงต้องการชาวฮั่น ต้องให้ชาวฮั่นกับพวกเราเป็นหนึ่งเดียวกัน ให้พวกเขาทำงานได้กำไร ให้พวกเขาจับอาวุธสู้เพื่อเรา ช่วยพวกเราจับตาดูชาวพื้นเมืองไว้ กำแพงง่ายๆ ก็ต้องสร้างขึ้น อย่างน้อยต้องไม่เป็นเช่นตอนนี้ ทุกที่พักชาวฮั่นต้องสร้างป้อมปราการ สามารถต้านทาน สามารถพักอาศัย รอบเมืองท่าก็ยิ่งต้องสร้างกำแพงป้องกัน ไม่ว่าอย่างไร ชาวพื้นเมืองก็ยังมากกว่าชาวฮั่น”

ใช้กำลังชาวฮั่นรับมือชาวพื้นเมือง เพื่อรับรองได้ว่าเมืองท่ากับการค้าทางทะเลจะได้พัฒนาต่อไปได้ เรื่องนี้แต่ละคนล้วนเห็นด้วย แต่ทว่าเรื่องการก่อสร้างนับเป็นเรื่องใหญ่ ทุกคนสีหน้าเริ่มแสดงอาการลังเลสงสัย แต่กลับไม่มีผู้ใดกล้าถาม หวังทงยิ้มเอ่ยถามขึ้น

“หากให้พวกเจ้ารวบรวมชาวฮั่นทำงาน พวกที่ถือดาบต่อสู้ได้ ก็คงได้รับเงินทองเสบียงอาหารจากพวกเจ้าเล็กน้อย หลังจัดการควบคุมได้ ก็จะหักเงินใช่หรือไม่!?”

ถูกหวังทงถามขึ้นเช่นนี้ ทำเอาทุกคนอึ้งไป ก่อนจะรีบทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่ทว่าต่อหน้าหวังทง ไม่อาจมีอันใดปิดบัง จึงมีคนยิ้มแหะๆ กล่าวว่า

“กั๋วกงตาแหลมคมยิ่ง เป็นธรรมเนียมเช่นนี้จริง”

“พวกเจ้าหากทำเช่นนี้ ชาวฮั่นใดจะทำงานถวายชีวิตให้พวกเจ้า ผู้ใดจะทำงานให้พวกเจ้ากัน ถึงตอนนั้นเกรงว่ายังต้องไปอาศัยชาวพื้นเมือง”

“กั๋วกง หากหาคนมาทำงานจริงก็คงไม่อาจหักเงิน แต่ทว่ากั๋วกงกล่าวได้ถูกต้อง พวกข้าน้อยปกติไปมาหลายแห่ง บางครั้งก็ยังไปประจำที่แผ่นดินหมิง คนเราทำงานสกปรกไปบ้างก็ยากจะเลี่ยงได้ ผ่านการสังหารใหญ่มา ชาวพื้นเมืองล้วนควรสงบเสงี่ยม ไม่น่าต้องเป็นห่วงมากนัก!”

“เจ้าพูดได้มีเหตุผล แต่เจ้าเคยคิดไหมว่า หากพวกผิวขาวมากันอีก นอกจากพวกคนสเปน ยังมีพวกโปรตุเกส ยังมีพวกฮอลันดา ยังมีพวกอังกฤษ พวกเขาจะมายุแหย่ชาวพื้นเมืองให้ต่อต้านพวกเจ้า ถึงตอนนั้นก็เหมือนกันตอนที่เราบุกขึ้นมา พวกเขาก็จะไล่ต้อนชาวพื้นเมืองมา พวกเราจะทำอย่างไร!?”

กั๋งกงกล่าวจนคนเบื้องหน้าพากันสมองบวมอยากเป็นลม แต่ทว่าก็พอเข้าใจความหมาย คนเบื้องหน้ามีคนกล่าวว่า

“กั๋วกงกล่าวมาข้าน้อยเข้าใจ เหล่าลิ่วที่ฮกเกี้ยนมีท่าเรือส่วนตัว ปกติกดขี่โหดเหี้ยมหนักมาก ผลปรากฏทางการส่งทัพเรือมาปราบ คนที่เมืองท่าไม่เพียงแต่ไม่ช่วย กลับยังวางเพลิงเผาเรือ….”

กล่าวไม่ทันจบ ก็ถูกคนด้านหลังผลัก ได้สติจึงได้ไม่กล้าพูดต่อ  หวังทงแน่นอนไม่สนใจ กล่าวต่อว่า

“ชาวฮั่นมากันยิ่งมาก พวกเราก็ยิ่งได้ประโยชน์มาก เรื่องนี้ใช่หรือไม่?”

ชาวฮั่นมาเพาะปลูก ชาวฮั่นมาทำงาน ชาวฮั่นมาบุกเบิกเหมือง เงินทองเกาะลูซอนจึงนำมาใช้ได้เต็มที่ ทุกคนแน่นอนเข้าใจหลักการนี้

“พวกเราไม่อาจครอบครองแค่ลูซอน ยังมีบันเติน ยังมีซูลู ยังมีชวา ยังมีมะละกา ใช่หรือไม่?”

ถูกถามขึ้นเช่นนี้ ทุกคนล้วนอึ้งไป ใช่สิ  จัดการลูซอนทีเดียวพอได้อย่างไร ทะเลใต้ยังมีอีกหลายที่ พวกผีต่างชาติทำกันได้ ทำไมพวกเราจะทำบ้างไม่ได้

“กั๋วกง อย่าได้กล่าววกไปวนมาไม่กระจ่างให้เราคาดเดากัน มีอันใดท่านก็กล่าวมาเถิด พวกข้าน้อยย่อมปฏิบัติตาม!!”