ลี่หมิงส่ายหัว “ไม่ครับ อีกอย่างผมยังได้เจอหม่ามี๊ด้วยครับ อ้อใช่ แดดดี๊รีบไปช่วยหม่ามี๊เร็วๆ ครับ คุณอาที่ชั่วช้าคนนั้นได้เอาตัวหม่ามี๊ไปแล้วครับ!”

สีหน้าของลี่เฉินซีมืดมน เมื่อครู่ตำรวจได้ห้อมล้อมที่นี่ไว้หมด สังเกตการณ์ดูคร่าวๆ ไม่พบร่างเงาของอานเจียเย้นกับซูย้าว เขาก็เดาได้แล้วว่ามีการเปลี่ยนแปลงกะทันหันอีกแล้ว ส่วนรายละเอียดอานเจียเย้นจะพาเธอไปที่ไหน……

“ไม่ต้องรีบนะ แดดดี๊กับลุงตำรวจทั้งหลายจะตามหาหม่ามี๊แน่นอน หมิงเอ๋อ ช่วงนี้ให้ลูกลำบากใจแล้ว!”ลี่เฉินซีอุ้มลูกขึ้นมา พร้อมจับแก้มของลูกอย่างสงสาร

ลี่หมิงกลับส่ายหัว “ไม่ลำบากใจครับ ขอแค่สามารถทำให้หม่ามี๊ปลอดภัย ผมไม่รู้สึกลำบากใจเลยสักนิดครับ!”

“แต่แดดดี๊ครับ ตอนที่คุณอาชั่วช้าพาตัวหม่ามี๊ไป ถ้าผมก็สามารถไปด้วยก็ดีแล้ว แบบนี้ก็จะสามารถส่งโลเคชั่นให้แดดดี๊แล้ว แต่ตอนนี้……”

ช่วงนี้ ทุกครั้งล้วนแล้วแต่เป็นลี่หมิงดัดแปลงของสารพัดอย่าง คิดหาวิธีติดต่อลี่เฉินซี ส่งพิกัดให้เขา ไม่งั้น อานเจียเย้นมีบริวารมากมาย อีกทั้งยังอยู่ทุกซอกทุกมุม อยากตามหาจนทั่วทุกทิศ มันจะง่ายขนาดนั้นได้อย่างไร?!

นี่ก็เป็นแผนการที่สองพ่อลูกวางแผนตกลงกันไว้ ถึงแม้อันตราย แต่ก็ถูกบีบจนหมดหนทาง

“ไม่เป็นไร แดดดี๊จะต้องหาหม่ามี๊เจอแน่นอน!”ลี่เฉินซีพูดกับลูกไปคร่าวๆ ไม่กี่คำ เพราะยังมีเรื่องเร่งด่วนต้องทำอีก ได้แต่เอาลี่หมิงให้ตำรวจหญิงดูแลก่อน

ทางตำรวจได้ประชุมกัน และมุ่งเป้ามายังการห้อมล้อมจับกุมของครั้งนี้ แล้วก็เส้นทางหลบหนีกะทันหันของอานเจียเย้น และตัวประกันที่ยังควบคุมอยู่ในมือของเขา ต่อจากนี้จะช่วยเหลือยังไง ตามหายังไง ล้วนเป็นเรื่องเร่งด่วนที่ต้องจัดการทันทีหมด

ทั้งกระบวนการลี่เฉินซีไม่ได้พูดอะไร พอแน่ใจความปลอดภัยของลูกชายแล้ว ทำให้เขาโล่งอกลงไม่น้อยเลย ต่อจากนี้คือซูย้าวแล้ว……

เหมือนเขานึกอะไรขึ้นมาได้โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ทันใดนั้นได้ตกใจ ถึงค่อนข้างเหลือเชื่อ แต่พอคิดดูอย่างละเอียดแล้ว ก็ใช่ว่าจะไม่มีความเป็นไปได้แบบนี้ เขารีบพูดว่า “ถ้าอานเจียเย้นในตอนนี้ ไม่ใช่หนีไปไกลๆ นี่มันเหนือจินตนาการของทุกคนชัดๆ

ลุงไชลด์น่าจะถือเป็นคนที่สนิทชิดเชื้อของอานเจียเย้นที่สุด เทียบเท่าคนที่สนิทที่สุด ยามคับขันนี้ ถ้าตัดเรื่องที่เขาอยากดึงคนอื่นมาเป็นแพะรับบาปไป ที่มากกว่าคืออะไร?

“แดดดี๊ อาจจะไม่ใช่หรู่โจวครับ!”ลี่หมิงวิ่งไปด้วยและพูดไปด้วย ระหว่างทางไม่ใกล้ไม่ไกล แต่กลับทำให้เด็กค่อนข้างหายใจหอบ “ผมจำได้ว่าเคยได้ยินพวกเขาบอก มีอยู่ที่หนึ่งที่สามารถมองเห็นหรู่โจว รู้สึกเหมือนยังมีความหมายที่สำคัญมากด้วย สถานที่นั้นชื่ออะไร……เกาะอะไรนะ……”

“เกาะอันเอ๋อร์!”ลี่เฉินซีตอบสนองต่อคำพูดลูกชายอย่างรวดเร็ว ทำไมเขาเกือบลืมไปเลยนะ?

ก่อนหน้านี้ตอนที่พัฒนาโปรเจ็คเหมืองแร่คาลาเวอไรต์อยู่ ยังมีโปรเจ็คพัฒนาเกาะอันเอ๋อร์ด้วย ในขณะที่ทุกคนมุ่งเป้าไปที่เหมืองแร่คาลาเวอไรต์ แต่กลับละเลยอันนี้ไป

ตำแหน่งของเกาะอันเอ๋อร์ ใกล้กับเมืองชายฝั่งอยู่หลายเมือง เพราะปล่อยร้างมาเป็นเวลานาน ดังนั้นจึงมีแค่ชาวประมงหรือคนตกปลาที่แวะมาที่นี่ ปล่อยว่างไว้มาประมาณยี่สิบกว่าปีแล้ว

ถ้ามองจากเกาะอันเอ๋อร์ สามารถมองเห็นหรู่โจวจริงๆ ……

ทุกคนไม่อยากปล่อยเบาะแสนี้ไปเลย ได้รีบหาแผนที่ภูมิประเทศของเกาะอันเอ๋อร์ออกมา พร้อมเริ่มหารือวางแผนกำลังคน

……

แต่ในขณะเดียวกัน หลังจากลั่วปินขับเฮลิคอปเตอร์มานับชั่วโมง สุดท้ายได้จอดลงที่เกาะอันเอ๋อร์อย่างราบรื่น

ใกล้จะเช้าตรู่แล้ว พระอาทิตย์ขึ้นตรงขอบฟ้า ถึงแม้บนเกาะรกร้างมาก แต่วิวทิวทัศน์สวยงามมาก

สิ่งที่ทำให้ซูย้าวคิดไม่ถึงคือ เธอนึกว่าอานเจียเย้นจะหนีไปที่อื่น คิดไม่ถึงว่าจะมาแค่ที่นี่ ยังมีลั่วซีที่ก่อนหน้านี้ไม่ปรากฏตัวสักทีอีก นาทีนี้ก็กัดอมยิ้มไว้ กวักมือให้พวกเขาด้วยรอยยิ้ม

ไม่รู้เมื่อไหร่ ที่นี่ได้ถูกคนสร้างบ้านเล็กๆ ไว้หลังหนึ่ง ไม่ใหญ่ แต่ก็ถือว่ามีครบครันหมด ลั่วซีได้ทำกับข้าวเสร็จเรียบร้อย เรียกพวกเขาไปกินข้าวกัน

อานเจียเย้นไม่รู้สึกอยากอาหารเลย แค่เขยิบไปร่างกายพิงอยู่ในเก้าอี้ หันหน้ามองไปยังที่ไหนสักแห่ง เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

ซูย้าวก็ไม่ได้ทานข้าวเหมือนกัน แค่ใช้ภาษามือส่งสัญญาณให้สองพี่น้องไปครู่หนึ่ง ก็ได้ก้าวเท้าเดินไปหาผู้ชาย เขาพิงอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ รูปร่างที่อ้างว้างเหมือนเมืองโดดเดี่ยวที่อ้างว้างเมืองหนึ่ง รอบตัวถูกอบอวลด้วยความเศร้า

เธอมองไปตามสายตาของอานเจียเย้น เห็นเมืองที่ติดกันของทางไกล ตึกสูงระฟ้าเต็มไปหมด เมืองที่หรูหรา เหมือนไลเกอร์ที่แกล้งหลับในช่วงเช้า ส่วนหอไข่มุกที่อยู่มุมสูง ก็คือสิ่งก่อสร้างที่เป็นแลนมาร์คของหรู่โจว

“กำลังคิดถึงแม่เลี้ยงของคุณอยู่เหรอ?” ซูย้าวเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้างๆ เขา “ที่คุณเลือกมาที่นี่ ก็เพื่อรำลึกถึงคุณผู้ชายไม่ใช่เหรอ?”