ซูย้าวคิดดูแล้ว อานเจียเย้นไม่เหมือนโจรคนอื่นๆ ที่ต้องการรถและเครื่องบินหรือเงินทองเพื่อหลบหนี ถ้าเขาอยากหนีจริงๆ ก็ไม่มาที่นี่แล้ว

ถ้าอย่างนั้น เขาจะทำยังไง?!

“ผมจะให้ทางเลือกกับลี่เฉินซีอย่างหนึ่ง ภายในสามวินาที ถ้าเขาไม่ฆ่าคนบริสุทธิ์ที่อยู่ข้างกาย ผมก็จะฆ่าคุณ หรือตัดแขนของคุณข้างหนึ่ง……”

อานเจียเย้นแกล้งลากเสียงยาว สายตาร้ายกาจมองดูเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า “อืม แขนสองข้าง ขาสองข้าง น่าจะสามารถบีบให้เขาฆ่าคนได้ประมาณสี่คนอยู่”

เขามือท้าวคางไว้ พร้อมมองดูเธออย่างเงียบๆ “คุณคิดว่าลี่เฉินซีจะฆ่าคนหรือเปล่า?”

“ยังจะแกล้งแสดงละครให้ผมดูเหมือนก่อนหน้านั้นอีกมั้ย?”อานเจียเย้นยักไหล่พร้อมกับยิ้มอย่างเย็นชา “ซูย้าวนะซูย้าว คุณคิดว่าผมไม่รู้จริงเหรอว่าความทรงจำของลี่หมิงไม่ได้ถูกลบล้างและแอบดัดแปลงของ พร้อมส่งพิกัดให้ลี่เฉินซี?”

“คุณคิดว่าทุกอย่างของตอนนี้ ผมคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าไม่ได้เลยเหรอ?คุณคิดว่าผมไม่มีวิธีอื่นมารับมือแล้วจริงเหรอ?”

คำพูดชุดใหญ่ของเขา ซูย้าวฟังจนหูอื้อ ความคิดสับสนวุ่นวายไปหมด เหมือนถูกอะไรโจมตีใส่ เรี่ยวแรงทั้งหมดของร่างกายก็ถูกดูดออกไปหมด ในใจเหมือนถูกคว้านเป็นหลุมใหญ่ มีความว่างเปล่าที่ไม่มีที่สิ้นสุดที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีมาก่อน

“ผมมีวิธีรับมือถมเถไป แต่แค่……”อานเจียเย้นลากเสียงยาว หางตาได้เหลือบไปที่ไหนสักแห่งที่ห่างออกไปไกลอีก สามารถมองเห็นหอไข่มุกที่สูงตระหง่านอย่างลางๆ

วัยเด็ก อานชินจะพาเขาไปที่ตัวเมืองของหรู่โจวทุกเดือน สามารถรับเงินช่วยเหลือและซื้อขนมขบเคี้ยวให้เขา จากนั้นจะจูงมือของเขาไว้ นั่งอยู่ในสวนแล้วมองดูหอไข่มุกจากไกลๆ พร้อมบอกกับเขาว่าจะต้องตั้งใจเรียนดีๆ โตแล้วเป็นคนที่มีความสามารถ เข้าออกสถานที่ทำงานอย่างหอไข่มุกทุกวัน

ในที่สุดเขาก็โตสักที และได้กลายเป็นแบบที่แม่เลี้ยงมุ่งหวังจริงๆ ตอนที่หอไข่มุกสร้างใหม่อีกครั้ง เขาเป็นคนลงทุนเอง แต่จับพลัดจับผลูก็ได้ผิดเพี้ยนไปจากความคาดหวังของแม่เลี้ยงอีก

“ผมสามารถทำให้ลี่เฉินซีกลายเป็นคนอย่างผมได้ กลายเป็นมารที่มือเปื้อนเลือด ฆ่าคนไม่กะพริบตา ผมยังสามารถฝึกฝนลูกชายสองคนของคุณ รวมทั้งลูกสาวของคุณด้วย พอพวกเขาโตแล้วให้พวกเขาฆ่าแกงกันเอง”

อานเจียเย้นสูดหายใจลึกๆ “ยังสามารถควบคุมคนรวยมากมายต่อ ทำให้คนที่สูงส่งอย่างพวกเขา แต่ละตัวเหมือนเหยื่อที่เป็นเป้าหมายของนักล่า นอกจากหนีหัวซุกหัวซุนแล้ว ถึงทิ้งลูกเมียก็ไม่เสียดาย เผยใบหน้าที่น่าเกลียดน่าเวทนาออกมา……”

ซูย้าวค่อยๆ ขอแค่คุณยินยอมจริงๆ ใช้เวลาไม่นาน คุณก็จะสามารถกลายเป็นjokeที่ลึกลับจนคาดเดาไม่ได้ คนหวาดกลัวและยำเกรงกันทุกคน”

หัวหน้าทีมได้พาลูกน้องลาดตระเวนดูรอบๆ ส่วนลี่เฉินซีเหลือบเห็นทุกอย่างของทางนี้มาตั้งแต่ไกล เขาเคลื่อนย้ายปืนในมือเล็กน้อย จากนั้นได้เดินตรงดิ่งไป

ตอนที่เพิ่งมาถึงทิศทางอันใกล้ ลั่วซีกับลั่วปินก็ได้พุ่งมาโดยตรง ฝีมือของสองพี่น้องนี้ดีมาก ฝีมือเหมือนคนทำงานให้หน่วยลับพิเศษเลย บวกกับมากันสองคนด้วย ถึงแม้ลี่เฉินซีก็พยายามต่อสู้กับพวกเขาอยู่ แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้อยู่ดี

โชคดีที่หัวหน้าทีมได้พาลูกน้องมาในยามคับขัน นี่ถึงได้ควบคุมตัวลั่วปินกับลั่วซีสองพี่น้องนี้ไว้ได้ แต่ทั้งสองไม่อยากเลิกราอย่างนี้ สุดท้ายบีบจนหัวหน้าทีมจำใจต้องยิงทั้งสองทิ้ง

แต่ความเคลื่อนไหวของทางนี้ อานเจียเย้นได้ทำเป็นเหมือนมองไม่เห็นโดยสิ้นเชิง ยังคงนั่งอยู่ที่นั่นอย่างสง่า นั่งไขว่ห้างไว้ มองหอไข่มุกที่อยู่ทางไกลด้วยแววตาซับซ้อน สีหน้าเรียบเฉย

ซูย้าวนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่อยู่ข้างกายเขา ขมวดคิ้วพร้อมถอนหายใจอย่างจนปัญญา เรื่องมาจนถึงทุกวันนี้ เธอรู้และเข้าใจแล้วจริงๆ

นี่ไม่ใช่การควบคุมแผนการที่มุ่งเป้ามาที่เธอเลยด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้เมื่อไหร่ ได้กลายเป็นวิธีและการหลุดพ้นที่เขาแสวงหาความตายไปแล้ว

เขาพาเธอป้วนเปี้ยนอยู่หลายชั่วโมง วิ่งหนีทั่วทุกทิศ ภาพลวงตานี้ช่างสมจริงจังเลย

แต่ตอนนั้นคืออยากหลบหนีจริงๆ หรือว่าอยากก่อกวนให้อีกฝ่ายสับสน ซูย้าวไม่อยากไปคิดแล้ว แค่มองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาที่เศร้าหมองและลุ่มลึก

ลี่เฉินซีได้เดินมา ตอนที่ห่างจากพวกเขาระยะหนึ่ง คนของทางนี้ได้เอาปืนเล็งอานเจียเย้นไว้หมด ลี่เฉินซีเองก็ได้เปิดปากพูดว่า “ย้าวย้าว มานี่!”

อยู่บนโต๊ะของผู้ชาย “ให้ฉันลงมือ หรือว่าคุณมาเอง?”

ผ่านไปตั้งนานอานเจียเย้นถึงค่อยๆ หันมามองเธอ “ดูสิ ที่จริง ผมก็ได้เรียนรู้ว่าจะไปรักยังไงแล้ว ไม่ใช่เหรอ?”

แค่คำพูดเดียว หัวใจของซูย้าวก็หนักหน่วงขึ้นมาทันที ความตะลึงงันกับประหลาดใจโผล่ขึ้นมาติดๆ กัน

แต่เธอไม่ได้คิดพิจารณาอะไรมากมาย ลี่เฉินซีก็ได้เดินมาที่ข้างหลังเธอแล้ว แขนยาวได้จับข้อมือของเธอไว้อย่างไว ในขณะที่ลากเธอขึ้นมา ก็ได้โอบเข้ามาในอ้อมกอดด้วย

ระหว่างที่ฟ้าหมุนดินพลิก ซูย้าวได้ล้มเข้าไปในอ้อมกอดของผู้ชาย ระยะที่ใกล้สุดขีด เธอได้กดเสียงต่ำ “ฆ่าเขา!”

ลี่เฉินซีอึ้ง ในระหว่างที่ตกตะลึงอยู่ อานเจียเย้นฉวยโอกาสตอนที่อีกฝ่ายไม่ได้ป้องกันตัว ได้หยิบปืนบนโต๊ะขึ้นมาแล้วจะเหนี่ยวไกใส่ซูย้าว นาทีคับขัน ลี่เฉินซีกับหัวหน้าทีมที่อยู่ข้างหลังได้ทยอยกันเหนี่ยวไก

‘ปังๆๆ ‘ เสียงปืนได้ดังขึ้นติดๆ กัน ผู้ชายยืนอยู่ที่เดิม ไม่นานก็ได้ล้มไปจมกองเลือด