แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี 2283 พวกเราไม่คุ้นเคยกัน / บทที่ 2284 วาสนาที่สั่งสมมาสิบชาติ
บทที่ 2283 พวกเราไม่คุ้นเคยกัน
เยี่ยหวันหวั่นผงะไปแวบหนึ่ง “มีสิคะ หลักฐานก็อยู่ในมือคุณแล้วไงคะ กระดาษขาวหมึกดำ ยังมีรอยประทับนิ้วมือด้วย”
“โอ้” อี้หลิงจวินสำรวจสัญญาตามสัญชาตญาณ จากนั้นก็หัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ยว่า “แก่แล้ว เธอดูความทรงจำฉันสิ”
ระหว่างที่พูด อี้หลิงจวินได้ฉีกสัญญาออกเป็นชิ้นๆ ต่อหน้าเยี่ยหวันหวั่น จากนั้นก็โยนลงถังขยะที่อยู่ด้านข้าง
“เอ้า เธอดูสิ ตอนนี้ไม่มีหลักฐานแล้ว” อี้หลิงจวินมองเยี่ยหวันหวั่นที่ทึ่มทื่อเหมือนไก่ไม้แล้วเอ่ยขึ้น
หลังจากเยี่ยหวันหวั่นได้สติกลับมา จึงมองไปที่อี้หลิงจวิน จากนั้นดวงตาก็แดงก่ำทันที
ย่ามันเถอะ นี่มันประธานสภาตุลาการบ้าอะไรกัน ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะฉีกสัญญาของเธอกับสายหลักทิ้ง!
นี่มันปกปิดกันแบบหน้าด้านๆ เป็นอาชญากรรม ไร้ยางอาย!
แม่งเอ้ย ที่เขาฉีกไปไม่ใช่กระดาษ แต่เป็นเงิน เงินของเธอ!
“นาย…ฉันจะสู้ตายกับนาย!”
เยี่ยหวันหวั่นเหมือนสัตว์ร้ายที่ถูกคนแย่งเหยื่อไป ถลกแขนเสื้อขึ้นมา ทำท่าจะสู้ตายกับอี้หลิงจวิน
จากนั้นเยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันจะได้ลงมือ ประตูก็ถูกคนเปิดเข้ามาจากด้านนอกเสียงดัง ‘แอ๊ด’
ผู้ที่มาใหม่เป็นผู้หญิงหน้าตาสะสวย สวมชุดสีแดง รูปร่างอ้อนแอ้น ดวงตาเปี่ยมด้วยเสน่ห์บางอย่าง เส้นผมราวกับย้อมด้วยน้ำหมึกม้วนเป็นลอน ใบหน้าเจือรอยยิ้มทรงเสน่ห์ ราวกับภูตสาวที่ล่อลวงดูดวิญญาณผู้คน
“ศิษย์น้อง”
หลังจากหญิงสาวมองเห็นเยี่ยหวันหวั่น ก็ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด
“พี่เมดูซ่า?!”
เมื่อเห็นหญิงสาว เยี่ยหวันหวั่นก็แข็งทื่ออยู่ที่เดิม
เมดูซ่า ชาวเมืองเทียนสุ่ย หนึ่งในลูกศิษย์อัจฉริยะของเฮ่อเหลียนเจวี๋ย อาศัยอยู่ในเมืองเทียนสุ่ย มีภูมิหลังที่โดดเด่น
ปีนั้น เยี่ยหวันหวั่นและเมดูซ่าเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องที่รักใคร่กลมเกลียว ไม่ว่ายังไงเยี่ยหวันหวั่นก็ไม่เคยคิดเลยว่าจู่ๆ ตัวเองจะได้เจอกับเมดูซ่าในสถานที่แบบนี้
“พระเจ้า”
เมดูซ่าพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วกอดเยี่ยหวันหวั่นเอาไว้ “ศิษย์น้อง ศิษย์พี่คิดถึงเธอมากเลย!”
เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันได้สติกลับมา เมดูซ่าก็คลายตัวเยี่ยหวันหวั่นออก หันไปมองอี้หลิงจวิน “อาจารย์ คุณหาศิษย์น้องเจอแล้ว ทำไมถึงไม่บอกฉันสักคำล่ะคะ!”
“อะ…อาจารย์”
พอสิ้นเสียงของเมดูซ่า เยี่ยหวันหวั่นก็ตะลึงงันอยู่ที่เดิม มองอี้หลิงจวินด้วยความประหลาดใจ
เวรเอ้ย…
อี้หลิงจวิน ประธานสภาตุลาการ ก็คือเฮ่อเหลียนเจวี๋ยงั้นเหรอ!?
ณ ตอนนี้ เวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นอยากเอาหัวกระแทกให้ตายใจแทบขาดแล้ว สถานการณ์แบบนี้ น่ากระอักกระอวนเกินไปแล้ว…
เธอน่าจะรู้แต่แรกแล้ว อี้หลิงจวินกับชายผมเงินที่ปรากฏตัวขึ้นในจีนหน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ แต่ต้องบอกเลยว่า บุคลิกของอี้หลิงจวิน กลบภาพลักษณ์เอาไว้อย่างสิ้นเชิง พอได้พูดคุยกันแล้ว ไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าอี้หลิงจวินก็คือเฒ่าประหลาดเฮ่อเหลียนเจวี๋ย!
“เฮอะ รับไม่ไหวหรอก เธอไม่คุ้นเคยกับพวกเรา” เฮ่อเหลียนเจวี๋ยหัวเราะเสียงเย็น จากนั้นก็ส่ายหน้าแล้วเอ่ยออกมา
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออกแล้ว
“อาจารย์ เกิดอะไรขึ้นคะ” เมดูซ่ามีสีหน้าแปลกใจ เพราะไม่เข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้น
เยี่ยหวันหวั่นสาวเท้าเข้าประชิดตัวอี้หลิงจวิน ใบหน้าเจือรอยยิ้มกระอักกระอวน “จริงๆ เลย…ดูคุณเถอะทำไมคุณถึงไม่บอกกันแต่แรก แสดงเก่งเกินไปแล้ว แนบเนียนไร้ช่องโหว่ ฉันเลยนึกว่าเป็นคนละคนกันจริงๆ…”
เมดูซ่ามองเยี่ยหวันหวั่นและอี้หลิงจวินทั้งสองคน ค่อนข้างพูดไม่ออกอย่างยิ่ง พอจะเข้าใจบ้างแล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
เยี่ยหวันหวั่นคงมองตัวตนของเฮ่อเหลียนเจวี๋ยไม่ออก เพียงแต่ ก็พอเข้าใจได้ ถึงยังไงทุกครั้งที่เฮ่อเหลียนเจวี๋ยปรากฏตัว ก็ไม่เคยใช้โฉมหน้าจริงเลยสักครั้ง
“คุณหนูเนี่ย พวกเราไม่คุ้นเคยกัน” อี้หลิงจวินเหลือบมองเยี่ยหวันหวั่นแวบหนึ่ง
—————————————————————————————
บทที่ 2284 วาสนาที่สั่งสมมาสิบชาติ
“เข้าใจผิดแล้ว นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งนั้น” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มแห้งๆ
“ไม่ อะไรเข้าใจผิดที่ไหนกัน ก่อนหน้านี้เธอยังบอกอยู่เลยนี่ ใกล้ชาดเปื้อนแดงใกล้หมึกเปื้อนดำ ฉันคือหมึก” อี้หลิงจวินเอ่ย
“ช่างมันเถอะน่า ประโยคนี้ไม่ใช่ฉันที่พูดสักหน่อย นี่เป็นคุณพูดเองต่างหาก” เยี่ยหวันหวั่นหน้าหมองนิดๆ
ใกล้ชาดเปื้อนแดงใกล้หมึกเปื้อนดำ เป็นเขาที่พูดออกมาก่อนหน้านี้ชัดๆ แต่ตอนนี้กลับมาโยนให้ตัวเอง…ใช่แน่ ๆ เป็นเฮ่อเหลียนเจวี๋ยตัวจริงไม่ผิดแน่!
“ก่อนหน้านี้เธอบอกว่า เธอกับฉัน แล้วก็ศิษย์พี่เมดูซ่าของเธอไม่คุ้นเคยกันเลย ชื่อก็เรียกไม่ถูกแล้ว” อี้หลิงจวินเอ่ย
พออี้หลิงจวินพูดจบ มุมปากของเยี่ยหวันหวั่นก็กระตุกนิดๆ แล้ว
ตาเฒ่าประหลาดคนนี้ ก่อนหน้านี้เธอเคยพูดถึงพี่เมดูซ่าตอนไหนกัน?!
ฝีมือในการยุแยงตะแคงรั่วของเฒ่าประหลาดคนนี้ เข้าขั้นเลิศล้ำแล้ว!
“ที่ฉันเรียกชื่อไม่ถูกคือคุณต่างหาก เคยพูดถึงพี่เมดูซ่าตอนไหนกัน” เยี่ยหวันหวั่นกัดฟันเอ่ย
“ดูสิ เธอยอมรับแล้ว เมดูซ่าเธอดูสิ เธอได้ยินไหม นี่ก็คือศิษย์น้องหมาป่าตาขาวคนนั้นของเธอ ตอนนี้เก่งกล้าแล้ว ไม่รู้จักพวกเราแล้ว รังเกียจที่พวกเราน่าขายขี้หน้า” อี้หลิงจวินส่ายหน้า พลางทอดถอนหายใจ
เมดูซ่าจนปัญญาอยู่บ้าง “อาจารย์…ศิษย์น้องน่าจะไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นหรอก…”
“จะไม่มีเจตนาแบบนั้นได้ยังไง เธอยอมรับด้วยตัวเองแล้ว เธอไม่ได้ยินรึไง” อี้หลิงจวินเอ่ยฟึดฟัด
เมื่อเห็นอี้หลิงจวินสลับมาอยู่ในโหมดของเฮ่อเหลียนเจวี๋ยแล้ว ได้พบทักษะยั่วโมโหคนให้ตายแต่ไม่ชดใช้อันเลิศล้ำของเขา เยี่ยหวันหวั่นก็แทบจะถูกทำให้โมโหจนตายแล้ว ดังนั้นจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะเสียงเย็นทีหนึ่งแล้วพูดว่า “พูดถูกแล้ว ก็ฉันไม่คุ้นเคยกับเฒ่าประหลาดเฮ่อเหลียนเจวี๋ย จะทำไมล่ะ”
พอได้ยินประโยคนี้ สีหน้าของอี้หลิงจวินก็แข็งทื่อไปทันที นิ้วมือที่สั่นระริกด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวชี้ไปที่เธอ “เธอๆๆ…เสี่ยวอู๋โยว! ทำไมเธอไร้เยื่อใยขนาดนี้! จริงๆ เลย! ผู้หญิงทุกคนบนโลกนี้เป็นคนไร้หัวใจกันจริงๆ!”
อี้หลิงจวินเอ่ยพร้อมขอบตาแดงเรื่อแล้ว ราวกับวินาทีต่อไปน้ำตาร้อนๆ จะไหลรินลงมา
เยี่ยหวันหวั่นหมดวิธีแล้ว ทำได้เพียงกระแอมไอเบาๆ ทีหนึ่ง “ขอร้องเถอะ ทักษะการแสดงของตาเฒ่าอย่างคุณเลิศล้ำขนาดนี้ ฉันไม่รู้ว่าคุณจะเป็นคนเดียวกับอี้หลิงจวิน อีกทั้งมีข่าวลือว่าคุณกับอี้หลิงจวินเป็นศัตรูคู่แค้นกัน ถ้าฉันพูดต่อหน้าอี้หลิงจวินว่าคุ้นเคยกับคุณมาก แล้วอี้หลิงจวินจับฉันเป็นตัวประกันเพื่อจะจับคุณล่ะ พอถึงเวลาคุณจะไม่ตกอยู่ในอันตรายรึไง”
เฮ่อเหลียนเจวี๋ยเช็ดน้ำตาพลางมองเธอแวบหนึ่ง “เธอคิดแบบนี้จริงๆ เหรอ…”
เยี่ยหวันหวั่นตอบอย่างหนักแน่น “แน่นอน ไม่งั้นจะเป็นอะไรไปได้ล่ะ”
เฮ่อเหลียนเจวี๋ยยังไม่ยอมง่ายๆ “แต่เธอเรียกฉันว่าเฒ่าประหลาด เฒ่าประหลาด!”
เยี่ยหวันหวั่นเถียงกลับ “แล้วไง ก็ฉันชอบเรียกเฒ่าประหลาด เรียกเฒ่าประหลาดไม่ได้รึไง!”
เฮ่อเหลียนเจวี๋ยยังคงน้อยใจอยู่ “เธอยังบอกด้วยว่าแม้แต่ชื่อฉันก็จำไม่ได้แล้ว!”
เยี่ยหวันหวั่นโต้กลับ “ก็ไม่ใช่เพื่อหลอกอี้หลิงจวินหรอกเหรอ ปกป้องความปลอดภัยของอาจารย์อย่างคุณไง! อาจารย์หลังจากแยกจากคุณมาหลายปี ศิษย์คิดถึงอาจารย์ทั้งวันทั้งคืน ห่วงใยพะวงหา ย้อนนึกถึงคำสั่งสอนด้วยใจจริงของอาจารย์อยู่ทุกวัน ทอดถอนใจที่โลกนี้ไร้ซึ่งผู้สง่างามหลุดพ้นอย่างอาจารย์อีกแล้ว ผู้ไม่ยึดติดกับโลกโลกีย์! ชาตินี้มีวาสนาได้รับคำสั่งสอนจากอาจารย์ เป็นวาสนาที่ศิษย์สั่งสมมานับสิบชาติ!” เยี่ยหวันหวั่นพูดรวดเดียวโดยไม่หยุดหายใจ
ดวงตาที่แดงเรื่อของเฮ่อเหลียนเจวี๋ยวาววับขึ้นมาทันที รู้สึกตื้นตันใจมาก “ฉันก็ว่าแล้ว ฉันว่าแล้วว่าเสี่ยวอู๋โยวของฉันเป็นคนที่เข้าใจอาจารย์ที่สุดในโลกใบนี้แล้ว!”
เยี่ยหวันหวั่นนิ่งเงียบ
ฮ่าๆ…
เธอไม่รู้หรอกว่าเธอใช่คนที่เข้าใจเขาที่สุดไหม แต่เธอน่าจะเป็นคนที่ประชดประแจงเขาได้อรรถรสที่สุด…
—————————————————————————————
Comments