Long Live The Hokage Chapter 51 : ข้อตกลงพักรบ

 

เมื่อรู้ว่า เซนจู และ อุจิฮะ กำลังจะเริ่มสงครามครั้งสุดท้ายกัน มาซาฮิโกะ ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

 

เขาเก็บเสียผ้าเตรียมตัวไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ และรอให้โทบิรามะ ชวนเขาเข้าร่วมอย่างที่เคยเป็นมา

 

แต่มันก็ไม่เป็นไปอย่างที่เขาคาดคิด เวลาผ่านไปเป็นสัปดาห์ แต่มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีใครมาขอความช่วยเหลือจาก มาซาฮิโกะ เลย…

 

“โทบิรามะ คงจะไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านปูคนนี้แข็งแกร่งขนาดไหน ใช่ ใช่แล้ว เขาเลยไม่มาหาเรา…” มาซาฮิโกะ พยายามปลอบใจเขา

 

หลังจากรออีก 3 วัน มาซาฮิโกะ ก็ตัดสินใจยอมแพ้และไปที่นั่นด้วยตัวเอง

 

“เอาล่ะ ฉันไปเองก็ได้…”

 

มาซาฮิโกะ กล่าวลา ผู้นำตระกูลและลูกศิษย์ของเขา จากนั้นเขาก็เดินทางไปที่ หมู่บ้านตระกูลเซนจู

 

คราวนี้ มาซาฮิโกะ ห้ามไม่ให้ลูกศิษย์ของเขาติดตามไปด้วย เพราะในการต่อสู้นี้ พวกเขาจะไม่มีโอกาสได้ฝึกฝนเมื่อต้องเผชิญหน้ากับพลังอันเต็มเปี่ยมของ มาดาระ และ ฮาชิรามะ และเขาก็จะไม่มีเวลามากพอที่จะเป็นห่วงพวกเขา

 

เมื่อมาถึง หมู่บ้านตระกูลเซนจู ผู้รักษาประตูก็คุ้นเคยกับ มาซาฮิโกะ และปล่อยให้เขาผ่านไปอย่างง่ายดาย เขาเดินตรงไปที่ห้องประชุม และพบว่า ฮาชิรามะ อยู่ที่นั่น

 

หลังจากเข้าไปในห้อง มาซาฮิโกะ ก็ถามขึ้นมาทันทีว่า “ฉันได้ยินว่าท่านจะต่อสู้กับ อุจิฮะ เหรอ? ทำไมท่านไม่บอกชายแก่คนนี้ล่ะ?”

 

โทบิรามะ ไม่พูดอะไร จากนั้น ฮาชิรามะ ก็พูดว่า “ท่านปู..ใครบอกท่านว่าเราจะสู้กับ อุจิฮะ เหรอครับ? ผมเพิ่งจะเขียนข้อตกลงพักรบให้พวกเขาเองนะครับ”

 

โทบิรามะ มองดูทั้ง 2 คนคุยกัน และบรรยากาศก็น่าอึดอัดขึ้นเรื่อย ๆ

 

“เจ้าหนูฮาชิรามะ เอ๊ย…มาดาระ จะไม่ยอมรับข้อตกลงสงบศึกนั้น เว้นแต่ว่าท่านจะส่งหัวน้องชายของท่านไปให้เขา”

 

โทบิรามะ “…”

 

ฮาชิรามะ หัวเราะออกมาเสียงดัง จากนั้นเขาก็หยุดอยู่ครู่หนึ่งและดูเหมือนว่าเขากำลังตกอยู่ในความคิด

 

“เฮ้ท่านพี่ หรือว่าท่านกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่อนี้จริง ๆ” เมื่อ โทบิรามะ เห็นสีหน้าของ ฮาชิรามะ เขาก็พูดออกมาทันที จากนั้นก็หันไปมอง มาซาฮิโกะ อย่างจริงจัง

 

ฮาชิรามะ สายหัวจากนั้นก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ท่านปู ท่านหมายความว่า มาดาระ จะไม่รับข้อเสนอพักรบเหรอครับ?”

 

“ไม่รับแน่นอน! ท่านจะยอมไหมละถ้า โทบิรามะ ถูกฆ่า?” มาซิโกะ ถามกลับ

 

ฮาชิรามะ คิดอยู่พักหนึ่งแล้วก็พยักหน้า

 

“ฮาชิรามะ ปัดโธ่!” มาซาฮิโกะ หมดคำพูด

 

“อ่า…ผมไม่ได้หมายความว่าผมจะยอม ผมพยักหน้าเพราะผมเข้าใจแล้วว่า มาดาระ จะไม่มีทางหยุด” ฮาชิรามะ อธิบายอย่างรวดเร็ว

 

“ท่านทั้ง 2 คุยกันต่อไปก่อน ผมจะไปดูผู้บาดเจ็บ” โทบิรามะ ไม่สามารถทนอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้ได้

 

หลังจาก โทบิรามะ จากไป มาซาฮิโกะ ก็ถามว่า “มีคนเจ็บเหรอ? ฉันช่วยได้นะ”

 

“ไม่เป็นไรครับท่านปู พวกเขาพักฟื้นมาได้ 10 กว่าวันแล้ว ผมไม่รู้ว่าทำไม โทบิรามะ ถึงอยากไปดูพวกเขาเอาตอนนี้” ฮาชิรามะ เกาหัวด้วยความสับสน

 

มาซาฮิโกะ อยากจะหัวเราะออกมาดัง ๆ กับความมันของ ฮาชิรามะ!

 

หลังจากที่ทุกอย่างสงบลง ในที่สุด มาซาฮิโกะ ก็ถามถึงสิ่งที่เขาอยากรู้จริง ๆ “ท่านสู้กับ มาดาระ เมื่อวันก่อน ท่านเป็นยังไงบ้าง? ตอนนี้เขาแข็งแกร่งมากเลยใช่ไหม…”

 

“อ้า…ใช่แล้วครับ ผมเกือบแพ้เขา” มีร่องรอยของความกลัวในสายตาของ ฮาชิรามะ

 

มาซาฮิโกะ ทำสีหน้าจริงจัง “เกิดอะไรขึ้นที่นั่น?”

 

“ผมไม่รู้ว่า มาดาระ จัดการกับ 9 หางได้ยังไงเขามีพลังมากขึ้นมาก…” ฮาชิรามะ ค่อย ๆ เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในการต่อสู้ให้ มาซาฮิโกะ ฟัง

 

ใบหน้าของ มาซาฮิโกะ เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกตกใจและจำได้ว่า ผู้นำตระกูลอุซึมากิ เคยบอกเขาว่าอย่างไร

 

“การต่อสู้ระหว่างทั้ง 2 คนนั้นยิ่งใหญ่มาก มันเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิทัศน์โดยรอบอย่างสิ้นเชิงไปไกลหลายไมล์ เราคิดว่าเขาพูดเกินจริงไปหน่อย…ไม่คิดเลยว่า มาดาระ จะจับ 9 หาง มาได้เร็วขนาดนี้!”

 

“ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง งั้นสงครามที่หุบเขาสิ้นสุดก็เกิดขึ้นแล้วงั้นเหรอ?”

 

มาซาฮิโกะ เป็นกังวลกับเรื่องนี้มาก แต่เขาก็หันไปหา ฮาชิรามะ และยิ้มก่อนที่จะพูดว่า “ไม่ต้องกังวลไป ครั้งหน้า ท่านปูคนนี้จะอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยเหลือท่านเอง”

 

แต่ ฮาชิรามะ ก็ส่ายหัว “ท่านปู ท่านไม่ควรใช้วิชานั้นอีก! ผมได้เรียนรู้บางอย่างจากการต่อสู้ครั้งนั้นและผมก็จะพัฒนาตัวเอง ผมจะจัดการกับเขาในครั้งต่อไปให้ได้”

 

“วิชาอะไร?” มาซาฮิโกะ สงสัย “ท่านรู้ได้อย่างไรว่าฉันเรียนรู้ คาถาธุลี มาแล้ว?”

 

“คาถาธุลีคืออะไรเหรอครับ” ฮาชิรามะ รู้สึกงงกับคำพูดของ มาซาฮิโกะ

 

“ผมหมายถึงวิชาที่ทำให้ร่างของท่านกลับสู่วัยหนุ่ม ซึ่งเป็นวิชาที่ท่านต้องเค้นพลังชีวิตของท่านออกมาเพื่อให้ท่านอายุน้อยลง”

 

“โอ้” มาซาฮิโกะ รู้สึกเหมือนตัวเองตกกับดักคำพูดของตัวเองและได้แต่ตะโกนอยู่ในใจว่า “การที่เราอายุน้อยลงเป็นเพราะวิชาพิเศษของเรา จำไว้ จำไว้ จำเอาไว้ให้ดี!!”

 

เขาเตือนตัวเองอยู่หลายครั้ง จากนั้น มาซาฮิโกะ ก็เงยหน้าขึ้นและเหลือบไปเห็นกระดาษที่วางอยู่ด้านหน้าของ ฮาชิรามะ

 

“โอ้ กระดาษ!” มาซาฮิโกะ ตะโกนออกมา

 

มาซาฮิโกะ ดึงความสนใจของ ฮาชิรามะ ออกจากเรื่องที่กำลังคุยได้อย่างง่ายดาย มันเป็นหนึ่งในความสามารถของ มาซาฮิโกะ

 

สิ่งที่เขียนอยู่ในกระดาษแผ่นนั้นคือ

 

“เพื่อสร้างโลกที่มีแต่สันติสุขและเป็นหนึ่งเดียวกัน เพื่อสร้างความฝันให้แก่แคว้นที่เรียกได้ว่าเป็นแคว้นของเรา อีกทั้งเพื่อกำจัดความเกลียดชังทั้งหมด ตระกูลเซนจู ยินดีที่จะเป็นตัวอย่างและเป็นผู้บุกเบิกเพื่อหยุดยังการหลังเลือดในแคว้นของเรา…เซนจู ฮาชิรามะ”

 

ฮาชิรามะ เห็นรอยยิ้มของ มาซาฮิโกะ เขาจึงถามด้วยความสงสัยว่า “ท่านปู่ นี่คือร่างของข้อตกลงการพักรบ มันมีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ?”

 

“ไม่มีปัญหาอะไร มันแค่…อ๊ะ ไม่มีอะไร ๆ” มาซาฮิโกะ ไม่สามารถหาคำพูดที่เหมาะสมเพื่อแสดงความรู้สึกของเขาได้

 

ข้อตกลงการสงบศึกนี้เป็นเหมือนกับจดหมายระหว่างแม่สามีถึงลูกสะใภ้เมื่อพวกเขามีปัญหากันมากกว่าจะเป็นจดหมายทางการระหว่างผู้นำถึงผู้นำ

 

“ท่านเขียนเองเหรอ?” มาซาฮิโกะ ถาม

 

“อื้ม ใช่ครับ เมื่อเช้านี้เอง” ฮาชิรามะ ตอบอย่างนุ่มง่าม

 

“เอาล่ะ เซนจู ควรเตรียมตัวให้พร้อมกับการมาถึงของ อุจิฮะ ในพรุ่งนี้เช้า” มาซาฮิโกะ พูด

 

ฮาชิรามะ “…”

 

ถึงแม้ว่า ฮาชิรามะ อยากจะอธิบายว่ามันควรจะเป็นข้อตกลงสงบศึกมากกว่าข้อตกลงทำสงคราม แต่ ฮาชิรามะ ก็รู้สึกว่าสิ่งที่มา ซาฮิโกะ พูดนั้นก็ถูกต้อง พวกเขาควรเตรียมพร้อมสำหรับทุกสิ่ง

 

“เอาล่ะ ผม..จะบอกให้ทุกคนเตรียมพร้อม…” ฮาชิรามะ แสดงท่าทางเศร้าใจออกมาทันที และ มาซาฮิโกะ ก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากยิ้มให้เขาอย่างช่วยไม่ได้

 

มาซาฮิโกะ กล่าวลา ฮาชิรามะ แล้วก็ไปที่ห้องของเขา

 

ขณะที่ มาซาฮิโกะ อยู่คนเดียว เขาก็คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

“มาดาระ จัดการกับ 9 หาง ได้แล้ว เป็นเพราะการแทรกแซงของ เซ็ตสึดำ หรือเปล่านะ? แต่ต่อให้เราใช้ ดวงตาแห่งเทพ เราก็ไม่รู้ว่าเราจะไปหาเขาเจอได้ที่ไหน”

 

“ตอนนี้เราควรจะทำอะไรดี? ถ้าการต่อสู้ที่หุบเขาสิ้นสุดเกิดขึ้นไปแล้ว แล้วเรื่องราวทั้งหมดของ นารูโตะ จะเปลี่ยนแปลงไปไหมเนี่ย? แล้วแต้มของฉันล่ะ…”

 

มาซาฮิโกะ คิดหนักเกี่ยวกับเรื่องนี้ และท้ายที่สุดแล้วเขาก็ยังหาคำตอบของเรื่องนี้ไม่เจอ

 

“อ๊ะ….ช่างมันเถอะ ค่อย ๆ แก้ไปเป็นขั้นเป็นตอนก็แล้วกัน บางที มาดาระ อาจจะชนะ ฮาชิรามะ ได้ด้วยวิชาที่แปลกประหลาดอะไรบางอย่าง แต่ก็น่าจะเป็นเรื่องดีที่ ฮาชิรามะ ยืนยันแล้วว่าเขาจะไม่ยอมแพ้ มาดาระ อีกในครั้งต่อไป”

 

วันต่อมา ฮาชิรามะ โทบิรามะ และ มาซาฮิโกะ พร้อมกับ ผู้อาวุโสเซนจู และ นินจาระดับสูง ออกมายืนรอ อุจิฮะ อยู่ที่หน้าหมู่บ้าน

 

และเป็นอย่างที่ มาซาฮิโกะ คาดไว้ อุจิฮะ ยกกองทัพมาที่ หมู่บ้านเซนจู จริง ๆ! แต่การเรียกมันว่ากองทัพอาจไม่ใช่คำที่ถูกต้องพวกเขามีกันไม่ถึง 100 คน ดูเหมือนว่าคำพูดของ ฮาชิรามะ จะได้ผล

 

เมื่อ ฮาชิรามะ เห็นภาพนี้ เขาก็รู้สึกมีความสุขและอยากจะเดินเข้าไปหา มาดาระ และบอกเขาอีกครั้งถึงความฝันในวัยเด็กของพวกเขา…

 

อย่างไรก็ตามใบหน้าของ มาดาระ ก็เปลี่ยนไปเมื่อเห็น มาซาฮิโกะ เขากัดฟันแน่นด้วยความโกรธ

 

“ไอ่แก่! ทำไมแกยังมีชีวิตอยู่?”

 

เขาตะโกนแล้วพุ่งเข้าหา มาซาฮิโกะ อย่างรวดเร็ว

 

มาซาฮิโกะ รู้สึกตกใจมาก เขาไม่เคยคิดเลยว่า มาดาระ จะทำอะไรแบบนี้

 

มาดาระ! คุณกำลังจะทำอะไร!