นิยาย Long Live The Hokage Chapter 63 : การต่อสู้ระหว่างทางกลับบ้าน

“ภูมิทัศน์ทางเหนือเต็มไปด้วยน้ําแข็ง และหิมะ…”

“ท่านปู่ เมื่อเช้าท่านพูดไปแล้วตอนที่เรามาที่นี่”

“โอ้ เจ้าหนู ท่านไม่เห็นเหรอว่าที่นี่มันเงียบขนาดไหน? แค่พวกท่านไม่คุยกับฉัน กับสายตาที่พี่ชายของท่านมองมาที่ฉันหลังจากที่พวกท่านออกมาจากห้องประชุม ก็ทําให้ฉันรําคาญจะตายอยู่แล้ว” มาซาฮิโกะมีอาการโกรธเล็กน้อย

“ท่านปู่ คือเรื่อง 1 หาง…1 หาง…” ฮาชิรามะ กระซิบข้างหู มาซาฮิโกะ

แสดงออกของ มาซาฮิโกะ เปลี่ยนไป ฮาชิรามะ จึงหยุดพูด
จากนั้น โทบิรามะ ก็พูดว่า “ท่านปู่ ท่านขโมยชูคาคุมาจากแคว้นแห่งลมใช่ไหมครับ? ทําไมท่านไม่บอกเราก่อน ท่านรู้ไหม คาเสะคาเงะใช้เรื่องนี้กดดันพวกเราอย่างหนักในที่ประชุม เราแทบจะทําอะไรไม่ได้เลย และเราจําเป็นต้องส่ง 1 หาง คืนให้พวกเขาไปอย่างไม่มีเงื่อนไข” โทบิรามะ ถอนหายใจ “น่าละอายใจชะมัด!”

มาซาฮิโกะ พยายามบ่ายเบี่ยง “มันเป็นความผิดของพี่ชายท่านนั้นแหละ เขาหลอกให้ฉันเดินทางไปแคว้นแห่งลม แล้วจะให้ฉันกลับมามือเปล่าได้ยังไงกัน?! เสียชื่อผู้อาวุโสหมด…”

โทบิรามะจ้องมาที่มาซาฮิโกะอย่างเย็นชา เขาไม่คิดว่ามาซาฮิโกะจะต่อปากต่อคําเช่นนี้

โทบิรามะอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนว่า ฮาชิรามะหลอกให้มาซาฮิโกะไปที่แควันแห่งลม จริง ๆ แต่เขาก็ไม่อยากตัดสินอะไรเร็วเกินไป

จากนั้น มาซาฮิโกะก็มองไปทางซ้าย และขวา “ว่าแต่เรามาทะเลาะกันตรงนี้จะดีเหรอ? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคาเงะคนอื่นรู้เรื่องนี้?”

ฮาชิรามะ พูดว่า “ไม่เป็นไรท่านปู่คาเงะ คนอื่น ๆ กลับไปหมดแล้ว และการประชุมก็ได้จบลงแล้วความเรียบร้อย” หลังจากที่พวกเขาเถียงกันเสร็จ 2 พี่น้อง ก็เร่งความเร็วขึ้น และทิ้งมาซาฮิโกะเอาไว้ข้างหลัง

“เฮ้ รอฉันด้วย! พวกท่านกล้าทิ้งชายแก่ไว้แบบนี้ได้ยังไง?”

พวกเขาวิ่งไปตลอดทางจากแคว้นแห่งเหล็ก สู่ทิวทัศน์อันเขียวชอุ่มของป่าในแคว้นแห่งไฟ

มาซาฮิโกะ หายใจหอบอย่างหนัก ดูเหมือนว่าในแง่ของความแข็งแกร่งและความอดทนเขาก็ยังด้อยกว่าทั้ง 2 พี่น้องอยู่มาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งฮาชิรามะ

“ไอ่ 2 ผีบ้า จะไปไหนก็ไปเลย ไม่ต้องรอฉันก็ได้…”มาซาฮิโกะหยุดวิ่งและมองไม่เห็นแม้แต่เงาของพวกเขา เมื่อเขากําลังจะใช้ดวงตาแห่งเทพ เพื่อดูว่าพวกเขาวิ่งไปถึงไหนแล้ว ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงระเบิดดังมาจากด้านหน้าของเขา

มาซาฮิโกะรีบวิ่งไปหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว และเขาก็พบว่าที่พื้นดินด้านหน้าของฮาชิรามะเป็นสีดําเกรียม ซึ่งน่าจะเป็นร่องรอยของการระเบิด แต่การโจมตีครั้งนี้เห็นได้ชัดว่าไร้ประโยชน์เมื่ออยู่ต่อหน้าฮาชิรามะ

สําหรับโทบิรามะ เขาพุ่งเข้าโจมตีศัตรูทันทีด้วยดาบแสงสายฟ้า เขาฟันโดนแขนศัตรูอย่างจังจนแขนขาด แต่เขาก็ไม่สามารถตัดแขนศัตรูคนนั้นได้ เพราะแม้ว่ามันจะถูกตัดขาด แต่มันก็เย็บกลับร่างได้อย่างรวดเร็ว

ศัตรูเป็นชายร่างสูงประมาณ 8 ฟุต เป็นคนที่แม้แต่คนในโลกนี้ก็พบเห็นได้ ยาก หลังของเขาเต็มไปด้วยหน้ากาก 3604
“ใช้คาถาสายฟ้า! นึกว่าใครสะอีก ที่แท้เขาก็แค่ คาคุซึ…”

เมื่อ คาคุซึสังเกตเห็นมาซาฮิโกะที่อยู่ด้านข้างเขาก็จ้องมองมาซาฮิโกะอย่างเย็นชา

“โฮคาเงะ รุ่นแรก ของ หมู่บ้านโคโนฮะ…ผู้นําตระกูลเซนจู…เซนจู ฮาชิรามะ 120,000,000 เรียว , เซนจู โทบิรามะ…น้องชายของเขา 60,000,000 เรียว , ผู้อาวุโสของตระกูลอุซึมากิ…อุซึมากิ มาซาฮิโกะ 20,000,000 เรียว ฉันจะเอาหัวของแกทุกคน!”

ทั้ง 3 คนพูดไม่ออกและบรรยากาศก็หนาวมาก

เขาไปเอาความกล้านี้มาจากไหน?

หลังจากนั้นไม่นาน มาซาฮิโกะก็ทําลายความเงียบงันนั้น “อะไรกันเนี่ย?! ค่าหัวของฉันได้แค่นั้นเองเหรอ?”

“ถึงค่าหัวแกจะน้อยที่สุด แต่เพื่อให้จบเร็วที่สุด ฉันจะเริ่มที่แกก่อนก็แล้วกันไอ่แก่!” คาคุซีไม่ตอบคําถามของเขาและประสานอินขึ้นมาทันที และฮาชิรามะพร้อมที่จะป้องกันการโจมตีของเขา แต่ทันใดนั้นเขาก็หยุดทันทีเมื่อเห็นลําดับอินของคาคุซี

“คาถาดิน : หินอําพรางกาย!”

ทันใดนั้น คาคุซึก็หายตัวเข้าไปในดินอย่างรวดเร็วและหนีไป

มาซาฮิโกะอ้าปากค้าง เขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น เขามองไปที่โทบิรามะที่อยู่ด้านข้าง “นี่เขาหนีไปแล้วจริง ๆ เหรอ..?”

ฮาชิรามะ เกาหัวด้วยความสับสน “ฮ่า ฮ่าฮ่า…น่าจะอย่างนั้นครับ…”

“ท่านปู่ ไล่ตามเขาไปเร็วครับ!” โทบิรามะตะโกน

“ไม่ต้อง ลืมไปสะเถอะ กลับหมู่บ้านเราดีกว่า” ฮาชิรามะถอนหายใจและหยุดโทบิรามะเอาไว้

อย่างเช่นเคย ทันใดนั้นข้อความหนึ่ง ก็ปรากฎเข้ามาในหัวของมาซาฮิโกะ

“เข้าร่วมและเป็นพยานในเหตุการณ์สําคัญของโลก นารูโตะ : คาคุซึ ลอบสังหารโฮคาเงะรุ่นแรก!”

“รางวัล : คุณได้รับแต้มการเข้าร่วม 2 แต้ม!”

มาซาฮิโกะ ถอนหายใจและส่ายหัว คาคุซึเป็นนินจาอมตะที่ครั้งหนึ่งเคยพยายามเอาชีวิตฮาชิรามะ แต่ก็ล้มเหลวมาโดยตลอด แต่ในอนาคตเขาจะมีบทบาทมากขึ้นอย่างแน่นอน

เขาจะทําทุกอย่างเพื่อเงิน

อย่างไรก็ตาม มาซาฮิโกะคิดว่าความแข็งแกร่งในปัจจุบันของคาคุซึน่าจะใกล้เคียงกับ โทบิรามะ ซึ่งจะกลายเป็นโฮคาเงะคนต่อไป หากมาซาฮิโกะและโทบิรามะไม่ได้มาที่นี่ในวันนี้ คาคุซีคงจะต่อสู่กับฮาชิรามะเหมือนในการ์ตูน

“โชคดีที่ความเป็นอมตะของเขายังไม่สมบูรณ์แบบ เขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้นานหลายศตวรรษและเรียนรู้ทั้ง 5 คุณสมบัติจักระ แต่ความแข็งแกร่งของเขามีข้อจํากัด อย่างไรก็ตาม ก็ไม่มีใครรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหากเขาได้หัวใจของผู้ที่แข็งแกร่งไป…” มาซาฮิโกะถอนหายใจ แล้วยิ้ม “ถึงอย่างนั้นหัวใจฉันก็แข็งแกร่งขึ้น”

หลังจากเหตุการณ์ดังกล่าว ทั้ง 3 คนก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย แต่ฮาชิรามะดูหดหู่เล็กน้อย

มาซาฮิโกะสามารถเดาได้ว่าเหตุผลที่ทําให้ฮาชิรามะ รู้สึกไม่ดีก็คือความพยายามลอบสังหารเขา ไม่ใช่แค่ครั้งนี้ แต่รวมถึงก่อนหน้านี้ด้วย เขาได้ยุติสงครามก่อนการก่อตั้งและหวังว่าจะอยู่อย่างสงบ แต่อย่างไรก็ตามก็ยังมีคนพยายามที่จะฆ่าเขา! ทําไมทุกคนต้องอยากได้ค่าหัวของเขาด้วย?!

มาซาฮิโกะ สังเกตเห็นสีหน้าของเขา และพยายามปลอบใจเขาว่า “เขาต้อง ถูกส่งมาจากหมู่บ้านอื่นแน่เลย ฉันไม่รู้ว่าใคร แต่แน่ใจได้เลยว่าไม่ใช่จากแคว้นของเราอย่างแน่นอน”

“ฮ่ะ? หมู่บ้านทากิ แคว้นแห่งน้ําตกเหรอ?” ฮาชิรามะยิ่งหดหู่มากขึ้นกว่าเดิม “ร่างแยกไม้ของผมก็ช่วยพวกเขาเอาไว้นี้น่า..”

“ตอนที่ผมไปจับ 7 หาง มันวิ่งเข้าไปอาละวาดใกล้หมู่บ้านของพวกเขา พวกเขาบางคงเกือบจะถูกฆ่าตาย แต่ผมก็ช่วยพวกเขาได้ทัน…” ฮาชิรามะกล่าว

จากนั้น มาซาฮิโกะก็ถามว่า “เอ่อ…ท่านไม่คิดบ้างเหรอว่า 7 หางจะเป็นของพวกเขา?”

ฮาชิรามะเงียบ

มาซาฮิโกะพูดอย่างหมดหนทาง “หมู่บ้านทากิค่อนข้างแข็งแกร่งที่สุดในบรรดาหมู่บ้านเล็ก ๆ พวกเขามีหน่วยข่าวกรองของตัวเองด้วยเช่นกัน ดังนั้นเมื่อท่านจับโจวเมย์ (ชื่อของ 7 หาง) มา และตัดสินใจขายมันให้กับอีก 4 หมู่บ้านใหญ่ พวกเขาก็ต้องรู้เรื่องนี้อย่างแน่นอน ดังนั้นจึงไม่แปลก ที่พวกเขาจะอยากฆ่าท่าน…”

ฮาชิรามะเกาหัวเผยให้เห็นการแสดงออกที่น่าอับอาย “ถ้าอย่างนั้นการลอบสังหารที่เกิดขึ้นก็เกิดจากสิ่งที่ผมทํากับพวกเขา…ก็ยุติธรรมดี…”

มาซาฮิโกะ ถอนหายใจ เขารู้สึกกังวลว่าเรื่องนี้จะไม่จบลงอย่างรวดเร็ว หมู่บ้านทากิ จะไม่ยอมแพ้ และเขาต้องเตรียมพร้อมสําหรับอนาคต

ทั้ง 3 กลับมาถึง หมู่บ้านโคโนฮะ ฮาชิรามะ พร้อมที่จะรายงานข่าวดีให้กับสภาอาวุโสทราบ

อย่างไรก็ตาม โคโนฮะก็ดูเหมือนว่ากําลังเกิดเรื่องอะไรบางอย่าง ชาวบ้านและนินจาวิ่งวุ่นกันไปหมด

พวกเขารีบกลับไปที่ สํานักงานโฮคาเงะอย่างรวดเร็ว และพบว่าชิการิวอยู่ที่นั่นแล้ว “ท่านโฮคาเงะ ในที่สุดท่านก็กลับมา! เรามีปัญหามากมายหลังจากที่ท่านออกจาหมู่บ้านไป!”