บทที่ 586 ปราสาท

บทที่ 586 ปราสาท

ราวกับเซียวเฟิงดูหนังสั้นหลายเรื่อง และภาพก็ผ่านไปราวกับสไลด์โชว์ต่อหน้าเขา

มันเป็นเด็กชายอ้วนตัวเล็ก ๆ ในช่วงชีวิตวัยรุ่นตอนต้นของเขา ไม่เหมาะสมที่จะอธิบายเขาด้วยคำว่าเล็ก เล็กนั้นหมายถึงวัยของเขาเท่านั้น ไม่ใช่ขนาดตัวของเขา…

แต่ประสบการณ์ของเจ้าอ้วนตัวน้อยนั้นก็ไม่น่าพอใจนัก เขาสะดุดล้มลงกับพื้น เขาได้แต่คลานและยันตัวลุกขึ้นด้วยตัวเองอย่างท้อแท้ แต่เขาไม่รู้สึกว่าตนมีโชคร้ายใด ๆ เพราะหลังจากนั้นตัวเองก็หนีออกมาจากสถานที่ที่เหมือนกรงขังได้สำเร็จ

เป็นโอกาสสำหรับเขาที่จะเปลี่ยนแปลงโลกนี้ มันเป็นหลังจากฝนตกวันนั้น และเจ้าอ้วนตัวเล็กกำลังขี่จักรยานที่พังอยู่ข้างถนน ชีวิตใหม่ที่ได้สัมผัสนี้ไม่ได้ทำให้เขามองโลกในแง่ร้าย จึงฮัมเพลงอย่างมีความสุข

แต่รถเก๋งคันหนึ่งแล่นผ่านเขาไปอย่างรวดเร็ว ขับผ่านแอ่งน้ำ สาดน้ำโคลนใส่เด็กชายตัวอ้วน

การร้องเพลงของเด็กชายอ้วนหยุดกะทันหัน และเขากำลังจะตะโกนด้วยความโมโห แต่เมื่อเหลือบมองที่รถ เขาก็หยุดคำพูดไว้ด้วยเหตุผลบางอย่าง

เขาเห็นเด็กสาวแสนน่ารักคนหนึ่งในที่นั่งข้างคนขับ ซึ่งกำลังหัวเราะกับชายที่ขับรถอยู่ เธอดูมีความสุขมาก

เด็กชายร่างอ้วนมองลงไปที่จักรยานผุพังที่เขาขี่ และเป็นครั้งแรกที่เขามีความคิดว่าตัวเองไม่ควรใช้ชีวิตอย่างต่ำต้อยเช่นนี้

เด็กชายอ้วนมีความสามารถทางด้านการเล่นเกมที่ยอดเยี่ยม และใกล้เคียงกับการพัฒนาอย่างรวดเร็วของอุตสาหกรรมเกมในยุคนั้น เด็กชายอ้วนคว้าโอกาสนี้ไว้และก้าวหน้าไปมากตลอดทาง และกลายเป็นกลุ่มผู้เล่นระดับสูงที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลก

รายได้ที่ตัวเองได้มานั้น กว่าจะรู้ตัวอีกที เด็กชายร่างอ้วนก็ได้ขับรถสปอร์ตราคาแพงไปแล้ว มันยังคงเป็นหลังจากที่ฝนตกวันหนึ่ง เด็กชายตัวอ้วนขับรถที่ทางม้าลายและจอดรอไฟแดง แต่สายตาที่ไร้จุดหมายของเขามองไปยังถนนข้างทางโดยไม่ได้ตั้งใจ

มีจักรยานขับมาและคนขี่เป็นผู้ชาย แต่มีสาวสวยนั่งอยู่ที่เบาะหลังของจักรยาน สาวสวยกอดเอวชายคนนั้นและหัวเราะอย่างมีความสุข ฉากนั้นมีความสุขมาก

เด็กชายอ้วนเหลือบมองที่นั่งว่างเปล่าข้าง ๆ เขาและรู้สึกอึดอัดใจอยู่พักหนึ่ง เขายังขาดอะไรบางอย่าง

ในยุคที่อุตสาหกรรมเกมพัฒนาเร็วที่สุด ผู้เล่นอันดับต้น ๆ ในเกมมีชื่อเสียง เงินทอง และผู้หญิงไม่เคยขาด แต่เด็กชายอ้วนมองผู้เล่นคนอื่นในทีมที่ต่างมีคู่ ในขณะที่ตัวเขาเองยังคงโดดเดี่ยว และหัวใจของเขาก็อึดอัดอีกครั้ง

เขาเริ่มพยายามเข้าหาผู้หญิง เดิมที…เนื่องจากชื่อเสียงของเขา มันก็ควรจะสามารถหาผู้หญิงได้ แต่ความเป็นจริงกลับตรงกันข้าม มีผู้ตอบรับเขาน้อยมาก ด้วยท่าทีของความพยายาม เขาเข้าหาผู้หญิงที่ตอบสนองได้สองสามคน แต่ก็ต้องรู้สึกผิดหวังที่พบว่า พวกเธอไม่มีอะไรนอกจากหวังเพียงผลประโยชน์จากเขา

ด้วยความผิดหวัง เด็กชายอ้วนก็ได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่งในสถานการณ์ที่หดหู่ใจ และเขาก็รู้สึกประทับใจมากจนเข้าขั้นหมกมุ่น

การไล่ตามอย่างเงอะงะ การไล่ตามจนยอมเปลี่ยนหุ่นตัวเอง ไล่ตามอย่างไม่มีศักดิ์ศรี เขาคิดว่าตัวเองได้พบรักแท้แล้วจึงยอมทุ่มสุดใจ

แต่ตอนจบมันก็ช่างน่าเศร้า หญิงสาวไม่ยอมรับความรู้สึกของเด็กชายอ้วน แต่กลับไปรักกับหนุ่มที่ดูมีออร่าสดใสและหล่อเหลาอีกคนหนึ่งซึ่งไม่ได้ทำอะไรให้เธอเลย

เมื่อมองดูใบหน้าที่ยั่วยุของหนุ่มคนนั้นที่เหมือนจะกำลังเยาะเย้ยเขา เด็กชายตัวอ้วนเริ่มเฉื่อยชา จากนั้นเขาก็เริ่มไม่พอใจกฎของโลกนี้ซึ่งทำร้ายเขาและไม่ควรเป็นกฎเกณฑ์ที่เขาต้องการเลย

ตอนเขาไม่มีอะไร สาวสวยก็ตามแต่ผู้ชายรวย ตอนเขารวยและมีชื่อเสียง สาวสวยกลับตามผู้ชายที่ไม่มีอะไร!

เขาให้ใจไปเต็มร้อย แต่ก็ไม่ได้สิ่งเดียวกันกลับมา เด็กชายร่างอ้วนคิดว่าเพราะกฎของโลกนี้มันผิด ไม่เพียงแต่จะไม่มีเส้นแบ่งที่ถูกต้องเท่านั้น แต่ยังมีผู้คนอีกมากมายที่เยาะเย้ยและแหกกฎ

ยิ่งเห็นและได้ยินมากเท่าไหร่ หัวใจของเด็กชายอ้วนก็เริ่มบิดเบี้ยวมากขึ้นเท่านั้น เขาได้ยินเกี่ยวกับผู้หญิงที่เริ่มต้นจากความวุ่นวายและละทิ้งมัน เห็นสมาชิกในทีมที่ใช้ชีวิตอย่างไม่เป็นระเบียบ และแม้แต่เห็นผู้คนที่เดินผ่านไปมาซึ่งฝ่าไฟแดง หัวใจของเขาก็ยิ่งเย็นชาขึ้น

“เธอบุกรุกความฝันของฉัน หรือเธออ่านความทรงจำของฉันกัน?”

ทันใดนั้นเซียวเฟิงก็ลืมตา ขมวดคิ้ว ยกข้อมือขึ้น และมองดูอุปกรณ์เล่นเกมแบบนาฬิกาบนข้อมือของเขา ก่อนจะถามขึ้นมาด้วยเสียงที่เบามาก

“พี่ชาย นายตื่นแล้ว เป็นนายนั่นแหละที่นึกถึงอดีตในความฝันของตัวเอง”

อุปกรณ์เล่นเกมแบบนาฬิกาสั่นสองสามครั้ง และเสียงของโนอาห์ก็ดังมาจากอุปกรณ์

“ถึงสถานที่ที่ฉันขอให้เธอหาแล้วเหรอ?” เซียวเฟิงไม่ต้องการพูดต่อ แต่เงยหน้าขึ้นแล้วถาม

ตอนนี้เขาอยู่ในรถสปอร์ตที่มีฟังก์ชั่นการขับขี่อัตโนมัติ ชายหนุ่มเป็นคนเดียวในรถ และเขาเพิ่งตื่นจากการนอนหลับ เห็นได้ชัดว่าผู้ที่รับผิดชอบในการขับขี่ไม่ใช่เขา แต่เป็นโนอาห์ที่ขับด้วยระบบควบคุมอัจฉริยะ

ในขณะนี้ มีเสียงเครื่องดังเล็กน้อยของเครื่องยนต์จากตัวรถ แสดงว่าน่าจะยังไม่ดับเครื่อง แต่ทิวทัศน์นอกกระจกรถหยุดลง แสดงว่ามีแนวโน้มว่าจะถึงที่หมายแล้ว

“น่าจะอยู่ที่นี่ ไม่มีอุปกรณ์ข้อมูลเครือข่ายในพื้นที่ข้างหน้า ฉันติดตามผ่านสถานีข้อมูลของโนอาห์หลายครั้ง และในที่สุดก็ล็อกไว้ที่นี่” เสียงดังมาจากท่อนไม้อีกครั้ง

“ที่นี่คือ…ปราสาทโบราณ?”

เซียวเฟิงเปิดประตูรถและลงจากรถ ตอนนี้มันดึกแล้ว แต่กลางคืนก็ไม่มีผลอะไรกับเขา เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็พบว่ามีคฤหาสน์สไตล์ปราสาทอังกฤษ เซียวเฟิงรู้สึกประหลาดใจ

“พี่ชาย เครื่องรับส่งข้อมูลไม่สามารถตรวจจับและป้อนกลับข้อมูลที่อยู่ในนั้นได้ โปรดระวังตัวด้วย”

“ฉันระวังอยู่แล้ว” เซียวเฟิงไม่ต้องพูดอะไรเพิ่ม หลังจากหายใจเบา ๆ และสม่ำเสมอ ร่างของเขาก็หายวับไปในยามค่ำคืนในพริบตา

นี่เป็นปราสาทโบราณอย่างแท้จริง ตัวอาคารเต็มไปด้วยบรรยากาศแบบโบราณ สิ่งที่เหลือเชื่อที่สุดคือไม่มีไฟฟ้าภายใน ไฟกลางคืนยังคงใช้ตะเกียงน้ำมันส่องสว่าง ไม่ต้องพูดถึงอุปกรณ์ข้อมูลที่ทันสมัย ไม่น่าแปลกใจเลยที่การตรวจจับเครือข่ายของโนอาห์ไม่อาจครอบคลุมได้

“แจ้งเตือนผู้บุกรุก!”

การแทรกซึมของเซียวเฟิงนั้นไม่ราบรื่นอย่างที่คิด หรือไม่ปราสาทอยู่ภายใต้การระวังอยู่แล้ว ทันทีที่เซียวเฟิงก้าวเข้าไปในสวน เสียงกริ่งก็ดังก้องกังวานในปราสาท จากนั้นทหารยามยุคเก่าที่ถือหอกเหล็กสวมเสื้อผ้าสีดำแถวนั้นก็รีบวิ่งไปที่ประตูจากทุกมุมของปราสาท

ตอนนี้เขาถูกพบตัวแล้ว เซียวเฟิงจึงไม่เห็นประโยชน์ที่จะซ่อนตัวต่อไป

เขาแกะรอยตระกูลบรีซมาสามวันแล้ว และในที่สุดก็เล็งปราสาทผ่านการตรวจจับการรับส่งข้อมูลของโนอาห์ ดังนั้นเซียวเฟิงจึงเลือกที่จะเผชิญหน้าตรง ๆ มันสามารถป้องกันไม่ให้ตระกูลบรีซหลบหนีอย่างเงียบ ๆ ได้

ยิ่งกว่านั้น สัญชาตญาณของเซียวเฟิงกำลังบอกว่าแม้ปราสาทโบราณแห่งนี้จะมีอันตรายบางอย่าง แต่ก็ไม่เป็นอันตรายต่อเขา ดังนั้นเซียวเฟิงจึงตัดสินใจลองเสี่ยงดู

“ใครกัน?! กล้าบุกเข้ามาในตระกูลบรีซ?”

การปรากฏตัวของเซียวเฟิงดึงดูดกลุ่มทหารยามทันที แต่เนื่องจากเขาไม่ได้เคลื่อนไหว ยามกลุ่มหนึ่งจึงล้อมเขาไว้ด้วยความระมัดระวัง แต่ในไม่ช้า บุคคลที่คล้ายกับผู้จัดการก็ปรากฏตัวขึ้น และจากการตะโกนของเขาก็สามารถรู้ได้ว่าเป็นคนมีตำแหน่งในตระกูลบรีซ และเป้าหมายของเซียวเฟิงก็ไม่ผิด

“คุณเป็นใคร?”

ชายผมบลอนด์วัยสามสิบรูปร่างแข็งแรงปรากฏตัวขึ้นที่สวน หลังจากสั่งกลุ่มทหารยามแยกออกมา เขาก็เดินมาหาเซียวเฟิงและถามด้วยความสงสัยในดวงตาของเขา

“นายค่อนข้างคล้ายกับแอนดี้ บรีซ นี่เป็นฐานของตระกูลบรีซใช่ไหม?” เซียวเฟิงเหลือบมองไปยังปราสาทโบราณหลังประตูและพูดเบา ๆ

“แอนดี้? ดูเหมือนว่าคุณจะเป็นคนที่มีอำนาจในโลกของเกมมากที่สุดของประเทศฮัวเซียสินะ และยังเป็นผู้นำขององค์กรนรก เนื่องจากคุณปรากฏตัวที่นี่ แสดงว่าแอนดี้ถูกจัดการไปแล้วสินะ” น้ำเสียงของชายผมบลอนด์ดูเศร้าเล็กน้อย

“ในเมื่อนายรู้จักฉัน นายก็น่าจะรู้ด้วยว่าทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่” เซียวเฟิงมองไปที่กลุ่มทหารยามที่รายล้อมเขาและพูดต่อไป

“ผมเตือนแอนดี้มานานแล้วว่าอย่าใช้วิธีที่ต่ำต้อยเพื่อจัดการกับฮัวเซียแต่เขาไม่ฟังฉันเลย และเขาก็เจอปัญหาจนได้” ชายผมบลอนด์ถอนหายใจและพูดต่อ “โปรดอนุญาตให้ผมแนะนำตัวเอง ผมคือผู้สืบทอดคนที่สองของตระกูลบรีซ มีนามว่า บรูซ ผมขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งต่อพฤติกรรมส่วนตัวของแอนดี้ ตระกูลบรีซของเราควรจะอยู่ในสนามรบไม่ว่าเราจะชนะ…หรือแพ้”

“เปิดกว้างและยุติธรรมเหรอ?” เซียวเฟิงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

“ผมคิดว่าแอนดี้ได้ชดใช้สำหรับการกระทำที่ขี้ขลาดและสกปรกของเขาแล้ว นี่ไม่ใช่การตัดสินใจของตระกูลบรีซของเรา ฉันหวังว่าความคับข้องใจระหว่างตระกูลบรีซของเราและคุณจะถูกยุติลง ตระกูลบรีซของเราสนใจในเขตตะวันออกมาโดยตลอด เราพึงระวังและไม่ต้องการให้เกิดความเกลียดชังมากเกินไป” บรูซกล่าวอย่างสุภาพ

“พูดจบหรือยัง?” อย่างไรก็ตาม…เซียวเฟิงยังคงเยาะเย้ย “พูดจบแล้วก็ไม่เป็นไร นายสามารถแลกเปลี่ยนชีวิตของทั้งตระกูลของนายได้”

“ถึงแม้ตระกูลบรีซของเราจะเคารพตะวันออกและผู้แข็งแกร่งในตะวันออก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราอ่อนแอ เราได้ยินมาว่าคุณเป็นผู้ควบคุมองค์กรเฮลในอดีต มันเป็นองค์กรที่ทรงพลัง ผมแค่ต้องการหลีกเลี่ยงการนองเลือดที่ไม่จำเป็น ตระกูลบรีซของเราเป็นที่รู้จักในฐานะตระกูลอันดับหนึ่ง โปรดเข้าใจและเคารพในความแข็งแกร่งของเราด้วย”

น้ำเสียงของบรูซยังคงสุภาพ ปราศจากความรู้สึกครอบงำ แต่ขณะเดียวกันก็สัมผัสได้ว่าถ้าต้องต่อสู้ พวกเขาก็ไม่เกรงกลัวอีกฝ่ายเช่นกัน

“ไม่ต้องห่วง ฉันเป็นแค่คนคนหนึ่ง ความคับข้องใจระหว่างฉันและตระกูลของนายจะไม่เกี่ยวข้องกับคนอื่น” ร่างไร้วิญญาณของเซียวหลิงค่อย ๆ ปรากฏขึ้น และดวงตาของเซียวเฟิงก็ค่อย ๆ เฉยเมย

“แล้วคุณตั้งใจที่จะไม่ปล่อยวางความคับข้องใจของคุณไปเหรอ?” ดวงตาของบรูซเต็มไปด้วยความเสียใจและความเศร้า จากนั้นเขาก็ถอยออกมา “เนื่องจากคุณตั้งใจแน่วแน่ที่จะไม่ปล่อยให้ไป คุณทำได้แค่ขอความเมตตาจากพระเจ้า ผมเชื่อว่าหัวหน้าตระกูลบรีซจะสนับสนุนทางเลือกของผมเช่นกัน นักรบแห่งตระกูลบรีซ โปรดส่งแขกผู้หลงทางไปพบพระเจ้าด้วย”

บรูซก้าวถอยหลังด้วยความเสียใจ หลังจากที่สิ้นเสียงลง ทหารรอบ ๆ ตัวเขาก็พุ่งไปที่เซียวเฟิงพร้อมเพรียงกัน

“ได้เวลาเริ่มแล้ว เลิกเสียเวลา!”

ดวงตาของเซียวเฟิงเต็มไปด้วยความเยือกเย็น แทนที่จะถอยกลับ เขาก้าวไปข้างหน้าและเริ่มเผชิญหน้ากับกลุ่มทหารยาม