บทที่ 590 ปราสาทในทะเลเพลิง

บทที่ 590 ปราสาทในทะเลเพลิง

โบสถ์ใต้ดินในขณะนี้ไม่มีเค้าโครงของโบสถ์เหลืออยู่เลย มันดูเหมือนเหมือนไซต์ก่อสร้างที่เพิ่งผ่านการการรื้อถอนครั้งใหญ่จนกลายเป็นซากปรักหักพังไปหมดแล้ว

กำแพงหินหนาได้พังทลายลงอย่างสมบูรณ์ และแม้แต่หินที่อยู่ลึกลงไปก็ยังถูกทำลาย เศษหินชิ้นใหญ่แตกและหลุดออก

กลุ่มทายาทสายตรงของตระกูลบรีซถูกฝังอยู่ใต้ซากปรักหักพังไปนานแล้ว ด้วยแรงกดทับระดับนี้ หากไม่สามารถขุดออกมาได้ภายในสองชั่วโมง ก็สามารถประกาศได้ว่าตายไปแล้ว

“ไอ้เวร!”

ไรเนอร์กระสับกระส่าย ท้อแท้ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือด ด้วยสายตาที่ดุร้ายในรูม่านตาแนวตั้งของเขา เขายกก้อนหินขนาดใหญ่ที่กดทับเขา และโยนใส่เซียวเฟิงอีกครั้ง

เซียวเฟิงก็สามารถอธิบายได้ว่าดุร้ายในขณะนี้ คนทั้งตัวดูเหมือนจะคลั่ง แตกต่างจากลักษณะการเป็นสัตว์ของไรเนอร์ แต่ร่างกายทั้งหมดพุ่งสูงขึ้น! กล้ามเนื้อโปนเหมือนก้อนหิน และหลอดเลือดและเส้นเลือดทั่วร่างกายก็เหมือนกับเส้นเลือดดำปูนโปน และพวกมันถูกพันรอบผิวกายอย่างแน่นหนาเหมือนรากไม้! มันทำให้รูปร่างปกติของเซียวเฟิงทะยานกลายเป็นยักษ์ตัวเล็ก ๆ และแขนของเขาหนากว่าต้นขาของเขาเสียอีก!

ไม่เพียงแต่ขนาดของร่างกายที่เปลี่ยนไปอย่างมาก สีของพื้นผิวร่างกายก็เหมือนสีแดงม่วงที่ลุกไหม้ แม้แต่รูม่านตาของเซียวเฟิงก็เปล่งประกายด้วยไฟ ตาซ้ายเป็นสีทอง ตาขวาเป็นสีแดง เหมือนเปลวเพลิงสองดวงที่พริ้วไหวเช่นกัน พราวดุจอัญมณี

“ตายซะ!”

ดวงตาของเซียวเฟิงไม่มีสิ่งใดนอกจากจิตสังหาร ปราศจากคำพูดใด ๆ เมื่อเผชิญหน้ากับไรเนอร์ที่บ้าคลั่ง เขาไม่ได้หลบหรือหลีกเลี่ยง แต่เผชิญหน้ากับไรเนอร์อย่างบ้าคลั่งและดุดันมากขึ้น!

ตู้ม ตู้ม ตู้ม!

นี่เป็นย่านชานเมืองที่ห่างไกลและเงียบสงบ ปราสาทของตระกูลบรีซเปรียบเสมือนสัตว์ร้ายที่คลานไปมาในยามค่ำคืน

แต่ ณ เวลานี้ ปราสาทไม่เงียบอีกต่อไป และพื้นดินทั้งหมดก็สั่นสะเทือนอยู่ตลอดเวลา สั่นพร้อมกับเสียงดังราวกับว่าการรื้อถอนกำลังดำเนินการอยู่ใต้ดินลึก

“เฮ้…”

ไรเนอร์ฉีกหน้าอกของเซียวเฟิงด้วยกรงเล็บข้างหนึ่ง เนื้อชิ้นใหญ่ถูกฉีกออก เลือดกระเซ็น ซี่โครงและแม้แต่อวัยวะภายในของเซียวเฟิงก็มองเห็นได้จาง ๆ!

แกร่ก!

และสีหน้าของเซียวเฟิงก็ไม่เปลี่ยนไปเลย ราวกับว่าร่างกายของเขาไม่ใช่ของตัวเองเลย ไม่มีความเจ็บปวดเลย แต่เขาคว้าแขนของไรเนอร์ด้วยมือทั้งสองและบิดอย่างแรงพร้อมกับเสียงกระดูกดังลั่น ด้วยเสียงแตก แขนข้างหนึ่งของไรเนอร์ถูกเซียวเฟิงบิดตัวและถูกดึงออกจากไหล่เผยให้เห็นตอสีขาว

“อ๊าก!!!”

ไรเนอร์คำรามด้วยความเจ็บปวด บินกลับและลงจอดบนโขดหิน กำแขนที่หักของเขาไว้และตัวสั่นไปทั้งตัว

ในทางกลับกัน สีหน้าของเซียวเฟิงยังคงเหมือนเดิม บาดแผลที่น่าสะพรึงกลัวบนหน้าอกของเขากำลังรักษาด้วยความเร็วที่น่ากลัวยิ่งกว่าเดิม การเจริญเติบโตและการเผาผลาญของเซลล์เพิ่มขึ้นหมื่นเท่า ในขณะเดียวกัน การเคลื่อนไหวของเซียวเฟิงไม่หยุด และเขาก็โยนแขนที่หักของไรเนอร์ทิ้งไปแล้วพุ่งเข้าหาไรเนอร์อย่างดุดัน ท่าทางของเขาจะไม่เปลี่ยนจนกว่าเขาจะตาย

“อ๊ะ! หยุด! ข้ายอมรับความพ่ายแพ้! ข้ายอมแพ้แล้ว!”

ความบ้าคลั่งของเซียวเฟิงทำให้ไรเนอร์รู้สึกหวาดกลัว สาเหตุหลักมาจากหลังจากที่แขนข้างหนึ่งถูกเซียวเฟิงฉีกออก มันทำให้เขาตื่นขึ้นจากความบ้าคลั่ง และเข้าใจด้วยว่าหลังจากสูญเสียแขนไปแล้ว เป็นการยากที่จะเอาชนะเซียวเฟิงได้

ตู้ม!

อย่างไรก็ตามเซียวเฟิงไม่ได้สนใจเลย หมัดเหล็กเป็นเหมือนค้อนทุบที่หน้าอกของไรเนอร์ราวกับว่าหัวรถจักรชนกำแพงทองแดง ด้วยเสียงอู้อี้ดัง ๆ สามารถมองเห็นรูที่หน้าอกของไรเนอร์ด้วยตาเปล่าได้!

“อ๊าก!!!”

ไรเนอร์เปิดปากของเขาและถ่มน้ำลายออกมาเป็นก้อนเลือดที่มีสีของอวัยวะภายใน เขาไม่มีเวลาโต้กลับ เมื่อเห็นว่าหมัดที่สองของเซียวเฟิงกำลังจะโดนหัวของเขา เขาก็รีบกลิ้งออกไป

ปัง!

เซียวเฟิงชกไปในอากาศด้วยหมัด ทุบก้อนกรวดภายใต้ตัวของไรเนอร์เป็นชิ้น ๆ จากนั้นก็ไม่หยุดเลย ไล่ตามไรเนอร์ต่อไป หมัดของเขาเหมือนค้อนหนัก โจมตีอย่างบ้าคลั่งใส่ไรเนอร์

“เจ้าหนู! เจ้ากล้าฆ่าข้าจริง ๆ เหรอ?! เจ้ารู้ไหมว่าความสัมพันธ์ของข้ากับบรรพบุรุษตระกูลจางของเจ้าเป็นยังไง”

ไรเนอร์ไม่สามารถรับด้วยแขนข้างเดียวได้และถูกเซียวเฟิงทุบใต้ตัวเขา ในที่สุดดวงตาของเขาก็มีความกลัว และเขาก็เอาแขนข้างหนึ่งปิดหัว และส่งเสียงคำรามเสียงดังใส่เซียวเฟิงในขณะที่อาเจียนเป็นเลือด

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้พูดอะไร ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา การโจมตีของเซียวเฟิงก็แข็งแกร่งขึ้นทันที หมัดของเขากระแทกกับร่างของไรเนอร์ราวกับเม็ดฝน เสียงดังยังคงดำเนินต่อไป และพื้นที่ใต้ดินสั่นสะเทือนราวกับแผ่นดินไหว

ในขณะนี้เซียวเฟิงเป็นเหมือนเครื่องกดไฮดรอลิกและไรเนอร์เป็นเหล็กหนาที่ค่อย ๆ เปลี่ยนรูปภายใต้แรงระเบิด

กร๊อบ!

ในที่สุด ด้วยเสียงราวกับมีบางอย่างระเบิด หมัดของเซียวเฟิงก็ลดน้ำหนักลงและเจาะทะลุหน้าอกของไรเนอร์

เซียวเฟิงตกตะลึง เขาไม่รู้ว่าเขาโจมตีไรเนอร์ไปกี่พันครั้งแล้ว เขาจำได้เพียงว่าเขายังคงทุบร่างกายของไรเนอร์ และในที่สุดก็ทุบร่างที่แข็งของไรเนอร์จนแตกออกในที่สุด

เมื่อมองไปที่ไรเนอร์อีกครั้ง แขนข้างหนึ่งของเขาปิดใบหน้าอยู่ และเลือดสีดำก็ไหลออกจากมุมปากและรูจมูกของเขา

“เจ้าหนู.. ข้าไม่คิดเลยว่าข้าที่มีชีวิตอยู่หลายร้อยปี…จะต้องมาตายด้วยน้ำมือของเจ้า…ถ้าไม่ใช่เพราะข้าเพิ่งตื่น…และยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่… คนที่นอนอยู่ที่นี่คงเป็นเจ้า…”

ใบหน้าของไรเนอร์ซีดเผือด ริมฝีปากของเขาขยับอย่างยากลำบาก และเขาพูดกับเซียวเฟิง

“พูดจบหรือยัง? ถ้าอย่างนั้นก็ตายได้แล้ว!”

ไม่มีอารมณ์ในสายตาของเซียวเฟิงเลย เขาเป็นคนเย็นชาและเป็นเครื่องจักร

“นี่คือโชคชะตาของข้าเหรอ… ได้ชีวิตจากตระกูลจาง…และตายด้วยตระกูลจาง…”

ริมฝีปากของไรเนอร์บิดเบี้ยว ดวงตาของเขาเริ่มล่องลอย และในที่สุดเขาก็สูญเสียแววตา เหลือเพียงบรรยากาศที่ตายแล้ว

เซียวเฟิงเฝ้าดูร่างกายของไรเนอร์ที่ตายลงอย่างเงียบ ๆ หลังจากที่เขาแน่ใจว่าตัวเองหายโกรธแล้ว เขาก็ไม่รู้สึกโล่งใจ เขาบิดหัวของไรเนอร์ด้วย โบสถ์ใต้ดินกลายเป็นซากปรักหักพังไปแล้ว

หลังจากเงียบโดยไม่ส่งเสียงใด ๆ ไปครู่หนึ่ง เซียวเฟิงก็พักผ่อนและฟื้นฟูกำลังของร่างกายที่สูญเสียไปอย่างรุนแรง

รูม่านตาสีต่าง ๆ ค่อย ๆ คืนสภาพ แม้ว่าดวงตาจะยังเย็นชา ไร้ซึ่งร่องรอยความเป็นมนุษย์และอารมณ์แม้แต่น้อย

ร่างกายที่บวมก็เริ่มหดตัว กล้ามเนื้อและหลอดเลือดค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ

ในไม่ช้าลักษณะทางกายภาพที่เหมือนคนคลั่งของเซียวเฟิงก็ลดลงและกลับสู่สภาวะปกติ มีเพียงคราบเลือดที่เลอะทั่วร่างกายเท่านั้นที่สามารถพิสูจน์การต่อสู้ก่อนหน้านี้ได้

หลังจากการขยับร่างกายเล็กน้อยเซียวเฟิงไม่ได้ผ่อนคลาย แต่ยังคงกวาดตาไปที่พื้นฝังลึกลงไปในโขดหิน เขาต้องการตรวจสอบว่ายังมีสมาชิกตระกูลบรีซที่ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ เวลาของลอสแองเจลิสตอนนี้เป็นเวลาตีสี่ ในเขตชานเมืองที่น่าจะเงียบสงัด เกิดไฟไหม้ขึ้น

นี่คือปราสาทที่สง่างาม ไม่รู้ว่ามีมากี่ปีแล้ว มันควรจะเป็นบันทึกความรุ่งโรจน์ แต่มันถูกฝังอยู่ในทะเลเพลิงในขณะนี้

สิ่งที่แปลกคือปราสาทได้รับการบำรุงรักษาอย่างดี ซึ่งหมายความว่าปราสาทมีผู้คนอาศัยอยู่และมักจะได้รับการซ่อมแซมและบำรุงรักษา

มีเพียงเซียวเฟิงเท่านั้นที่ไม่รู้สึกว่ามันแปลก เพราะไม่มีใครมีชีวิตอยู่ในปราสาทแห่งนี้แล้ว เขาได้ดำเนินการกวาดล้างครั้งใหญ่หรือการสังหารหมู่แล้ว และมีเพียงศพที่ไร้ขอบเขตเท่านั้นที่พาปราสาทไปยังทะเลเพลิง ยังได้ประกาศการหายตัวไปจากโลกนี้ของตระกูลบรีซอีกด้วย

หูของเซียวเฟิงนั้นไวมาก แม้แต่กลางดึก เขาก็ได้ยินเสียงใบพัดของเฮลิคอปเตอร์มาแต่ไกล ดังนั้นเขาจึงไม่อยู่อีกต่อไป เขากลับไปที่รถสปอร์ตที่ขับโดยโนอาห์ ด้วยเสียงคำรามของเครื่องยนต์ รถหายไปในยามค่ำคืน

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากระยะทางจากทะเลเพลิงในแถบชานเมืองนั้นไกลออกไป หัวใจของเซียวเฟิงก็ไม่สงบ แถมยังรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อย ๆ และมีความรู้สึกวิตกกังวลที่อธิบายไม่ได้

สิ่งนี้ทำให้เซียวเฟิงขมวดคิ้ว ความรู้สึกนี้ไม่คุ้นเคย ก่อนที่เขาจะเดินทางมายุโรป เขามีความรู้สึกไม่สบายใจเกิดขึ้นตลอดเวลา

เขาไม่คิดมากเกินไป คิดว่ามีเพียงตระกูลบรีซเท่านั้นที่คุกคามเขา ท้ายที่สุดมันก็เป็นตระกูลอันดับหนึ่ง ซึ่งต้องมีแผนการและภูมิหลังที่แน่นอน

ในความจริงก็เป็นเช่นนั้น ไรเนอร์ที่มีชีวิตอยู่มาหลายร้อยปีนั้นช่างน่าสะพรึงกลัวทั้งตัวตนและความแข็งแกร่ง มากพอที่จะเป็นภัยคุกคามต่อเซียวเฟิงได้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขายังไม่ตื่นเต็มที่และความแข็งแกร่งของเขายังไม่ถึงจุดสูงสุด เซียวเฟิงอาจมีราคาที่ต้องจ่ายมากขึ้นในการเอาชนะอีกฝ่าย

เขาคิดว่าการมีอยู่ของไรเนอร์เป็นที่มาของความไม่สบายใจของเซียวเฟิง แต่ในขณะที่ไรเนอร์เสียชีวิต เซียวเฟิงก็รู้สึกไม่สบายใจอีกครั้งอย่างชัดเจนและรุนแรงขึ้นกว่าเก่า

เซียวเฟิงขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ ไรเนอร์ยังมีชีวิตอยู่หรือมีวิกฤตอื่นในยุโรปอีกกัน?

“พี่ชาย การจำกัดการเข้าสู่ระบบของนายถูกยกเลิกแล้ว และนายสามารถเข้าสู่โลกของเกมได้แล้ว”

เสียงของโนอาห์ดังมาจากคอนโซลกลางของรถสปอร์ต ทำให้เซียวเฟิงทราบข่าวที่น่าตื่นเต้นเล็กน้อย ซึ่งทำให้เซียวเฟิงที่ประหม่ารู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

“กลับโรงแรมกันเถอะ”

น่าเสียดายที่ไม่มีหมวกเล่นเกมหรืออุปกรณ์เข้าสู่ระบบเกมอื่น ๆ ในรถ ดังนั้นเซียวเฟิงจึงต้องให้โนอาห์ขับรถสปอร์ตไปที่โรงแรมที่เขาเคยพักมาก่อน

เขาเอื้อมมือมาแตะเสื้อผ้าเปื้อนเลือดที่ขาดรุ่งริ่ง โชคดีที่โทรศัพท์ไม่เสียหายเพราะใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง เขาจึงหยิบออกมาแล้วเปิดเครื่อง

เขาได้ตัดขาดการติดต่อกับฮัวเซียในช่วงสองวันที่ผ่านมาด้วย เซียวเฟิงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคิงคองและคนอื่น ๆ ได้เดินทางกลับจีนสำเร็จหรือไม่ ขณะนี้ ปัญหาร้ายแรงของตระกูลบรีซได้รับการแก้ไขแล้ว และเขาต้องการรับข้อมูลภายในประเทศโดยเร็วที่สุด

ติ๊ง ๆๆๆ!

ทันทีที่เปิดโทรศัพท์ของเซียวเฟิง มันก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับว่ารอที่จะติดต่อเซียวเฟิงมาเป็นเวลานาน

และบุคคลในหมายเลขผู้โทรคือจางเสี่ยวหยู ซึ่งเขาไม่ได้เห็นมาเป็นเวลานาน ทำให้เซียวเฟิงขมวดคิ้วอีกครั้งและรับสาย

“พี่! พี่อยู่ต่างประเทศเหรอ รีบซ่อนตัวเลย! ฟังฉันแล้วอย่ากลับมาฮัวเซียนะ! ท่านป้ากำลังจะฆ่าพี่!”

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ต่อสาย คำพูดที่น่ากังวลของจางเสี่ยวหยูทำให้เซียวเฟิงนิ่งค้างไป ราวกับว่าสายในหัวของเขาขาดไปในทันใด