บทที่ 589 แวมไพร์

บทที่ 589 แวมไพร์

“อ๊า! เจฟฟิน ! เจฟฟินก็ตายด้วย!”

ภายในโบสถ์ใต้ดิน มีเสียงราวกับกำลังมีการบูรณะอยู่ พร้อมกับเสียงกระแทกของผนัง ยังคงดังก้องและมีฝุ่นตลบ ทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบ เขาและเศษหินตกลงมาราวกับฝน และร่างทั้งสองนั้นเร็วราวกับสายฟ้า และไม่สามารถมองได้ด้วยตาเปล่า พวกเขาปะทะกันอย่างรวดเร็วในโบสถ์ที่มีพื้นที่น้อย

สมาชิกในตระกูลบรีซที่ซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้องตะโกนด้วยความหวาดกลัวอีกครั้งในเวลานี้ เนื่องจากสมาชิกคนอื่นในพวกเขาถูกก้อนหินที่ลอยอยู่พุ่งเข้าใส่หน้าอก เจาะเข้าไปในรูตรงจุดนั้น

แม้ว่าพื้นที่ของโบสถ์จะกว้างขวาง แต่ก็ยังน้อยเกินไปสำหรับผู้ที่มีพลังต่อสู้อย่างเซียวเฟิงและไรเนอร์ ผลพวงของการต่อสู้เพียงอย่างเดียวสามารถส่งผลกระทบต่อชีวิตผู้บริสุทธิ์รอบ ๆ ไม่ต้องพูดถึงเซียวเฟิง มันยังคงเป็นความตั้งใจ เขาหมายจะฆ่ามานานแล้ว และตระกูลบรีซจะต้องหายไปจากโลกนี้!

“บัดซบ! ทายาทตระกูลจาง! เจ้าแตะขีดจำกัดความอดทนของข้าแล้ว! เป็นเจ้าเองที่บังคับให้ข้าผิดคำสาบานร้อยปี! ข้าจะฆ่าเจ้า!”

ไรเนอร์ก้าวถอยหลังและลงจอดหน้ากลุ่มตระกูลบรีซตรงหัวมุม เขายืนอยู่หน้าสมาชิก ดวงตาของเขาแดงก่ำ และเขามองไปที่เซียวเฟิงด้วยท่าทางโกรธ

“แกเป็นใครถึงมีสิทธิ์พูดถึงตระกูลจาง วันนี้โบสถ์แห่งนี้จะเป็นสถานที่ฝังศพร่วมของตระกูลบรีซของนาย ฉันไม่รู้ว่าโลงศพนี้จะใหญ่พอสำหรับพวกพวกแกทุกคนหรือเปล่า”

เซียวเฟิงมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา เขาก็ปรากฏตัวขึ้นที่กลางโบสถ์ ขณะที่ยังหายใจอย่างมั่นคง กล้ามเนื้อ กระดูก และแม้แต่เซลล์ของร่างกายก็สั่นด้วยความเร็วสูง เขาไม่ได้ต่อสู้ด้วยกำลังทั้งหมดของเขามานานมากแล้ว ร่างกายของเขาค่อย ๆ ปรับตัวเข้ากับสภาวะที่มีความรุนแรงสูงนี้ และพลังการต่อสู้ของเขาก็ฟื้นฟูและเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ไรเนอร์เป็นคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวอย่างแน่นอน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาได้ปลดพันธนาการของร่างกายมนุษย์แล้ว มิเช่นนั้นคงจะมีชีวิตอยู่มาหลายร้อยปีไม่ได้

ไม่เพียงแต่ความแข็งแกร่งทางกายภาพจะแข็งแกร่งอย่างน่าประหลาดใจ แต่ความสามารถในการตอบสนองนั้นก็น่าทึ่งยิ่งกว่า หลังจากนอนหลับมาหลายปี เขาเพิ่งตื่นขึ้น และสภาพของเขายังไม่ถึงจุดสูงสุด ดังนั้นเซียวเฟิงจึงไม่กล้าประมาท

“หนุ่มน้อย เจ้าจะต้องชดใช้ความเย่อหยิ่งของเจ้าด้วยชีวิต ตั้งแต่ข้าก่อตั้งตระกูลบรีซ ข้าไม่เคยประสบภัยพิบัติเช่นนี้เลย วันนี้ไม่ว่าตัวตนของเจ้าจะเป็นอะไร ในเมื่อข้าตื่นขึ้นแล้ว ข้าจะกวาดล้างภัยพิบัติอย่างเจ้า!” น้ำเสียงของไรเนอร์เต็มไปด้วยความเย็นชาแล้ว

ไรเนอร์ยืนอยู่หน้ากลุ่มทายาทตระกูลบรีซมองไปที่เซียวเฟิงอย่างเย็นชา เสียงของเขาต่ำลง ทันใดนั้นก็เอื้อมมือออกไปและอุ้มศพที่ไม่มีหัวของบรีซ บรูซที่เท้าของเขาขึ้น และจากนั้นก็ทำการแสดงนองเลือด!

จู่ ๆ เขาก็เอื้อมมือออกไปและสอดมือเข้าไปในหน้าอกของศพบรูซ ด้วยเลือดที่สาดกระเซ็น เขาได้ควักหัวใจของบรูซออกมา จากนั้น ในสายตาที่น่าสะพรึงกลัวของเซียวเฟิง เขากัดหัวใจที่ควักออกมา เลือดกำลังถูกกลืนเข้าไปในปากใหญ่นั้น!

ดวงตาของเซียวเฟิงตกตะลึง และมีฉากที่ทำให้รูม่านตาของเขาขยายขึ้นอีกครั้ง!

ไรเนอร์โยนหัวใจที่ถูกสูบจนแห้งออกของเขาออกไป เอื้อมมือมาเช็ดเลือดบนใบหน้าของเขา แล้วยิ้มที่มุมปากยังมีสีแดงหลงเหลืออยู่ของเขาให้เซียวเฟิง

เซียวเฟิงไม่ได้ตกใจกับรอยยิ้มของไรเนอร์ แต่เมื่อไรเนอร์ยิ้ม เซียวเฟิงก็เห็นเขี้ยวคู่หนึ่งที่งอกขึ้นในปากของไรเนอร์ ไม่เพียงเท่านั้น รูม่านตาของไรเนอร์ก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นรูม่านตาแนวตั้งเหมือนสัตว์ร้าย และแม้กระทั่งหูก็โตขึ้นอย่างรวดเร็ว!

“การกลายพันธุ์ของยีนเหรอ?”

ดวงตาของเซียวเฟิงเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ แต่เขาไม่คุ้นเคยกับฉากตรงหน้าตัวเอง สมาชิกของเฮลหลายคนเป็นผู้รอดชีวิตจากการทดลองทางพันธุกรรมในเฮฟเว่น และมีลักษณะที่คล้ายคลึงกัน

“ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะรู้มาก” ไรเนอร์กล่าวอย่างเย็นชา เขาได้ทำการกลายพันธุ์เสร็จแล้ว เหมือนกับแวมไพร์ในหนัง และลักษณะทางกายภาพของเขานั้นก็คล้ายกันมาก

“นายรอดมาได้หลายร้อยปีแล้ว…ดังนั้นในช่วงสงครามศตวรรษที่ผ่านมา ที่มาของการทดลองทางพันธุกรรมที่ก่อให้เกิดความโกรธแค้นของมนุษย์และพระเจ้านั้นเกี่ยวข้องกับนาย!” เซียวเฟิงเดาทันที และเสียงของเขาไม่สามารถสงบได้อีกต่อไป

การทดลองทางพันธุกรรมปรากฏขึ้นครั้งแรกในช่วงสงครามในศตวรรษที่ผ่านมา ไม่ทราบแหล่งที่มา แต่ความโกลาหลที่เกิดขึ้นทำให้คนทั้งโลกตกใจ ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะอธิบายว่ามันไร้มนุษยธรรมอย่างยิ่ง ที่ที่มันปรากฏจะต้องเต็มไปด้วยซากศพ!

“ใช่ ข้าเป็นผู้บงการเบื้องหลังการทดลองทางพันธุกรรม อายุขัยของมนุษย์นั้นสั้นเกินไป และเป้าหมายของข้าคือการมีชีวิตอยู่ตลอดไปดั่งพระเจ้า น่าเสียดายที่ยุคนั้นล้าหลังเกินไป และผลของการทดลองที่ต้องเสียสละผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบ แต่ในขณะนั้นข้าก็อยู่วัยใกล้ฝั่ง และไม่สามารถรอข้อมูลการทดลองที่สมบูรณ์แบบที่สุดได้ ข้าจึงทำได้เพียงใช้ผลลัพธ์ล่าสุดกับตัวเองเท่านั้น” ดวงตาของไรเนอร์เต็มไปด้วยความทรงจำ “น่าเสียดายที่ข้ามั่นใจในตัวเองเกินไป การดัดแปลงพันธุกรรมล้มเหลว แต่ก็เป็นเพราะความล้มเหลวนี้เช่นกันที่ทำให้ข้าได้พบนาง หญิงสาวชาวตะวันออกผู้ลึกลับ”

เซียวเฟิงรู้ว่าไรเนอร์กำลังพูดถึงจางจิ่วจิ่ว แต่คราวนี้เซียวเฟิงไม่ได้ขัดจังหวะเพราะเซียวเฟิงก็อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อหลายร้อยปีก่อนเช่นกัน

“การทดลองล้มเหลว ความเจ็บปวดไม่รู้จบเข้าครอบงำข้า ความกลัวความตายที่ใกล้เข้ามา แต่ในขณะที่ข้ากำลังจะตาย นางก็ปรากฏตัว และนางก็ให้ยาวิเศษแก่ข้า ชื่อของทางตะวันออกน่าจะเรียกว่า ยาอายุวัฒนะ ยานั้นวิเศษมาก และยิ่งใหญ่ราวกับพระเจ้าสร้างขึ้น หลังจากที่ข้ากินมัน ความเจ็บปวดทั้งหมดก็หายไป ไม่เพียงแต่การกลายพันธุ์ทางพันธุกรรมที่ประสบความสำเร็จ แต่มันยังฟื้นฟูพลังชีวิตของข้า และที่สำคัญกว่านั้น ใช่แล้ว ข้ายังได้รับพลังอันทรงพลังที่เหนือชั้นอีกด้วย มีพลังเหนือคนธรรมดา ราวกับได้เป็นพระเจ้า ขณะนั้น ข้าเชื่ออย่างยิ่งว่าหญิงสาวผู้นั้นเป็นผู้ส่งสาส์นของพระเจ้า!”

น้ำเสียงของไรเนอร์เต็มไปด้วยการหวนรำลึก “ข้าหลงใหลมัน ข้าไปหาหญิงสาวชาวตะวันออกลึกลับคนนั้น ข้าขอติดตามนางไป ข้าได้เรียนรู้วัฒนธรรมและมารยาทแบบตะวันออก และข้าก็ตกหลุมรักนาง! นั่นคือความคิดที่ข้ายึดมั่นหลังจากที่ข้าคืนวัยเยาว์ได้! ข้าอยากสบตานางภายในห้องโถงศักดิ์สิทธิ์! ข้าอยากให้นางคลอดลูกหลานของข้า! ข้าต้องการสร้างตระกูลที่ทรงพลังอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนกับนาง…”

“พอเลย! คำพูดสุดท้ายของนายควรอยู่ในโลงศพเท่านั้น!” เซียวเฟิงประเมินสูงเกินไป น้ำเสียงของเซียวเฟิงเริ่มเย็นชาอีกครั้ง เขาไม่ฟังอีกต่อไป และเข้าโจมตีไรเนอร์อีกเป็นครั้งที่สอง

“ฮึก! ในเมื่อเจ้าอยากตายก่อน ข้าจะจัดการให้เอง” ความทรงจำถูกขัดจังหวะ และไรเนอร์รู้สึกโกรธเล็กน้อย เขาโบกมือไปด้านข้างแล้วคว้ามันไว้

ปัง!

เสียงหมัดและฝ่ามือกระทบกัน ร่างของเซียวเฟิงปรากฏขึ้น และเขาก็ก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว เขาก้มหน้าลงและเหลือบมองที่หน้าอกของเขา

“เลือดคุณภาพสูงเป็นที่มาของความแข็งแกร่งของข้า อันที่จริง ข้ามีคำถามมาหลายร้อยปีแล้ว ความรักที่ข้ามีต่อนางถูกดึงดูดด้วยเลือดของนางหรือไม่ แต่น่าเสียดายที่ข้าไม่สามารถลิ้มรสเลือดของนางได้ ในเมื่อเจ้าเป็นทายาทของตระกูลนาง งั้นเลือดของเจ้าก็คงบอกคำตอบได้”

ดวงตาของไรเนอร์เต็มไปด้วยความโลภ และเขาเลียคราบเลือดที่รอยแยกของเล็บด้วยลิ้นสีแดงสด

ดวงตาของเซียวเฟิงไม่แยแส ในขณะนี้ ไรเนอร์น่าจะฟื้นคืนสภาพสูงสุดได้แล้ว หลังจากที่กลืนเลือดลูกหลานของเขาเข้าไป มันต่างจากตอนที่เขาเพิ่งตื่นก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง เซียวเฟิงโดนโจมตีเมื่อปะทะกับเขา ความแข็งแกร่งทางกายภาพของเซียวเฟิงถูกฉีกขาดออกจากกัน

“คำถามนี้ นายควรเอาไปลงนรกด้วยซะ”

เซียวเฟิงไม่ทนอีกต่อไป ชูร่าไร้เทียมทานก็ได้ถูกเปิดขึ้นพร้อมกัน ตาซ้ายเป็นสีทอง ตาขวาเป็นสีแดง และร่างนั้นหายไปราวกับเทเลพอร์ต

สีหน้าของไรเนอร์ก็เปลี่ยนไปเช่นกันในเวลานี้ รูม่านตาแนวตั้งของเขาตื่นตัวราวกับสัตว์ร้าย และหายไปในทันที

บนพื้นดิน ปราสาทบรีซ คืนนี้เป็นคืนที่นอนไม่หลับอย่างแน่นอนสำหรับตระกูลบรีซทั้งหมด ตะเกียงน้ำมันส่องสว่างทั่วทั้งปราสาทอย่างสว่างไสว ความกลัวและกลิ่นคาวเลือด

ทีมทหารของปราสาทออกมาจากทุกที่อย่างประหม่า ตื่นตระหนก และเริ่มจัดการกับร่างของทหารยามคนอื่น ๆ ในปราสาท

ถนนชุ่มเลือดเต็มไปด้วยซากศพ ตั้งแต่ทางเข้าปราสาทไปจนถึงส่วนที่ลึกที่สุดของปราสาท ไม่มีทหารที่รอดตายคนไหนที่หน้าไม่ซีด พวกเขาทั้งหมดได้ยินว่ามีศัตรูที่ทรงพลังบุกเข้ามาในปราสาท และสิ่งที่คนนี้ทำก็ออกมาคือถนนที่นองเลือดเป็นบ่อ กลิ่นฉุนของเลือด และซากศพที่ร้อนระอุไปทั่วสถานที่ ล้วนทำให้ใบหน้าของพวกเขาซีดเซียว

บางคนเป็นทหารที่เคยเห็นศัตรูบุกเข้ามาในปราสาทก่อนหน้านี้ แม้แต่มือและเท้าก็สั่น แม้แต่ศพก็ลากไม่ได้

“ทุกคนทำการเคลื่อนไหว ลากศพออกไปเร็ว และทำความสะอาดเลือดด้วย! ฟื้นฟูปราสาทเก่าให้กลับคืนสู่สภาพเดิม!” ผู้รับผิดชอบตะโกนเรียกกลุ่มทหารยามที่หวาดกลัวให้เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

“หัวหน้า ศัตรู…ศัตรูยังไม่จากไป…มันยังอยู่ในปราสาท…เราจะมาเก็บกวาดกันตอนนี้เหรอ?”

มีคนเงยหน้าขึ้นและถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา เป็นหนึ่งในคนที่ได้เห็นเซียวเฟิงเข้ามาในปราสาท ด้วยเพราะไม่ได้ขวางเซียวเฟิง ชายคนนี้จึงรอดชีวิตมาได้

ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้อย่างชัดเจนว่าศัตรูที่น่าสะพรึงกลัวยังคงอยู่ลึกเข้าไปในปราสาทและยังไม่จากไป

“ฮึ่ม เขาจะไม่รอดออกมาแน่ ตระกูลบรีซไม่ใช่ที่ที่ใครจะบุกเข้ามาได้!” หัวหน้ากองสูดจมูก ในฐานะผู้บริหารของตระกูลบรีซ เขารู้มากกว่าคนทั่วไป จากนั้นจึงพูดกับทหารโดยรอบอย่างปลอบโยน “สมาชิกที่เสียสละเพื่อตระกูลบรีซในคืนนี้ ตระกูลบรีซจะชดเชยให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เพื่อให้แน่ใจว่าครอบครัวของพวกเขาจะใช้ชีวิตที่ปราศจากความกังวลนับจากนี้ไป พนักงานก็จะได้รับโบนัสมากมายเช่นกัน…”

ปัง!

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะพูดจบ ปราสาทโบราณก็สั่นสะเทือนทันที ราวกับว่าโครงการบางอย่างกำลังระเบิดอยู่ใต้ดิน

“เกิดอะไรขึ้น แผ่นดินไหวเหรอ?”

“เกิดอะไรขึ้น?”

แรงสั่นดังมากจนทุกคนหยุดและถามกันอย่างสับสน

ปัง ปัง ปัง!

แต่นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น จากนั้นทั้งปราสาทก็เริ่มสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง และตะเกียงน้ำมันรอบ ๆ ก็ยังคงสั่นไหว ราวกับว่ากลุ่มระเบิดที่ฝังลึกลงไปในพื้นดินได้ถูกจุดชนวนแล้ว