บทที่ 592 ตัดเซียวเฟิง

บทที่ 592 ตัดเซียวเฟิง

แววตาของจางจิ่วจิ่วไม่วูบไหว เธอดูเฉยเมยราวกับเมฆ ห่างไกลเท่าดวงดาว ดาบที่เหมือนปีกของจักจั่นสั่นไหวเบา ๆ และชั้นน้ำแข็งที่ยับยั้งเธอก็กลายเป็นผง แต่เซียวเฟิงพุ่งมาเร็วเกินไป เธอต้องยืนรับดาบนั้น

เคร้ง!

เสียงของดาบแม้ว่าจะอยู่ในโลกวิญญาณแต่ก็สมจริงมาก เพราะมันเหมือนถูกสลักไว้ในส่วนลึกของวิญญาณ ดาบบางนั้นบางและแคบ แต่ไม่สามารถข้ามไปได้เหมือนภูเขา และมันสามารถกันการโจมตีที่รวดเร็วของเซียวเฟิงได้อย่างง่ายดาย

เซียวเฟิงไม่แปลกใจ แต่เขาคาดไว้แล้วว่าปลายดาบจะบิดไป 90 องศา และใบมีดก็หมุนทันที ขอบดาบเบี่ยงเล็กน้อย และแทงจางจิ่วจิ่วต่อไป พลังไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย

ในที่สุดสายตาของจางจิ่วจิ่วก็เปลี่ยนไป ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย และเธอต้องการจะถอยออกและบินกลับไป แต่เธอก็พบว่าชั้นน้ำแข็งที่ปลดปล่อยออกมาก่อนหน้านี้ได้ปกคลุมร่างกายของเธออีกครั้งในบางจุด เหมือนเนื้อตายเน่าที่ติดอยู่กับกระดูก

แม้ว่าเธอจะสามารถหลุดพ้นได้ในทันที แต่หลังจากหยุดชั่วขณะ มันก็สายเกินไปที่จะหลบดาบของเซียวเฟิง

ดาบนั้นเร็วราวกับสายฟ้า และมันก็แทงจางจิ่วจิ่วในชั่วพริบตา แม้ว่าคมดาบจะเบี่ยงเบนไปเล็กน้อยจนตำแหน่งเดิมที่เล็งที่หน้าอกกลับกลายเป็นแทงที่ไหล่ก็ตาม

ทว่า…ดาบอันทรงพลังนี้ไม่ได้สร้างความเสียหายใด ๆ ต่อจางจิ่วจิ่ว

ในขณะที่ดาบแทงบนผิวกายของจางจิ่วจิ่ว ทั้งร่างจางจิ่วจิ่วก็ระเบิดรัศมีที่น่าอัศจรรย์ออกมา แรงของดาบราวกับถูกขวางไว้หมื่นตัน รัศมีระเบิดอย่างรุนแรง และเซียวเฟิงก็ถูกผลักออกไปอย่างรุนแรงทันที

เซียวเฟิงบินกลับไปและปักดาบลงบนพื้นเพื่อลดแรงกระแทก เมื่อเซียวเฟิงหยุด เขาอยู่ห่างจากจางจิ่วจิ่วนับยี่สิบเมตรแล้ว

จากนั้นเซียวเฟิงก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่จางจิ่วจิ่วอีกครั้ง พบว่าจางจิ่วจิ่วมีความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในขณะนี้

จางจิ่วจิ่วแต่เดิมที่มีรูปลักษณ์ของหญิงสาวที่สุภาพเรียบร้อย แต่ในขณะนี้จางจิ่วจิ่วมีบรรยากาศที่คลุมเครือ ผมยาวพริ้วสะบัดโดยไม่มีลม และสีของรูม่านตาเธอจางลงเล็กน้อย ราวกับเป็นนางฟ้าในภูเขาเทียนซานผู้ไม่เคยแปดเปื้อนราคีของโลก มันดูงดงามไร้ที่ติแต่ทว่าก็เต็มไปด้วยความห่างเหิน ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ในโลกเดียวกับเธอ และพวกเขาทำได้เพียงมองขึ้นไปจากระยะไกลเท่านั้น

“ข้าเคยคิดว่าเจ้าไม่ได้ฝึกฝน แต่เจ้าได้ควบคุมจิตสำนึกอย่างลึกซึ้งแล้ว โชคดีที่ข้าตัดวิธีฝึกฝนการควบคุมจิตของเจ้าเมื่อเจ้าเกิด” จางจิ่วจิ่วเปิดปากของเธอและน้ำเสียงของเธอก็เฉยเมยมาก

“หรือก็คือ ฉันถูกแบ่งแยกและถูกปฏิเสธตั้งแต่ยังเป็นเด็กทารก และทั้งหมดก็เป็นเพราะเธอ” เซียวเฟิงได้ยินคำพูดนั้นและหลับตาลงทันทีโดยนึกถึงวัยเด็กที่ไม่น่าพอใจ

“ตอนที่เจ้าเกิด ข้าเห็นสัญญาณของความหายนะบนท้องฟ้า และข้าอยากจะฆ่าเจ้าเสียแต่ตอนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะโชคชะตาของจางจงเหลียงที่จะหยุดเจ้า บางทีเจ้าอาจจะไม่ได้เกิดมาในโลกนี้ตั้งแต่แรกก็ได้”

จางจิ่วจิ่วดูเฉยเมย แต่เธอโยนระเบิดออกมาอีกลูก

“เธอจะตัดหัวเด็กแรกเกิดที่ไร้เดียงสาเพียงแค่เห็นปรากฏการณ์บนท้องฟ้างั้นเหรอ?” ฟันของเซียวเฟิงกัดแน่น วัยเด็กในตระกูลจางของเขาไม่เคยมีความทรงจำที่ดีเลย ความเมินเฉย ความอยุติธรรม และความโหดร้าย สะสมประสบการณ์ที่เจ็บปวดให้เขา

“รุ่นของข้าได้ฝึกวิถีแห่งสวรรค์และติดตามโชคชะตาของสวรรค์ เราจึงเดินตามท้องฟ้า” สีหน้าของจางจิ่วจิ่วนั้นไม่แยแสและเป็นธรรมชาติมากโดยไม่มีความลังเลเลย

“ฉันไม่เคยได้ยินว่าคนเราเกิดมาก็เป็นดีและชั่วเลย!” ดวงตาของเซียวเฟิงเย็นชาจ้องไปที่จางจิ่วจิ่ว

“เจ้ายังจำรังของป้อมปราการสีแดงในภูเขาด้านหลังของตระกูลจางได้หรือไม่?” จางจิ่วจิ่วกล่าว

“ฉันพอจะจำได้ ดูเหมือนว่าจะเป็นตอนที่เธอและฉันเพิ่งพบกัน รังเหยี่ยวมีนกสามตัว แต่นกตัวผู้ไม่กลับรัง และนกตัวเมียไม่สามารถเลี้ยงลูกทั้งสามได้ และนกสามตัวก็ผอมแห้งและกำลังจะตาย ฉันยังเดิมพันกับเธอว่านกน้อยทั้งสามนี้จะรอดได้ในที่สุด”

เซียวเฟิงกล่าวด้วยความทรงจำเล็กน้อย เขาลืมไปแล้วว่าตอนนั้นเขาอายุเท่าไหร่ บางทีอาจจะตอนอายุได้สิบขวบ เขาเพิ่งได้พบจางจิ่วจิ่วที่ตระกูลจาง

“แต่เจ้าฆ่านกตัวน้อยตัวหนึ่งไป ถ้าเจ้าบอกว่าชีวิตไม่มีความดีหรือความชั่ว เจ้าคงไม่ทิ้งตระกูลจางและไม่มีวันได้รับอิทธิพลจากทางโลกเลย ทำไมเจ้าถึงลิดรอนชีวิตของสิ่งมีชีวิตอย่างโหดร้ายกันล่ะ?”

จางจิ่วจิ่วดูเหมือนกำลังตั้งคำถาม แต่สีหน้าของเธอยังคงเฉยเมย

“นกสามตัวถูกเลี้ยงมาด้วยกัน แต่จะไม่มีตัวใดรอดชีวิต แม้ว่าฉันจะฆ่านกตัวหนึ่งไป แต่นกอีกสองตัวที่เหลือก็โตเป็นนกอินทรีที่บินได้แล้ว” น้ำเสียงของเซียวเฟิงสงบ แทนที่จะอธิบาย เขาแค่ชี้ข้อเท็จจริง

“นี่คือหายนะที่เกิดมาพร้อมกับเจ้า เจ้าทำผิดกฎธรรมชาติ ปฏิบัติตามกฎของใจเจ้าเอง เหยียบย่ำกฎของธรรมชาติและมนุษย์ และละเลยชีวิต กฎแห่งสวรรค์ไม่สามารถทนได้อย่างแน่นอน” จางจิ่วจิ่วกล่าว

“ฉันไม่รู้ว่าเธอปฏิบัติตามกฎแห่งสวรรค์อะไรนะ แต่ตราบใดที่ผลลัพธ์เป็นที่น่าพอใจ ฉันก็ไม่คิดว่าการช่วงชิงชีวิตในกระบวนการนี้ถือเป็นบาปหรอก ฉันนึกถึงคำพูดที่ว่าวิวัฒนาการและการพัฒนาต้องมาพร้อมกับการเสียสละ” ดวงตาของเซียวเฟิงเย็นชาและไม่มีความสงสัยในคำพูดของเขาเอง

“ข้าพยายามชี้ทางเจ้า และก็เฟ้นหาใครสักคนที่จะมาค้นหาโชคชะตาให้กับเจ้า ข้าอยากเปลี่ยนโชคชะตาของข้ากับสวรรค์ แต่แน่นอนว่า ข้าไม่ประสบความสำเร็จ” จางจิ่วจิ่วส่ายหัวด้วยความเสียใจและสงสาร

“บางทีเธอควรจะตัดสินใจฆ่าฉันตั้งแต่ยังเด็ก ตอนที่ฉันหายตัวไปเมื่อห้าปีที่แล้ว คุณหยุดตระกูลจางจากการล้างแค้นให้ฉัน และเธอก็มีความคิดที่จะปล่อยให้ฉันตายเช่นกัน” เซียวเฟิงกล่าวอย่างเย็นชา

“แต่ก็ยังไม่สายเกินไปที่จะตัดหัวเจ้าในตอนนี้” จางจิ่วจิ่วยกมือขึ้นและชี้ไปที่เซียวเฟิง ผมยาวและชุดของจางจิ่วจิ่วก็พลิ้วไหวโดยไม่มีลมในทันที โบกสะบัดและเต้นรำ จากนั้นที่ปลายนิ้วของจางจิ่วจิ่ว สัญลักษณ์หยินและหยางขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว และในชั่วพริบตามันก็ใหญ่โตราวกับภูเขา

ในขณะเดียวกัน วงแปดเหลี่ยมก็โผล่ออกมาจากอากาศโดยมีเท้าของเซียวเฟิงเป็นศูนย์กลาง ห่อหุ้มเซียวเฟิงไว้ตรงกลาง และหุบเข้าอย่างรวดเร็ว

สีหน้าของเซียวเฟิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย โลกวิญญาณพลุ่งพล่านอย่างบ้าคลั่ง และนิมิตต่าง ๆ ของสวรรค์และโลกก็เปลี่ยนทีละส่วน โจมตีวงแปดเหลี่ยมที่อยู่ใต้เท้าเขา เพราะเขาพบว่าเขาถูกกักขังอยู่ในวงแปดเหลี่ยมนี้โดยไม่หลุด!

“เจ้าบ้าตัวน้อย ลาก่อน!”

สีหน้าของจางจิ่วจิ่วไม่แยแส แต่ก็ยังมีความสงสารในน้ำเสียงของเธอและจากนั้นเธอก็กดปลายนิ้วของเธอใส่เซียวเฟิง และหยินหยางเหมือนภูเขาก็ประทับลงบนเซียวเฟิง ปกคลุมเซียวเฟิงและซ้อนทับกับวงแปดเหลี่ยมภายใต้เซียวเฟิง

เซียวเฟิงเงยหน้าขึ้นอย่างรุนแรงราวกับว่าเขาได้รับความเจ็บปวดบางอย่าง ดวงตาของเขาเบิกกว้าง และสีในรูม่านตาของเขาก็ค่อย ๆ ว่างเปล่าและซีด

จางจิ่วจิ่วโบกมือเบา ๆ และตราหยินหยางขนาดใหญ่และวงแปดเหลี่ยมหมุนทันที ฝั่งหนึ่งหมุนตามเข็มนาฬิกาและอีกฝั่งทวนเข็มนาฬิกา เหมือนล้อเจียรขนาดใหญ่ และเซียวเฟิงที่อยู่ตรงกลางดูเหมือนจะเป็นมัสตาร์ดที่ถูกบด

“อ๊า!!!”

เซียวเฟิงกรีดร้องโดยไม่รู้ตัว นี่คือความเจ็บปวดที่ลึกลงไปในวิญญาณของเขา ในขณะนี้ โลกวิญญาณของเขากำลังละลายเหมือนหิมะ และความทรงจำนับไม่ถ้วนก็แวบวาบไปทุกทิศทุกทางราวกับภาพสไลด์โชว์ ภาพเหล่านี้เป็นประสบการณ์ของเซียวเฟิงทั้งหมด แต่ก็ค่อย ๆ หายไปเหมือนย้อนกลับ

จางจิ่วจิ่วไม่ได้ขยับไปไหนอีก ราวกับว่าเธอกำลังสูญเสียกำลังของตัวเอง เธอลงมาจากอากาศที่ลอยอยู่ และหลังจากดูเซียวเฟิงเป็นครั้งสุดท้าย เธอก็หลับตาทันที ร่างกายของเธอแตก และรอยร้าวปกคลุมร่างกายของเธออย่างรวดเร็ว และจากนั้นก็สลายกลายเป็นผุยผงหายไป

มีเพียงเซียวเฟิงที่กำลังกรีดร้องเท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ในโลกวิญญาณที่ค่อย ๆ พังทลายลง เศษเสี้ยวของภาพในความทรงจำไม่ต่อเนื่องกันอีกต่อไป และพวกมันก็เริ่มสั่นไหวและตัดไปมา จากการเข้าสู่โลกแห่งเกมของเซียวเฟิง ตัดไปสู่ประสบการณ์ของเซียวเฟิงในเฮล และตัดไปที่เซียวเฟิงในเวทีระดับโลก

จากนั้นก็ตัดไปที่เมืองที่ยากจนและล้าหลัง เด็กชายอ้วนผู้หิวโหยกำลังคุ้ยกองขยะเพื่อหาอาหารจากกองขยะ จากนั้นภาพก็หยุดฉาย เด็กชายอ้วนคนนั้นคือเซียวเฟิงเมื่อตอนที่เขายังเด็ก เขาขุดคุ้ยกองขยะ มือของเขาก็หยุดกะทันหัน เพราะเขาขุดเจอคนคนหนึ่งท่ามกลางขยะที่มีกลิ่นเหม็น เป็นเด็กสาวที่กำลังจะตายซึ่งมีรอยแผลเป็นเต็มตัวของเธอ

เสียงกรีดร้องของเซียวเฟิงยังคงดังอยู่ และร่างกายของชายหนุ่มที่ติดอยู่ในนั้นเริ่มสั่นไหว ชั่วขณะหนึ่งเขาเป็นรูปลักษณ์ปัจจุบันของเขา อีกชั่วขณะหนึ่งเขาก็กลายเป็นเด็กอ้วน และอีกชั่วขณะต่อมาเขาก็กลายเป็นรูปลักษณ์ในเกมที่สวมชุดมังกร

รูปลักษณ์ทั้งสามยังคงกะพริบและสลับไปมา ในหมู่พวกเขา เมื่อรูปลักษณ์เกมปรากฏขึ้น

เสียงกรีดร้องของเซียวเฟิงจะหยุดลง และการจำกัดของล้อเจียรก็คลายลง แต่สติของเซียวเฟิงใกล้จะหมดแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่มีเวลาที่จะหลุดพ้น

โลกวิญญาณค่อย ๆ พังทลาย ความทรงจำทุกประเภทกำลังละลายอยู่ตลอดเวลา และรูปลักษณ์ของเซียวเฟิงก็เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ในท้ายที่สุด เมื่อถึงจุดหนึ่ง โลกจะถูกทำลายอย่างสมบูรณ์และกลายเป็นความว่างเปล่า และการสั่นไหวของเซียวเฟิงก็หยุดนิ่ง รูปลักษณ์ของเกม มันถูกทำลายทันทีสู่ความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุด

…

ในวิลล่าบนยอดเขา ในห้องของหลิวเฉียงเหว่ย เธอสวมหมวกเล่นเกม ไฟแดงฉุกเฉิน จู่ ๆ ก็กะพริบที่หมวก นี่คือเวลาที่ผู้เล่นมีอาการทางร่างกายหรือมีเหตุฉุกเฉินภายนอก เมื่อเปิดใช้งานฟังก์ชัน ระบบจะบังคับให้ออกจากระบบโดยตรง

หลิวเฉียงเหว่ยเป็นเช่นนั้นในขณะนี้ ทันใดนั้นเธอก็ลืมตาขึ้น จากนั้นเอื้อมมือมากุมหัวใจ ร่างกายที่บอบบางของเธอสั่น ดวงตาที่สวยงามของเธอแสดงความเจ็บปวด ใช้เวลาสักพักกว่าจะผ่อนคลาย

จากนั้นหญิงสาวก็ออกจากเกม ถอดหมวกกันน็อกด้วยความยากลำบากและวางไว้ เธอลุกขึ้นนั่งและเอนตัวลงบนหัวเตียงด้วยสีหน้าไม่สบายใจ เธอกำลังจะหยิบโทรศัพท์ แต่โทรศัพท์ที่หัวเตียงดังขึ้นก่อน และหมายเลขผู้โทรคือจางเสี่ยวหยู

หลิวเฉียงเหว่ยรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น และมือของเธอก็แข็งเมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

…

โลกของเกม เมื่อแผนดินแดนเทพพเจ้าเข้าสู่ขั้นที่สาม ผลกระทบด้านลบที่เกิดจากชนชั้นต่ำที่ถูกกำจัดได้ค่อย ๆ ลดลง และโลกของเกมก็เริ่มกลับสู่ความสงบ และแต่ละเขตก็เข้าสู่ช่วงการพัฒนาอย่างสันติ เมื่อสัดส่วนของผู้เล่นขั้น 3 เพิ่มขึ้น โครงเรื่องเกมก็ได้รับการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง และกิลด์ใหญ่จำนวนมากเริ่มตระหนักว่าเมืองหลักของระบบไม่สามารถจำกัดพวกเขาได้อีกต่อไป ดังนั้นสัญญาณบางอย่างจะเติบโตไปพร้อมกับพวกเขา และพวกเขาจะเข้าไปใช้เวลาพักผ่อนโดยบังเอิญ

…

ในทางกลับกัน ถ้ามีใครบุกเข้ามาในการประชุมออนไลน์ลับ ๆ พวกเขาจะตกใจเมื่อพบว่าทุกคนที่เข้าร่วมการประชุมนี้เป็นผู้นำอันดับต้น ๆ ของแต่ละประเทศ เพราะชื่อของการประชุมลับนี้เรียกว่าการประชุมสากล!

“แผนดินแดนเทพเจ้านั้นหลุดการควบคุม และเราควรเคลื่อนไหวหรือไม่?”

“นายเป็นคนแรกที่ผ่านการบังคับถ่ายโอนใช่ไหม?”

“นักโทษที่ป่วยหนักและถูกตัดสินจำคุกอย่างรุนแรงเป็นการสิ้นเปลืองทรัพยากรทางสังคมที่หายาก ฉันไม่คิดว่าจะผ่านขั้นตอนการบังคับถ่ายโอนจะมีปัญหาอะไรนี่?”

“ใช่ ผลกระทบด้านลบของคนชนชั้นต่ำที่มีต่อความก้าวหน้าทางสังคมสามารถเห็นได้ทุกที่ในข่าวในช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา และฉันก็คิดว่าการบังคับถ่ายโอนนั้นจำเป็นด้วย”

“ข่าวเหล่านี้จงใจชี้นำโดยโนอาห์ ใช่…เพื่อกระตุ้นความขัดแย้งทางสังคม จุดประสงค์คือการปล่อยให้เราผ่านขั้นต้นของขั้นตอนการบังคับถ่ายโอน”

“เห็นได้ชัดว่าแผนดินแดนเทพเจ้าอยู่นอกเหนือการควบคุมของเรา และขั้นตอนการบังคับถ่ายโอนได้ขัดกับความตั้งใจเดิมของเรา”

“ควรทำอะไรสักอย่างแล้ว”