ฉากใหญ่อลังการแบบนี้มันดึงดูดความสนใจของคนอื่นในทันที มีคนที่ล้อมอยู่ไม่น้อยเลยที่หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายฉากที่ไม่น่าเชื่อนี้

“ให้ตายเถอะ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย？ถ่ายหนังหรือไง？ทำเอฟเฟกต์ได้ดีเกินไปแล้วนะเนี่ย！”

“ปีศาจ！ทุกคนรีบหนีไปเถอะ！ถ้าไม่วิ่งเดี๋ยวจะไม่ทันแล้วนะ！”

“เป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง？นี่มันยุคไหนแล้ว พวกคุณยังเชื่อเรื่องปีศาจอะไรอีกเหรอ ฉันว่าน่าจะเป็นพวกสมองพิการที่ไหนที่ทำออกมาเพื่อดูดความสนใจมากกว่า”

……

ทุกคนต่างวิจารณ์หลี่ต๋าคางกับเทพอ้านไปต่างๆ นานา ทั้งหมดต่างเดาว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ท่านผู้อาวุโสในตอนนี้กำลังนั่งเปิดคลิปการประชุมอยู่ที่ห้องทำงานของต้าเซี่ยหลงเช่ว

“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่！ฉันให้แกดึงหลี่ต๋าคางเอาไว้ไม่ใช่เหรอ？ทำไมถึงได้ไปที่ญี่ปุ่นได้ล่ะ！”

หน้าจอคอมพิวเตอร์นั้นกำลังมีคนใส่สูทคนหนึ่ง เป็นชายวัยกลางคนใส่สูท เขาในตอนนี้กำลังโกรธเลยดูร้ายกาจอย่างเห็นได้ชัด บนหน้าผากก็มีเส้นเลือดปูด พลางชี้ไปที่คลิปที่โด่งดังบนอินเทอร์เน็ตแล้วด่าออกมา

เมื่อเทียบกับความขี้โมโหของเขานั้น ท่านผู้อาวุโสดูใจเย็นกว่ามาก เขานั่งลงบนเก้าอี้อย่างไร้อารมณ์ พลางมองชายวัยกลางคนบนหน้าจอพูด

“ฉันขวางเอาไว้แล้ว แต่ก็ขวางเอาไว้ไม่อยู่”

“ขวางไม่ได้งั้นเหรอไอ้งั่ง！กูเห็นมึงไม่อยากจะขวางเลยด้วยซ้ำ！แกอย่าลืมนะ ตอนนี้แกนั่งอยู่บนตำแหน่งนี้ ทั้งหมดก็เป็นเพราะฉัน！แกเชื่อไหมว่ากูดึงมึงลงมาได้เดี๋ยวนี้เลย！”

“ขนาดหลี่ต๋าคางยังขวางไว้ไม่ได้ กูเลี้ยงคนไร้ประโยชน์มาเพื่ออะไรกัน？เลี้ยงหมายังรู้จักเฝ้าบ้าน คนไร้ประโยชน์อย่างพวกแกเอาแต่หาเรื่องวุ่นวายทำอะไรได้บ้าง？”

ชายวัยกลางคนนั้นไม่พอใจกับคำตอบของท่านผู้อาวุโสเป็นอย่างมาก เลยตบโต๊ะด้วยความโกรธ แถมยังขู่ท่านผู้อาวุโสอีกด้วย

“คุณมั่นใจเหรอว่าผลของมันจะไม่สะท้อนกลับน่ะ？แถมคลิปนั้นคุณเองก็เห็นแล้ว ว่าตอนนี้กำลังของหลี่ฝางนั้นเรียกได้ว่าไม่มีใครเทียม ถ้าคุณไม่ให้หลี่ต๋าคางออกโรงเอง โลกคงจะพังพินาศ”

ชายวัยกลางคนได้ฟังคำของท่านผู้อาวุโสแล้วก็อึ้งไปสักพัก เขาแทบจะไม่ได้คิดถึงปัญหาในด้านนี้เลย

เขามองคลิปท่อนนั้นบนอินเทอร์เน็ตอีกครั้ง ในแววตาก็มีความไม่พอใจออกมา

“หรือจะยอมให้หลี่ต๋าคางก่อความวุ่นวายแบบนี้ต่อไปงั้นเหรอ？เขาเป็นไพ่ใบเด็ดในมือพวกเราเลยนะ！เพราะมีเขา นักรบคนอื่นๆ เลยไม่กล้าทำอะไรโดยไม่คิด ถ้าเขาปลดผนึกบนตัวแล้ว งั้นคนในแดนอื่นก็จะรู้ถึงการมีอยู่ของเขาแล้วสิ”

“ตอนนี้พวกเรายังไม่มีเขาไม่ได้ เมื่อใดที่หลี่ต๋าคางถูกคนของแดนอื่นพาไป มันจะต้องเกิดการสั่นสะเทือนเป็นอย่างมากแน่ๆ พวกเรารับผลที่จะเกิดขึ้นไม่ไหวหรอก”

เหตุผลนี้ไม่ใช่ว่าท่านผู้อาวุโสจะไม่เข้าใจ ความสำคัญของหลี่ต๋าคางนั้นเขาเข้าใจดีกว่าใคร หลี่ต๋าคางไม่ได้เป็นตัวแทนของตระกูลหลี่เท่านั้น แต่ยังเป็นภาพลักษณ์ของพละกำลังของนักรบในจีนด้วย

เพราะการมีอยู่ของหลี่ต๋าคางพอดี หลายปีมานี้ของเหล่านักรบของประเทศจีนเลยเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก

ถ้าเสียหลี่ต๋าคางไปในตอนนี้ งั้นสำหรับนักรบในประเทศจีนนั้น ก็จะเสียคนหนุนหลังที่แข็งแกร่งไป

แต่ว่า ท่านผู้อาวุโสเองก็เข้าใจ ยุคนี้มันจะพัฒนาต่อไปเรื่อยๆ ถ้าเหล่านักรบของจีนอยากจะแข็งแกร่งขึ้นมาจริงๆ แล้วเป็นที่หนึ่งของโลก จะใช้กำลังของคนคนเดียวไม่ได้

ต้นไม้ต้นเดียวจะเป็นป่าไม่ได้ และดอกไม้ในห้องก็ไม่มีทางได้ประสบกับสายฝน ถ้านักรบของประเทศจีนยังใช้ชีวิตอยู่ในห้องที่ต้าเซี่ยหลงเช่วกับหลี่ต๋าคางสร้างขึ้น พวกเขาเองก็ไม่มีทางได้กลายเป็นผู้แข็งแกร่งได้โดยตนเอง

“ยุคมันเปลี่ยนไปแล้ว พวกเราจะพึ่งกำลังของหลี่ต๋าคางคนเดียวไม่ได้ ทำไมคุณมั่นใจขนาดนี้ หลังจากที่เสียหลี่ต๋าคางไป นักรบของประเทศจีนจะอยู่ในจุดตกต่ำงั้นเหรอ？พวกเราเองก็ควรลองปล่อยมือบ้างแล้วล่ะ”

ท่านผู้อาวุโสมองชายวัยกลางคนพลางพูดโน้มน้าวด้วยความมีนัย

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น หน้าของชายวัยกลางคนก็เกิดความลังเลเกิดขึ้น เขามองท่านผู้อาวุโสด้วยความสับสน ผ่านไปนานถึงจะถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ

“เฮ้อ หรือบางทีนี่อาจจะเป็นชะตาฟ้า อีกไม่นานก็จะพลิกผันแล้ว”

หลังจากที่พูดประโยคนี้จบ ชายวัยกลางคนก็ตัดสายทางวิดีโอของท่านผู้อาวุโส ส่วนใบหน้าของท่านผู้อาวุโสเองก็มีแววตาหนักใจเผยให้เห็นออกมา

“ท่านผู้อาวุโส มั่นใจเหรอว่าพวกเราจะไม่ต้องไปช่วยเหรอ？” เมื่อเห็นท่านผู้อาวุโสคุยวิดีโอคอลเสร็จแล้ว หลิวฮุยที่อยู่ข้างๆ ถึงได้ถามขึ้นอย่างระมัดระวัง