เมื่อเทพอ้านรู้ตัวว่าดูถูกคู่ต่อสู้เกินไปก็ค่อยๆ มีความอาฆาตในแววตา ก่อนจะเปล่งเสียงออกมา พลางเอาพละกำลังของตัวเองปล่อยออกมาอย่างเต็มกำลัง

พวกเขาทั้งสองสู้กันอย่างรวดเร็วจนเหมือนจะไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว ภายในเวลาไม่กี่วินาทีแต่กลับสู้กันไปราวๆ ร้อยกระบวนท่าแล้ว

ชั้นบรรยากาศบนฟ้านั้นมันแปลกมากกว่าเมื่อครู่ บนหัวของพวกเขานั้นมีเมฆฝนขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นมา สายฟ้าสีทองนั้นฟาดผ่านลงมา จากนั้นก็มีเสียงฟ้าร้องดังขึ้นทั้งใกล้และไกล

คนที่ล้อมดูอยู่รอบๆ เพิ่งจะเห็นถึงความผิดปกติ ก่อนจะรีบเก็บโทรศัพท์ พลางวิ่งหนีแยกย้ายกันไป

เทพอ้านที่ปล่อยพลังถึงขีดสุดปล่อยหมัดต่อยไปที่ตัวของหลี่ต๋าคาง เสื้อเกราะที่แข็งแกร่งไร้เทียมทางนั้นก็เกิดรอยร้าวเล็กๆ หลี่ต๋าคางที่รับมือกับเขาได้นั้นกลับค่อยๆ กลับเสียเปรียบแล้ว

“คนที่ใส่เสื้อเกราะสีทองนั้นเหมือนจะไม่ไหวแล้ว คุณดูสิเขาถูกต่อยจนถอยถดไปด้านหลัง”

“ผู้กล้าหาญสีทอง ต่อยเลยสิ！ล้มปีศาจสีดำให้ได้เลย！”

“อั้ยหยา！ผู้กล้าหาญสีทองคุณสู้กับสิ！ใช้หมัดต่อยปีศาจขนดำไปเลย！”

“ปีศาจสีดำสู้ๆ ！ล้มผู้กล้าหาญสีทองให้ได้เลย！”

……

บางคนที่ไม่กลัวตายนั้นก็ส่วนเสียงให้หลี่ต๋าคางกับเทพอ้านสู้กัน แถมยังให้ชื่อประหลาดๆ กับพวกเขาด้วย

แต่ในตอนที่หลี่ต๋าคางอยู่ในระหว่างตอนที่ยากต่อการรับมือนั้น ก็มีเงาหนึ่งปรากฏขึ้นด้านหลังเขาในตอนนี้ จากนั้นก็ต่อยหลังของเขาไปเต็มๆ

เขาถูกต่อยอย่างไม่ได้ระวังตัวจนเซไปสองก้าว เสื้อเกราะสีทองที่อยู่บนตัวนั้นก็แตกออกอย่างรุนแรง

เขาพยายามทนต่อความเจ็บปวด หลี่ต๋าคางเลยใช้หลังมือตบไปที่คนที่เข้ามาแทรก

ผ่านเวลามาเป็นพันปี พวกลูกน้องของเทพอ้านที่มีนั้นก็หายไปหมดแล้ว การที่เขาอยากปกครองโลก อยากทำความฝันของตัวเองให้สำเร็จนั้น เลยต้องรับผู้แข็งแกร่งเข้ามา

ส่วนพละกำลังของหลี่ต๋าคางนั้นไม่ต้องสงสัยเลย ถ้าสามารถเอาเขามาไว้กับตัวได้ การปกครองโลกนั้นก็อีกไม่นานเกินคอยแล้วล่ะ

“ถุย คำพูดแบบนี้ออกมาจากปากของลูกชายฉัน มันกวนบาทาจริงๆ เลย” หลี่ต๋าคางถุยน้ำลาย เพื่อเอาเลือดในปากออกมา ในตาก็มีความดูแคลน “ในฐานะที่เป็นพ่อ มีหน้าที่ที่ต้องสอนลูกชายของฉันให้เดินไปในทางที่ถูก วันนี้ พ่อต้องสอนแกสักหน่อยแล้ว！”

เมื่อได้ยินดังนั้น ในใจของเทพอ้านก็รู้สึกได้ถึงความไม่ดีแล้ว พลางอยากจะหยุดหลี่ต๋าคาง แต่กลับไม่ทันแล้ว

จึงเห็นเพียงหลี่ต๋าคางอ้าแขนออกพลางตะโกนขึ้นไปบนฟ้า จากนั้นประตูเทพบนหัวเขาก็ถูกเปิดออกทั้งหมด ก่อนจะมีแสงสีทองส่องลงมา จนมาคลุมหลี่ต๋าคางเอาไว้ทั้งหมด

เทพอ้านเห็นสถานการณ์ดังนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก เขาคิดไม่ถึงเลยว่าหลี่ต๋าคางจะมาลบล้างผนึกบนตัวออก

ต้องรู้ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่หลี่ต๋าคางปลดผนึกแล้ว เขาจะอยู่บนโลกนี้ต่อไปไม่ได้ เขาจะต้องลาจากจากเมี๋ยวชุ่ยกับหลี่ฝาง

หลายปีมานี้หลี่ต๋าคางแบกรับความทุกข์ทรมานของผนึกทุกวัน เพื่อให้ได้อยู่ข้างกายเมี๋ยวชุ่ยกับหลี่ฝาง

เทพอ้านคิดว่า ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่มีทางปลดผนึกออก

“หลี่ต๋าคาง คุณไม่อยากอยู่ข้างกายเมี๋ยวชุ่ยแล้วเหรอ？！” เทพอ้านมองหลี่ต๋าคางที่อาบไปด้วยแสงสีทอง หน้าดำคร่ำเครียด

หลังจากที่หลี่ต๋าคางปลดผนึกทั้งหมดแล้วออร่ารอบๆ ตัวก็เปลี่ยนไป สนามแม่เหล็กทั้งสี่ทิศก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น มันพัดลมยักษ์ขึ้นมา ทุกอย่างที่อยู่ในรัศมีร้อยเมตรต่างถูกพังราบเป็นหน้ากลอง กลุ่มคนที่หนีไม่ทันก็ถูกลมนี้พัดขึ้นมาอยู่กลางอากาศ

เมฆฝนบนท้องฟ้าเหมือนถูกคนใช้ขวานเล่มยักษ์ผ่ากลางออก มันแยกไปถึงสองทาง ก่อนจะเกิดทางบนฟ้ากว้างกว่าร้อยเมตร

“ถ้าภรรยาของฉันอยู่ที่นี่ เธอเองก็คงจะชื่นชมที่ฉันทำแบบนี้” หลี่ต๋าคางมองเทพอ้านอย่างเย็นชา จากนั้นน้ำเสียงก็เปลี่ยนไป พลางใช้ท่าทีระหว่างพ่อลูกในการพูดต่อ “ลูกชาย ฉันรู้ว่าคุณยังไม่ได้หายไป สิ่งที่ฉันพูดในตอนนี้คุณต้องจำให้ดีนะ！”

“ภรรยาของฉันก็ต้องฝากให้คุณแล้วล่ะ ถ้าคุณทำให้เธอโกรธเหมือนตอนเด็กๆ ละก็ ถึงฉันจะต้องโดนทัณฑ์จากฟ้าก็จะลงมาสั่งสอนคุณให้หนักเลย！อีกอย่าง วี่เฟยกับเสี่ยวฉงนั้นเป็นเด็กดี คุณจะต้องทำดีกับพวกเธอให้มาก อย่าทรยศหัวใจของพวกเธอจนต้องเจ็บปวด”

“นี่คือชะตาของพ่อ ฟ้าให้ฉันอยู่กับพวกคุณแม่ลูกนานหลายปีแบบนี้ก็ถือว่าใจกว้างมากแล้ว ได้เห็นคุณแต่งงานมีลูก ฉันเองก็พอใจเป็นอย่างมาก จากนี้ตำแหน่งเสาหลักก็ยกให้คุณเลยแล้วกัน อย่าทำให้ฉันต้องผิดหวังนะ”

หลังจากที่พูดคำที่มีนัยมากมายจบแล้ว หลี่ต๋าคางก็หายไปต่อหน้าต่อตาคนที่ล้อมรอบอยู่ คนที่มาดูความสนุกสนานนั้นถึงได้รู้ว่าสถานการณ์มันหนักหน่วงขนาดนี้ พลางทยอยวิ่งหนีไป