ตอนแรกกำลังจับคอของเทพอ้านก็ปล่อยออก จากนั้นก็ล้อมแขนซ้ายของเทพอ้านที่เต็มไปด้วยพลังแห่งการเขมือบกลืนอย่างรวดเร็ว แถมยังฝืนใช้ตัวเองในการรับการโจมตีแทนหลี่ฝางอีกด้วย

เพราะนี่เป็นการโจมตีทั้งหมดของเทพอ้านแล้ว บวกกับระยะที่เข้าใกล้ขนาดนี้ แม้ว่าจะแข็งแกร่งอย่างหลี่ต๋าคาง เขาเองก็ได้รับบาดเจ็บภายในไม่น้อยเลย

หลังจากที่ใช้กระบวนท่าไปขนาดนี้แล้ว เทพอ้านก็เหมือนจะไม่มีเรี่ยวแรงเพียงพออย่างเห็นได้ชัดแล้ว ดวงตาก็กลอกตาไปมาทีหนึ่ง หลังจากที่เห็นพวกคนที่นอนกองอยู่ที่พื้นแล้ว เขาก็คิดถึงวิธีหนึ่งขึ้นมาได้ทันที

ช่วงว่างตอนที่หลี่ต๋าคางยังไม่มีแรงฟื้นกลับมานั้น เทพอ้านก็ปล่อยพลังแห่งการเขมือบกลืนของตัวเองอีกครั้ง

ตอนแรกหลี่ต๋าคางคิดว่าเขาอยากจะโจมตีอีกครั้ง ตอนที่กำลังจะป้องกันนั้น แต่กลับพบว่าพลังแห่งการเขมือบกลืนเหล่านั้นมันฟาดลงกับพื้นทั้งหมด

“หยุดนะ！” ตอนที่หลี่ต๋าคางมองเห็นเงาของคนธรรมดาที่นอนอยู่ที่พื้นนั้น ก็เข้าใจสิ่งที่เทพอ้านคิดได้ในทันที

คนพวกนี้เป็นคนธรรมดาหมดเลยนี่หน่า！เมื่อพวกเขาถูกพลังแห่งการเขมือบกลืนเข้าก็ลอยขึ้นเหมือนควัน！

ดูแล้วเหมือนกับว่าเทพอ้านยอมทำอะไรเลวร้าย เพื่อการมีอยู่ของชีวิตเลยนะ

หลี่ต๋าคางไม่มีเวลาคิดเสียด้วยซ้ำ ก่อนจะเปิดเสื้อเกราะสีทองที่ห่อตัวเองอยู่ออก บนหัวของกลุ่มคนนั้นมีเกราะป้องกันขนาดใหญ่ขึ้น พวกคนธรรมดาเหล่านั้นก็ถูกปกป้องเอาไว้ด้านใน

ทั้งๆ ที่เขาเปิดเกราะป้องกันด้วยความรวดเร็วแล้ว แต่ก็ยังมีคนบางส่วนที่ถูกพลังแห่งการเขมือบกลืนของเทพอ้านดูดไป

แต่คนในนั้นรวมไปถึงนัยเหลียงที่เจ็บปวดเป็นอย่างมากแล้วก็ ‘อาซาโทส’ ที่ถูกหลี่ต๋าคางทำร้ายเจียนตายไปเมื่อก่อน

หลังจากที่ดูดพลังที่แข็งแกร่งขนาดนั้นแล้ว เทพอ้านที่ใกล้ตายแล้วในตอนแรกก็ยืนขึ้นอีกครั้ง ในขณะเดียวกันประตูเทพบนหัวเขาเองก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง

บรรยากาศมันเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง เมฆฝนบนท้องฟ้าก็มีพายุหมุนขนาดใหญ่เกิดขึ้น สายฟ้าสีทองก็ฟาดลงบนพื้น สายฟ้าใหญ่นั้นทำให้พื้นสั่นสะเทือน

“หุบปาก！” หลี่ต๋าคางรู้สึกรับไม่ได้เป็นอย่างมาก ถึงแม้สายฟ้าฟาดจะฟาดลงบนเกราะป้องกัน แต่กลับเป็นหลี่ต๋าคางที่ใช้การฝึกถึงครึ่งในการแบกรับมันเอาไว้

ทุกครั้งที่สายฟ้าฟาดลงมา สีของเกราะป้องกันก็มืดลงไป สีหน้าของหลี่ต๋าคางเองก็ซีดลงไปมาก

หลังจากที่สายฟ้าที่แปดฟาดลงมาแล้ว เกราะป้องกันสีทองก็แทบจะมองทะลุได้แล้ว แววตาของหลี่ต๋าคางเองก็เปลี่ยนไปเป็นเฉื่อยชามากขึ้น แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ เขาก็ยังกัดฟันแน่นโดยไม่ปล่อยมือ

เพียงไม่นานสายฟ้าที่เก้าก็ฟาดลงมา ตอนที่มันฟาดลงมาบนเกราะป้องกันนั้น เกราะป้องกันก็แตกออกเป็นสะเก็ดดาว หลี่ต๋าคางเองก็ถึงกับอ้วกออกมาเป็นเลือด

ไม่ต้องสงสัยเลย สายฟ้าที่เก้าที่ฟาดลงมานั้นหลี่ต๋าคางรับต่อไปไม่ได้แล้ว

สายฟ้าฟาดยิ่งแรงมากขึ้นเท่าไหร่ ก็หมายความว่าคนที่ฝึกจนมีพลังพิเศษนั้นยิ่งมีความสามารถมากขึ้นเรื่อยๆ สายฟ้าฟาดทั้งเก้าของหลี่ฝางนั้นหลี่ต๋าคางรับได้ถึงแปด นี่มันก็พิสูจน์ได้แล้ว ว่าหลี่ฝางนั้นจะแข็งแกร่งกว่าหลี่ต๋าคางเสียอีก

สายฟ้าสีทองนั้นจุดประกายบนตัวของหลี่ฝาง พลังแห่งการเขมือบกลืนที่ห่อหุ้มตัวของเขาอยู่นั้นกลายเป็นควัน ขนาดในร่างกายของเขาที่มีวิญญาณของเทพอ้านอยู่นั้นยังได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงเลย จากนั้นจึงร้องออกมาด้วยความครวญคราง

ทั้งๆ ที่หลี่ต๋าคางในตอนนี้เหนื่อยอ่อนมากแล้ว แต่เขาก็ยังพยายามใช้แรงที่มีในการกัดนิ้วชี้ของตัวเอง กระชากเสื้อผ้าของหลี่ฝางออก จากนั้นก็ใช้เลือดเขียนบนหน้าอกของเขา

“ไม่！ฉันไม่ยอม！” เมื่อเทพอ้านรู้ว่าตัวเองกำลังจะถูกผนึกอีกครั้งก็ดิ้นไม่หยุด เขาอยากจะหนีไป แต่มันก็สายเกินไปแล้ว

หลังจากที่หลี่ต๋าคางวาดเส้นสุดท้ายเสร็จ ดวงตาของหลี่ฝางก็ค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ เมฆฝนที่ปิดหนาอยู่ในตอนแรกค่อยๆ เปิดฟ้าสดใสออก ถ้าไม่ใช่ว่าที่พื้นมีสิ่งที่ดูโหดร้ายอยู่ หลี่ต๋าคางคงจะสงสัยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่มันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า

หลังจากที่ผนึกเทพอ้านแล้ว หลี่ต๋าคางก็หมดแรงแล้วจริงๆ ร่างกายนั้นเอนลงสู่พื้นอย่างโอนเอน หลี่ฝางที่เพิ่งมีสติกลับมาก็บินลงมา ก่อนจะรับหลี่ต๋าคางที่ไม่ค่อยได้สติเอาไว้

“คุณพ่อ！คุณเป็นอย่างไรบ้าง？อดทนหน่อยสิ！” หลี่ฝางมองหลี่ต๋าคางที่สีหน้าซีดเซียว พลางก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ

เขาทำตามที่นัยเหลียงสั่งคือการเอายาปรุงนั้นฉีดใส่ตัวเอง จากนั้นเทพอ้านที่ถูกผนึกแล้วก็ถูกปล่อยออกมา ส่วนจิตวิญญาณของหลี่ฝางนั้นก็ถูกบีบอัดให้เข้าไปอยู่ในมุมเล็กๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะความมีสติของหลี่ฝางนั้นแข็งแกร่ง เขาคงจะหายไปจากโลกนี้แล้วจริงๆ