“คุณมาจัดการเหรอ？คุณจะจัดการอย่างไร？ตอนนี้คนแทบทั้งโลกได้เห็นการต่อสู้ในวันนั้นแล้ว หรือคุณสามารถปิดปากคนได้งั้นเหรอ？”

ท่านผู้อาวุโสรู้ว่าหลี่ฝางนั้นไม่ได้อยากจะทำให้ตัวเองลำบาก แต่ว่าตอนนี้เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ไม่ใช่ว่าเขาจะแก้ไขคนเดียวได้

หัวหน้านั้นเสนอหน้ามาแต่ก็ไม่มีวิธีที่จะปิดเรื่องนี้ได้ แล้วเขาที่เป็นหลี่ฝางเนี่ย จะมาจัดการได้อย่างไร？

“พวกข่าวโคมลอยในเน็ตนั่นแค่ไม่ต้องไปสนใจก็พอแล้ว ผ่านไปไม่นานเดี๋ยวมันก็ค่อยๆ หายไปเอง ตอนนี้สิ่งที่ทำให้คุณใจว้าวุ่นกว่าคือทางญี่ปุ่น ฉันจะไปคุยกับพวกเขา เดี๋ยวพวกเขาก็ซื่อลงเอง”

ในยุคนี้ ต่างอยู่ในยุคที่ไหลไปตามความยอดนิยมและความโด่งดังต่างๆ นานา หลังจากที่เรื่องทั้งหมดมันดังระเบิดแล้วเดี๋ยวอีกไม่นานก็จะถูกลืมไป เพียงแค่พวกหลี่ฝางไม่ก่อเรื่องอะไรอีก เรื่องนี้มันก็จะถูกกลบไปในอีกไม่นาน

เหมือนกับเรื่องของมนุษย์ต่างดาวที่โด่งดังกับเรื่องของสัตว์ประหลาดใต้น้ำ อันที่จริงของพวกนี้มันมีอยู่จริงทั้งนั้น

แต่เพราะปิดข่าวได้ดี แล้วก็ไม่ได้มีข่าวอะไรโด่งดังออกมาเพิ่มเติมเป็นเวลานาน มันเลยถูกกลุ่มคนค่อยๆ ลืมไป

เหตุผลเดียวกัน ขอเพียงแค่พวกหลี่ฝางนั้นทำเรื่องต่างๆ อย่างเงียบๆ ผ่านไปไม่นาน ข่าวเกี่ยวกับสงครามนี้มันก็จะค่อยๆ หายไปเหมือนกัน

ตอนนี้สิ่งที่ยากจะรับมือคือเรื่องของทางญี่ปุ่น พวกหลี่ฝางนั้นก่อเรื่องขึ้นที่ญี่ปุ่น และฆ่านักรบแข็งแกร่งไปมากมาย แถมยังฆ่านัยเหลียงอีกด้วย พวกเขาคงจะไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ อย่างแน่นอน

“ที่ฉันมาในครั้งนี้ ก็เพื่อพาคุณไปเจอคนเบื้องบนของญี่ปุ่น เพียงแค่เขาพยักหน้าให้พวกคุณออกจากญี่ปุ่น เรื่องมันก็ถือว่าผ่านไปแล้วล่ะ”

ท่านผู้อาวุโสคิดเอาไว้หมดแล้ว ครั้งนี้เขามาเพื่อเอาตัวหลี่ฝางไปเจอคนคนหนึ่งเท่านั้น

“เรื่องนี้จะช้าไม่ได้แล้ว ตอนนี้พวกเราต้องไปแล้วล่ะ” เรื่องนี้ยิ่งแก้ไขเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี ตอนนี้หลี่ฝางเอครอบครัวมาที่ญี่ปุ่น เขาเองนั้นไม่กลัวใครอยู่แล้ว แต่ฉินวี่เฟยกับหยางฉงแล้วก็เสี่ยวผิงอันคงไม่ใช่

เพียงไม่นาน ประตูบานหนักที่ทำด้วยไม้นั้นก็ค่อยๆ เปิดออกจากด้านใน ด้านซ้ายขวานั้นมีชายที่สวมชุดนักรบอยู่ แถมที่เอวยังมีดาบของทหารห้อยอยู่ด้วย

ผ่านประตูใหญ่ตรงเข้าไปนั้น ก็มีทางหินกว้างกว่าสิบเมตร สุดปลายทางนั้นมีเก้าอี้ไท่ซือที่สวยงามอยู่ ด้านซ้ายขวานั้นมีหญิงที่ถือพัดวีและสวมชุดกิโมโนอยู่

ส่วนบนเก้าอี้ไท่ซือนั้น มีหญิงที่ใส่ชุดกิโมโนสีดำทองนอนอยู่บนนั้นอย่างผ่อนคลาย พลางหรี่ตามองพวกหลี่ฝาง

ผู้หญิงงั้นเหรอ？

ท่านนายพลของญี่ปุ่นเป็นผู้หญิงงั้นเหรอ？

หลี่ฝางมองหญิงที่อยู่บนเก้าอี้ไท่ซือก็ตกใจเบาๆ แต่ว่าบนใบหน้านั้นกลับไม่ได้แสดงอะไรออกมา พลางก้าวเท้าเดินต่อเข้าไป

หญิงที่อยู่บนเก้าอี้ไท่ซือนั้นยกแขนซ้ายของตัวเองขึ้น เมื่อหญิงปรนนิบัติที่อยู่ข้างๆ เห็นสถานการณ์ดังนั้นก็รีบเข้าไปประคองเธอขึ้นมาอย่างเคารพ

เพราะท่าทีของเธอนั้น กิโมโนที่หญิงคนนี้ใส่อยู่เลยหลวมเล็กน้อย ทำให้เห็นไหล่ของเธอครึ่งหนึ่ง กระโปรงด้านล่างนั้นก็กองอย่างสะเปะสะปะ ขายาวทั้งสองข้างก็เห็นวับแวมๆ

หลังจากที่หลี่ฝางมองแล้ว ก็รีบเบี่ยงสายตาออก ถึงแม้ท่านนายพลหญิงคนนี้จะหน้าตาไม่เลว แต่เขาเป็นคนมีครอบครัวแล้ว เลยต้องกดความคิดอย่างว่าเอาไว้

“ท่านหลี่ ทำไมคุณไม่มองฉัน？” ท่านนายพลหญิงเห็นหลี่ฝางผลุบสายตาลง แววตาเป็นประกาย ส่วนน้ำเสียงก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

ที่ญี่ปุ่น ท่านนายพลถือได้ว่าเป็นตระกูลจักรพรรดิ มีตำแหน่งที่สูงส่งเกินเทียม ชายใดที่เห็นเธอ ก็ต้องสยบเว้นแต่หลี่ฝาง ที่ไม่อยากจะมองตัวเองด้วยซ้ำ

ท่าทีที่พิเศษและไม่มองนั้น มันทำให้ท่านนายพลหญิงสนใจขึ้นมา ตอนแรกเธอสงสัยหลี่ฝางมากอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ยิ่งอยากจะเข้าใกล้ชายคนนี้มากกว่าเดิมเสียอีก

เมื่อได้ฟังภาษาจีนห่วยๆ ของท่านนายพลหญิง หลี่ฝางก็เอามือทั้งสองข้างกำขึ้นก่อนจะคำนับเธอ พลางตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉยไม่หืออือ

“ท่านนายพลคุณเป็นคนที่น่าภาคภูมิของฟ้า คนธรรมดาอย่างฉัน ไม่กล้าสบตากับคุณตรงๆ เป็นแน่”