“ผมอยากเจอพ่อหนุ่ม ก็เพื่อขอร้องให้ร่วมมือกัน วางแผนหาทางออกร่วมกัน”

“อ้อ？”หลี่ฝางพูดอย่างแปลกใจ“ทำไมผู้อาวุโสเจิ้งต้องมาร่วมมือกับผมที่เป็นรุ่นน้องแบบนี้？แต่ไม่ใช่คนรุ่นเดียวกันคนอื่นที่ยังไม่ออกจากโลกแห่งความเป็นจริงได้？”

“ตาแก่อย่างผมไม่มีเพื่อนร่วมรุ่นแล้ว”เจิ้งเทียนซิงหัวเราะอย่างขมขื่น“แดนเต๋าไม่สำเร็จ แล้วจะใช้ชีวิตยืนยาวให้เพียงพอได้อย่างไรล่ะ？”

“นี่กลับเป็นข้อผิดพลาดของผม สำหรับผมแล้วล้วนแต่เป็นผู้อาวุโส สำหรับคุณแล้วไม่จำเป็นต้องเป็นคนรุ่นเดียวกัน”หลี่ฝางเข้าใจทันที“ผู้อาวุโสอยากจะร่วมมืออย่างไร？”

“หลายปีมานี้ตาแก่อย่างผม ไม่มีความหวังอะไรแล้วกับแดนดั่งเทพ”นายท่านเจิ้งพูดอย่างราบเรียบ“มีเพียงอย่างเดียว ก็คือต้องเอาแดนดั่งเทพไว้ในประเทศจีน ให้ฤดูร้อนระอุของผมเจริญรุ่งเรืองยาวนาน！”

“คำพูดนี้จริงจังหรือเปล่า？”อาการของหลี่ฝางดูแปลกประหลาดขึ้นมาทันที

“คำพูดไม่มีประโยชน์หรอก เวลาผ่านไปก็จะเห็นธาตุแท้เอง”นายท่านเจิ้งหัวเราะ“ความร่วมมือของคุณกับผม เราต้องโจมตีศัตรูด้วยกันก่อน แล้วค่อยสู้กันเอง ถึงตอนนั้นไม่ว่าจะไปอยู่ในมือใครก็ห้ามบ่น”

“โอเค！คำพูดของนายท่านผมจะจำไว้ในใจ！”หลี่ฝางพูด“ช่วงนี้ผมยังต้องไปโซนปีศาจสักหน่อย ไม่งั้นนายท่านไปด้วยกันกับผมดีไหมครับ？”

“โอเค！”นายท่านเจิ้งพูดตอบรับ

“ใช่สิ นายท่าน มีเรื่องหนึ่งผมอยากให้ท่านสอนผมพอดี”หลี่ฝางถามเจิ้งเทียนซิง

“พ่อหนุ่ม ไม่มีปัญหา”พูดคุยความร่วมมือสำเร็จ อารมณ์ของเจิ้งเทียนซิงก็ดีเป็นอย่างมาก

“หลายปีมานี้ ทำไมแดนเต๋าทุกคนในตอนท้ายถึงได้ละจากทางโลก？หรือว่าที่นี่ยังมีกฎอะไรอีก？”

“ฮ่าฮ่า ไม่ใช่อย่างนั้นเลย”เจิ้งเทียนซิงหัวเราะลากเสียงยาว แต่แสดงออกกลับดูเหงาหงอย “ผู้แข็งแกร่งแดนเต๋าก็แก่ชราได้ ก็จะเหมือนคนทั่วไป เลือดลมทรุดโทรมลง ความแข็งแรงก็ทรุดโทรมลง ถ้ายังคงยุ่งกับเรื่องทางโลกอีก ก็กลัวว่าเมื่อรอจนถึงเวลาการต่อสู้ครั้งใหญ่ ก็คงไม่มีความแข็งแรงไปสู้แล้ว”

“เพื่อรอจนถึงวันนี้ พวกเราเลยใช้ได้แต่วิธีนี้ ทำให้เลือดลมของตัวเองไม่หายไป เหมือนกับแกล้งตาย สับสนปนเปมาหลายสิบปี บางทีแต่ละคนอาจจะมีวิธีต่างกันไป แต่ว่าล้วนแต่มีเป้าหมายอันเดียวกัน”

หลี่ฝางเข้าใจทันที เจิ้งเทียนซิงที่อยู่ตรงหน้า ดูเหมือนอายุมากแล้ว แต่กำลังกายกำลังวังชาที่จริงแล้วยังคงรักษาไว้อยู่ที่แดนสุด ความแข็งแรงนั้นลึกเกินกว่าจะวัดได้ นี่ก็คือผลจากการเตรียมฝึกฝนควบคุมอารมณ์ออกมาหลายสิบปี

อย่างเช่นย่าทวดหุบเขาราชายาทั้งวันเอาแต่เตร็ดเตร่ข้างนอก เลือดลมทรุดโทรมลง ตอนนี้แก่จนหมดสภาพไปแล้ว ความแข็งแรงในตอนนั้น มีได้ถึงครึ่งหนึ่งก็ถือว่าไม่เลวแล้ว

คุยกับนายท่านเจิ้งเสร็จ หลี่ฝางก็เดินเล่นข้างนอกสักพัก แล้วก็เริ่มทนไม่ไหว

รอเมี๋ยวชุ่ยอาการดีขึ้น เขาก็น่าจะเดินทางไปโซนปีศาจอีกครั้ง ไปครั้งนี้ก็ไม่รู้ว่าอันตรายแค่ไหน เขาไม่อยากสิ้นเปลืองเวลาเปล่าๆที่นี่

“หลี่ฝาง？”ฉินวี่เฟยถูกหลี่ฝางพาออกไปอย่างงงๆ

“วี่เฟย ผมคิดถึงคุณ”

ประโยคที่หลี่ฝางพูด ทำให้ฉินวี่เฟยตัวอ่อนทันที

ค่ำคืนนี้ก็ไม่มีอะไรต้องพูดอีก

วันถัดมา ตอนที่หลี่ฝางตื่น ข้างกายกลับไม่มีร่างของฉินวี่เฟยแล้ว

ตอนที่กำลังสงสัยว่าฉินวี่เฟยไปไหนแต่เช้า หูของหลี่ฝางก็เคลื่อนไหว ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ

“วี่เฟย！”หลี่ฝางตกใจ ขยับตัวลงจากเตียง สุดท้ายก็หาฉินวี่เฟยนั่งร้องไห้สะอื้นบนฝาชักโครกที่ห้องน้ำเจอ

“เป็นอะไรไป？”จู่ๆฉินวี่เฟยก็เป็นแบบนี้ หลี่ฝางก็ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

“หลี่ฝาง……”ฉินวี่เฟยกอดเอวของหลี่ฝาง เอาหน้าของตัวเองซุกอยู่ในอ้อมแขนของหลี่ฝาง ร้องไห้เสียงดังออกมา：“เพื่อนรักของฉันตายแล้ว！”

ฉินวี่เฟยร้องไห้เสียงดัง หลี่ฝางสงสารอย่างมาก สักพักหนึ่งจึงปลอบฉินวี่เฟยจนเลิกหยุดร้องไห้ได้ แต่ยังหยุดสะอื้นไม่ได้

“เกิดอะไรขึ้น？คุณพูดดีๆ”หลี่ฝางเตรียมจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วค่อยปลอบฉินวี่เฟย

ฉินวี่เฟยส่ายหน้า แล้วโผใส่อ้อมแขนหลี่ฝางร้องไห้ออกมาอีก

หลี่ฝางก็ไม่รู้ว่าเธอไม่รู้หรือว่าไม่อยากพูด ได้แต่เอาคำถามไปไว้ข้างๆก่อน แล้วก็กอดฉินวี่เฟยมาที่โซฟาห้องรับแขก จากนั้นก็เอาใจเธอเบาๆ

ผ่านไปสักพัก ฉินวี่เฟยจึงหยุดร้อง โอบเอวของหลี่ฝางแล้วพูดต่อว่า：“เธอ……ถูกคนข่มขืน……แล้วติดเอดส์ แล้วยังตั้งท้อง รับความกดดันไม่ได้ก็เลยกระโดดตึกฆ่าตัวตาย”

หลี่ฝางขมวดคิ้ว ถามว่า：“คนทำผิดนั่นจับได้ยัง？”

ฉินวี่เฟยพยักหน้าและส่ายหน้า พูดว่า：“หลักฐานไม่พอ และยังมีเหตุผลพิเศษบางอย่าง คนๆนั้นเลยไม่ได้รับผลกระทบอะไร”

เหตุผลพิเศษ？หลี่ฝางพูดอย่างแปลกใจ：“เหตุผลพิเศษอะไร？”

ฉินวี่เฟยลังเลเล็กน้อย พูดว่า：“คนๆนั้น……เขาเป็นคนผิวดำ เป็นนักเรียนต่างชาติ”

หลี่ฝางตะลึง จากนั้นความโมโหก็“กระโจน”ลุกโชนขึ้นมา

เรื่องที่คล้ายกัน ทำให้เขานึกถึงคนอีกคนในความทรงจำ

เป็นพี่สาวคนหนึ่งที่อยู่บ้านใกล้หลี่ อายุมากกว่าหลี่ฝางไม่กี่ปี

ในความทรงจำของหลี่ฝาง เธอเป็นคนที่ร่าเริงอย่างมาก จิตใจดี ตอนที่พ่อแม่หลี่ฝางเพิ่งหายไป เธอก็ดูแลหลี่ฝางเยอะมาก

จนวันนี้หลี่ฝางยังจำรอยยิ้มของเธอได้ อบอุ่นและสดใสเหมือนดวงอาทิตย์

แต่ต่อมาไม่รู้ว่าทำไมพี่สาวข้างบ้านถึงได้คบกับนักเรียนต่างชาติคนผิวดำ หลี่ฝางก็เลยเจอเธอน้อยลง

ทุกครั้งตอนที่เห็นเธอก็จะประหลาดใจอย่างมากกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของเธอ：ยิ่งสวมเสื้อผ้าโชว์มากขึ้นเรื่อยๆ ทำตัวสำมะเลเทเมาและหยาบคาย รวมถึงร่างกายที่ซีดขาวและผอมลงมากขึ้น

ไม่รู้ว่าเรื่องที่น่ากลัวมากมายแค่ไหนเกิดที่พี่สาวข้างบ้านคนนั้น ต่อมา หลี่ฝางก็ไม่ได้ยินข่าวของเธออีก

เหมือนกับคนได้ระเหยลอยไป พี่สาวข้างบ้านคนนั้นที่เคยส่องประกาย เป็นเหมือนนางฟ้าในใจหลี่ฝาง จึงหายไปไม่พบเจออีกเช่นนี้

เรื่องที่ผ่านมากลับมาคืนสู่ใจ มือของหลี่ฝางกำแน่นจากจิตใต้สำนึก จนหลังจากที่ฉินวี่เฟยส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด เขาจึงได้สติและคลายออก

หลี่ฝางถามอย่างจริงจัง กับฉินวี่เฟยที่น้ำตานองหน้าว่า：“วี่เฟย คุณอยากแก้แค้นแทนเธอไหม？”

ฉินวี่เฟยเช็ดน้ำตา พยักหน้าแรงๆ

“อยาก！”

ในห้องตำรวจที่เมืองตง คนผิวดำวัยรุ่นคนหนึ่งที่ทำผมเดรดล็อกส์ ที่หูและจมูกเจาะห่วงสี่ห้าอัน กำลังนั่งสั่นขาอยู่บนเก้าอี้ เงยหน้าชำเลืองมองคนข้างหน้าสองสามคน

“hey you เมื่อไหร่จะให้ผมไปได้เนี่ย？ผมหิวมาก！”คนผิวดำใช้ภาษาจีนไม่ดี พูดด้วยน้ำเสียงไม่เรียบร้อย

“นั่งดีๆหน่อย！”ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนขึ้นทันที ตะโกนไปทางคนผิวดำอย่างโมโห：“คุณบอกผมมาซะดีๆ！”

“บอกอะไร？ถุย！”คนผิวดำถ่มน้ำลายลงพื้น“อ้อ อ้อ ผมปวดหัวมาก ถ้าไม่ปล่อยผม ผมก็จะขอทำเรื่องเข้ารับรักษาตัว”

“คุณมันไอ้ระยำ！”ชายหนุ่มก็โมโหกับสภาพแบบนี้ของคนผิวดำ จ้องคนผิวดำเขม็ง