คุณหนูโม่ได้ผ่านช่วงอันตรายไปแล้ว หลิน ชูจิ่วจึงไม่ต้องคอยเฝ้าดูนางตลอดทั้งคืน หลังจากฉีดยาให้นางแล้ว หลิน ชูจิ่วก็เดินออกไปจากห้อง แต่ก่อนที่จะออกไปเธอก็เตือนโม่ ชิงเฟิง ให้เรียกหาเธอหากมีอะไรเกิดขึ้น

       โม่ ชิงเฟิง อยากให้หลิน ชูจิ่วอยู่ใกล้ๆ กับพี่สาวของเขา แต่เขาก็รู้ว่านี่เป็นความคิดที่ไม่สมควร ไม่ต้องพูดถึงว่าหลิน ชูจิ่วคือหวางเฟย แม้แต่หมอธรรมดาก็ไม่ได้คอยดูแลผู้ป่วยของเขาตลอดเวลา เหตุการณ์เมื่อคืนนี้เป็นข้อยกเว้นและหาได้ยากมากแล้ว

       หลิน ชูจิ่วได้นอนหลับตลอดทั้งวัน ดังนั้นในขณะนี้เธอจึงเต็มไปด้วยพลังงาน เธอมองไปรอบ ๆ เพื่อจะฆ่าเวลาไปและหลีกเลี่ยงการได้พบกับเสี่ยวเทียนเหยา อย่างไรก็ตามช่วงเวลาต่อมาเธอก็ได้ยินว่ามีใครบางคนรายงานขึ้น”หวางเฟยหมออู๋มาและต้องการขอพบหวางเฟยขอรับ”

       “หมออู๋? ทำไมเขาถึงมาพบข้าถึงที่นี่? “ในเวลานี้หลิน ชูจิ่วไม่เข้าใจว่าทำไมหมออู๋ถึงมาขอพบเธอ

“คารวะเสี่ยวหวางเฟยขอรับ” มีคนอีกหลายสิบคนมาข้างหน้าและทำความเคารพต่อหลิน ชูจิ่ว ในขณะที่เธอปรากกตัวขึ้น

       หมออู๋ไม่ได้เป็นเพียงคนเดียวที่มา แต่ยังมีลูกศิษย์ของเขาด้วย ดังนั้นเมื่อหลิน ชูจิ่ว มาถึงห้องโถง เธอก็ถึงกับตกใจกลัวกับคำทักทายที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน โชคดีที่เธอนึกถึงตัวตนของเธอและยกมือขึ้นเพื่อบอกให้พอ

“ขอบคุณ เสี่ยวหวางเฟย” หลังจากผ่านพิธีการต่างๆ พวกเขาก็ถอยไปด้านข้างและไม่ได้พูดอะไร หมออู๋เดินอย่างจริงจังเข้าไปทักทายหลิน ชูจิ่ว

       หลิน ชูจิ่วที่แทบจะไม่เคยเห็นหมออู๋ที่ดูสุภาพเช่นนี้มาก่อน ไม่ได้ตีไปรอบๆ พุ่มไม้ หลังจากนั่งลงเธอพูดขึ้นทันที “หมออู๋ เจ้ามาหาข้าด้วยเรื่องอันใด?”

       ถ้าคนสุภาพมาก พวกเขาจะต้องมาขอความช่วยเหลือ

       หลังจากได้ยินคำพูดของหลิน ชูจิ่ว หมออู๋ก็ไม่ได้ตีไปรอบๆพุ่มไม้และบอกถึงความตั้งใจของเขาขึ้นทันที “หวางเฟย ข้ามาที่นี่เพื่อบางอย่าง”

       แน่ใจว่าเจ้าต้องมี… …

       หลิน ชูจิ่ว ยิ้มและถามอย่างใจเย็นขึ้น “เกิดอะไรขึ้น? บอกข้ามา”

       หมออู๋คุกเข่าลงไปทันที “หวางเฟย… … ”

       หลิน ชูจิ่ว ตกใจและรีบวิ่งไปข้างหน้าทันที”หมออู๋ เจ้ากำลังทำอะไรอยู่? ลุกขึ้น “สถานการณ์คงจะยากสำหรับเขาถึงทำให้เขาต้องทำแบบนี้

       อย่างไรก็ตาม หมออู๋ปฏิเสธที่จะยืนขึ้นและยืนกรานที่จะคุกเข่าลงไปบนพื้น หลิน ชูจิ่วยังไม่ได้กินอะไร ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถดึงเขาขึ้นมาได้
“หวางเฟย … … ” หมออู๋ได้เปิดปากของเขาขึ้นอีกครั้ง แต่เขาถูกขัดจังหวะโดยหลิน ชูจิ่วเสียก่อน “อย่าพูดอะไร ถ้าเจ้าไม่ลุกขึ้น ข้าจะไม่สัญญาว่าจะช่วยเจ้า เจ้าคิดว่าการคุกเข่าลงไปต่อหน้าข้าจะทำให้ข้ารู้สึกว่ายากที่จะปฏิเสธหรือ? ”

       หมออู๋สั่นศีรษะและพูดขึ้นด้วยเสียงที่เคร่งขรึม “หวางเฟย มั่นใจได้ ข้าไม่กล้าที่จะทำเช่นนั้นและทำให้ทุกอย่างเป็นเรื่องยากสำหรับท่าน ที่ข้าคุกเข่าลงไปคือการขอให้หวางเฟย ให้โอกาสคนเหล่านั้นได้มีชีวิตอยู่ต่อไป “

       คำพูดที่สุภาพและเคร่งขรึมของหมออู๋เป็นเรื่องยากที่จะได้ยิน ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว จึงช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกงงงวยเล็กน้อย

“เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไร? แค่เพียงพูดออกมาตรงๆ “การทำแบบนั้นทำให้หลิน ชูจิ่ว สับสน

“ข้าหวังว่าหวางเฟยจะฝึกคนเหล่านี้ให้จัดการกับบาดแผลที่เกิดจากมีดหรือดาบในเวลาที่เร็วที่สุด” หมออู๋พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่กลายเป็นสีแดง

       ขอให้คนอื่นสอนลูกศิษย์ของตัวเองมันช่างน่าอาย……อย่างแท้จริง

“แค่นั้น?” หลิน ชูจิ่ว ไม่เชื่อว่ามีแค่นั้น หมออู๋สามารถสอนทักษะดังกล่าวได้ด้วยตัวเอง ทักษะทางการแพทย์ของเขามีความชำนาญเกี่ยวกับบาดแผลต่างๆ มากขึ้นเรื่อยๆ มันจะไปยากอะไรที่จะสอนลูกศิษย์เหล่านี้ของเขา?

“และ … … ” หมออู๋รู้สึกอับอายที่จะพูด เขาแอบรู้สึกผิดกับคำขอที่หลอกลวงของหวางเย่ เขาเพียงแค่ผลักดันสิ่งเหล่านี้มาให้เขาเท่านั้น

“อะไรอีก? ไม่จำเป็นต้องลังเล เพียงแค่บอกมา” ทำไมถึงพูดถึงมันทีละเล็กทีละน้อย เมื่อเจ้ากำลังเจรจาต่อรองไม่ใช่หรือ?