เมื่อทั้งสองออกมาข้างนอกฮูหยินใหญ่จึงกระซิบขึ้น“มันจะใช้เวลาอีกหนึ่งชั่วยาม ก่อนที่มันจะจบ”

       แม้ว่าจะไม่มีคำพูดโดยตรง แต่หลิน ชูจิ่วก็เข้าใจความหมายของฮูหยินหใหญ่  
หลิน ชูจิ่ว ยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่แยแสขึ้น“ข้าต้องการพบท่านลุง ข้าไม่รู้ว่าท่านลุงพอจะมีเวลาว่างหรือไม่” นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้หลิน ชูจิ่วมาที่ตระกูลเหมิ่ง เธอมีเพียงคนเดียวและมันจะมีสิ่งที่เธอไม่สามารถทำได้เพียงลำพัง

“ แน่นอน ข้าจะพาเจ้าไปเอง” ฮูหยินใหญ่ ไม่ใช่คนฉลาดมาก แต่นางก็สามารถเดาความตั้งใจของ หลิน ชูจิ่ว ได้

       ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร นี่คือเรื่องในครอบครัวของพวกเขา หากพวกเขาสามารถแก้ไขมันได้ด้วยตัวเอง สิ่งนี้อาจทำให้เสี่ยวหวางเย่ ไม่ต้องดูถูกพวกเขาอีก

       แม้ว่าครอบครัวของพวกเขาจะเป็นผู้แพ้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้พยายามพึ่งพาผู้อื่นแต่อย่างเดียว

       พี่น้องทั้งสามของตระกูลเหมิ่งอยู่ด้วยกัน พวกเขากำลังคิดว่าจะทำอย่างไรเพื่อช่วยลูกๆ ของพวกเขาก่อนเวลาสามวันที่กำหนดเอาไว้จะมาถึง เพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่จำเป็นต้องไปที่หุบเขาลมอีกต่อไป แต่ …

       ความคิดนี้ดีมาก แต่ยากที่จะนำไปใช้ แม้แต่เสี่ยวเทียนเหยา ก็ยังไม่สามารถที่จะรู้ได้ว่าใครเป็นคนที่อยู่เบื่องหลังเรื่องนี้ แล้วจะเอาอะไรกับพวกเขา

       หัวคิ้วของพี่น้องตระกูลเหมิ่งทั้งสามคนขมวดมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อพวกเขาเห็นฮูหยินใหญ่ เข้ามาพร้อมกับ หลิน ชูจิ่ว พวกเขาก็แปลกใจเล็กน้อย จนเมื่อกระทั่งหลิน ชูจิ่ว ทักทายพวกเขา พวกเขาจึงสามารถตอบสนองและรีบหยุดนางลง

“ ชูจิ่ว เจ้ามาทำอะไรที่นี่ หรือมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น?” เหมิ่ง ซื่อ เป็นคนแรกที่พูดและแสดงความกังวลของเขา

        พี่น้องตระกูลเหมิ่งทั้งสามไม่คุ้นเคยกับหลิน ชูจิ่ว พวกเขาไม่รู้ว่านางชอบหรือเกลียดอะไร อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์เมื่อวานทำให้พวกเขาเห็นว่าหลิน ชูจิ่วเป็นคนประเภทไหน พวกเขารู้สึกเหมือนเป็นหนี้นาง ดังนั้นพวกเขาจึงช่วยไม่ได้ที่จะมองนางสูงส่งขึ้นไปอีก  

       หลิน ชูจิ่ว จำได้ว่าเสี่ยวเทียนเหยา พูดถึงลุงทั้งสามคนของเธออย่างไร เขากล่าวว่าแม้ว่าพวกเขาจะไม่แข็งแกร่ง แต่พวกเขาก็มีความสามารถมากในหมู่คนรุ่นก่อน ๆ และเป็นคนที่เชื่อถือได้

       หลิน ชูจิ่ว ไม่รอช้าและพูดอย่างตรงไปตรงมาขึ้น“ท่านลุง ข้ามาหาพวกท่านในวันนี้เพราะมีบางอย่างที่ข้าอยากให้พวกท่านทำ”

       “มันคืออะไร ? พูดมาเถอะ…” ถึงแม้ว่าเหมิ่ง ซื่อ จะเต็มไปด้วยคำถาม แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ

       หลิน ชูจิ่ว ดึงภาพวาดที่อยู่ในแขนเสื้อของเธอออกมาแล้วส่งให้เหมิ่ง ซื่อ  “ท่านลุง ข้าต้องการให้ท่านช่วยข้าสร้างสิ่งเหล่านี้ สร้างพวกมันให้ได้ตรงตามภาพวาด ข้าต้องการมันในวันพรุ่งนี้ ข้าจะใช้มัน”

“ นี่คือ……” เหมิ่ง ซื่อ รับภาพวาดมาและส่งต่อให้คนอื่นๆ ดู เขาพบว่าเขาไม่สามารถเข้าใจมันเลยแม้แต่น้อย แต่เขารู้ว่าพวกเขาคืออะไร“ มันเป็นอาวุธหรือ”

       ดวงตาของเหมิ่ง ซื่อ เบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว เขาเกิดในครอบครัวทหาร แม้ว่าเขาจะไม่ได้สัมผัสอาวุธชนิดใดมาก่อนตอนที่เขายังเด็ก แต่เขาก็รู้เรื่องอาวุธมากกว่าใคร ๆ ดังนั้นเขาจึงแน่ใจว่าภาพวาดของ หลิน ชูจิ่ว นั้นเกี่ยวกับอาวุธอย่างแน่นอน

“ ใช่แล้ว สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถบอกต่อได้ ข้าต้องการนำพวกมันไปด้วยเพื่อใช้เป็นอาวุธป้องกันตัว” หลิน ชูจิ่วกล่าวอย่างเยือกเย็นซึ่งทำให้หัวใจของเหมิ่ง ซื่อ สั่นไหวขึ้นทันที

       เหมิ่ง ซื่อ พูดได้เพียงประโยคเดียว“ ชูจิ่ว วางใจได้ ลุงรู้ว่าต้องทำอย่างไร” เขาแค่อยากจะนำภาพวาดนี้ไปมอบให้กับฮ่องเต้ เพื่อที่พวกเขาจะสามารถสร้างมันขึ้นมาใหม่ได้ แต่คำพูดของ หลิน ชูจิ่ว ทำให้เขารู้ว่ามันไม่ใช่ของเขา สำหรับหลิน ชูจิ่ว แม้ว่าพวกเขาจะนำเสนอสิ่งเหล่านี้ต่อฮ่องเต้ พวกเขาก็จะไม่สามารถได้รับความช่วยเหลือใดๆ

“ข้าเชื่อท่าน” หลิน ชูจิ่ว ยิ้มและส่งท่าทางบอกให้เหมิ่ง ซื่อเก็บภาพวาดไว้ด้วยกัน ก่อนจะพูดขึ้น “ ท่านลุง นอกเหนือจากการเตรียมอาวุธเหล่านี้แล้วข้ายังต้องการส่งคนไปที่หุบเขาลมล่วงหน้าด้วย”

“ชูจิ่ว เจ้าต้องการทำอะไร?” เมื่อเห็นความมั่นใจและสงบของ หลิน ชูจิ่ว เหมิ่ง ซื่อก็เข้าใจว่า หลิน ชูจิ่ว ต้องมีแผน เขาต้องการที่จะช่วยให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ … …