เสี่ยวเทียนเหยา จากไปในเวลานี้มันเป็นธรรมชาติที่เขาจะไปพบหลิน ชูจิ่ว

       นับตั้งแต่การสนทนากันครั้งสุดท้ายของพวกเขาในรถม้า หลิน ชูจิ่วก็ออกจากตำหนักเสี่ยวหวางฟู่แต่เช้าและกลับมาเย็นๆ ในขณะที่เขาเองก็กำลังยุ่งอยู่กับเรื่องราวต่างๆของเขา หลังจากที่พวกเขาตื่นขึ้นมา พวกเขาทั้งสองก็ไม่ได้พบหน้ากัน ซึ่งทำให้เสี่ยวเทียนเหยาไม่พอใจมาก

       นี่เป็นวิธีที่เจ้าควรปฏิบัติต่อผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเจ้าเอาไว้หรือ? หลิน ชูจิ่ว เจ้าจะมากเกินไปแล้ว!

       วันนี้เสี่ยวเทียนเหยามาเร็วมาก เมื่อเขามาถึง หลิน ชูจิ่วก็เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ ในขณะที่ซุยฉีเช็ดผมให้นางอยู่

       ด้านหลังของหลิน ชูจิ่วหันไปทางประตู ดังนั้นเธอจึงไม่ได้สังเกตเห็นถึงการมาถึงของเสี่ยวเทียนเหยา แต่เธอสังเกตเห็นว่าซุยฉีเช็ดผมของเธอมาเป็นเวลานานแล้ว หลิน ชูจิ่วช่วยไม่ได้ที่จะถอนหายใจในเรื่องนี้“ ถ้าหวางเย่อยู่ที่นี่……” ผมของเธอจะแห้งทันทีและเธอก็จะสามารถนอนหลับได้ในทันที

       “ถ้าเปิ่นหวาง อยู่ที่นี่แล้วอย่างไร มีเรื่องดีอะไรหรือ? “เสี่ยวเทียนเหยาก้าวไปข้างหน้าในขณะที่ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขามีความสุข

       “ หวางเย่?” จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของเธอ หลิน ชูจิ่ว จึงตกใจ เธอลุกขึ้นในขณะที่มือของเธอสั่นด้วยความตกใจและกระจกในมือของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะก็สั่นจึงทำให้เกิดเสียงขึ้น

       ซุยฉี เองก็ไม่ได้สังเกตเห็นว่าเสี่ยวเทียนเหยามาถึงแล้ว ดังนั้นเมื่อนางได้ยินเสียงของเขา นางจึงหันไปและแสดงความเคารพเขาขึ้นในทันที“หวางเย่……”

       “ อืม ออกไป” เสี่ยวเทียนเหยาไม่รอให้ซุยฉีพูดให้จบ

“ เจ้าค่ะ” ซุยฉีวางผ้าเช็ดผมลงแล้วรีบออกไปทันที แต่แน่นอนว่านางจะไม่ลืมที่จะปิดประตู

       ตอนนี้มีเพียงเสี่ยวเทียนเหยาและหลิน ชูจิ่วที่เหลืออยู่ในห้อง การเห็นเสี่ยวเทียนเหยา ที่อยู่ห่างจากเธอเพียงสามก้าว หลิน ชูจิ่วก็รู้สึกกดดันอย่างมากต่อการมาของเขา

       หลังจากวันนั้น เธอก็ไม่ได้คิดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา เสี่ยวเทียนเหยาเป็นคนที่ดึงดูดมาก เขาสามารถดึงดูดผู้หญิงจำนวนมากในเมืองหลวงได้ หลิน ชูจิ่วเองก็ยอมรับว่าเธอถูกดึงดูดโดยเขาเช่นกัน แต่……

       หลังจากได้รับบาดเจ็บที่หน้าอก หลิน ชูจิ่ว ก็จดจำ ตอนนี้เธอกับเสี่ยวเทียนเหยาอยู่ในสถานะที่ถือว่าดี ตอนนี้พวกเขามีความเฉยเมยต่อกันลดลงเพียงเล็กน้อยและได้รับความไว้วางใจต่อกันเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อยเท่านั้น แต่มันจะดีกว่าที่จะไม่ได้ใกล้ชิดกันมากเกินไป และจะดีกว่าที่จะรักษาระยะห่างที่เหมาะสมเอาไว้

       หลิน ชูจิ่ว ยุ่งมากในหลายวันที่ผ่านมา ตั้งแต่เช้าจรดค่ำเธอไม่เคยมีโอกาสได้พบกับเสี่ยวเทียนเหยาเลยแม้แต่น้อย เสี่ยวเทียนเหยา ก็ไม่ได้มาหาเธอด้วย เธอคิดว่าเขามีความคิดเช่นเดียวกับเธอเพิ่งแค่เข้ากันได้ก็น่าจะพอแล้ว แต่เธอไม่ได้คาดหวัง … …

       เสี่ยวเทียนเหยาจะมาพบเธอ

       คนสองคนยังคงนิ่งเงียบ แต่ในท้ายที่สุดหลิน ชูจิ่วก็ไม่สามารถทนอยู่ในบรรยากาศเช่นนี้ได้และเริ่มถามขึ้น“ หวางเย่ ท่านมีอะไรให้ข้าช่วยหรือ?”

“อืม” เสี่ยวเทียนเหยาเข้ามาใกล้และจับไปที่ผมที่เปียกของหลิน ชูจิ่ว อย่างเบามือ“ เหตุใดจู่ๆ เจ้าถึงได้นึกถึงเปิ่นหวางได้?”

ลมหายใจที่อบอุ่นของมนุษย์ทำให้หูของหลิน ชูจิ่ว แดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ หลิน ชูจิ่ว อยากจะถอยหนีออกไปโดยสัญชาตญาณ แต่เธอพบว่าโต๊ะเครื่องแป้งอยู่ข้างหน้าของเธอ เธอไม่มีทางหนีไปไหนได้ เธอทำได้แค่ขยับไปอีกหน่อยแล้วเพิ่มระยะห่างให้มากขึ้นเล็กน้อย จากนั้นเธอก็พูดขึ้น“หวางเย่……” ท่านช่วยขยับออกไปอีกหน่อยได้หรือไม่?

“อะไร? ไม่ใช่เจ้าเพิ่งจะบอกว่าถ้าเปิ่นหวางอยู่ที่นี่หรอกหรือ? ตอนนี้ เปิ่นหวางก็มาแล้ว ทำไมเจ้าถึงได้เกิดกลัวขึ้นมา” เสี่ยวเทียนเหยาไม่ได้พยายามเข้าใกล้มากขึ้น เมื่อเขาสังเกตว่าหลิน ชูจิ่วเริ่มต้องการที่จะเพิ่มระยะห่าง

“ข้าไม่ได้กลัว…” ข้าแค่รู้สึกอายมากเฉยๆ

       ในขณะนี้แก้มของหลิน ชูจิ่ว มีสีแดงและเธอดูเขินมาก เสี่ยวเทียนเหยา อดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อเห็นเช่นนี้“ ไม่ได้กลัว แล้วมันคืออะไร เหตุใดเจ้าถึงได้นึกถึงเปิ่นหวาง”

       นิ้วของเสี่ยวเทียนเหยา ขยับขึ้นไปตามแนวเส้นผมของหลิน ชูจิ่วและหยุดอยู่ที่แก้มของเธอ มันเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย แต่หัวใจของหลิน ชูจิ่ว กลับเต้นเร็วมาก เธอหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้ง ก่อนจะยิ้มอย่างแข็งทื่อขึ้นและพูดขึ้น“ ใช่ ข้าเพียงแค่คิดว่าถ้าหวางเย่อยู่ที่นี่ ……”