องค์ชายเจ็ดรู้สึกตื่นเต้นเป็นธรรมชาติ แต่เขาก็ไม่ยอมให้ความตื่นเต้นแทนที่ความรู้สึกที่แทนจริงของเขา หลังจากที่ความประหลาดใจและความปิติยินดีกระพริบขึ้นในดวงตาของฮ่องเต้ ไม่นานมันก็กลับมาแสดงความห่วงใยที่มีต่อองค์ชายสามอีกครั้ง

       องค์ชายเจ็ดถึงกับตกตะลึง แต่เขาก็ยังเดินเข้าไปใกล้ฮองเต้และพูดขึ้น “เสด็จพ่อ ไม่ต้องกังวลเสด็จพี่สามจะต้องไม่เป็นอะไรพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ็ดน้อยเจ้าพูดถูก จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับพี่สามของเจ้า”ฮ่องเต้มองไปที่องค์ชายเจ็ดอย่างละเอียด ในขณะนั้นเขาก็ได้ตระหนักว่าแม้ว่าองค์รัชทายาทและองค์ชายเจ็ดจะเกิดมาจากมารดาคนเดียวกัน แต่กลับดูไม่เหมือนกัน

       เป็นเพราะเขาละเลยองค์ชายเจ็ดเป็นเวลานานเกินไปหรือไม่

       เมื่อเห็นว่าองค์ชายเจ็ดของเขาดูราวกับผู้ใหญ่ ฮ่องเต้ก็ได้ตระหนักว่าตอนนี้บุตรชายคนเล็กสุดของเขาตอนนี้ได้เติบใหญ่ขึ้นแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ช่วยไม่ได้ที่จะเต็มไปด้วยอารมณ์เล็กน้อย แล้วฮ่องเต้ก็พูดขึ้นในขณะที่จับมือองค์ชายเจ็ดเอาไว้ “เจ็ดน้อย วันนี้เจ้ามาอยู่เป็นเพื่อนเสด็จพ่อของเจ้าดีหรือไม่”

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปกับเสด็จพ่อและอยู่กับเสด็จพี่สาม” องค์ชายเจ็ดมักจะรวมชื่อขององค์ชายสามไว้ด้วยเสมอเมื่อเขาเปิดปากของเขา เพราะเขารู้ว่าความรักของฮ่องเต้เป็นเพียงของชั่วคราวเท่านั้น บุตรชายที่ดีที่สุดสำหรับเขาก็คือองค์ชายสามเสี่ยว จื่ออัน ถ้าเขาต้องการได้รับความโปรดปรานของฮ้องเต้เขาจะไม่ต้องแข่งขันกับองค์ชายสาม

“เด็กดี เจ้ารู้จักห่วงใยพี่สามของเจ้าจริงๆ” ฮ่องเต้ดูเหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อดวงตาของเขากวาดไปมองที่องค์รัชทยาทและเห็นองค์รัชทายาทลดศีรษะของเขาลง เขาจึงไม่ได้พูดอะไรอีก

       องค์ชายเจ็ดทำเหมือนว่าเขาไม่เข้าใจอะไร ก่อนจะพูดขึ้นอย่างไร้เดียงสา “เสด็จพ่อ ไม่เพียงแค่กระหม่อมเท่านั้น แต่ยังมีเสด็จแม่ เสด็จพี่องค์รัชทายาท เหล่าพระสนม ต่างก็เป็นห่วงเกี่ยวกับเสด็จพี่สามด้วยเช่นกัน เพียงแต่ทุกคนต่างก็เก็บมันไว้ในหัวใจของพวกเขาเท่านั้น”

       เมื่อได้ฟังคำพูดเหล่านี้ เมฆมืดที่อยู่ภายในหัวใจของฮ่องเต้ก็กระจัดกระจายออกไป คนอื่นรู้สึกโล่งใจกับเรื่องนี้ มีเฉพาะฮองเฮาและพระสนมโจมที่ไม่ได้เป็นเช่นนั้น

       พระสนมโจวรู้สึกหงุดหงิดตอนองค์ชายเจ็ดมากในเวลานี้ เพราะองค์ชายเจ็ดไม่ลังเลที่จะใช้บุตรชายของนางเพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ ในทางตรงกันข้ามฮองเฮาก็โทษตัวเองที่เป็นมารดาที่ไม่ดี บุตรชายของนางยังเด็กอยู่ แต่เขากลับจำเป็นต้องซ่อนตัวตนที่แท้จริงของเขาเอาไว้ และเพื่อที่จะได้รับความโปรดปรานของฮ่องเต้ เขาต้องประจบบุตรชายของนางสนม

       นี่เป็นเรื่องน่าอับอายสำหรับฮองเฮา แต่บุตรชายของนางยังคงต้องยิ้มและกลืนความอัปยศนี้ลงไป

       ใบหน้าของฮองเฮายังคงดูอ่อนโยนและสง่างาม แต่นางก็กำมือของนางที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของนางเอาไว้แน่น เล็บของนางฝังลงไปบนฝ่ามือ แต่ดูเหมือนว่านางจะไม่รู้สึกเจ็บปวดแม้แต่น้อย

       เมื่อเสี่ยวเทียนเหยาและหลิน ชูจิ่ว มาถึงวัง บรรยากาศก็เต็มไปด้วยความแปลกประหลาด อย่างไรก็ตามขันทียังแนะนำพวกเขาต่อไป “เสี่ยวหยางเย่ เสี่ยวหวางเฟยเชิญทางนี้” เสี่ยวเทียนเหยา สวมเสื้อคลุมสีแดงเข้ม ในขณะที่หลิน ชูจิ่วสวมชุดสีม่วงเมื่อเข้ามาในวัง

       เมื่อพวกเขาเข้าไปในห้องโถงใหญ่ เสี่ยวเทียนเหยา ก็ชะลอฝีเท้าของเขาและเดินเคียงข้างหลิน ชูจิ่ว ในขณะที่ทั้งสองเดินเข้าไปข้างใน มันยังคงมีแสงสว่างอยู่บ้าง พวกเขาจึงมองเห็นดวงตาของทุกคนที่กำลังจ้องมองพวกเขา อย่างไรก็ตาม ในขณะที่พวกเขาเข้ามาประตูก็ปิดลงและห้องก็เริ่มมืดลง แต่ใครจะรู้ว่าทำไมทั้งสองยังคงเป็นศูนย์กลางของความสนใจอยู่

       มันเป็นเวลานานตั้งแต่ที่เสี่ยวเทียนเหยา ได้เข้าไปในวัง เพราะขาที่พิการของเขา แต่ตอนนี้เมื่อเขามา ดวงตาของฮ่องเต้ก็เต็มไปด้วยความตกใจและโกรธ และเมื่อฮ่องเต้มองไปที่หลิน ชูจิ่ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอาลัย

       เสี่ยวเทียนเหยา ไม่สนใจสายตาของทุกคนที่มองมาที่พวกเขา เขาเดินไปพร้อมกับหลิน ชูจิ่วไปยังต่อหน้าของฮ่องเต้ จากนั้นเขาก็โค้งศีรษะลงเล็กน้อยและพูดขึ้น “ฝ่าบาท”

       นี่เป็นการทำความเคารพแล้วหรือ?

       หลิน ชูจิ่ว เห็นความเย่อหยิ่งของเสี่ยวเทียนเหยา ที่แสดงออกต่อหน้าฮ่องเต้ เขาไม่ได้ใส่ฮ่องเต้ไว้ในสายตาของเขาแม้แต่น้อย

       แน่นอนที่สุด!

       เสี่ยวเทียนเหยา ไม่ได้ไว้หน้าฮ่องเต้แม้แต่น้อย หลิน ชูจิ่วก็ไม่ดีในเรื่องของการสอพลอ ดังนั้นเธอจึงทักทายฮ่องเต้ ฮองเฮา เหล่าองค์ชายและพระสนมโจวทีละคนเท่านั้น แต่สำหรับเทพธิดาหิมะอย่างโม่ อวี้เอ้อร์นหรือ?

       ฮ่าๆๆ … จากช่วงเวลาที่เสี่ยวเทียนเหยา เดินเข้ามา หลิน ชูจิ่วก็เห็นคู่ของสายตาที่เหนียวหนึบมองไปที่สามีของเธอ ดังนั้นมันจึงช่วยไม่ได้ ที่เธอจะลืมทักทายนาง