หมออู๋ไม่รู้ว่าหลิน ชูจิ่วได้เดาแผนของเสี่ยวเทียนเหยาเอาไว้แล้วเพื่อที่จะชักชวนเธอ หมออู๋ได้อธิบายถึงโศกนาฏกรรมของทหารแถวหน้าขึ้น

“หวางเฟย ท่านไม่รู้หรอกว่าทหาร 300,000 คนเหล่านี้อาศัยอยู่อย่างขมขื่นเมื่ออยู่ในมือของฮ่องเต้อย่างไร แม่ทัพซื้อที่มีชื่อเสียงเป็นคนที่ยุติธรรมและจะไม่จงใจเสียสละทุกสิ่งทุกอย่าง แต่คนที่อยู่เหนือทหารเหล่านั้นจะปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเลวร้ายและไม่เป็นธรรม พวกเขาเพียงแค่ต้องส่งอาวุธและชุดเกราะที่เลวร้ายที่สุดให้พวกเขาเท่านั้น ”

       เพื่อที่จะทำให้หลิน ชูจิ่ว เข้าใจถึงสถานการณ์ของทหารจำนวน 300,000 คนในสงครามหมออู๋ได้อธิบายถึงสถานการณ์พร้อมกับรายละเอียดเพิ่มเติมขึ้น “ทหารเหล่านั้นมีดาบอยู่ในมือ แต่ดาบไม่สามารถทะลุผ่านเกราะของศัตรูได้ ไม่สามารถตัดอะไรได้ด้วยซ้ำ หอกในมือของพวกเขาก็หักง่ายมาก ทหารเหล่านั้นจะฆ่าศัตรูของพวกเขาได้อย่างไร?”

“ชุดเกราะที่พวกเขาสวมคือชุดเกราะเก่าจากปีก่อนหน้าของสงคราม ชุดเกราะที่หวางเฟย สร้างขึ้นเป็นพิเศษสำหรับพวกเขาถูกยึดครองโดยฮ่องเต้และถูกมอบให้กับทหารของเขาเอง ฮ่องเต้ปล่อยให้พวกเขาสวมเกราะเก่าๆและถูกทิ้งร้างมานาน โชคดีที่ไม่ใช่ฤดูหนาว มิฉะนั้นใครจะรู้ว่าจะมีกี่คนที่จะตายจากโรคหวัด”

       เมื่อหมออู๋พูดคำพูดเหล่านั้น ดวงตาของเขากลายเป็นสีแดง “หวางเฟยข้ายอมรับว่าข้ามาหาท่านเพราะหวางเย่สั่ง แต่ข้าก็ติดตามมาเพราะข้าอยากจะทำอะไรให้พวกเขาด้วยเช่นกัน ข้าไม่ได้เข้าและออกในค่ายทหารเช่นกับพวกเขา แต่ทหารส่วนมากเหล่านั้นต่างก็เรียกข้าว่าท่านปู่ หลายคนอายุเพียง 16 และ 17 ปีเท่านั้น ข้าถือว่าพวกเขาเหมือนลูกหลานของตัวเองจากก้นบึ้งของหัวใจของข้า ดังนั้นข้าจะไม่เสียใจหากพวกเขาตายเพราะต่อสู้บนสนามรบเพื่อปกป้องแคว้นของเรา ข้าจะรู้สึกภาคภูมิใจกับพวกเขา อย่างไรก็ตามถ้าพวกเขาเสียชีวิตเพียงเพราะขาดชุดเกราะ อาวุธและยาที่เหมาะสม ข้าไม่สามารถยอมรับได้ ”

       หมออู๋ไม่ลังเลที่จะแสดงความเศร้าและความสิ้นหวังของเขา นอกจากนี้เขายังไม่สนใจที่จะเสียหน้าของเขาต่อหน้าลูกศิษย์ของเขาอีกด้วย เขาเพียงแค่นั่งลงไปบนพื้น”หวางเฟย ท่านไม่รู้ว่าฮ่องเต้โหดร้ายแค่ไหน มีคนบอกว่าฮ่องเต้ของเราไม่หิวกระหายในอำนาจ แต่จริงๆแล้วเขาหิวมาก มีทหารจำนวน 500,000 คนในสนามรบ แต่มีเพียงทหาร 200,000 ของเขาที่ได้กินดีอยู่ดีทุกวัน เฉพาะทหารของเขาเท่านั้นที่มีชุดเกราะและอาวุธที่คมที่สุด แต่พวกเขาเพียงแค่อยู่ด้านหลังรอรับเกียรติยศเท่านั้น ”

“ในทางกลับกันทหารของหวางเย่จำนวน 300,000 มีอาวุธและชุดเกราะที่ไร้ประโยชน์ พวกเขายังไม่มีอาหารเพียงพอ พวกเขากินเพียงโจ๊กสามชามทุกมื้อ ด้วยสภาพที่ไม่เอื้ออำนวยเหล่านี้พวกเขาจะสามารถใช้อาวุธในมือได้อย่างไร? ”

“เมื่อสงครามสิ้นสุดลงทหารจำนวน 200,000 คนของฮ่องเต้จะได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่หมอหลวงจะรักษาพวกเขาอย่างดีและจัดการกับบาดแผลของพวกเขา สมุนไพรต่างๆ ก็จะถูกใช้อย่างต่อเนื่องโดยพวกเขา แม้ว่าจะไม่มีใครขาหักแขนหักก็ตาม ในขณะที่ทหารของหวางเย่ พวกเขาจะไม่สามารถได้รับยาใดๆ ราวกับว่าถ้าพวกเขารอดพวกเขาก็โชคดีไป แต่ถ้าพวกเขาตายพวกเขาก็สมควรได้รับมัน ”

“หวางเฟย ท่านอาจจะไม่รู้เรื่องนี้ แต่กองของซากศพที่ถูกฝังอยู่ในหลุมของค่ายทหาร พวกเขาเป็นทหารของหวางเย่ที่ไม่ได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที พวกเขาไม่ได้รับยาใด ๆ ดังนั้นพวกเขาจึงเสียชีวิต พวกเขาไม่สมควรที่จะตาย … … ”

       เมื่อหมออู๋พูดคำเหล่านั้นเขาก็เริ่มร้องไห้ ลูกศิษย์หลายคนที่อยู่ในด้านข้างต่างก็เริ่มร้องไห้ไปด้วย … …

       หลิน ชูจิ่ว ยอมรับว่าหัวใจเธออ่อนลงเพราะคำพูดของหมออู๋ แต่ … …

       ชุดยาเพื่อรักษาผู้บาดเจ็บจำนวน 50,000 คน

“เรื่องนี้ให้ข้าลองคิดดูก่อน” ไม่ใช่ว่าหลิน ชูจิ่ว ไม่ต้องการให้หมออู๋ทำหน้าที่ของเขา แต่เธอกลัวสถานการณ์ของตัวเอง ดังนั้นหลังจากพูดคำเหล่านั้นแล้วเธอก็รีบเดินออกไป