“โจวซือหรือ?” ขณะที่เธอได้ยินชื่อนี้หัวใจของหลิน ชูจิ่ว ก็เริ่มมีอาการเจ็บปวดขึ้น แต่เธอก็พยายามสงบต่อหน้าของเสี่ยวเทียนเหยา ราวกับว่ามันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ “ไม่ใช่ว่าเขาตายไปแล้วหรือ? แล้วจะมีอะไรให้ต้องพูดถึงอีก? ”

“เจ้ากำลังคิดถึงเรื่องนี้มากเกินไป” แทนที่จะถามเสี่ยวเทียนเหยากับพูดขึ้นง่ายๆ โดยที่หลิน ชูจิ่วยังไม่ได้พูดอะไร

       เสี่ยวเทียนเหยายังคงช่วยเช็ดผมของเธอและพูดขึ้น “โจวซือได้รับค่าจ้างเพื่อให้มาเอาชีวิตของเปิ่นหวางและของเจ้า”

“ใครบางคนต้องการชีวิตของข้าด้วยหรือ?” หลิน ชูจิ่ว รู้สึกประหลาดใจมาก เพราะเธอไม่คิดว่าจะมีคนยอมที่จะเสียเงินเพื่อชีวิตของเธอ

       ก่อนที่เธอแต่งงานกับเสี่ยวเทียนเหยา เธอไม่ได้ไปรุกรานใคร แต่แน่นอนว่ายกเว้นองค์รัชทายาท ฮองเฮาและหลินฟูเหริน คนเหล่านี้ต้องการชีวิตของเธอ แต่ไม่ถึงจุดที่จะจ้างมือสังหาร

“ใช่ คนผู้นั้นยอมจ่ายสำหรับชีวิตของเจ้าและโจวซือก็รับมัน เขาอยากจะเอาชีวิตของเจ้าอย่างลับๆ เพื่อแก้ปัญหานี้เปิ่นหวางได้จ้างมือสังหารที่ดีที่สุดจิงจินเพื่อฆ่าเขา เปิ่นหวางหวังว่าเขาจะสามารถแก้ปัญหาเกี่ยวกับเขาได้ แต่ก็น่าเสียดายที่โจวซือได้รับข่าวล่วงหน้าและหลบซ่อนตัว เขาซ่อนตัวอยู่ในภูเขาที่จิงจินไม่สามารถหาเขาพบ “เสี่ยวเทียนเหยาช่วยไม่ได้ที่จะเปิดเผยเหตุการณ์บางอย่างออกมา

“โจวซือมีนิสัยแปลก เขาจะไม่รับงานใหม่ตราบเท่าที่ยังไม่เสร็จงานในปัจจุบันของเขา ทักษะของโจวซือไม่เลว แต่เปิ่นหวางก็ไม่ได้กลัวเขา และแม้ว่าขาของเปิ่นหวาง จะไร้ประโยชน์เขาก็ไม่สามารถฆ่าเปิ่นหวางได้ง่ายดายเช่นนั้น แต่กับเจ้าแตกต่างไป … … ”

“ท่านหมายถึงว่าเขาเลือกที่จะฆ่าข้าใช่ไหม?” หลิน ชูจิ่ว เข้าใจ แต่เธอก็ช่วยไม่ได้ที่จะตำหนิเขา

“ในเป็นความจริง การฆ่าเจ้านั้นง่ายกว่าฆ่าเปิ่นหวางเรื่องนี้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ตราบเท่าที่เปิ่นหวางออกจากตำหนักเสี่ยวหวางฟู่หรือตราบเท่าที่เจ้าออกไปโจวซือก็จะลงมือ “นอกจากนี้ เขาจะต้องไปจากตำหนักเสี่ยวหวังฟู่ ดังนั้นเขาจึงไม่ลังเลที่จะใช้นางเป็นเหยื่อล่อเพื่อฆ่าโจวซือ

       ถ้าเขาไม่สามารถแก้ไขปัญหาเรื่องโจวซือได้ เมื่อเขาไปที่สนามรบหลิน ชูจิ่วจะตกอยู่ในอันตราย

“ดังนั้นท่านกำลังบอกข้าว่าท่านไม่ได้ใช้ข้าเป็นเหยื่อ แต่เพราะโจวซือกำลังเฝ้าดูข้าอยู่ ดังนั้นทันทีที่ข้าออกไปจากเสี่ยวหวางฟู่  ข้าก็กลายเป็นเหยื่อ “หลินชูจิเริ่มเยาะเย้ยตัวเองขึ้น

       ช่างเป็นเหตุผลที่น่าฟังเสียจริง เสี่ยวเทียนเหยา สามารถหลอกลวงได้ดีจริงๆ

“นี่เป็นความจริงที่ไม่สามารถปฏิเสธได้” เสี่ยวเทียนเหยาพยักหน้าขึ้น

“ความหมายของท่านคือท่านได้ทำทุกอย่างเพื่อกำจัดอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับข้าใช่ไหม?” หลิน ชูจิ่ว ถามอีกครั้งและอีกครั้ง เสี่ยวเทียนเหยาก็ยังคงพยักหน้าอย่างมั่นคงและพูดขึ้น “ใช่”

“หวางเย่ ท่านกำลังอธิบายมันกับข้าอยู่หรือ?” เพื่อเห็นแก่ทหาร 300,000 คนในแนวหน้า เจ้าถึงกับยอมเปิดปากที่สูงส่งของเจ้า?

“ไม่ใช่ เปิ่นหวาง ไม่จำเป็นต้องอธิบาย เปิ่นหวางแค่อยากให้เจ้าคิดถึงเรื่องนี้น้อยลง “การเจาะลึกลงไปยังเหตุการณ์และอารมณ์พวกนี้เป็นเรื่องที่น่ารำคาญจริงๆ

“โอ้ เช่นนั้นก็ขอบคุณท่านมากที่ได้เปิดสิ่งเหล่านี้กับข้า แม้จะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องธุระของท่านก็ตาม” หลิน ชูจิ่วหันกลับมาและคว้าผมจากมือของเสี่ยวเทียนเหยา จากนั้นก็พูดขึ้น “หวางเย่ ท่านกล้าปฏิเสธมันหรือว่าท่านไม่ได้ใช้ข้าเป็นเหยื่อ?”

       หัวคิ้วของเสี่ยวเทียนเหยาขมวดขึ้นด้วยความไม่พอใจ”หลิน ชูจิ่ว เมื่อไหร่ที่เจ้าจะหยุดคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้?” ความอดทนของเขาถูกทำลายลงแล้ว

“ข้าไม่ได้คิดมากเกินไป ข้าแค่อยากรู้ว่าตอนนั้นท่านได้เลือกใช้ข้าเป็นเหยื่อใช่หรือไม่? “ถ้ามันเป็นอุบัติเหตุเธอจะไม่ตำหนิเสี่ยวเทียนเหยา แต่มันไม่ใช่อุบัติเหตุ

“ใช่”

“แน่นอนท่านทำ … … ” หลิน ชูจิ่วรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว แต่เมื่อเธอได้คำยืนยันจากปากของเสี่ยวเทียนเหยา หัวใจของเธอรู้สึกเจ็บปวดมาก เธอก้าวถอยหลังและชนเข้ากับโต๊ะ อาการเจ็บปวดที่หลิน ชูจิ่ว รู้สึกได้จากเอวของเธอทำให้เธอกลับมามีสติอีกครั้ง หลังจากหายใจเข้าลึก ๆ หลิน ชูจิ่วก็ถามขึ้น “ท่านเคยคิดไหมว่าข้าอาจจจะตายภายใต้ลูกศรของโจวซือ?”