“ กระหม่อม…โง่เขล่ายิ่งนัก กระหม่อมขอให้ฝ่าบาทโปรดอภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ” เสนาบดีกรมกลาโหมร้องขอความเมตตา แต่ฮ่องเต้ก็ไม่ได้สนใจเขา ฮ่องเต้สั่งให้ขันทีของเขาเรียกเสนาบดีฝ่ายซ้ายและขวา เสนาบดีกรมพระคลังเข้าวังเพื่อหารือเกี่ยวกับปัญหานี้

       เสี่ยวเทียนเหยา มองผู้ทหารที่กำลังวิ่งออกไปนอกวัง ริมฝีปากของเขาก็มีรอยยิ้มขึ้น แต่รอยยิ้มนี้กลับไม่สามารถไปถึงดวงตาของเขาได้

       เขาจะทำให้ฮ่องเต้ชดใช้ไปทีละบัญชี

       เมื่อกลับมาที่ตำหนักเสี่ยวหวางฟู่ สิ่งแรกที่เสี่ยวเทียนเหยาถามก็คือ“ หวางเฟยมาพบข้าหรือไม่?” หลังจากคืนหนึ่ง ผู้หญิงโง่คนนั้น ในที่สุดก็ควรเข้าใจผลของผลไม้เย็น

       ถ้านางไม่มาขอบคุณเขา เขาจะบีบคอนางให้ตายไปเสีย!

“ใช่ขอรับ หวางเฟยมาพบหวางเย่ แต่เมื่อหวางเฟยรู้ว่าหวางเย่เข้าไปในวัง หวางเฟยก็ไปหาทหารที่ได้รับบาดเจ็บแทนขอรับ” พ่อบ้านเฮ้ารีบตามหลัง เสี่ยวเทียนเหยาไปและรายงานการเคลื่อนไหวของหลิน ชูจิ่ว ไปทีละอย่าง

       เมื่อเห็นว่าเสี่ยวเทียนเหยายังไม่แสดงอารมณ์ใดๆ พ่อบ้านเฮ้า ที่ไม่แน่ใจเกี่ยวกับความคิดของเสี่ยวเทียนยเหยาก็ถามอย่างกล้าหาญขึ้น“ หวางเย่ ท่านต้องการให้บ่าวชราผู้นี้ ไปตามหวางเฟยมาพบหรือไม่ขอ”

       พ่อบ้านเฮ้าต้องการทำให้เสี่ยวเทียนเหยา พอใจ แต่เขาไม่คาดหวังว่าเขาจะปฏิเสธ“ไม่จำเป็น” เขาจะรอให้ผู้หญิงโง่ ๆ คนนั้น มาหาเขาด้วยตัวเอง

       ซูฉารอคอยเสี่ยวเทียนเหยาอยู่ในห้องอักษรมานานแล้ว ดังนั้นเมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้าดังอยู่ข้างนอก เขาจึงริเริ่มที่จะเปิดประตูออกมาก่อน เพราะเขารู้ว่ามันคือเสี่ยวเทียนเหยา

       เสี่ยวเทียเหยา เข้ามาข้างใน พ่อบ้านเฮ้ารู้ว่าพวกเขาจะพูดคุยเรื่องสำคัญ ดังนั้นเขาจึงรีบจากไป

       ซูฉาปิดประตูและมองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา ซึ่งนั่งอยู่ที่ด้านหลังของโต๊ะ เมื่อมองอย่างเคร่งขรึมแล้วเขาก็พูดขึ้น”หวางเย่ หมออู๋ประสบกับอุบัติเหตุที่นั่น”

“ พูด…” หัวคิวของเสี่ยวเทียนเหยาขมวดขึ้น เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจ

“ยาชุดใหม่ถูกผสมกับพิษ มันสายเกินไปเมื่อพวกเขาค้นพบมัน” หลังจากเขาจบ ซูฉาก็ก้มศีรษะลงทันที เขาไม่กล้ามองหน้าเสี่ยวเทียนเหยาแม้แต่น้อย

“ เจ้าขอให้เปิ่นหวางหยุด แต่เจ้ากลับไม่หยุด แน่นอนว่า……เจ้าต้องการที่จะรักษาบัลลังก์เอาไว้เป็นอย่างมาก” เสี่ยวเทียนเหยาวางมือไปบนที่วางแขนและเอนหลังไปเล็กน้อย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“หวางเย่ แล้วพวกเราจะทำอย่างไรในตอนนี้” ทหารบาดเจ็บมากขึ้นเรื่อย ๆ ในแนวหน้า แต่พวกเขากลับต้องสูญเสียยาซึ่งไม่สามารถจัดหาได้ในระยะเวลาอันสั้น

“ปล้น!” เสี่ยวเทียนเหยาเคาะราวด้วยนิ้วของเขา ดวงตาของเขาดูลึกราวกับสระของน้ำนิ่ง

       ซูฉาตกใจและกลืนน้ำลายของเขาลงไป ก่อนจะพูดขึ้น“ ปล้นอ่องเต้หรือ?”

“อืมมม สั่งให้คนในวังปีศาจเตรียมความพร้อม” เมื่อเสี่ยวเทียนเหยาออกคำสั่ง เขาก็ไม่ได้ขมวดคิ้วเลยแม้แต่น้อย

“นี่จะไม่เปิดเผยความสัมพันธ์ของเรากับวังปีศาจเหรอหรือ?” ซูฉาเป็นห่วงมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ไม่” ฮ่องเต้เพิ่งจะถูกปล้น หากเขาถูกปล้นอีกครั้ง เขาจะสงสัยเฉพาะโจรจากภูเขาปีศาจเท่านั้น เขาจะไม่สงสัยเขา

“เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะไปจัดการที่เหลือ” ซูฉาผู้ที่ดูเคร่งขรึมพยักหน้า แต่ก่อนจะจากไป เขาก็กล่าวอีกประโยคหนึ่งขึ้น“โอ้ใช่แล้ว พิษที่ผสมอยู่ในยาของเรานั้นมาจากหอเถียนชาง”

เสี่ยวเทียนเหยาถูกลดเกียรติหลายครั้งเนื่องจากหอเถียนชาง

“หอเถียนชาง ไม่กลัวความตายจริงๆ!” ดวงตาของเสี่ยวเทียนเหยาเปล่งประกายด้วยไอสังหารขึ้น

       ใครบางคนจะโชคร้าย

       ซูฉาพูดจากก้นบึ้งในหัวใจของเขา จากนั้นเขาก็ได้อธิษฐานขึ้นอย่างเงียบ ๆ เพื่อทูตพิเศษของหอเถียนชาง เขาหวังว่าเขาจะไม่ตายด้วยความทุกข์ทรมารเกินไป

       ซูฉากำลังเตรียมตัวจะจากไป แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงทหารด้านนอกพูดขึ้น “หวางเย่ หวางเฟยมาขอพบขอรับ”

       ในขณะนั้น ไอสังหารของเสี่ยวเทียนเหยา หายไปด้วยความเร็วที่ไม่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า อุณหภูมิภายในห้องก็เริ่มอุ่นขึ้น

       นี่มัน …

       คือการให้ความสำคัญกับคนรักมากกว่าเพื่อนชัดๆ!

       ซูฉาอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้นเสียก่อน“ เจ้ายังไม่ไปอีกหรือ? หรือเจ้าต้องการให้เปิ่นหวางส่งเจ้าออกไปด้วยตัวเอง?”

“ ข้า…ข้ากำลังจะไปแล้ว!” ซูฉาต้องการที่จะอยู่และดูความสนุกต่อไป แต่……

       เขาไม่กล้า!