เมื่อได้รับบาดเจ็บ ชีวิตของพวกเขาก็น่าเบื่อ ดังนั้นหญิงสาวทั้งสี่คนจึงรายงานการกระทำของเสี่ยวเทียนเหยา เมื่อหลิน ชูจิ่วจากไป ทุกการกระทำของเสี่ยวเทียนเหยา ถูกรายงานโดยทีละคนๆ

       รายงานฉบับนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าความรุนแรงของอารมณ์ของเสี่ยวเทียนเหยา ทุกการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ของเขาทำให้ทุกคนกลัวแทบตาย ร่างกายของเขามักจะปล่อยบรรยากาศที่หนาวเย็นและหนักหน่วงออกมา ซึ่งทำให้แม้แต่ซูฉาและหลิวไป๋กลัวที่จะเข้าใกล้เขา

       ในวันที่หลิน ชูจิ่วเกิดอุบัติเหตุ นอกเหนือจากผู้บาดเจ็บที่ได้รับบาดเจ็บทหารส่วนที่เหลือที่ควรจะปกป้องหลิน ชูจิ่ว ต่างก็ถูกลงโทษอย่างหนักโดย หวางเย่ของพวกเขา ด้วยเหตุที่ว่าพวกเขาไม่สามารถปกป้องนางได้ดี

       เจินจูและอีกสามคนนั้นโชคดีมากเพราะได้รับบาดเจ็บ มิฉะนั้นคนทั้งสี่จะโศกเศร้ามากกว่านี้ เพราะพวกนางอาจสูญเสียงานของพวกเขาในตำหนักเสี่ยวหวางฟู่ไปเลยก็ว่าได้

       เจินจู และอีกสามคนเต็มไปด้วยอารมณ์และพูดพร้อมกันขึ้น”หวางเฟยมันดีจริงๆที่ท่านกลับมา เมื่อท่านอยู่ที่นี่ ตำหนักเสี่ยวหวางฟู่ รู้สึกเหมือนเป็นบ้าน “

       หลิน ชูจิ่ว หัวเราะ แต่ไม่พูดอะไร

       ตำหนักเสี่ยวหวางฟู่ ไม่ใช่บ้านของเธอ เธอไม่สามารถรู้สึกถึงการเป็นหนึ่งในสถานที่แห่งนี้ได้ เธอไม่สามารถทำในสิ่งที่เธอต้องการได้เนื่องจากการถูกกดขี่

       เมื่อเห็นหลิน ชูจิ่วยิ้มเพียงเล็กน้อย พวกนางก็คิดว่านางเหนื่อย ดังนั้นพวกนางจึงแนะนำให้นางกลับและพักผ่อนในห้องของนาง

       หลิน ชูจิ่ว ไม่อยากฟังเรื่องเกี่ยวกับเสี่ยวเทียนเหยาอีกต่อไป เธอบอกกับหญิงรับใช้ทั้งสี่คนว่าพวกนางยังไม่สามารถออกไปและกลับมารับใช้เธอได้ตราบใดที่ยังไม่ฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ เมื่อหลิน ชูจิ่วพูดอย่างนั้น ดังนั้นทั้งสี่สาวใช้จึงไม่กล้าที่จะตั้งคำถามกับการตัดสินใจของเธอ … …

       หลังจากที่หลิน ชูจิ่วได้ไปเยี่ยมสาวใช้ทั้งสี่คนของเธอ เธอก็ไม่ได้รีบกลับไปที่ห้องของเธอ แต่เธอไปดูทหารที่ได้รับบาดเจ็บคนอื่น ๆแทน

       ทหารองครักษ์ในแถวหน้าได้รับความเดือดร้อนมากที่สุดจากอาการบาดเจ็บสาหัส จนถึงขณะนี้พวกเขายังไม่สามารถลุกจากเตียงได้ ดังนั้นเมื่อพวกเขาเห็นหลิน ชูจิ่ว มาพวกเขาก็กำลังดิ้นรนเพื่อที่จะลุกขึ้น

“หวางเฟย ขอบคุณสำหรับความห่วงใยของท่าน มันเป็นเพียงแค่อาการบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่เราทำให้หวางเฟยต้องเป็นกังวลและมาเยี่ยม พวกเรากลัวว่าเราจะไม่สามารถแบกรับสิ่งนี้ได้ “ทหารองครักษ์ไม่คาดหวังว่าหลิน ชูจิ่วจะมาดูพวกเขา การปกป้องนางคืองานของพวกเขา

       หลิน ชูจิ่วหยุดพวกเขาไม่ให้เคลื่อนไหว”ข้ามาพบเจ้าทั้งหมด ไม่ใช่มาทำให้บาดแผลของพวกเจ้าเลวร้ายลง นอนลงไปและไม่ต้องลุกขึ้น ถ้าแผลของพวกเจ้าเปิด ข้าจะกลายเป็นคนบาป “

       ผู้บาดเจ็บที่ได้รับบาดเจ็บจริงๆไม่สามารถลุกขึ้นได้ ดังนั้นด้วยการยืนกรานของหลิน ชูจิ่วพวกเขาจึงเอนตัวลงไปนอนเช่นเดิม แต่ไม่กล้ามองหน้าเธอโดยตรง อย่างไรก็ตามพวกเขาแอบมองเธอทีละคนๆ ใบหน้าของหลิน ชูจิ่วดูจริงจังมาก

       หลิน ชูจิ่วไม่ต้องการทำเรื่องยากสำหรับพวกเขา หลังจากที่เธอได้รู้ว่าบาดแผลของพวกเขาถูกจัดการได้เป็นอย่างดี และพวกเขาก็ได้รับยาในชีวิตประจำวัน หลิน ชูจิ่วก็รู้สึกโล่งใจและพูดก่อนที่จะออกไป “อาการบาดเจ็บของพวกเจ้าได้รับการรักษาอย่างดี พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรอีก แต่ถ้าใครรู้สึกไม่สบายด้วยเรื่องอันใด พวกเจ้าสามารถขอให้สาวใช้ของข้าพามาพบข้าได้ และข้าจะช่วยพวกเจ้าเอง”

       นี่เป็นคำสัญญา ทหารองครักษ์ไม่คิดว่าหลิน ชูจิ่วจะเป็นคนที่เรียบง่ายเช่นนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงช่วยไม่ได้ที่จะตะโกนขึ้น “พวกเราขอบคุณหวางเฟยขอรับ”

       หลิน ชูจิ่ว หัวเราะและพูดติดตลกขึ้น “แค่พูดเบาๆ ก็ได้ อย่าทำให้บาดแผลของพวกเจ้าเปิด”

       ทหารองครักษ์ที่ไม่เคยคิดว่าหลิน ชูจิ่วจะล่อเล่นกับพวกเขา หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีทหารองครักษ์ก็พูดขึ้น “หวางเฟย มั่นใจได้ หมออู๋ปิดบาดแผลอย่างแน่นหนาและมันจะไม่เปิดแน่นอนขอรับ “

       เมื่อหลิน ชูจิ่ว ออกไป ทหารองครักษ์ก็ยังคงพูดคุยเรื่องต่างๆกันต่อไป “หวางเย่และหวางเฟย แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง หวางเฟยใจดีมาก นางเพิ่งจะกลับมา แต่นางก็มาเยี่ยมพวกเราแล้ว “

“ใช่ ใช่ หวางเฟย ไม่ใช่แค่งดงามเท่านั้น แต่ยังมีจิตใจที่ดีงามอีกด้วย ข้าคิดว่าแผลของข้าดูน่าเกลียดมาก แต่นางก็ยังคงสัมผัสมัน”

“เจ้าเด็กคนนี้โชคดีมาก ฮะ ฮ่าๆๆๆๆ … … ”

       ห้องคนป่วยขนาดเล็กมีชีวิตชีวามากเนื่องจากการไปเยือนของหลิน ชูจิ่ว ทหารองครักษ์ยังคงยกย่องหลิน ชูจิ่วอย่างต่อเนื่อง แต่สำหรับเสี่ยวเทียนเหยานะหรือ?

       โอ้ … พวกเขาไม่กล้าพูดอะไร พวกเขาไม่อาจนึกภาพหวางเย่ที่มีจิตใจดีได้ … …

       หลังจากที่เสี่ยวเทียนเหยา ได้เรียนรู้เกี่ยวกับสิ่งเหล่านั้น เขาก็ไม่ได้โกรธ แต่เขาพึมพำขึ้นอย่างหงุดหงิดและพูดในใจของเขาขึ้น ความสามารถในการซื้อหัวใจของผู้คนของเจ้ามีความแข็งแกร่งมากจริงๆ!