ซู่ฉาเป็นคนที่ฉลาดและมีระเบียบวินัยมาก เขาไม่ได้พยายามเข้าใกล้โจว เหอ นอกเหนือจากการมองไปที่โจว เหอ ในตอนแรก เขาก็ไม่ได้มองเขาอีกเลย เขายืนอยู่เหมือนไม้และทำในสิ่งที่ผู้ช่วยกำลังทำอยู่จริงๆ

       แล้วโจว เหอ ก็มีความสงบมาก เขารู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของหลิน ชูจิ่ว เขายังรู้ด้วยว่าชายผู้นี้ที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่คนเรียบง่ายอย่างที่เห็น แต่เขาไม่รู้ว่าเขามาหาเขาหรือไม่

       โจว เหอ กลัวที่จะแหวกหญ้าให้งูตื่น เขาไม่ได้เข้าใกล้ซู่ฉา และทำเพียงยืนอยู่นิ่งๆ เหมือนเขาเท่านั้น

       หลิน ชูจิ่ว ให้การรักษาด้วยการฝังเข็มแก่เด็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนยาและหยิบยาที่เธอเตรียมไว้ล่วงหน้าออกมา “ยาสีขาว  3 เม็ด กิน 3 ครั้ง ต่อหนึ่งวัน ยาสีเหลือ 1 เม็ด กิน 3 ครั้งต่อหนึ่งวัน ยาสีฟ้า 2 เม็ด กิน 2 ครั้งต่อหนึ่งวัน”

ยาไม่เหมือนกัน ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว จึงสอนให้โจว เหอให้รู้อย่างชัดเจน โจว เหอ ยึดมั่นในคำแนะนำและเก็บรักษายาไว้ในร่างกายของเขาอย่างระมัดระวัง“ขอบคุณฮูหยินน้อย” หลิน ชูจิ่ว ไม่ได้เปิดเผยตัวตนของนาง ดังนั้นโจว เหอ จึงไม่กล้าเรียกหลิน ชูจิ่วว่าเสี่ยวหวางเฟย

“ อย่าพูดถึงมันเลย การช่วยชีวิตพวกเจ้าเป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้น” หลิน ชูจิ่วพยักหน้าให้โจว เหอและลูบหัวเด็กชาย“ข้าจะกลับมาอีกครั้งหลังจากสองวันเพื่อดูพวกเจ้า”

“ข้าไม่สบาย พี่สาวจะกลับมา……” เด็กน้อยเริ่มพูด แต่ก็ยังไม่ชัดเจน อย่างไรก็ตามหลังจากรอยแดงและบวมบนใบหน้าของเขาหายไป เขาก็ดูน่ารักและน่าชังมาก

“ อืม พี่สาวจะกลับมา” หลิน ชูจิ่ว ไม่สามารถพูดได้ว่าเธอรักเด็ก แต่เธอก็ไม่ได้เกลียดเขาเช่นกัน เหตุผลที่เธอดูแลเด็กๆ มากมายในเวลาเดียวกันคือเธอคุ้นเคยกับตอนที่เธอยังเป็นเด็กกำพร้า หลิน ชูจิ่ว เกลียดเด็กที่มีเสียงดัง แต่เธอก็ชอบเด็กที่มีมารยาทดี

       เมื่อโจว เหอ เห็นว่าน้อยชายเริ่มพึ่งพาหลิน ชูจิ่ว เขาก็พูดขึ้น“เซี่ยวรุ่ย ชอบฮูหยินน้อยมาก” มันเป็นเรื่องยากมากที่จะเห็นเซี่ยวรุ่ยชอบคนผู้หนึ่งได้ขนาดนี้

“เซี่ยวรุ่ยเด็กดี” ชื่อของเด็กนั้นไม่ธรรมดา คนธรรมดาไม่สามารถใช้ชื่อเช่นนี้ได้

       เด็กสองคนซ่อนทักษะการต่อสู้ของพวกเขาได้ค่อนข้างดี ไม่น่าแปลกใจที่คนเหล่านั้นพบกับความล้มเหลวในการค้นหาพวกเขา

“เขาเป็นเด็กดีจริงๆ” ซู่ฉาซึ่งเงียบมานานแล้วในที่สุดก็เปิดปากพูดขึ้น“ ฮูหยิน มังกรและงู กำลังรวมตัวกันอยู่ในโรงเตี้ยมแห่งนี้ ท่านต้องการที่จะพาเซี่ยวรุ่ยไปอยู่โรงหมอที่เด็ก ๆ ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าชื่อ อันทัง อยู่หรือไม่ขอรับ?”

       หลังจากพูดจบ ซู่ฉา ก็ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างคนใจกว้าง ในขณะที่มองไปที่โจว เหอ

       หลิน ชูจิ่ว รู้ว่าเป้าหมายของซู่ฉา คือโจว เหอ เธอไม่มีความตั้งใจที่จะช่วยเหลือเขา แต่แน่นอนว่าเธอก็ไม่ได้มีเจตนาที่จะขัดขวางเขาเช่นกัน ดังนั้น หลิน ชูจิ่ว จึงโยนปัญหานี้ไปให้โจว เหอในทันที“ เจ้าคิดว่าอย่างไร ?”

“โรงหมอ? โรงหมอที่รองรับเด็กที่ถูกทอดทิ้งจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าชื่อ อันทัง เช่นนั้นหรือ?” โจว เหอถูกถามขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ถ้ามันเป็นสถานที่นั้นจริงก็จะปลอดภัยกว่าโรงเตี้ยมแห่งนี้ แต่เขาไม่รู้ว่าเสี่ยวหวางเฟยรู้ถึงตัวตนของพวกเขาหรือไม่

       หากพวกเขารู้ มันจะไม่เป็นเหมือนการจับแกะหรอกหรือ ?

“ ใช่ มีเด็กจำนวนมากอยู่ที่นั่นและมีหมอด้วย หากน้องชายของเจ้าอยู่ที่นั่น ฮูหยินน้อยก็ไม่จำเป็นต้องไปๆกลับๆ” ซู่ฉายิ้มขึ้นอย่างอบอุ่น แต่เขาก็ยังไม่สามารถซ่อนธรรมชาติของสุนัขจิ้งจอกของเขาเอาไว้ได้ หลิน ชูจิ่ว ไม่ต้องการเห็นหน้าของซู่ฉา ดังนั้นเธอจึงเก็บของไปอย่างเงียบ ๆ

       โจว เหอ ไม่ได้ให้คำตอบในทันที เขาก้มหัวลงแล้วคิด…

       ซู่ฉาไม่ได้บังคับโจว เหอ หลังจากที่เขาพูดคำพูดของเขาแล้ว เขาก็ยืนอยู่ข้างหลังหลิน ชูจิ่ว พยายามทำตัวให้สงบเข้าไว้ การลักพาตัวเด็กหนุ่มไม่ใช่ธรรมชาติของเขา

       หลิน ชูจิ่ว ส่ายหัวของเธอแล้วส่งกล่องยาไปให้กับฉิวฉี ที่ยืนอยู่ข้างๆ “เราควรจะไปได้แล้ว”

“ขอรับฮูหยินน้อย” ซู่ฉาตอบอย่างไม่วุ่นวายใจ เขาเพียงแค่พูดกับโจว เหออีกครั้งในขณะที่หลิน ชูจิ่วกำลังจะก้าวออกจากธรณีประตูไป“พวกเจ้าต้องการจะไปด้วยกันหรือไม่? การเปลี่ยนสถานที่จะสะดวกกว่าหากมีรถม้า”