อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่เวลาที่จะพูดคำเหล่านั้น หลิน ชูจิ่ว เช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ แล้วถามขึ้น: “ทำไมจู่ๆ ท่านยายถึงมีอาการชัก ? เกิดอะไรขึ้น?” เมื่อเธอเห็นฮูหยินชราครั้งสุดท้ายนางก็ดูแข็งแรงดี นางไม่ได้แสดงอาการของโรคหลอดเลือดสมองอุดตันเลยแม้แต่น้อย

       เมื่อ หลิน ชูจิ่ว พูดจบแล้วน้ำตาของฮูหยินสามก็ไหลลงมา “ ชูจิ่ว ท่านแม่ ท่านแม่……” ฮูหยินสาม ไม่สามารถส่งเสียงที่ชัดเจนหรือพูดประโยคที่สมบูรณ์ออกมาได้

       หลิน ชูจิ่ว ไม่เข้าใจสถานการณ์ในทันที แต่เธอก็แน่ใจว่ามันจะต้องเป็นเรื่องใหญ่“ ในที่สุดแล้วมันเกิดอะไรขึ้น ?”

“ ลูกพี่ลูกน้องของเจ้า…….” ฮูหยินสามกล่าวว่าเป็นการเปิดประเด็น ในขณะที่สะอื้น ในทางตรงกันข้ามฮูหยินรองก็ร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของสามีของนาง ฮูหยินใหญ่ยืนนิ่งเหมือนหุ่นกระบอก และพี่น้องตระกูลเหมิ่งทั้งสามคนต่างก็มีใบหน้าที่ดูเหมือนพวกเขาต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง

“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?” หลิน ชูจิ่วถามอีกครั้ง ฮูหยินใหญ่ กัดริมฝีปากของนาง ก่อนจะส่ายหัวอย่างมั่นคง แล้วพูดขึ้น“ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยามนี้ก็เนิ่นนานแล้ว เจ้าควรกลับได้แล้ว”

“ ข้าไม่ได้โง่ ในเมื่อทุกคนมีใบหน้าเช่นนี้ แล้วข้าจะเชื่อได้อย่างไรว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น” ใบหน้าของทุกคนดูเศร้าหมองมาก แล้วจะไม่มีอะไรได้อย่างไร

“ชูจิ่ว ……” ฮูหยินใหญ่ เปิดปากของนาง แต่ก็ถูกฮูหยินสามขัดจังหวะขึ้น“ชูจิ่ว มันมี มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นมากมาย ลูกพี่ลูกน้องคนของเจ้าประสบอุบัติเหตุ พวกเขาต่างก็หายไปหมด”

       ลูกชายของฮูหยินรอง เป็นหลานชายคนเดียวของตระกูลเหมิ่ง  

       นอกเหนือจากฮูหยินใหญ่ แล้วคนอื่น ๆ ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อพวกเขาพูดมันออกมา

“ ท่านหมายความว่าอย่างไร ที่บอกว่าพวกเขาหายไปทั้งหมด?” ความคิดชั่วร้ายมากมายนับไม่ถ้วนเกิดขึ้นในใจของหลิน ชูจิ่ว เหมิ่ง ซื่อ พยักหน้าเพื่อยืนยันการคาดเดาของ หลิน ชูจิ่ว จากนั้นก็พูดขึ้น“ มันเหมือนกับสิ่งที่เจ้าคิด พวกเขาถูกลักพาตัว อีกฝ่ายส่งมือของลูกพี่ลูกน้องทั้งสามของเจ้ามาพร้อมกับเครื่องประดับหยกของพวกเขา”

“พวกมันต้องการอะไร?” หลิน ชูจิ่วไม่มีความประทับใจใดๆ กับลูกพี่ลูกน้องทั้งสามของเธอ ดังนั้นแม้ว่าเธอจะดูเป็นกังวล แต่เธอก็สามารถถามคำถามออกมาได้อย่างใจเย็น

“หลังจากสามวัน พวกมันต้องการให้เจ้าไปที่หุบเขาลม เจ้าต้องไปคนเดียว” มันเป็นตัวเลือกระหว่างหลานชายและหลานสาวของตระกูลเหมิ่ง ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องที่ยากมาก ฮูหยินชราไม่ต้องการให้ หลิน ชูจิ่ว มามีส่วนร่วมในเรื่องนี้ ดังนั้นนางจึงเตือนบุตรชายทั้งสามของนางว่าไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้กับ หลิน ชูจิ่ว ก่อนที่นางจะหมดสติไป

“ ชูจิ่ว …ช่วยลูกพี่ลูกน้องของเจ้าด้วย ช่วยพวกเขาด้วยเถิด” ฮูหยินรองและฮูหยินสามคุกเข่าลงต่อหน้า หลิน ชูจิ่ว พวกนางรู้ว่านี่เป็นสิ่งที่ผิด แต่… …

       พวกเขาเป็นลูกของพวกนาง

       ฮูหยินใหญ่ ก็อยากจะพูดเช่นกัน แต่เมื่อนางนึกถึงคำพูดของฮูหยินชราก่อนหน้านี้ นางก็เลือกที่จะอดทนแทน

       ฮูหยินชรา บอกนางว่าตอนนี้นางเป็นเสาหลักของครอบครัว ในฐานะเสาหลักนางไม่สามารถเห็นแก่ตัวได้

“ชูจิ่ว เรื่องนี้เป็นเรื่องภายในครอบครัวของเรา เราจะแก้ปัญหากันเอง” ฮูหยินใหญ่กดความเจ็บปวดในหัวใจของนางลงไปและพูดโดยปราศจากอารมณ์ใดๆ ขึ้น

       หนึ่งในทั้งสามก็มีลูกของนางอยู่ด้วย

       “พี่สะใภ้……” เมื่อฮูหยินรองและฮูหยินสามได้ยินคำพูดของนาง พวกนางก็ยิ่งรู้สึกสิ้นหวัง

       เหตุใดพี่สะใภ้ของพวกนางถึงเป็นเช่นนี้ ?

“พวกเจ้าลืมสิ่งที่ท่านแม่พูดแล้วหรือ” ดวงตาของฮูหยินใหญ่เต็มไปด้วยน้ำตา แต่นางก็ไม่ยอมปล่อยให้พวกมันไหลออกมา

       นางจำคำสอนของฮูหยินชราได้ ผู้ชายในตระกูลเหมิ่ง จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องภายในเรือน ดังนั้นจึงเป็นหน้าที่ของผู้หญิงของตระกูลเหมิ่งที่จะต้องยืนหยัดให้ได้

       ดังนั้นฮูหยินรองและฮูหยินสามจึงรีบปิดปากลงทันที พี่น้องทั้งสามของตระกูลเหมิ่งก็ก้มหัวลงและไม่กล้ามองไปหลิน ชูจิ่ว

       พวกเขาไม่ต้องการให้ หลิน ชูจิ่ว บาดเจ็บ แต่… …

       พวกเขาไม่สามารถคิดถึงวิธีอื่นได้อีกแล้ว!