จางมู่เดินไปทางอื่นบนถนนหลวงกับหยวนรุย.บนบ่าของเขา,มีด้วงตัวเล็กๆที่กำลังเก็บพลังงานโดยการหดตัวมันลง.
ไม่เหมือนเมื่อก่อน,ที่ที่นั่นไม่มีฝูงซอมบี้อีกต่อไป.ตอนนี้,มีเพียงไม่กี่ตัวที่ปรากฏตัวในแต่ละครั้งเท่านั้น.ด้วงออบซิเดี้ยนวางแผนที่จะหลับตาของมันและพักผ่อนบ้าง.ดูเหมือนจะถึงขีดจำกัดแล้ว หลังจากที่ดูดซับพลังงานจำนวนมากจากคริสตัลระดับสอง,เนื่องจากโอกาสในการกินยังไม่สามารถดึงดูดความสนใจได้.มันได้แค่มองจางมู่หยิบคริสตัลโดยปราศจากการเอะอะ.
จางมู่ไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับความเกียจคร้านของด้วงออบซิเดี้ยน,ดังนั้น เขาจึงปล่อยให้มันทำในสิ่งที่มันต้องการ.ท้ายที่สุด,เขาสามารถเอาคริสตัลทั้งหมดสำหรับตัวเองได้ เนื่องจากไม่จำเป็นต้องเลี้ยงเจ้าด้วงออบซิเดี้ยน.
“ดูเหมือนว่าจะมีพลังงานที่จำเป็นสำหรับเราในการวิวัฒนาการ.หลังจากทั้งหมด,เจ้าลิตเติ้ลแบล็ครักมัน.ข้าคิดว่ามันควรจะเป็นประโยชน์สำหรับคนอย่างเราที่พัฒนาความสามารถพิเศษ,”จางมู่อธิบายให้หยวนรุยฟัง.
อย่างไรก็ตาม,หยวนรุยไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งที่เขาพูดทั้งหมด.เธอมองไปที่ยานพาหนะที่คว่ำลงและซากปรักหักพังที่ถูกบิดเบี้ยวที่ด้านข้างของถนนด้วยความอยากรู้อยากเห็น.เธอกลัวว่าซอมบี้จะกระโดดออกมาจากรถ,แต่เธอก็มีความคาดหวังที่เปล่งประกายเพราะจางมู่ดูหล่อมากเมื่อต่อสู้ซอมบี้ด้วยมีด.กับหญิงสาวตัวเล็กๆเช่นเธอ,มันมีเสน่ห์อย่างไม่อาจต้านทานได้.
จางมู่มีลางสังหรณ์ไม่ดีว่าจะมีการบุกรุกครั้งใหญ่ของซอมบี้ เนื่องจากมีพวกมันไม่กี่ตัวบนถนน.
ทันใดนั้น,ด้วงออบซิเดี้ยนก็เริ่มกระวนกระวายราวกับรู้สึกว่ามีอันตราย.ตื่นตระหนกจากความวิตกกังวลของมัน,จางมู่ปีนขึ้นไปด้านบนของรถค้าขายอย่างรวดเร็ว.เขามองไปข้างหน้าและอ้าปากค้าง.
“โอ้พระเจ้า! ตอนนี้,นี้มันใหญ่! “
หยวนรุยไม่สามารถมองเห็นได้เมื่อสายตาของเธอถูกบัง.เธอสามารถทำอะไรได้บ้าง ได้แต่ถามจางมู่ด้วยความกังวล,”เกิดอะไรขึ้น?บอกฉัน!ขึ้นเร็วๆ!”
จางมู่นั่งยองตัวลงเพื่อช่วยให้หยวนรุยไต่ขึ้น.หลังจากดูชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นข้างหน้า,หยวนรุยก็กลัวมาก,จนเธอเกือบจะล้มลง.
ที่มุมหนึ่งของทางหลวง,รถบรรทุกหลายคัน,โดยสันนิษฐานว่ามาบริษัทเดียวกัน,ตกลงมาและกลายเป็นวงกลมที่สี่แยก.สิ่งที่กลัวของจางมู่อยู่ในวงกลม.ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมมีซอมบี้ไม่กี่ตัวบนทางหลวง.
มีฝูงหมูกลายพันธุ์ที่มีผมตั้งตรงและใหญ่,เขี้ยวสีเหลืองที่น่ารังเกียจโผล่ออกมาจากปากของพวกมันและงอขึ้น.
จางมู่เข้าใจทันที.หมูที่กลายพันธุ์อาจจะพิจารณาวงกลมของรถบรรทุกว่าเป็นเล้าหมู.พวกมันล่าและกินซอมบี้เมื่อพวกมันหิวและพักผ่อนในวงกลมเมื่อพวกมันกินเสร็จ.
ตอนนี้พวกมันแค่นอนลงและครวญเพลงขณะที่กระพือหูยาวของพวกมันและจากนั้น.ถ้าหากเลือดไม่เปื้อนที่มุมปากของพวกมัน,จางมู่จะคิดว่ามันเป็นหมูปกติและขี้เกียจ.
อย่างไรก็ตาม,จางมู่รู้อย่างชัดเจนว่าหมูกลายพันธุ์ที่น่ากลัวเหล่านี้เป็นอย่างไร เมื่อพวกมันบ้า.ครั้งหนึ่งเคยมีฐานของผู้รอดชีวิตพยายามทำให้หมูกลายพันธุ์เชื่อง.ในท้ายที่สุด,ด้วยความประมาท,สัตว์ได้หลบหนีและถูกพ่อพันธุ์แม่พันธุ์ทั้งหมดกินโดยไม่เหลือกระดูก.
ต่อมา,ไม่มีฐานไหนกล้าที่จะเลี้ยงหมูกลายพันธุ์จนกว่าจะได้รับการว่าจ้างนักวิวัฒนาการประเภทผู้ฝึก เนื่องจากมันจะเป็นภัยพิบัติหากหมูที่กลายพันธุ์หลุดจากการควบคุมในขณะที่ซอมบี้เปิดฉากการโจมตี.
ทันใดนั้น,ความคิดก็เข้ามาในจิตใจของจางมู่.
ถ้าเขาไม่สามารถผ่านวงกลม,ได้เขาอาจจะพยายามลื่นไถลไปด้านข้าง.
เขาสามารถหลีกเลี่ยงหมูที่กลายพันธุ์และหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับพวกมัน.
คู่ต่อสู้เป็นหมูระดับแรกมากกว่า 20 ตัว.โดยไม่มีเหตุผลที่จางมู่จะต้องการเริ่มต้นความขัดแย้งกับพวกมัน.
เขาและด้วงออบซิเดี้ยนมองพร้อมกันอย่างรวดเร็วและเข้าใจความคิดของกันและกันได้อย่างรวดเร็ว.
เขาตั้งใจจะให้ลิตเติ้ลแบล็คนำพาหยวนรุยและบินผ่านหมูเหล่านี้.มันไม่ได้เป็นเรื่องยากสำหรับด้วงออบซิเดี้ยนที่จะบินที่ระดับความสูงเป็นเวลาสั้น ๆ,แต่จางมู่กังวลว่าเหล่าหมูที่กลายพันธุ์จะตื่นขึ้นด้วยเสียงกระพือปีกของปีกสีดำของด้วง.
จางมู่ผลักหยวนรุยลงจากด้านบนรถอย่างช้าๆ,จากนั้นแตะจมูกของเขาและพูดว่า,”หยวนรุย,พวกเราจะลื่นไถลไปในขณะที่พวกมันหลับ,ดังนั้น เจ้าจึงต้องเงียบ.”
“ลุงจาง,คุณกลัว,ใช่ไหม?”
หยวนรุยเอามือปิดปากขำ.เธอกำลังเยาะเย้ยจางมู่อย่างที่เธอไม่เคยเห็นเขาหน้าเจื่อน.
จางมู่ไม่ได้พูดอะไรและยิ้มอย่างขมขื่น,กระชากหยวนรุยไปข้างหน้า.
พวกเขาเดินเข้าไปใกล้พวกมันมากขึ้น,เสียงการหายใจของหมูดังขึ้น.พวกเขากังวลว่าปีศาจเหล่านั้นจะตื่นขึ้นมาทันที.
ถ้ามันเกิดขึ้นจริง,มันจะทำให้เกิดปัญหาใหญ่สำหรับพวกเขา.
กลิ่นเหม็นเริ่มรุนแรงขึ้น.หยวนรุยไม่สามารถยืนได้และมีอาการคลื่นไส้ขณะที่เธอปิดปากและจมูกด้วยข้อมือของเธอ,แต่มันก็ไร้ประโยชน์.
เมื่อเห็นดังนี้,จางมู่ก็เร่งขึ้น.พวกเขารีบเดินเข้าไปในรอยแยกระหว่างขอบด้านนอกของรถบรรทุกและรั้ว.
ขณะที่พวกเขากำลังจะผ่านทางอ้อม,หยวนรุยไม่อาจทนต่อกลิ่นได้อีกต่อไปและเริ่มอาเจียน.
“เจ้าสบายดีไหม?” จางมู่ถามเธอ.
หยวนรุยป่วยเกินไปที่จะพูดอะไรสักคำ.แม้แต่เจ้าด้วงดำไม่สามารถยืนได้และได้เจาะเข้าไปในเสื้อผ้าของจางมู่เพื่อหลีกเลี่ยงกลิ่นเหม็น,ปล่อยให้หยวนรุยอยู่คนเดียวยู่, สาวน้อย.
จางมู่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยกเธอขึ้นและค่อยๆปีนออกจากคาราวาน.
ในเวลานั้น,ลูกหมูตัวใดตัวหนึ่งเคลื่อนตัวเล็กน้อย.มันดูเหมือนจะกลิ่นของหยวนรุยและก็เปิดตาสีเลือดของมัน!
“ร้อวว!”
หมูกลายพันธุ์ทั้งหมดตื่นขึ้นและมองไปที่จางมู่.
จางมู่ตกใจ.เขารีบคว้าเจ้าลิตเติ้ลแบล็คออกมาและโยนหยวนรุยไปที่หลังของมัน,ตะโกนว่า,”วิ่ง!”
หลังจากที่ได้เห็นด้วงออบซิเดี้ยนบินขึ้นสูง,จางมู่ก็รีบวิ่งหนีไป.