ตอนที่ 103 กลับมาเที่ยวชมคือพวกเราสองคน

 

 

“พี่เย่ว์ ให้ข้าพาท่านออกไปเดินเล่นเถิด” หลานเฟิงไม่ได้พูดอะไร ชิวอวี้จึงถือว่าเขาเห็นด้วย

 

 

ชิวอวี้อุ้มหลานเฟิงขึ้นมานั่งบนรถเข็น หลานเฟิงสงสัยมาตลอดว่าชิวอวี้อ่อนแอเสียขนาดนั้น แท้จริงแล้วอุ้มตนเองไหวได้อย่างไร หลานเฟิงหันกลับไปมองก็เห็นชิวอวี้กัดฟันแน่น ใบหน้านั้นแดงก่ำ

 

 

“…”

 

 

ชิวอวี้เข็นหลานเฟิงออกจากประตูห้อง เดินผ่านทางเดินคดเคี้ยวเล็กๆ ทะลุผ่านป่าเล็กๆ ผืนหนึ่ง สองวันแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่หลานเฟิงได้ออกมาดู

 

 

ไม่ได้เป็นสภาพแวดล้อมที่แปลกใหม่ ทุกอย่างแทบจะเป็นเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง แม้แต่ร่องรอยกระบี่ที่พาดผ่านอยู่บนเสาสองสามรอยของหลานเฟิงยามฝึกกระบี่เมื่อเยาว์วัยก็ยังคงกลับมามีสภาพเหมือนเดิม

 

 

ชิวอวี้พาหลานเฟิงมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันตก หลานเฟิงพอจะรู้แล้วว่าเขาจะพาไปที่ไหน ทุ่งหญ้าผืนนั้น แต่นั่นไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

 

 

“พี่เย่ว์ พวกเรามาถึงแล้ว”

 

 

เป็นไปตามที่คาดไว้สถานที่แห่งนี้คือทุ่งดอกไม้ที่เขาพาชิวอวี้มาบ่อยๆ ตอนเป็นเด็ก ดูท่าทางชิวอวี้จะดูแลอย่างเอาใจใส่ นอกจากดอกไม้ที่มีมาแต่เดิมแล้ว ก็ยังมีดอกไม้สีสันสวยงามหลายประเภทเพิ่มขึ้นมา

 

 

มองดูกลุ่มกอดอกอีหมี่ที่อยู่ตรงมุมหนึ่ง หลานเฟิงรู้สึกตกใจเล็กน้อย ทำไมถึงดอกไม้ถึงได้ออกดอกทั้งหมด

 

 

“พี่เย่ว์ดูซิ ดอกอีหมี่ออกดอกหมดเลย อีกทั้งหลังจากที่ฉีเย่ว์ให้ยาชนิดหนึ่งกับข้า ตอนนี้ดอกอีหมี่ก็บานทุกวันเลย! ในที่สุดก็ไม่ต้องลำบากรอเวลาห้าปีแล้ว”

 

 

ดวงตาของหลานเฟิงเกิดประกายสะท้านขึ้นมา ดอกอีหมี่ที่ออกดอกทุกวัน แล้วยังต้องหวงแหนทะนุถนอมอีกหรือ?

 

 

“พี่เย่ว์ ท่านดูซิ ตรงนั้นมีศาลาเล็กที่ข้าทำขึ้นเอง หากพวกเราเหนื่อยก็สามารถไปดื่มน้ำ นั่งพักตรงนั้นได้ ข้าจะพาท่านไปดู”

 

 

ชิวอวี้เข็นหลานเฟิงมุ่งไปตรงนั้น พื้นที่ของศาลาเล็กนั้นถูกเลือกเป็นอย่างดี เมื่อมองจากมุมนี้แล้วสามารถเห็นภาพทั้งหมดของทุ่งดอกไม้ เมื่อเป็นเช่นนี้กลับให้เกิดความรู้สึกพลังมหาศาลของมหาสมุทรดอกไม้

 

 

“พี่เย่ว์ ท่านว่าหากพวกเราใช้ชีวิตนี้อย่างสงบสุขเรียบง่ายเช่นนี้ไปตลอดจะดีเพียงใด”

 

 

“อวี้เอ๋อร์ สองวันมานี้เจ้าใช้ชีวิตอย่างมีความสุขหรือไม่”

 

 

“แน่นอน ได้อยู่กับพี่เย่ว์ทุกวันล้วนมีความสุข หรือพี่เย่ว์ไม่มีความสุขอย่างนั้นหรือ? ตอนเป็นเด็กข้าอยู่ข้างๆ มองดูพี่เย่ว์ซ่อมกระบี่ มองดูพี่เย่ว์ทานข้าว มองดูพี่เย่ว์ดูแลพืชพันธุ์ดอกไม้ ทุกวันล้วนใช้ชีวิตอย่างมีความสุข”

 

 

“เช่นนั้นหลายปีที่ข้าไม่อยู่ เจ้าใช้ชีวิตอย่างไร”

 

 

“หลายปีมานี้ที่พี่เย่ว์ไม่อยู่ ท่านพ่อไม่อนุญาตให้ข้าทำอะไรทั้งสิ้น ทำได้แค่เพียงอยู่ในห้องของตนเองเท่านั้น แม้แต่ออกมาข้างนอกก็ถูกท่านพ่อด่าว่า แต่อวี้เอ๋อร์คิดอยู่ตลอด คิดถึงเรื่องที่จะเล่นพร้อมกับพี่เย่ว์ คิดไปคิดมาก็เหมือนว่าจะกลายเป็นจริงอย่างไรอย่างนั้น อีกทั้งมีบางครั้งก็ยังรู้สึกว่ามีคนคอยอยู่ข้างๆ ตนเองตลอดเวลา ไม่ได้เงียบเหงาเดียวดายขนาดนั้นแล้ว

 

 

หลังจากนั้นก็มีฉีเย่ว์ เขาจะพูดคุยเรื่องราวภายนอกให้ข้าฟัง จะนำของต่างๆ นานาจากภายนอกมาให้ข้า มีบางครั้งก็จะได้ยินข่าวคราวเกี่ยวกับพี่เย่ว์ ตอนนั้นก็มีความสุขเป็นอย่างมาก แต่ที่มีความสุขที่สุดก็คือตอนที่ได้อยู่กับพี่เย่ว์”

 

 

มองดูหลานเฟิงที่หลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน คำพูดเหล่านี้มีกี่มากน้อยที่เป็นความจริง มีสักเท่าไรที่เป็นเรื่องโกหก ชิวอวี้คนไหนที่เป็นตัวจริง จุดประสงค์ของพวกเขาคืออะไรกันแน่ หลานเฟิงไม่อยากจะงัดข้อเสียเวลากับพวกเขาอีกต่อไป ความรู้สึกเช่นนี้ย่ำแย่เป็นอย่างมาก

 

 

“อวี้เอ๋อร์ หลานเยี่ยอยู่ที่ไหน” ชิวอวี้ที่เอ่ยปากพูดด้วยความดีอกดีใจต้องหยุดลงในฉับพลัน

 

 

หลังจากนิ่งเงียบไปนานชิวอวี้ถึงเอ่ยปากขึ้นมา แต่หลานเฟิงยังยินดีเสียหากเขาไม่เคยเอ่ยพูด

 

 

“พี่เย่ว์ ข้าขอโทษ หลานเยี่ยเขา ตายไปแล้ว”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 104 หลานเยี่ยตายแล้ว

 

 

เมื่อได้ฟังคำพูดของชิวอวี้ หัวสมองของหลานเฟิงก็ขาวโพลนในทันใด หลังจากนั้นไม่นานกลับรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

 

 

“ชิวอวี้! อย่าดื้อ บอกข้ามาว่าหลานเยี่ยอยู่ที่ไหน”

 

 

จู่ๆ หลานเฟิงก็เรียกชื่อเต็มของชิวอวี้ เห็นชัดว่าไม่อยากเสียเวลากับเขาอีกต่อไปแล้ว หากวันนี้ถามอะไรออกมาไม่ได้ เช่นนั้นก็ทำได้เพียงค้นหาวิธีอื่นแล้ว

 

 

“ข้าขอโทษพี่เย่ว์ ที่ข้าไม่ยอมบอกท่านมาโดยตลอดก็เพราะกลัวท่านจะโทษอวี้เอ๋อร์ วันนั้นแต่เดิมข้าเพียงให้จิ้งจอกราตรีไปที่เขาเทียนปีเพื่อรับท่านกลับมา เพราะหากว่าหลานเยี่ยอารมณ์พลุ่งพล่านมากเกินไป ก็ต้องส่งมาถึงพี่เย่ว์เป็นแน่ พี่เย่ว์จะต้องไปที่เขาเทียนปี้เป็นแน่

 

 

แต่ตอนที่พวกเขาไปถึงนั้นไม่พบพี่เย่ว์ อีกทั้งยังถูกหลานเยี่ยพบเข้า ดังนั้นพวกเขาจึงคิดพาหลานเยี่ยกลับมา ตอนนั้นหลานเยี่ยโดนพิษยังไม่ทันฟื้นฟู ดังนั้นจึงถูกจับอย่างง่ายดาย แต่ระหว่างทางจู่ๆ หลานเยี่ยก็ตื่นขึ้น ตอนที่กำลังต่อสู้กับจิ้งจอกราตรีนั้นก็ถูกจิ้งจอกราตรีฆ่าตายโดยมิไม่ได้ตั้งใจ” ชิวอวี้ร้องไห้ออกมา

 

 

“เป็นไปไม่ได้ พลังของหลานเยี่ยแข็งแกร่งถึงเพียงนั้น แล้วยังมีมุกหลิววั่งอยู่ในตัว จะถูกฆ่าตายโดยไม่ได้ตั้งใจได้อย่างไร อีกทั้งจิ้งจอกราตรีจะทำเรื่องเช่นนั้นหรือ”

 

 

“เป็นเรื่องจริงพี่เย่ว์ อวี้เอ๋อร์ไม่ได้โกหกท่าน หลานเยี่ยตายแล้วจริงๆ”

 

 

หลานเฟิงหัวเราะเสียงเย็น คิดว่าเขาโง่หรืออย่างไร จะหลอกใครก็หลอกได้ แต่หลอกเขาไม่ได้

 

 

“เจ้าคิดว่าข้าเชื่อเจ้าอย่างนั้นหรือ ตอนแรกเพื่อจะช่วยหลานเยี่ยจึงได้เปิดช่องว่าระหว่างมุกหลิววั่งให้เชื่อมต่อกัน ใช้ใจของข้าควบคุมกระแสพลังอันบ้าคลั่งของหลานเยี่ย ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาความเป็นความตายของพวกเราก็เชื่อมต่อกัน หากหลานเยี่ยตายแล้วข้าจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรกัน”

 

 

“เช่นนั้นพี่เย่ว์รู้ได้อย่างไรว่าพวกท่านความเป็นความตายเชื่อมต่อกัน”

 

 

หลานเฟิงไม่ได้ตอบเขา

 

 

“หลานชิงบอกท่านใช่หรือไม่ พี่เย่ว์ท่านโดนเขาหลอกแล้ว ขอถามพี่เย่ว์หน่อยว่าท่านเข้าใจเรื่องมุกหลิววั่งมากเพียงใด สิ่งที่พี่เย่ว์รู้ทั้งหมดก็เป็นเพียงสิ่งที่หลานชิงบอกท่านหรือไม่ก็หลานเซียวและชิวจือเว่ยบอกท่านใช่หรือไม่”

 

 

“ที่จริงแล้วตอนแรกหลานชิงไม่มีความสามารถในการช่วยเหลือหลานเยี่ยเลยด้วยซ้ำ หลานเซียวและชิวจือเว่ยเองก็ไม่ได้มีจุดประสงค์บริสุทธิ์ตั้งแต่แรก พวกเขาแรกเริ่มเดิมทีต้องการร่างกายของพวกท่าน”

 

 

“แล้วยังมีชังหลาน เขาเองก็เป็นพวกเดียวกันกับพวกนั้น มุกหลิววั่งตอนแรกถูกเก็บอยู่ในห้องลับตระกูลหลาน เป็นชังหลานที่ปล่อยพวกเขาออกมา เรื่องทั้งนี้พี่เย่ว์ท่านถูกปิดบังงมอยู่ในโข่งแล้ว”

 

 

“แล้วยังมีหลานเยี่ย เขาเองก็ไม่เคยรักท่านจริงเลยสักครั้ง เขาเพียงแค่หลอกใช้ท่าน ก็เหมือนกับที่หลานเซียวหลอกใช้ชิวจือเว่ย เขาเพียงแค่อยากครอบครองใต้หล้าเท่านั้น ท่านถูกเขาหลอกมาโดยตลอด”

 

 

“ไม่ต้องพูดแล้ว พูดพอแล้วหรือยัง” หลานเฟิงฟังต่อไปไม่ไหว จะพูดใส่ร้ายใครก็ได้ มีเพียงหลานเยี่ยเท่านั้นที่ไม่อาจล้ำเส้น

 

 

“พี่เย่ว์ ท่านไม่เชื่ออย่างนั้นหรือ ที่หลานชิงบอกว่าการที่เปิดช่องว่างระหว่างมุกหลิววั่งให้เชื่อมถึงกันแล้วทำให้พวกท่านมีชีวิตเป็นตายร่วมกัน ก็เพียงเพราะว่าหลานเยี่ยต้องการคนที่ซื่อสัตย์จงรักภักดีคนหนึ่งมาช่วยเขาจัดการดูแลทั่วทั้งตระกูลหลาน”

 

 

“ที่เจ้าพูดทั้งหมดนี้จะให้ข้าเชื่ออย่างนั้นหรือ? หรือเจ้าจะอยากบอกข้าว่าที่ข้าเห็นข้าได้ยินทั้งหมดเป็นเรื่องโกหก สิ่งที่เจ้าคนที่ไม่เคยออกจากตระกูลเยี่ยมาก่อนคนหนึ่งพูดออกมาถึงเป็นเรื่องจริงอย่างนั้นหรือ?”

 

 

“พี่เย่ว์ ข้า…”

 

 

“นายน้อย” จู่ๆ ฉีเย่ว์ก็เข้ามาขัดการสนทนาของพวกเขา เหมือนว่ามีอะไรบางอย่างต้องการพูดกับชิวอวี้ แต่เพราะหลานเฟิงอยู่ในสถานการณ์ด้วยจึงไม่ได้พูดออกมา

 

 

“มีเรื่องอะไรก็พูดออกมาเถิด พี่เย่ว์ไม่ใช่คนอื่น”

 

 

“ขอรับ”

 

 

“ทุกอย่างเหมือนที่นายน้อยคิดไว้ เจียงหลิงนำคนตระกูลหลานมาลอบโจมตีเหวินเย่ว์จริงตามที่คิดไว้ ตอนนี้ถูกพวกเราจับเอาไว้เป็นเชลยแล้ว นายน้อยท่านว่าควรทำเช่นไรดีขอรับ”