ตอนที่ 105 ผู้ชักใยเบื้องหลัง

 

 

“ช่างโง่เสียจริง ทั้งๆ ที่พี่เย่ว์ก็เตือนเขาแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังทำเรื่องโง่เช่นนี้ สมน้ำหน้าที่ถูกจับ” ชิวอวี้เหมือนเปลี่ยนไปคนละคน ต่อให้หลานเฟิงเตรียมใจไว้บ้างแล้วก็ยังอดสั่นคลอนอย่างไม่อาจควบคุมได้

 

 

“ก่อนหน้านี้ที่ให้พี่เย่ว์ทำลายศึกหมุนเวียนไปได้รอบหนึ่ง ก็เพียงเพราะอยากให้พี่เย่ว์ได้พักผ่อนเท่านั้น ไม่ต้องเหนื่อยเช่นนั้น โอกาสพักผ่อนที่ได้มาโดยยากลำบากกับถูกพวกเขาทิ้งไปอย่างง่ายดายเช่นนี้ สิ้นเปลืองความหวังดีของข้าเสียจริง”

 

 

ชิวอวี้พูดออกมาด้วยความดูถูก

 

 

“เป็นเจ้า คนที่ชักใยควบคุมอยู่เบื้องหลังมาตลอดเป็นเจ้านี่เอง!” หลานเฟิงพูดออกมาด้วยความตื่นตะลึง

 

 

“ใช่แล้ว ข้าคิดว่าพี่เย่ว์รู้แล้วเสียอีก”

 

 

มือทั้งสองข้างของหลานเฟิงจับที่วางแขนบนรถเข็นไว้แน่น ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

 

 

“เรื่องทั้งหมดล้วนเป็นเจ้าอย่างนั้นหรือ?” หลานเฟิงถามขึ้นอีกครั้ง

 

 

“ใช่แล้ว พี่เย่ว์ท่านเป็นอะไรไป? ทำไมถึงมองอวี้เอ๋อร์เช่นนั้น”

 

 

“คนที่อยู่เบื้องหลังควบคุมกองกำลังทหารตระกูลเยี่ยมาตลอดเป็นเจ้าอย่างนั้นหรือ”

 

 

“ใช่แล้ว” ชิวอวี้ตอบออกมาด้วยสีหน้าไร้เดียงสา

 

 

“ทำไมต้องบุกเขาเทียนปี้ ทำไมจะต้องบุกโจมตีซีเชวีย เจ้ามีจุดประสงค์อะไรกันแน่”

 

 

“โจมตีเขาเทียนปี้เป็นเพียงเหยื่อล่อเท่านั้น ทำเพื่อที่จะโจมตีตระกูลหลานอย่างไรเล่า จากนั้นพี่เย่ว์ก็จะต้องยุ่งวุ่นวายเพราะตระกูลหลานเป็นแน่ จากนั้นข้าก็จะได้ยินข่าวคราวของพี่เย่ว์อย่างไรเล่า”

 

 

“แล้วชิวหลีเล่า โจมตีเขาเทียนปี้ทำให้เขาเป็นเรื่องที่กำหนดเอาไว้แล้วอย่างนั้นหรือ”

 

 

“ไม่ใช่ เพียงแค่คิดว่าเขาคนนี้ไร้ประโยชน์เท่านั้นเอง ข้าพูดแล้วเขาก็ไม่ฟัง ดังนั้นจึงปล่อยให้เขาไปชนกำแพงเสียเอง แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะตายไปจริงๆ เป็นเพียงเช่นนั้นจริงๆ”

 

 

ชิวอวี้มีสีหน้านิ่งเฉย ทำให้หลานเฟิงรู้สึกรับไม่ได้ แต่ไม่นานหลานเฟิงก็สงบลง หรือตนเองจะไม่ใช่คนเช่นนั้นอย่างนั้นหรือ สิ่งที่ไร้ประโยชน์จะเก็บเอาไว้ทำไม? แล้วตนเองมีคุณสมบัติอะไรไปต่อว่าคนอื่น

 

 

“หลานเยี่ยเล่า? ทำไมถึงจับหลานเยี่ยไป”

 

 

“เพราะในใจของพี่เย่ว์มีแต่หลานเยี่ย ทำให้อวี้เอ๋อร์ไม่พอใจ ดังนั้นเลยจับเขามา”

 

 

“เช่นนั้นแล้วฆ่าเขาไปเลยไม่ดีกว่าหรือ? ทำไมจะต้องทำเป็นเรื่องใหญ่เช่นนี้ด้วย ทางที่ดีที่สุดก็ฆ่าข้าไปด้วยเลย”

 

 

“หากฆ่าเขาเลยพี่เย่ว์ก็จะไม่มีความสุข อีกอย่างอวี้เอ๋อร์จะทำให้ฆ่าพี่เย่ว์ได้อย่างไร”

 

 

“เช่นนั้นเจ้าคิดว่าตอนนี้ข้ามีความสุขอย่างนั้นหรือ”

 

 

“ข้าขอโทษพี่เย่ว์ ข้าไม่ได้คิดจะฆ่าเขาจริงๆ แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะตาย”

 

 

“เจ้ายังคิดหลอกข้าไปถึงเมื่อไร”

 

 

“พี่เย่ว์ข้าไม่ได้หลอกท่านจริงๆ” ชิวอวี้ใกล้จะร้องไห้ออกมาแล้ว

 

 

คำถามที่อยากถามนั้นมีมากเกินไป ทำให้หลานเฟิงไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน คิดถึงคำพูดที่เมื่อครู่พูดคุยกับชิวอวี้ แล้วคิดถึงเรื่องที่ชิวอวี้บอกว่าหลานเยี่ยตายแล้ว ทำให้หลานเฟิงไม่อยากจะคิดคำนึงอีกต่อไป เพียงแค่อยากจบบทสนทนาครั้งนี้โดยเร็ว

 

 

“ทำไมต้องทำเรื่องเหล่านี้ด้วย” หลานเฟิงหลับตาลง แสงอาทิตย์ที่สาดส่องมานั้นทำให้แสบตา

 

 

“เพราะอยากครอบครองพี่เย่ว์ อยากให้พี่เย่ว์อยู่ข้างกายข้าตลอดไป” ชิวอวี้ยืนอยู่ด้านหลังรถเข็น มือทั้งสองข้างคล้องรอบคอหลานเฟิง กอดเขาจากด้านหลัง เอาหัววางไว้บนหลังหลานเฟิง

 

 

“พี่เย่ว์ อวี้เอ๋อร์ชอบท่านจริงๆ พี่เย่ว์อย่าคิดถึงเรื่องอื่นเลย อย่าคิดถึงตระกูลหลาน อย่าคิดถึงหลานเยี่ย และอย่าคิดถึงคนอื่น คิดถึงเพียงอวี้เอ๋อร์ก็พอแล้ว”

 

 

“เจ้าทำเรื่องเหล่านี้แล้วยังคิดว่าข้าจะยังอยู่ข้างเจ้าอย่างนั้นหรือ?”

 

 

“พี่เย่ว์จะอยู่ข้างข้า ท่านจะต้องอยู่ข้างข้าเป็นแน่”

 

 

“เพราะเรื่องเหล่านั้นที่พี่เย่ว์ทำ หลานเยี่ยไม่มีทางอยู่ข้างกายท่านอีกเป็นแน่” พอหลานเฟิงได้ยินเช่นนี้ก็แทบจะสลบไป เขาลืมไปได้อย่างไร ลืมไปได้อย่างไร!

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 106 ทำผิดมหันต์

 

 

“เจ้ารู้มากเพียงใด?” ร่างของหลานเฟิงสั่นเทิ้ม

 

 

“ข้ารู้ทั้งหมดพี่เย่ว์” ในตอนนี้เองที่กลางทุ่งดอกไม้มีผีเสื้อสองตัวบินผ่านมา มันบินวนอยู่ข้างดอกอีหมี่อยู่ครู่หนึ่งจู่ๆ ก็ร่วงลงไป แท้จริงแล้วดอกอีหมี่ที่ออกดอกอยู่ทุกวันก็มีพิษนั่นเอง

 

 

“ข้ารู้ว่าตอนแรกที่ปล่อยข่าวหลานชิงให้ชิวหลีรู้คือพี่เย่ว์ และข้าก็รู้ว่าที่เขียนจดหมายให้ชิวเฉินก็คือพี่เย่ว์ แต่ที่อวี้เอ๋อร์คิดไม่ถึงก็คือพี่เย่ว์จะปล่อยข่าวของหลานเยี่ยให้ชิวหลีรู้”

 

 

“แล้วข้าก็ยังรู้ว่าคนที่เอาตราหยกประมุขตระกูลหลานมาให้ข้าก็คือพี่เย่ว์ ให้ตระกูลเยี่ยเผาเขาเทียนปี้ก็เป็นพี่เย่ว์เช่นกัน” ชิวอวี้พูดบรรยายเรื่องที่หลานเฟิงเคยทำออกมาเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป

 

 

“ไม่ต้องพูดแล้ว ข้าไม่เคยคิดเผาเขาเทียนปี้ ข้าไม่เคยอยากให้อวิ๋นอี้ตาย ข้าเพียงแต่อยากให้ตระกูลเยี่ยควบคุมเขาเทียนปี้ก็เท่านั้น แค่เพียงเท่านั้นเอง” หลานเฟิงหลุดจากการควบคุม พูดวกไปวนมา

 

 

“ทำไมเจ้าถึงรู้เรื่องเหล่านี้ ทำไม? เจ้าเป็นใครกันแน่” ร่างของหลานเฟิงสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง เขาไม่อาจให้อภัยตนเอง

 

 

ฉีเย่ว์ยังคงยืนดูอยู่อีกฝั่ง มองดูชิวอวี้โอบคอของหลานเฟิงอยู่ตลอด มองดูหลานเฟิงที่ใกล้จะเป็นบ้า มองดูผีเสื้อที่ตายไป มองดูท้องฟ้าที่ใกล้จะมืดมิด มองดูทุกสิ่งทุกอย่าง จากนั้นรอยยิ้มก็หายไป

 

 

“เพราะข้าเป็นคนที่รักพี่เย่ว์ที่สุด ข้าอยากรู้เรื่องทุกอย่างของพี่เย่ว์ ข้าอยากจะมองดูพี่เย่ว์อยู่ทุกเสี้ยววินาที แต่คนข้างกายพี่เย่ว์นั้นมีมากเกินไป พวกเขาล้วนเป็นไปได้ที่จะขัดขวางข้าและพี่เย่ว์ ดังนั้นข้าจึงสืบพวกเขาทุกคน หลานเยี่ย มู่หลี หลานเม่ย อวี้มั่ว เทียนซี อวิ๋นหรู อวิ๋นอี้ หลานชิง…”

 

 

“ไปๆ มาๆ ข้าก็ครอบครองข่าวของทุกคนเอาไว้หมดโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว และข้าเองก็ครอบครองข่าวทั้งหมดบนแผ่นดินนี้ แล้วพี่เย่ว์เองก็มาอยู่ข้างกายข้าอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวเช่นกัน”

 

 

“ข้าปล่อยให้พี่เย่ว์ทำความหวังทั้งหมดให้เป็นจริง ข้าทำให้พลังของหลานเยี่ยไม่โดนควบคุม ข้าฟื้นความทรงจำให้หลานเยี่ย ข้าทำให้เขาคิดถึงเรื่องทุกอย่าง ข้าทำให้ท่านเห็นมู่หลีอยู่บนเตียงหลานเยี่ย

 

 

ข้าให้ชิวหลีดื่มชาที่ข้าเตรียมไว้ ข้าทำให้พลังของเขาเละเทะ ข้าทำให้เขาไม่อาจทำร้ายหลานเยี่ย ข้าทำให้ชิวหลีจากไปอย่างปลอดภัย ข้าทำให้เขายังมีคุณค่าในการหลอกใช้ครั้งต่อไป ข้าให้ทหารยามไม่ขัดขวางการกลับมาตระกูลเยี่ยของพี่เย่ว์ ข้าให้ชิวเฉินหลังจากได้รับจดหมายแล้วมุ่งหน้าสู่ความตาย

 

 

ข้าทำให้พี่เย่ว์สามารถยืนอยู่บนเวทีสืบทอดตำแหน่งกับหลานเยี่ย ก้มลงมองโลกใบนี้ด้วยกัน ข้าทำให้ชิวหลีนำทหารไปโจมตีเขาเทียนปี้พ่ายแพ้ลง ข้าทำให้พี่เย่ว์สามารถแก้แค้นได้

 

 

ข้าให้จิ้งจอกราตรีนำป้ายคำสั่งของตระกูลเยี่ยร่วมมือกับพี่เย่ว์ในการเข้าเขาเทียนปี้ ข้าให้ผิงเอ๋อร์ยุแยงอวิ๋นหรูนำทหารไปซีเชวีย ข้าทำให้เขาเทียนปี้โดนเผา ข้าทำให้อวิ๋นอี้ตาย ข้าทำให้หลานเยี่ยโดนจีบ ข้าทำให้พี่เย่ว์มาอยู่ข้างกายข้า

 

 

พี่เย่ว์ ข้าทำความหวังทุกอย่างของท่านให้เป็นจริง แล้วทำไมท่านถึงไม่อาจอยู่ข้างกายข้าเล่า? ทำไมถึงไม่ยอมรับเรื่องทั้งหมดที่ข้าทำเล่า? ทำไมถึงปล่อยให้เรื่องหมดมาให้อวี้เอ๋อร์ทำเล่า? ทำไมพี่เย่ว์ถึงไม่ยอมมองข้าอีกสักหน่อยเล่า?

 

 

พี่เย่ว์ พวกเราหัวอกเดียวกัน ล้วนทำเรื่องที่ไม่อาจให้อภัยได้ พวกเราทำผิดมหันต์ มีเพียงความตายเท่านั้นที่จะสามารถปลดปล่อยได้ แต่มนุษย์มีชีวิตเป็นร้อยปีต่อให้แบกรับความผิดของตนก็ยังขออยู่กับพี่เย่ว์” ชิวอวี้พูดไปพูดมาก็เริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น หลานเฟิงยิ่งเย็นชาขึ้น ยิ่งควบคุมตัวเองไม่อยู่ขึ้นเรื่อยๆ

 

 

พอพูดจบเลือดร้อนที่สุมอยู่ในใจก็แผลงฤทธิ์ กระอักออกมาเป็นเลือด

 

 

“พี่เย่ว์ ท่านเป็นอะไรไป พี่เย่ว์ ฉีเย่ว์ เจ้ามาเร็วเข้า พี่เย่ว์เป็นอะไรไป”

 

 

ฉีเย่ว์เข้ามาจับชีพจรให้หลานเฟิง หลานเฟิงคิดจะสะบัดมือเขาออก แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรง